เล่ห์เมขลา (มี e book)

ลำดับตอนที่ #5 : 05-เด็กใจแตก 2/3

ไม่นานแก๊งวัยรุ่นทั้งชายหญิงก็วงแตก บางคนอยู่ในสภาพที่ทรงตัวได้ไม่ดีนัก ต้องให้เพื่อนช่วยประคองออกไป

"พีท เมไม่อยู่ เมหายไปไหน พีทเห็นหรือเปล่า"

มุกดาหน้าตื่น เมื่อมองทั่วบ้านแล้วไม่เห็นน้องสาว เขย่าแขนพีรพลอย่างร้อนรน 

"ไม่เห็น ล่าสุดอยู่กับไอ้โต้ง แต่ไอ้โต้งโดนพี่ภูจัดการไปแล้ว"

"พี่ภู!" มุกดาอุทานอย่างตกใจ

ภูษิตคือคนที่เธอหมายตา พยายามหาโอกาสเข้าหาเขาทุกครั้ง แต่แม้แต่หางตาผู้ชายคนนั้นก็ไม่เคยชายตามอง เธอต้องตีสนิทกับพีรพลเพื่อได้มีโอกาสเข้าใกล้เขา

สายตาคมปลาบตวัดตามองมา ทำให้มุกดาต้องหลบ ไม่กล้าสบสายตาเขาตรงๆ 

"แก กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ แล้วรอที่บ้าน ห้ามไปไหน" ภูษิตสั่งน้องชาย 



"แต่ น้องสาวของมุกหาย พี่ภูเห็นมั้ยครับ" 

แสงไฟฉุกเฉินจากรถตำรวจสว่างวาบมาแต่ไกล ทำให้พีรพลลังเล 

"รีบไป" ภูษิตสั่งทันที พีรพลจึงรีบดึงแขนมุกดาให้เดินตามไปทันที 

"พีท เมล่ะ มุกยังไม่เห็นเมเลย ไม่รู้เมอยู่ไหน" มุกดาพยายามขืนตัวเพราะเป็นห่วงน้องสาวที่ติดสอยห้อยตามเธอมา 

"ไปก่อนเถอะน่า เดี๋ยวเมกลับเองแหละ" พีรพลบอกด้วยความรำคาญแล้วรีบเดินนำไปโดยไม่สนใจมุกดาอีกเด็กสาวจึงวิ่งตามไปอย่างไม่มีทางเลือก ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าภูษิต

หลังจากเคลียร์กับตำรวจเรียบร้อยแล้วภูษิตสั่งให้ลูกน้องหาคนมาทำความสะอาดบ้านก่อนจะเดินกลับไปที่รถ

เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูแล้วพบว่ามีร่างเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในรถ

ให้ตายเถอะเขาลืมไปได้อย่างไรว่าสั่งให้เด็กคนนี้มาหลบอยู่ในรถก่อน 

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูรถเด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนขยับตัวไปจนชิดประตูอีกด้านด้วยความกลัว เหตุการณ์ก่อนหน้าทำเธอกลัวสุดขีด จนเมื่อวิ่งหนีออกมาเจอคนที่เธอรู้จัก เธอดีใจ หวังจะพึ่งพิงเขา แต่พอเห็นเขายกปืนขึ้นมาทำให้เมขลารู้สึกว่าตัวเองคงคิดผิด

หลานชายเจ้าของตลาดที่ครอบครัวเธอทำมาหากินอยู่ น่ากลัวกว่าที่คิด 

ภูษิตมองหน้าเรียวเล็กนั้นอีกครั้งประเมินจากสายตาเด็กคนนี้ไม่น่าจะอายุเกิน 15 ตัวเท่าเมี่ยง ริอ่านมาปาร์ตี้ ลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมพ่อแม่ไม่ดูแลไม่รู้หรืออย่างไรว่ามันอันตรายแค่ไหน ถ้าเมื่อสักครู่เขามาช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น

"เราน่ะชื่ออะไร"

เมขลาเหลือบตามองคนตัวโตอีกครั้งเห็นแววตาคมมองมารอคำตอบ

"ชื่อเมค่ะ"

"อายุเท่าไหร่"

"15ค่ะ" ความจริงมีเวลาอีก 5 เดือนถึงจะครบรอบวันเกิดของเธอ

"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ไอ้สองคนนั้นมันทำอะไรเธอ"

เด็กหญิงก้มหน้าไม่ยอมตอบมีเพียงร่างกายที่ขยับขึ้นลงเพราะแรงสะอื้น แค่นี้ภูษิตก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้ ในงานปาร์ตี้ที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มมึนเมา เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ง่ายมากโดยเฉพาะกับเด็กผู้หญิงที่ไม่ประสา หรือเด็กตรงหน้าเขาไม่ใช่ อาจจะเป็นแค่เด็กใจแตก รักสนุกคนหนึ่ง

"เป็นเด็กเป็นเล็กนึกยังไงถึงมางานแบบนี้ ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย"

ยิ่งพูดเด็กหญิงก็ยิ่งร้องไห้แรงขึ้น ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์นี้ได้อย่างไร เลยเปลี่ยนเป็นถามแทน

"จะให้ไปส่งที่ไหน ในที่สุดก็ถามขึ้น"

"ส่งเมที่หน้าตลาดโรยทองก็ได้ค่ะ" เด็กสาวอ้อมแอ้มต่อไม่อยากให้เขาไปส่งถึงบ้านเพราะความลับอาจจะแตกได้

ภูษิตลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พิจารณาเด็กหญิงตรงหน้าอีกครั้ง รู้สึกคุ้นหน้าแต่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนคงจะเป็นเด็กแถวตลาดอาจจะเป็นลูกแม่ค้าสักคนหนึ่งก็เป็นไปได้

"ชาติไปส่งที่บ้านก่อนแล้วค่อยไปส่งเด็กนี้ที่หน้าตลาด" เขาหันไปสั่งลูกน้องก่อนหันไปสนใจมือถือ แต่หางตาเหลือบไปเห็นเด็กหญิงนั่งตัวลีบจนแทบจะกลืนไปกับประตูรถ สายตาหวาดระแวงคอยเหลือบมองเขาเป็นระยะเรากลับไม่ไว้วางใจ

ช่วยขนาดนี้ยังจะไม่ไว้ใจกันอีก

ยายเด็กใจแตกคนนี้ คิดว่าเขาเป็นคนอย่างไร ให้นั่งรถมาด้วยแบบนี้ มันเสี่ยงข้อหาพรากผู้เยาว์ได้ง่ายๆ เหมือนกัน เกิดเอาไปพูด คนซวยคือเขาแน่ๆ

"นั่งดีๆ ที่กว้างขวางจะไปนั่งเบียดประตูรถทำไม" ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม

ร่างบางค่อยๆ ขยับออกห่างจากประตูรถ แต่สายตายังระแวดระวังเหมือนเดิม จนภูษิตนึกเคือง