ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้น
ฉันลากสังขารกลับมาถึงบ้านได้เป็นผลสำเร็จหลังจากที่ไปมีเรื่องกะเพื่อนอีกกลุ่มในโรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง
“ไอ้มีห์มานอนตายไรอยู่ห๊ะ! ไปช่วยแม่ขายของไป” เจ๊รี(รีอา)ลากแขนฉันไปยังหลังร้านขายหาหารญี่ปุ่นของแม่
“พาไอ้เจ้าขี้เกียจนี่มาส่งละ หนูไปนะแม่”
“พี่รีไปไหนอ่า!” ฉันวิ่งตามออกไปตะโกนถามผู้เป็นพี่สาวที่กำลังสตาร์ทมอเตอร์ไซด์
“ไปซื้อของน่ะสิ เฝ้าร้านไว้นั่นแหละยัยตัวแสบ!”
“ไรอ่าเจ๊รีๆๆๆๆๆๆ” ฉันกอดอกทำหน้างอ
“วันนี้คุณหนูสุดแสนจะเรียบร้อยของคุณซาโกะมาเฝ้าร้านได้เหรอคับ” อีตาแว่นผมตั้งร่างสูงชะลูดราวๆน้องๆเสาไฟฟ้าได้-- --“
เดินจูงจักรยานมาพร้อมยักคิ้วกวนๆให้
“นายอีกละ!ไม่มีงานทำเหรอไง ถ้าว่างนักก็มาช่วย24ชั่วโมงเลยสิ” ฉันกระแทกแดกดันไป แต่เขา‘นายซึจิ’เอาแต่ยิ้มที่มุมปาก(นึกว่าหล่อตายล่ะ!!!!~)แบบประมาณรอยยิ้มพิมใจสาว
นายนี่มาทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟกะเย็นที่ร้านแม่ของฉันได้ไม่ถึงเดือน แต่ลูกค้าสาวก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเป็น2เท่า เสน่ห์ของนายนี่ร้ายน่าดูชมเชียวล่ะ^^”
“ยิ้มไร!ถ้านายไม่รีบไปทำงานชั้นฟ้องแม่ให้ตัดเงินเดือนนายจริงๆด้วย!!!” ฉันพูดจบก็รีบสะบัดหน้าหนีเดินเข้าไปในร้านโดยไม่สนใจรอยยิ้มกวนประสาทนั่นอีก!!
“หน้างอเชียวลุกคนนี้ แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมาเนี่ย” แม่จับหน้าของฉันไปซูมในระยะใกล้- -“
“โธ่แม่!ก็ปกติอ่าแหละ ไม่มีไรมากหรอกน่า” ฉันเมินหน้าหนีก่อนจะนั่งลงกับพื้นไม้และรื้อๆลิ้นชักตู้เก็บยา
“เฮ้อ!แต่ละคน เดี๋ยวมาจิโอะก็มา ไม่ต้องเก็บยาหรอก มันจะอะไรกันนักหนานะลุกบ้านนี้เนี่ย” แม่ของฉันห่อปลาหมึกไปพลางบ่นไปพลาง แต่มันก็ไม่จริงจังนักเหมือนๆกับทุกครั้ง อาจจะมีบ้างที่โดนว่าหนักๆหน่อยก็ตอนที่แขนขาหัก
ฉันและมาจิโอะ(ผู้เป็นน้องชาย)มีเรื่องเกือบทุกวัน พี่รีอาก็ปากเก่งไม่แพ้กัน แม้รายนั้นจะไม่มีเรื่อง แต่ก็จวนๆจะมีเอาหลายครั้ง
พ่อของฉันไม่ได้มีอิทธิพลหรอก ไม่ได้เป็นมาเฟียแบบที่มีกันอยู่เกลื่อนเมือง เป็นแค่นักธุรกิจทั่วไป ธรรมดาจะตาย
“นี่จิโอะ ไม่สะบักสะบอมกลับมามันจะตายเหรอไงห๊ะ!” เสียงพี่รีอาดังไปทั่วร้าน(ดีนะที่คนน้อย^^”)
“โหยยเจ๊ ก็ทำไงได้ พี่มีห์อ่า ก็เป็นเหมือนผมล่ะน่า” ดูมันๆ เถียงสู้ไม่ได้แล้วโบ้ยฉันเลย เออแฮะ--*--
“ไอ้มีห์มันก็มาช่วยงาน!เป็นผู้ชายหัดช่วยงานทางบ้านมั่ง ไม่ใช่วันๆก็เอาแต่ไปมีเรื่อง เอ้า!ถือไปให้ซึจิล้างที่ครัว บอกไว้ก่อน ไม่ต้องคิดอู้เลยนะแก” พี่รีอาด่าเสร็จก็หยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่กับผนังมาสวม ฉันเลยเดินมานั่งจุ๊มปุ๊กอยู่ข้างโทรศัพท์สีครีม หน้าที่ของฉันคือคอยจดออเดอร์ที่ลูกค้าโทรมาสั่งซุชิพร้อมที่อยู่ให้ไปส่ง ฉันหาวแล้วก็หาวอีก การมานั่งรอรับโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าจะโทรมาเมื่อไหร่นี่ไม่ใช่งานที่สบายเลยนะ ออกจะน่าเบื่อมากๆเลยด้วย
“แมงวันเข้าปากแล้วๆ”
ฉันรีบหยุดการกระทำอย่างสิ้นเชิงและหันไปแยกเขี้ยวใส่เขา
“มีห์ ไปส่งเบนโตะที่..ให้หน่อยสิลูก”
“แต่จิโอะ..”
“แกไปแหละดีแล้ว ไอ้จิโอะมันใช้ได้ที่ไหน เดี๋ยวข้าวเละไม่ได้เงินกันพอดี”
เอ่อ..ก็จริง วีรกรรมอันนี้ของมันฉันแอบเห็นด้วยกะพี่รีอาแฮะ^^”
“แต่มีห์ขับมอไซด์ไม่เป็นนี่ พี่รีไม่เคยหัดให้เลย!”
“แล้วขาแกล่ะ มีเอาไว้ทำไร”
“อ้าวพี่รีได้ไงกัน จะให้มีห์เดินไปเหรอไง ไกลจะตาย..”
“พอๆไม่ต้องเถียงกันแล้ว2คน ซึจิฝากพาน้องไปส่งด้วยนะลูก ต่อไปรีก็หัดให้มันนะ ร้านเรายุ่งๆจะให้รีไปส่งเองไม่ได้หรอก”
“อ้าวแม่!แล้วไหงหนูต้องไปด้วยอ่า”
“ขี้โวยจริงไอ้มีห์ ก็แกอ่าลงไปส่ง บอกว่าขับไม่เป็น นี่ก็หาคนขับให้แล้ว จะเอาอะไรอีกห๊ะ! ไปๆรีบๆไป หัดไว้เดี๋ยวต้องไปส่งเองก็ส่งไม่เป็น” พี่รีอารีบยัดเบนโตะในตะกร้าไม้ใส่มือฉัน อีกมือก็ผลักฉันออกไป
“ทั้งพี่ทั้งแม่เลย!ให้ตายสิ”
“พูดไม่เพราะเลยนะ” เขามองลงมาที่ฉันอย่างกวนๆ(อีกแล้ว)
“มันไม่ใช่ปากนาย เกี่ยวไรด้วย ไปดิจะได้รีบกลับ”
เขายักไหล่แล้วก็ขึ้นคร่อมมอไซด์พร้อมกับเอ่ยปากออกคำสั่ง
“ขึ้นมาสิ”
“นายขับเป็นจริงๆเหรอเนี่ย”
“ถึงชั้นจะหน้าเด็กแต่ก็แก่กว่าพี่สาวเธอนะจะบอกให้”
“ไม่ได้บอกว่าหน้าเด็กซักคำ” พูดจบฉันก็ขึ้นไปนั่งข้าง(แบบผู้หญิง)แล้วเขาก็ออกตัว
“เบาๆหน่อยดิ ไหนว่าขี่เป็น ส่ายไปส่ายมาอย่างงี้เนี่ยนะ!”
“ก้ใครใช้ให้ตัวหนักกัน”
“ฝีมือไม่ได้เรื่องแล้วโทษคนอื่นเหรอไง”
“เถียงๆๆๆไม่ตกฟากเลยนะ เธอนี่ยังไง”
“มันเรื่องของชั้น”
“มิน่ามีเรื่องประจำ”
“แล้วมัน..”
“เกี่ยวไรกะนายด้วย จะพูดคำนี้ใช่มั้ย พูดเป็นคำเดียวเหรอไง ถ้าไม่เห็นว่าใส่กระโปรงคงคิดว่าเป็นผู้ชาย”
ฉันอ้าปากจะเถียง แต่สายตาเจ้ากรรมน่ะสิ ดันเหลือบไปเห็นบ้านเลขที่ที่ทำจากป้ายไม้ที่รถเพิ่งแล่นผ่านไป
“เฮ้ยหยุด!!!!”
เอี๊ยดดด…………………………………………………………….
“อะไรอีกยัยตัวแสบ เดี๋ยวได้ตกรถตายไปจริงๆหรอก!!!” เขาบ่นอย่างหัวเสียเล็กๆ(ไม่เล็กหรอกมั้ง^^”)พร้อมกับหันมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง(ประมาณ ตอบไม่เข้าหูนู๋โดนเชือดแน่ๆT^T)
“ก็..มันเลยบ้านที่ต้องส่งมาแล้วนี่!”
“เอ้าก็ไม่บอก!นั่งดีๆนะ เดี๋ยวถอยก่อนๆ”
แล้วเราก็รอดชีวิตจากการส่งซูชิหฤโหดได้-- --“
“ไอ้มีห์มานอนตายไรอยู่ห๊ะ! ไปช่วยแม่ขายของไป” เจ๊รี(รีอา)ลากแขนฉันไปยังหลังร้านขายหาหารญี่ปุ่นของแม่
“พาไอ้เจ้าขี้เกียจนี่มาส่งละ หนูไปนะแม่”
“พี่รีไปไหนอ่า!” ฉันวิ่งตามออกไปตะโกนถามผู้เป็นพี่สาวที่กำลังสตาร์ทมอเตอร์ไซด์
“ไปซื้อของน่ะสิ เฝ้าร้านไว้นั่นแหละยัยตัวแสบ!”
“ไรอ่าเจ๊รีๆๆๆๆๆๆ” ฉันกอดอกทำหน้างอ
“วันนี้คุณหนูสุดแสนจะเรียบร้อยของคุณซาโกะมาเฝ้าร้านได้เหรอคับ” อีตาแว่นผมตั้งร่างสูงชะลูดราวๆน้องๆเสาไฟฟ้าได้-- --“
เดินจูงจักรยานมาพร้อมยักคิ้วกวนๆให้
“นายอีกละ!ไม่มีงานทำเหรอไง ถ้าว่างนักก็มาช่วย24ชั่วโมงเลยสิ” ฉันกระแทกแดกดันไป แต่เขา‘นายซึจิ’เอาแต่ยิ้มที่มุมปาก(นึกว่าหล่อตายล่ะ!!!!~)แบบประมาณรอยยิ้มพิมใจสาว
นายนี่มาทำงานพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟกะเย็นที่ร้านแม่ของฉันได้ไม่ถึงเดือน แต่ลูกค้าสาวก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเป็น2เท่า เสน่ห์ของนายนี่ร้ายน่าดูชมเชียวล่ะ^^”
“ยิ้มไร!ถ้านายไม่รีบไปทำงานชั้นฟ้องแม่ให้ตัดเงินเดือนนายจริงๆด้วย!!!” ฉันพูดจบก็รีบสะบัดหน้าหนีเดินเข้าไปในร้านโดยไม่สนใจรอยยิ้มกวนประสาทนั่นอีก!!
“หน้างอเชียวลุกคนนี้ แล้วนี่หน้าไปโดนอะไรมาเนี่ย” แม่จับหน้าของฉันไปซูมในระยะใกล้- -“
“โธ่แม่!ก็ปกติอ่าแหละ ไม่มีไรมากหรอกน่า” ฉันเมินหน้าหนีก่อนจะนั่งลงกับพื้นไม้และรื้อๆลิ้นชักตู้เก็บยา
“เฮ้อ!แต่ละคน เดี๋ยวมาจิโอะก็มา ไม่ต้องเก็บยาหรอก มันจะอะไรกันนักหนานะลุกบ้านนี้เนี่ย” แม่ของฉันห่อปลาหมึกไปพลางบ่นไปพลาง แต่มันก็ไม่จริงจังนักเหมือนๆกับทุกครั้ง อาจจะมีบ้างที่โดนว่าหนักๆหน่อยก็ตอนที่แขนขาหัก
ฉันและมาจิโอะ(ผู้เป็นน้องชาย)มีเรื่องเกือบทุกวัน พี่รีอาก็ปากเก่งไม่แพ้กัน แม้รายนั้นจะไม่มีเรื่อง แต่ก็จวนๆจะมีเอาหลายครั้ง
พ่อของฉันไม่ได้มีอิทธิพลหรอก ไม่ได้เป็นมาเฟียแบบที่มีกันอยู่เกลื่อนเมือง เป็นแค่นักธุรกิจทั่วไป ธรรมดาจะตาย
“นี่จิโอะ ไม่สะบักสะบอมกลับมามันจะตายเหรอไงห๊ะ!” เสียงพี่รีอาดังไปทั่วร้าน(ดีนะที่คนน้อย^^”)
“โหยยเจ๊ ก็ทำไงได้ พี่มีห์อ่า ก็เป็นเหมือนผมล่ะน่า” ดูมันๆ เถียงสู้ไม่ได้แล้วโบ้ยฉันเลย เออแฮะ--*--
“ไอ้มีห์มันก็มาช่วยงาน!เป็นผู้ชายหัดช่วยงานทางบ้านมั่ง ไม่ใช่วันๆก็เอาแต่ไปมีเรื่อง เอ้า!ถือไปให้ซึจิล้างที่ครัว บอกไว้ก่อน ไม่ต้องคิดอู้เลยนะแก” พี่รีอาด่าเสร็จก็หยิบผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่กับผนังมาสวม ฉันเลยเดินมานั่งจุ๊มปุ๊กอยู่ข้างโทรศัพท์สีครีม หน้าที่ของฉันคือคอยจดออเดอร์ที่ลูกค้าโทรมาสั่งซุชิพร้อมที่อยู่ให้ไปส่ง ฉันหาวแล้วก็หาวอีก การมานั่งรอรับโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าจะโทรมาเมื่อไหร่นี่ไม่ใช่งานที่สบายเลยนะ ออกจะน่าเบื่อมากๆเลยด้วย
“แมงวันเข้าปากแล้วๆ”
ฉันรีบหยุดการกระทำอย่างสิ้นเชิงและหันไปแยกเขี้ยวใส่เขา
“มีห์ ไปส่งเบนโตะที่..ให้หน่อยสิลูก”
“แต่จิโอะ..”
“แกไปแหละดีแล้ว ไอ้จิโอะมันใช้ได้ที่ไหน เดี๋ยวข้าวเละไม่ได้เงินกันพอดี”
เอ่อ..ก็จริง วีรกรรมอันนี้ของมันฉันแอบเห็นด้วยกะพี่รีอาแฮะ^^”
“แต่มีห์ขับมอไซด์ไม่เป็นนี่ พี่รีไม่เคยหัดให้เลย!”
“แล้วขาแกล่ะ มีเอาไว้ทำไร”
“อ้าวพี่รีได้ไงกัน จะให้มีห์เดินไปเหรอไง ไกลจะตาย..”
“พอๆไม่ต้องเถียงกันแล้ว2คน ซึจิฝากพาน้องไปส่งด้วยนะลูก ต่อไปรีก็หัดให้มันนะ ร้านเรายุ่งๆจะให้รีไปส่งเองไม่ได้หรอก”
“อ้าวแม่!แล้วไหงหนูต้องไปด้วยอ่า”
“ขี้โวยจริงไอ้มีห์ ก็แกอ่าลงไปส่ง บอกว่าขับไม่เป็น นี่ก็หาคนขับให้แล้ว จะเอาอะไรอีกห๊ะ! ไปๆรีบๆไป หัดไว้เดี๋ยวต้องไปส่งเองก็ส่งไม่เป็น” พี่รีอารีบยัดเบนโตะในตะกร้าไม้ใส่มือฉัน อีกมือก็ผลักฉันออกไป
“ทั้งพี่ทั้งแม่เลย!ให้ตายสิ”
“พูดไม่เพราะเลยนะ” เขามองลงมาที่ฉันอย่างกวนๆ(อีกแล้ว)
“มันไม่ใช่ปากนาย เกี่ยวไรด้วย ไปดิจะได้รีบกลับ”
เขายักไหล่แล้วก็ขึ้นคร่อมมอไซด์พร้อมกับเอ่ยปากออกคำสั่ง
“ขึ้นมาสิ”
“นายขับเป็นจริงๆเหรอเนี่ย”
“ถึงชั้นจะหน้าเด็กแต่ก็แก่กว่าพี่สาวเธอนะจะบอกให้”
“ไม่ได้บอกว่าหน้าเด็กซักคำ” พูดจบฉันก็ขึ้นไปนั่งข้าง(แบบผู้หญิง)แล้วเขาก็ออกตัว
“เบาๆหน่อยดิ ไหนว่าขี่เป็น ส่ายไปส่ายมาอย่างงี้เนี่ยนะ!”
“ก้ใครใช้ให้ตัวหนักกัน”
“ฝีมือไม่ได้เรื่องแล้วโทษคนอื่นเหรอไง”
“เถียงๆๆๆไม่ตกฟากเลยนะ เธอนี่ยังไง”
“มันเรื่องของชั้น”
“มิน่ามีเรื่องประจำ”
“แล้วมัน..”
“เกี่ยวไรกะนายด้วย จะพูดคำนี้ใช่มั้ย พูดเป็นคำเดียวเหรอไง ถ้าไม่เห็นว่าใส่กระโปรงคงคิดว่าเป็นผู้ชาย”
ฉันอ้าปากจะเถียง แต่สายตาเจ้ากรรมน่ะสิ ดันเหลือบไปเห็นบ้านเลขที่ที่ทำจากป้ายไม้ที่รถเพิ่งแล่นผ่านไป
“เฮ้ยหยุด!!!!”
เอี๊ยดดด…………………………………………………………….
“อะไรอีกยัยตัวแสบ เดี๋ยวได้ตกรถตายไปจริงๆหรอก!!!” เขาบ่นอย่างหัวเสียเล็กๆ(ไม่เล็กหรอกมั้ง^^”)พร้อมกับหันมาจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง(ประมาณ ตอบไม่เข้าหูนู๋โดนเชือดแน่ๆT^T)
“ก็..มันเลยบ้านที่ต้องส่งมาแล้วนี่!”
“เอ้าก็ไม่บอก!นั่งดีๆนะ เดี๋ยวถอยก่อนๆ”
แล้วเราก็รอดชีวิตจากการส่งซูชิหฤโหดได้-- --“
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น