เล่ห์เมขลา (มี e book)

ลำดับตอนที่ #7 : 07-แสนห้า 1/3

เสียงเอะอะโวยวาย ทำให้ชายหนุ่มในชุดออกกำลังกายต้องเดินเข้าไปสังเกตการณ์ใกล้ ๆ 

เขาเห็นกลุ่มแม่ค้าแผงลอยหน้าตลาดกำลังโวยวายกับพนักนักงานรักษาความปลอดภัยอย่างหัวเสียที่โดนไล่ที่ไม่ยอมให้วางแผงขายของ 

ชายหนุ่มยืนมองเเหตุการณ์เงียบ ๆ เห็นว่านอกจากยามแล้วยังมีเจ้าหน้าที่ของตลาดซึ่งเป็นคนของสุเมธ ลูกน้องคนสนิทของพ่อเขาอยู่ตรงนั้นด้วย

 เกือบปีแล้วที่ชายหนุ่มเข้ามาดูแลกิจการตลาดของครอบครัวเต็มตัวทั้งที่เขาไม่คิดทำ แต่สุดท้ายปฏิเสธไม่ได้ เลยต้องรับแบบมีเงื่อนไข 

เขาเห็นความวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน ถ้าไม่เกรงใจคนเป็นย่าเขาจะรื้อตลาดสดโรยทองทิ้งทั้งหมดและสร้างเป็นคอมเพล็กซ์ให้เต็มพื้นที่ แต่เมื่อย่าคัดค้านเพราะสงสารแม่ค้า ทั้งคู่เลยพบกันครึ่งทาง คุณนายวิไลยอมแบ่งพื้นที่ครึ่งหนึ่งที่เคยเป็นลานจอดรถให้หลานชายสร้างอาคารแลกกับให้เขากลับมาอยู่ดูแลกิจการทั้งหมด 

แต่คนเป็นหลานชายมีแผนอยู่แล้วในใจ ยอมๆ ย่าไปก่อน ได้จังหวะเมื่อไหร่เขาจะทุบให้ราบเป็นหน้ากลองเลยทีเดียว

สุเมธที่เพิ่งจอดรถจักรยายนต์รีบวิ่งเข้ามาหาเจ้านายอย่างร้อนรน ไม่คิดว่าภูษิตจะมาเห็นเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ สุเมธถือเป็นความบกพร่องในหน้าที่อย่างมาก เพราะเขาแลความสงบเรียบร้อยของที่นี่

"นายภูมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ" ท่าประจำของสุเมธ คือ ยืนเอามือประสานด้านหน้า ก้มศีรษะเล็กน้อย สายตารอรับคำสั่ง

ชายหนุ่มเหลือบมามองลูกน้อง นึกสงสัยในใจ เมื่อเห็นสุเมธอยู่ในชุดเชื้อเชิ้ตสีกรมท่ากับกางเกงสแลคสีดำ รองเท้ามันแปล่บ หวีผมเรียบแปล้ ในรักแร้หนีบแฟ้มเอกสารเล็กๆไว้ด้วย

นี่มันเพิ่งหกโมงเช้า ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตอนไหนวะ

"เขามีอะไรกัน"

"เอ่อ คือ แม่ค้าเขาฝ่าฝืนเอาของมาขายในพื้นที่ที่เราห้ามครับนาย เคยบอกเคยเตือนหลายรอบแล้วไม่ฟัง"

" แล้วที่ใหม่ ที่จัดให้ล่ะ" 

"ไม่ยอมไปครับ นายจะให้ผมทำไงดีครับ"

ภูษิตแทบไม่ต้องคิดอะไร เขาไม่พอใจอยู่แล้วที่ไม่เป็นแเบบนี้ 

"ไล่ไป"

สั่งไปไม่นานสุเมธก็วิ่งกลับมาอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก 

ไม่ต้องรอให้ถามเจ้าตัวรีบรายงานทันที

"คงไม่ได้แล้วครับนาย ตอนนี้นายแม่อนุญาตเรียบร้อยแล้วครับ"

ชายหนุ่มโคลงศีรษะอย่างเบื่อหน่ายคำว่า 'ให้สิทธิ์บริหารเต็มที่' ไม่มีอยู่จริง เขาคงต้องคุยกับ'ย่า'อย่างจริงจังเสียที 

กำลังจะหันหลังกลับ สายตาก็เห็นหลังไวๆ ของใครบางคน ภูษิตเลยสืบเท้าไปใกล้กว่าเดิม ยืนสังเกตุการณ์ต่อเงียบๆ 

ร่างเล็กวุ่นวายกับการช่วยพ่อค้าแม่ค้าจัดสูงวัยจัดของเพื่อวางแผงขายใหม่ เขาเห็นสุเมธเดินเข้าไปพูดบางอย่างกับเมขลา   เด็กสาวชักสีหน้า ออกอาการไม่พอใจ วางมือจากงานตรงหน้าแล้วหันมาพูดกับสุเมธ 

เขาไม่ได้ยินเรื่องที่ทั้งคู่คุยกัน แต่ดูเมขลาจะไม่พอใจลูกน้องเขามาก เพราะเมื่อหนุ่มใหญ่ยืนมือไป หญิงสาวถอยหนีอย่างรังเกียจ 

ภูษิตยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยก่อน เขารู้จักสุเมธตั้งแต่สมัยพ่อยังอยู่ ทั้งตลาดรู้ว่าสุเมธชีกอขนาดไหน จีบแม่ค้าสาวๆไปทั่วทั้งตลาด ปากว่ามือถึงตลอด นี่คงไปก้อร้อก้อติกกับเมขลา เธอเลยออกอาการแบบนั้น ภูษิตส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนเดินหลบออกไปเงียบๆ



สุเมธหงุดหงิดไม่น้อยกับท่าทีของเมขลา เขาแค่อาสาช่วยทำไมต้องเกรี้ยวกราด ในตลาดโรยทองไม่มีใครกล้าแข็งข้อกับเฮียสุเมธสักคน มีเพียงเมขลาที่ไม่เคยยอมลงให้เขาแม้แต่ครั้งเดียว

"น้องเม เฮียอุตส่าชี้ทางแก้ไขให้ ทำไมต้องโกรธด้วย"

เมขลายกมือขึ้นกอดอก มองคู่กรณีอย่างไม่มีเกรงใจ

"ขอบคุณ แต่ไม่ต้อง" 

สุเมธทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอ มองเมขลาตั้งแต่หัวจดเท้า มั่นใจว่าถ้าเมขลาได้แต่งตัวแต่งหน้าแต่งตาแบบสาวๆ ทั่วไปคงจะน่าดูไม่น้อย แม้จะสวยสู้มุกดาคนเป็นพี่สาวไม่ได้ แต่หน้าตาหมดจดไม่เป็นรองสาวคนไหนในตลาดแน่นอน 

"เม คุยอะไรกับคุณเมธเขา" ยายสอางค์ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกล 

เมขลากลอกตาอย่างเบื่อหน่าย รู้เต็มอกว่ายายอยากให้เธอพูดกับสุเมธดีๆ เพราะอยากเอาใจสุเมธ ยายจะได้ค้าขายในตลาดอย่างไม่มีปัญหา 

"คุยเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ ยายเสร็จแล้วใช่มั้ย เรากลับกันเถอะ ป่านนี้ราเชลตื่นแล้ว" เธอตัดบทโดยเอาหลานมาอ้าง

ทุกเช้าหลังจากมาส่งผักที่ตลาด เมขลาต้องกลับไปดูแลตาที่เพิ่งผ่าตัดเข่ากับหลานสาวก่อนส่งไปอยู่ศูนย์เลี้ยงเด็กในชุมชน หลังจากนั้นจึงจะไปทำงานที่บางวันมี บางวันไม่มี 

ชีวิตเธอเป็นแบบนี้มาเกือบสี่เดือนแล้ว  ชีวิตที่เด็กกำพร้าอย่างเธอหนีไม่พ้นเสียที