ข้าเพียงเซียนผ่านทาง

เรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่เหตุการณ์จริง

...

..

.

ข้าเพียงเซียนผ่านทาง

.

..

...

เพียงแค่ทัณฑ์สายฟ้าครั้งที่เก้าข้าผู้นี้จะกลายเป็นบรรพจารย์เทียนเซียน

เพียงคำพูดไม่เข้าหูเทพแห่งชะตาขุยชิง

ฑัณท์สวรรค์สายฟ้าครั้งที่เก้ากลับล้มเหลวส่งดวงจิตข้ามาเข้าร่างเด็กชายคนหนึ่ง

เอาเถอะช่วงอายุมนุษย์เพียงร้อยปีข้าจะกลับไปชำระหนี้ครั้งนี้คืนเมื่อถึงเวลา

..

...

....

"หมูบินเสร็จหรือยังลูก  เร็วๆ แม่สายแล้วค่ะ"

"คับแม่" เด็กชายช่วงวัยอนุบาลห้าขวบในชุดนักเรียนเสื้อขาวและกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเอากระเป๋าเป้รูปฮีโร่มาเวลสีน้ำเงินขึ้นสะพายหลัง

กระเป๋าที่มีขวดน้ำ กล่องดินสอสีและแบบฝึกหัดเกี่ยวกับทักษะเสริมประสบการณ์ทั้งสี่ทักษะ

..ตัวเรา บุคคลและสถานที่ สิ่งแวดล้อมรอบตัวและธรรมชาติรอบตัว

ยังจะมีวิชาอีกที่ลงท้ายด้วยคำว่าศาสตร์อีกกกกกก

โธ่เด็กตัวแค่นี้จะให้เรียนรู้อะไรไปมากมาย

เอาเถอะ เอาเถอะข้าจะยอมเรียนรู้ดูสักหน่อย

อย่างน้อยๆ กิจกรรมทั้งหกนั่นก็ไม่น่าเบื่อ

เดี๋ยวก็เต้นเพลงฝนเทลงมาเทลงมา ยังจะมีมะเล็งเก็งกองอะไรนั่นอีก

แต่ที่ชอบที่สุดคือตอนเล่นของเล่น

ฮะฮะฮ่า ข้าที่ใช้พลังแอบทำให้เหล่าตุ๊กตานุ่มนิ่มขยับ หรือแม้แต่ชุดของเล่นเครื่องครัว

อืม...หากแม่ปูไม่กำชับหลังจากรู้ว่าข้ามีพลังเหล่านี้...

ข้าคงทำอะไรอีกหลายอย่าง

เมื่อไรนะข้าจะโตสักที

"เอ๋..เหมือนชุดหนูจะคับอีกแล้วนะ ทำไมเสื้อกระดุมมันปริอีกแล้วละเนี่ย" แม่ปูขยับจัดแต่งชุดนักเรียนที่หน้าประตูโรงเรียนแห่งหนึ่งก่อนจะพูดคุยกับครูเวรประตูอีกเล็กน้อยก่อนโบกมือลากับลูกชาย

"หมูบินนนนนทางนี้" เด็กชายตัวอวบผิวขาวโบกมือให้เพื่อนของตนทันที

"ข้าวตัง" หมูบินโบกมือให้เพื่อนและก้าวเดินไปหา

ข้าวตังหรือเด็กชายอมร  ทรัพย์ไพศาล เพื่อนของหมูบิน

ลานเอนกประสงค์ใต้หลังคาโดมสูงนั่งลงด้วยเด็กอนุบาลทุกระดับชั้น  ตรงนั้นเห็นทั้งครูพี่เลี้ยงและครูประจำชั้น

เสียงเด็กนักเรียนเข้าใหม่ดังจากเสียงร้องกระซิกๆ น่าลำคานจริงๆ

"หมูบินครับแม่ปูหนูมารับแล้ว เก็บของใส่กระเป๋าเร็วค่ะ  อย่าลืมขวดน้ำนะ"

"สวัสดีค่ะครูสาว วันนี้ไม่กวนนะค่ะแล้วเป็นไงตอนกินข้าว..."

'เฮ้ย...อีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าแม่จะคุยกับครูเสร็จนี่บอกให้เก็บของทำไมกำลังวาดรูปสนุกๆ อยู่ ไปเล่นเครื่องสนามรอก่อนก็ได้'

เสียงกรีดร้องดังเพียงชั่วครู่ก่อนที่หมูบินหรือเด็กชายกานต์  เทพทองจะเผลอหันกลับมามองแม่ปูแล้วชนเสากระดานลื่นไปอีกคน

"ดูสิหัวปูดเป็นลูกมะนาวแล้ว  กลับแล้วค่ะครูสาวขอบคุณสำหรับน้ำแข็ง  เร็วหมูบินลาครูอีกทีลูก" มือของแม่ปูสัมผัสหน้าผากที่มีรอยชนแดงเล็กน้อยที่หน้าผาก น้ำแข็งในห่อผ้าเช็ดหน้าปะคบเอาไว้

 "กลับบ้านกันคับ"

สองแม่ลูกก้าวเดินออกจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน