คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Time~DaRk..First ChoOsEs
ชายชราลูบเคราสีขาวที่ไว้มานานนมของตนอย่างครุ่นคิด ตำราต่างๆมากมายถูกกองเปิดอยู่อย่างไม่ไยดีนัก แสงเทียนวับๆแวมๆก่อให้เกิดเงารูปร่างประหลาดกำลังเต้นไหวระริกอยู่บนผนังไม้สีเข้ม
"พ่อหมอๆ อาการแย่อีกแล้วท่าน" ชาวบ้านคนหนึ่งรีบละล่ำละลักบอก
"เครซว่ายังไงบ้าง นางปลอดภัยใช่มั้ย"
"ใช่ท่าน แต่หนูเฮลนี่สิ ท่าทางจะไม่ไหว นี่ข้าก็บอกเครซแล้วนะ แต่นางก็ทำใจไม่ได้ หัวอกคนเป็นแม่ก็อย่างงี้แหละ"
"ไปพาตัวนังหนูนั้นมาที่นี่หน่อยไป ข้าขอเตรียมตัวสักครู่ แล้วจะดูอาการให้"
ชาวบ้านหนุ่มรีบร้อนวิ่งออกไปจากชานบ้านพักของหมอเฒ่า
ชายชราลูบหนังสือสีดำปกหนังที่เป็นดั่งสมุดบันทึกจากรุ่นสู่รุ่น เขากวาดสายตาไปยังหน้ากระดาษสีเหลืองที่คั่นไว้ด้วยปากกาขนนก
ดวงตาของเขาเลื่อนลอยยามอ่านจบ ใบหน้ามีแววเหนื่อยล้าและอิดโรย
"ข้าขอโทษจริงๆเครซ ข้าขอโทษ แต่ข้าก็ต้องทำ เพื่อนังหนูเฮมาไทต์"
ไม่ช้าเกินรอเสียงโหวกเหวกดังขึ้นที่หน้าบ้าน ชายชรารีบเปิดประตูและหลีกทางให้กับแคร่หาบเด็กทารกตัวน้อยที่กำลังดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายขึ้นมาวางไว้ในห้องรักษาที่กั้นด้วยม่านสีดำที่กำลังพริ้วไหวด้วยแรงพายุที่กำลังมา
"ทำไมลมแรงจังเลย ดูท่าฝนจะตกห่าใหญ่นะพ่อหมอ" คอยส์ ชายหนุ่มผมสั้นเกรียนถูกเสยขึ้นลวกๆ ก่อนที่เขาจะตรงไปปิดหน้าต่าง
เขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของหมู่บ้านแห่งนี้ และยังเป็นพ่อของเด็กน้อยอีกด้วย ฝนเริ่มตกเปาะแปะจนค่อยๆหนาเม็ดขึ้น……..
"คอยส์ เจ้ายอมให้หนูนี่ลำบากรึเปล่า" คิ้วของชายหนุ่มขมวดแน่น
แน่นอน คนเป็นพ่อย่อมไม่อยากให้ลูกของตนต้องไปลำบากที่ไหนอยู่แร้ว แต่มีอะไรที่แย่ยิ่งกว่าความลำบากอีกงั้นเหรอ
ราวกับชายชราจะล่วงรู้ได้ถึงความคิดนั้นจึงได้ชิงพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถาม
"ระหว่างความตายกับความลำบาก เจ้าจะเลือกสิ่งใด เร็วเข้า เวลามีไม่มาก"
"ชะตา..เหรอพ่อหมอ"
"ใช่ ขั้นอยู่กับเจ้าแล้วนะ"
"ข้าขอต่อเวลาของลูกข้าออกไปอีก ข้ายอมรับ…….." สายลมพัดกรูตีกระหน่ำบ้านไม้หลังเล็กให้สั่นสะท้าน
ชายชราเปิดตำราก่อนสวดพึมพำด้วยภาษาโบราณจากท่วงทำนองที่เร็วก่อนค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นช้าลงจนหยุด
"ข้าขอสาปให้นางมีภารกิจและต้องตายไม่ว่าทางใดในสมรภูมินั้น.." อักขระสีดำค่อยๆปรากฏขึ้นที่หัวไหล่ขวาของเด็กน้อยดั่งโชคชะตาที่ถูกตอกย้ำลงสู่เนื้อหนัง
เสร็จสิ้นพิธี ร่างเล็กหยุดดิ้นกระสับกระส่ายและหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขผิดกับขามา พร้อมๆกับร่างของผู้เป็นพ่อที่ทรุดตัวนั่งลงร้องไห้กับพื้นไม้อันเย็นเฉียบ ควันกรุ่นลอยมากระทบใบหน้าชายหนุ่มที่กำลังร่ำไห้ ถ้วยชาใบย่อมถูกยื่นมาตรงหน้าชายหนุ่ม
"จิบหน่อยเถอะคอยส์ เจ้าจะรู้สึกดีขึ้น"
"ข้าตัดสินใจถูกรึเปล่าพ่อหมอ"
ชายชรานั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่มุมห้อง "ข้าบอกไม่ได้หรอกว่าถูกหรือผิด แต่ถ้าเป็นข้า หัวอกของคนเป็นพ่อ ข้ายอมได้เห็นรอยยิ้มของลูกข้าก่อนที่จะต้องจากกัน ดีกว่าจากกันตั้งแต่เค้ายังไม่รู้จักข้าเลย"
เสียงลมหวีดหวิวที่พัดต้องบ้านไม้ยังคงพัดไม่หยุด ทิ้งไว้แต่ความเงียบงันและโชคชะตาที่กำลังเดินไป /
20ปีหลังจากนั้น - - -
"มานี่นะเฮล ข้าขี้เกียจตามเจ้าแล้วนะ" หญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนวิ่งลงมาตามบันไดหินจากหัวตลาดสู่สะพานไม้ที่หญิงสาวผมดำยาวอีกคนที่กำลังเดินลี้ยงตัวอยู่บนสะพานนั้นอย่างสบายๆ นางค่อยๆหันมามองผู้ที่วิ่งตามมาด้วยรอยยิ้มขบขันระบายเต็มใบหน้าสวย
"ข้าก็หยุดแล้วไง มาสิอะมาริส เจ้านี่วิ่งช้าเชียวนะ"
"จะไม่ให้ช้าได้ยังไงอยู่ๆเจ้าก็วิ่งออกมาก่อนอย่างงี้เนี่ย ลมแรงจังเลยเนอะวันนี้ ข้าว่ารีบกลับดีมั้ย ถ้าพายุมาจะกลับลำบากนะ"
"หรือเจ้ากลัว?" แววตาสีเหล็กของเฮมาไทต์จ้องเข้าไปในดวงตาของเพื่อนสาว
อะมาริสส่ายหน้าให้กับความดื้อดึงของเพื่อนรัก เฮมาไทต์เลยสรุปรวบรัดซะเอง
"งั้นก็ไป ข้าอยากไปสำรวจชายป่านั่นหน่อย น่าจะมีอะไรน่าสนใจ"
มือเรียวของอะมาริสคว้าเสื้อคลุมของนางไว้
"อะไรล่ะริส!!" นางแกะมืออะมาริสออกอย่างรำคาญ
"ข้าสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงไม่รู้ ไปที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ"
"ไม่ล่ะ เจ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ข้าไปเอง" นางรีบลัดเลาะไปตามทางดินที่มุ่งหน้าสู่ชายป่าอย่างว่องไวจนอะมาริสต้องรีบวิ่งตามไป
นางชักมีดสั้นออกจากเข็มขัดหนังเส้นโตที่คาดไว้ที่เอวและใช้ตัดถางพอให้เดินไปได้ อะมานิสหยิบวงแหวนใบมีดขึ้นมาจากเข็มขัดหนังและช่วยนางอีกแรง ฉันพลันสายตาของหล่อนก็พลันไปเห็นหีบ2ใบที่วางอยู่ค่อนข้างจะใกล้กัน
"เฮล!หยุดก่อนสิ มาดูนี่หน่อย" นางสะกิดเฮมาไทต์ให้หันกลับมาและชี้ไปยังหีบที่เป็นต้นเหตุ
"เอาไงดีล่ะ ดูมีราคานะ ดูเหมือน…ถูกทิ้งไว้น่ะ" เฮมาไทต์ลูบลวดลายบนหีบเบาๆฉับพลันมือของนางก็กระตุก สายลมพัดกรูมาจากทางใดไม่อาจรู้ได้พัดต้องร่างของนางและเฮมาไทต์
"เฮล!!!" เสียงของอะมาริสค่อยๆไกลออกไป ………………….
เฮมาไทต์หล่นลงบนความมืดที่ทอดยาวไม่มีวี่แววว่าจะสิ้นสุด
"ที่นี่ที่ไหนก๊านนนนนนนนนนนนนนน.." นางตะโกนก้องแต่ก็ได้แต่ความเงียบกลับคืนมา
เมื่อเดินไปจนเริ่มเหนื่อย นางก็ค่อยๆนั่งลง กับพื้นความมืดนั้น ผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้ เป็นนาที เป็นชั่วโมง หรือเป็นวัน
เคลิ้มๆจะหลับอักขระที่ไหล่ขวาของนางก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ
"อ๊ากกกกกกกกกกก……….!!!!" เสียงตะโกนก้องไปทั่วความมืดดำที่ไม้มีสิ้นสุด
ความมืดค่อยๆปริแตก แท้จริงแล้วนางไม่ได้ไปไหนแค่อยู่ที่เดิมเพียงแต่โดนความมืดบดบังเอาไว้เท่านั้น
อะมาริสรีบเข้าไปช่วยเพื่อนที่กรีดร้องไม่หยุด แต่หญิงสาวผู้มาใหม่กลับยื่นมือออกมาขวางนางไว้
"ข้าจะหยุดนางเอง เจ้าวางใจเถอะ ว่าแต่ ไม่ลองเปิดหีบใบนั้นดูหน่อยเหรอ" หญิงสาวตรงหน้าอะมาริสมีผิวที่ซีดขาวและแต่งกายด้วยโทนสีดำ ใบหน้าก็ช่างเย็นชา
"แต่ถ้าเป็นแบบเฮล ใครจะช่วยเฮลล่ะ"
"ไม่ต้องห่วง มันไม่เป็นเช่นนั้นหรอก เชื่อข้าเถอะ"
"ไม่ล่ะ ข้าขอดูว่าเฮลปลอดภัยก่อน"
หญิงสาวตรงหน้านางพยักหน้าอย่างรับรู้ ฉับพลันอักขระก็ค่อยๆเย็นลง เฮมาไทต์หยุดดิ้น..แต่ภายในจิตใจของนาง
ทามสืกำลังค่อยๆเข้าไปอยู่ในนั้นด้วยความยินยอมของตัวนางเอง
"อะมาริส…" เฮมาไทต์ค่อยๆเกาะรากไม้ยืนขึ้นและเดินมาหา
"เป็นไงบ้าง หืม?"
"มีพลังบางอย่างอยู่ในตัวข้า ข้ารู้สึกได้ แต่มันไม่อันตรายไม่ต้องห่วง ว่าแต่ เจ้ายังไม่เปิดอีกหีบเหรอ"
"ไม่! เอ่อ..ข้ายังไม่ได้เปิด กลัวเจ้าหาว่าไม่รอ"
"โธ่!เปิดเลย แล้วค่อยเล่าให้ฟังก็ได้" โดนคะยั้นคะยอมากเข้า อะมาริสเลยจำต้องคุกเข่าหยิบหีบขึ้นมาอุ้มไว้ มันมีน้ำหนักไม่มากนักผิดกับลวดลายที่ดูหรูหรา
"อาจจะเป็นพวกอาวุธก็ได้นะ" เฮมาไทต์พูดเล่นหน้าตาย นางได้แต่ปลงกับความคิดของเพื่อน
"แล้วจะเปิดยังไงล่ะ" เฮมาทไทต์ยักไหล่พร้อมกับชี้ๆไปที่ลายดวงจันทร์ที่สลักไว้ นางจึงลูบเบาๆตามคำแนะนำของเพื่อน
สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านไปวูบนึงพอให้รู้สึกได้ หีบค่อยๆเปิดออก
หญิงสาวผมสีดำที่หยิกเป็นลอนรูปร่างดปร่งใสลอยออกมาท่ามกลางใบหน้าที่ตกตะลึงของอะมาริสและเฮมาไทต์
นางหัวเราะคิกคักก่อนที่จะเริ่มพูด "ข้าชื่อดาร์ค เป้นภูตแห่งความมืด ตอนนี้ผนึกของข้าถูกปลดแล้ว เจ้าคือผู้ที่ข้าเลือกอะมาริส และเจ้าก็เป็นผู้ที่เพื่อนข้าเลือก ภูตแห่งกาลเวลาน่ะ พวกเจ้ามีหน้าที่ที่ต้องทำ เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะรู้เอง เปิดใจหน่อยนะอะมาริส"
ท้ายประโยคนางกระซิบเบาๆกับอะมาริส เสียงหัวเราะคิกคักค่อยๆหายไป แสงสีดำพุ่งเข้าใส่ร่างของอะมาริสอย่างจัง
"เป็นไง!!"
"ก็ดี ไม่บาดเจ็บ เย็นแล้วล่ะ เราควรกลับกันได้แล้ว เอาไงกับหีบพวกนี้ดีล่ะ"
"ก็คงต้องเอากลับไป ต่างคนต่างเอากลับ" เฮมาไทต์พูดเสร็จสรรพขณะที่มือก็เอื้อมไปหยิบหีบของตนขึ้นมา
"ริส เรื่องที่ภูตบอก มันเป็นเรื่องจริงเหรอ พวกเราเป็นผู้ที่ถูกเลือกอย่างนั้นเหรอ"
ซึ่งอะมาริสก็ได้แต่ส่ายหัวอย่างไม่รู้จะหาคำตอบใดกล่าวออกมาได้อีก เพราะนางก็รู้พอๆกับที่เพื่อนนางรู้เท่านั้น /
**คุยกันก่อนนะค่ะ
ก้อคือ จาอัพตอนใหม่ทุกๆเดือนนึงนะค่ะ (ถ้าไม่มีอารายผิดพลาด)แระก้อใครอ่านก้อโพสบอกกานมั่งก้อได้นะค่ะ ว่าอยากให้ตอนจบเปงยังไง ตอนนี้เขียนไป4ตอนแร้วนะค่ะ กะลังเขียนตอนที่4อยู่ค่ะ^^
ตอนนี้วันนี้เปงตอนที่2นะค่ะ ที่จาเริ่มเจอหีบกานแร้ว แระจาเปงอย่างงี้ไปเรื่อยๆนะค่ะ
เรื่องนี้จาค่อนข้างยาวมากๆเรยนะค่ะ คงต้องอดทนกานนิดนึง(เพราะตอนตามหีบพวกนี้ยังอยู่ในบทนำ
อยู่เรยอ่าค่ะ (เปรียบเทียบนะค่ะ)^^" ก้อสู้ๆนะค่ะ คนเขียนก้อจาสู้ๆค่ะ)
แระก้อไม่มีฟร้อนที่เค้ากำหนดให้อ่าค่ะ ขอเปงฟร้อนอังสนาแทนนะค่ะT^T
ความคิดเห็น