เพื่อนสนิทคิดซื่อๆ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"อ๊ะ...ติณ อย่า ตรงนั้นไม่ได้ ไม่เอา"  

"ต้องได้ ต้องเอา อยู่เฉยๆ"
"แกไม่ควรทำอย่างนี้" อีกฝ่ายพูดปฏิเสธหน้าแดง
"อายไรวะ" 
"แก...." 

คราวนี้ผู้หญิงตรงหน้าหันไปมองรอบๆ แล้วทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้ ผมไม่สนใจ

เสียงอนาทรร้อนใจของอีกฝ่าย แต่หันไปสนใจกับสิ่งสำคัญที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า
            "เดี๋ยวใครมาเห็น"  จากที่ร้องขอเสียงดัง คราวนี้เธอจึงพูดเบาๆ ให้พอได้ยินกันสองคน
            "อ้อ..ถ้าไม่มีใครเห็นก็ทำได้ว่างั้น"
            "ไอ้บ้า" คราวนี้เลยได้ค้อนวงใหญ่จากสาวแว่นมาอีกหนึ่งวง
            "เอ๊า ไรวะ คนช่วยแท้ๆ ยังมาหาว่าบ้าอีก" 
            ผมก้มลงมองเท้าเล็กๆ ที่ถูกรองเท้ากัดจนเลือดซิบแล้วเอาแผ่นพลาสเตอร์ยาที่เตรียมไว้มาแกะและปิดลงไปบนแผล เพิ่งซื้อรองเท้าใหม่มาเมื่อวาน วันนี้ใส่เลย มันก็กัดอย่างนี้แหละ วันนี้เป็นวันรับปริญญา นักศึกษาหญิงคนอื่นๆ ที่ไว้ผมยาวต่างเกล้าผมกันเป็นทรงสวยงาม แต่เพื่อนผู้หญิงหนึ่งเดียวของผมคนนี้ แทบไม่ต้องทำอะไรกับตัวเองมากนัก เธอจัดทรงผมให้ดูเข้ารูปเรียบร้อยและแต่งหน้าบางๆ เพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย ซึ่งมันก็...เอ่อ... ดูดีขึ้นมาอีกนิดนึง และมันทำให้ใจผมเต้นแรง ตอนไปรับมันที่บ้านเมื่อเช้า

'ไอ้ปราง ไอ้บ้าแกจะแต่งหน้าทำห่าอะไรวะ ชั้นไม่อยากให้คนอื่นเห็น หวงเว้ย'   

ได้แต่คิด... ผมได้แต่คิดอยู่ในใจ ความรู้สึกที่ไม่มีวันพูดออกไป... เพียงเพราะคำๆเดียว...

 

<<< ========================== >>>

 

สวัสดีค่ะ ขอพาติณภพ ลูกชายคนแรกมาฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสีขาวค่ะ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัว อาจจะมีคำพูดหยาบคายบ้างในช่วงที่พระ-นางเป็นวัยรุ่น ต้องขออภัยล่วงหน้าเลย  

หากเจอคำผิด หรือต้องการให้คำแนะนำเพิ่มเติมก็จะยินดีมากๆ นะคะ  /ขอบคุณค่ะ