คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 09-แสนห้า 3/3
"เม ทำไมไม่พูดกับคุณเมธเขาดีๆ " ยายสอางค์ถามเมื่ออยู่กันตามลำพัง
"เมก็พูดดีแล้วไง "
"ดีที่ไหน ฉันเห็นแกขู่เขาฟ่อๆ "
"ยาย"
"นังเม แกก็รู้ว่าเราลำบาก เป็นหนี้ตั้งแสนห้า กว่าฉันจะหว่านล้อมให้คุณเมธช่วยไม่ใช่ง่ายๆ แกให้ความร่วมมือหน่อยไม่ได้ไปหรือไง"
"เฒ่าหัวงู"
"ดูพูดเข้า คุณเมธเขาไม่ได้แก่ขนาดนั้น เมียก็ไม่มี หน้าตาก็ดี เขาเสียเงิน เขาก็ต้องได้รับผลตอบแทนบ้างสิ"
ไม่ได้แก่ขนาดนั้น ประมาณคร่าวๆ ก็น่าจะเลยสี่สิบไปหลายปีแล้ว ส่วนที่เมียไม่มีคือ เมียเป็นทางการ ส่วนที่ไม่เป็นทางการนับไม่ถ้วน ยังไม่รวมเรื่องที่ทำเป็นหมาหยอกไก่เผื่อฟลุคอีก
"เมจะไปคุยกับเจ้าหนี้เอง จะหาเงินมาผ่อนให้เขา"
"เป็นหนี้เสี่ยน่านแสนห้า"
เมขลาพยักหน้า บุษบาตาแถบถลนออกมานอกเบ้า
"ฉันกลุ้มใจอยู่เนี่ย เบบี๋แกช่วยหางานให้ฉันหน่อย"
"เรื่องงานไม่ต้องห่วง ฉันช่วยหาเอง แต่แกต้องไปต่อรองกับเขาก่อนมั้ย เงินเป็นแสนมันไม่ใช่น้อยๆ นะแก"
"สองพันฉันยังหาไม่ได้เลย" เมขลาพูดอย่างสิ้นหวัง
"แกไปคุยกับเสี่ยน่าน ยังลองเจรจาขอผ่อนผัน เขาน่าจะให้แกหรอกละมั้ง ใครก็รู้ว่าเป็นคนยังไง"
"เพราะไปมาแล้วไงฉันจึงต้องเครียดอยู่แบบนี้ เขาไม่ยอมผ่อนผันหนี้ให้นะสิ บอกว่าค้างมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่พี่มุกยังอยู่นี่" เมขลาข้ามเรื่องที่เสี่ยน่านพูดจาแทะโลมเธอให้บุษบาฟัง ไม่อยากพูดถึงมันอีก
"แล้วพี่แกล่ะ เอาลูกมาทิ้งไว้ เขาไม่ช่วยบ้างเหรอ"
"ก็ช่วยรายเดือนเป็นค่าเลี้ยงดูราเชล แต่ไม่ได้มากมายอะไรขนาดนั้น "
"แกพูดเรื่องหนี้กับพี่มุกบ้างหรือเปล่า"
"พูดแล้ว แต่พี่มุกไม่ได้ทำงานอะไร คงไม่กล้าขอแฟนเขา อีกอย่างเขาอยู่ไม่เป็นที่ด้วย ติดต่อยาก ฉันเลยไม่อยากเซ้าซี้ "
"ฉันล่ะสงสารแกจริงๆ เลย แกมันหลานชังชัดๆ"
เธอก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ไหนแต่ไรยายก็เอาใจแต่มุกดา ทำผิดอะไรไม่เคยว่า ไม่เคยบ่น ขนาดท้อง เรียนไม่จบยายก็ยังเข้าใจ ส่วนเธอเรียนได้สองปีก็ถูกเรียกตัวกลับมาช่วยทำงานเพราะตาเกิดอุบัติเหตุต้องผ่าตัดเขา ทำให้เดินไม่ได้เหมือนเดิมยายคนเดียวทำไม่ไหว ไหนต้องเลี้ยงหลานวัยสามขวบที่มุกดาฝากไว้อีกคน
บางทีก็น้อยใจว่ายายไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
"ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นแล้ว พี่มุกคงทำบุญมาดี"
บุษบากอดคอเพื่อนด้วยความเห็นใจ
"เรื่องเรียน แกจะเอายังไง ทิ้งไปก็เสียดายนะ โอนหน่วยกิจมาเรียนเสาร์อาทิตย์มั้ยล่ะ
"คงต้องเป็นแบบนั้นแหละบี๋ แต่ตอนนี้ฉันต้องพักไว้ก่อน ขอจัดการเรื่องหนี้ให้เรียบร้อยแล้วค่อยคิดกันใหม่"
"เออ ค่อยๆ คิดไป ถ้าฉันมีเงินฉันจะจ่ายหนี้ให้แกตอนนี้เลยเม"
"ขอบใจนะ ฉันรู้ว่าแกก็ไม่มี แค่นั่งฟังฉันบ่นก็ดีมากแล้ว"
"สัญญาว่าแกจะสู้นะเม"
"สู้สิ ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก และก็ไม่ยอมเป็นเมียน้อยใครง่ายๆ ด้วย"
ภูษิตฟังลูกน้องเล่าอย่างครุ่นคิด
"แกแน่ใจได้ไงว่ายายสอางค์จะยอมขาย"
"ยายสอางค์ติดหนี้เสี่ยน่านอยู่ครับนาย ตอนนี้เจ้าหนี้กำลังรุกหนักเลย ผมว่าไม่นานยายสอางค์ยอมแน่ ถ้ายายสอางค์ยอมขาย รายอื่นไปคงทยอยขายเหมือนกัน"
"เป็นหนี้เท่าไหร่"
"ผมไม่ทราบยอดครับนาย"
เขาพอจะรู้ว่าที่มาของหนี้คืออะไร คงเป็นมุกดานั่นเอง เมื่อหลายปีก่อนเด็กสาวคนนั้นเป็นที่ต้องตาต้องใครของใครหลายคน โดยเฉพาะเสือผู้หญิงแบบเสี่ยน่าน
เขารู้มาว่าเด็กคนนั้นได้ทุนจากเสี่ยไปเรียนต่อกรุงเทพฯ แต่ไม่ถึงปีมุกดาก็หายไปกับผู้ชายอีกคน ทำให้เสี่ยน่านโกรธมาก
"พื้นที่ตรงนั้นเท่าไหร่" เขาถามเสียงเรียบ แค่อยากรู้ แต่ไม่อยากได้ เพราะคนอยากได้คือคุณนายอุไร
"เกือบไร่ครับ แต่ของรายอื่นไม่ถึงครับ "
เนื้อที่ไม่น้อย ตีเป็นเงินคงมากกว่าสามแสน
"อืม ไปได้แล้ว"
ภูษิตเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างครุ่นคิด งานนี้เสี่ยน่านมีโอกาสสูง แถมกำไรจากส่วนต่างหนี้อีกอื้อซ่าแน่นอน
ภูษิตยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน
ไอ้จิ้งจอก!
ความคิดเห็น