เล่ห์เมขลา (มี e book)

ลำดับตอนที่ #4 : 04-เด็กใจแตก 1/3

เมื่อห้าปีก่อน ภูษิตได้รับโทรศัพท์กลางดึกจากเพื่อนที่เป็นตำรวจ ว่าชาวบ้านร้องเรียนเรื่องมีวัยรุ่นจัดปาร์ตี้มั่วยาและส่งเสียงดัง จากพิกัดที่ส่งมาน่าจะเป็นบ้านของเขา แถวชานเมืองที่ซื้อทิ้งไว้นานแล้ว เขากับลูกน้องรีบตามไป

เมื่อไปถึงภูษิตเห็นรถจอดอยู่หน้าบ้านหลายคันทั้งรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์ เสียงเพลงฮิตดังออกมาจากตัวบ้าน แทรกมาด้วยเสียงโหวกเหวกของคนที่อยู่ในบ้าน ชายหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ 

มิน่าล่ะ ชาวบ้านเลยแจ้งตำรวจ

แม้น้องชายจะขออนุญาตแล้ว แต่ไม่ควรจะทำอะไรให้คนอื่นเดือดร้อนแบบนี้ ขณะภูษิตกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านประตูบ้านก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างเล็กของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนเขาอย่างแรง จนร่วงลงไปนั่งกองกับพื้น 

ชายหนุ่มตกใจไม่น้อย กำลังจะถามก็เห็นว่ามีเด็กหนุ่มอีกคนเดินตามออกมา พร้อมเรียกด้วยเสียงแปร่งๆ

"น้องเม กลับมาก่อน"

ภูษิตมองเด็กหนุ่มก่อนก้มลงมองร่างเล็กที่นั่งอยู่กับพื้น ตากลมโตมองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก ก่อนเบิกตากว้างขึ้นแล้วลุกขึ้นมายืนหลบด้านหลังเขา 

ชายเสื้อถูกคนตัวเล็กกระตุกรัวๆ 

"พี่ๆ ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย"

ชายหนุ่มเหลือบมองลูกน้องอีกสองคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก่อนหันกลับมามองเด็กหนุ่มอีกครั้ง เขาประเมินจากสภาพภายนอกแล้ว น่าจะอยู่ในอาการมึนเมาพอสมควร

"มีเรื่องอะไรกัน" ภูษิตถามเสียงดุ 

"มึงเป็นใครวะ มายุ่งเรื่องกู" 

ลูกน้องภูษิตเดินเข้ามายืนข้างเจ้านายเรียบร้อยแล้ว รอรับคำสั่งอย่างเดียว 

"กูน่าจะถามมึงมากกว่านะ"

"เอาเด็กกูมา น้องเมมานี่ มาหาพี่" เด็กหนุ่มไม่สนใจ เดินตรงเข้ามาหา ขณะคนตัวเล็กที่ซุกตัวกับแผ่นหลังกว้าง มือเกาะจับชายเสื้อของชายหนุ่มแน่น

"ไอ้โต้ง ทำอะไรอยู่วะ" เสียงห้าวใครอีกคนดังออกมาจากประตู ก่อนปรากฏร่างชายหนุ่มอีกคน

"นายภู" คนมาใหม่เรียกชื่อคนที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตูด้วยความตกใจ ตั้งใจจะไปดึงร่างเพื่อนรุ่นน้องกลับมา แต่ไม่ทันเสียแล้ว รุ่นน้องโดนบอดี้การ์ดถีบจนลงไปนอนกองกับพื้น 

"ไอ้เชี่ย! มึงเป็นใครวะ เก๋าเหรอ รู้มั้ยว่ากูเป็นใคร" คนที่กองอยู่กับพื้นยังปากดี 

เพื่อนรุ่นพี่มองภูษิตด้วยความหวั่นเกรง ก่อนรีบไปดึงร่างเด็กหนุ่มให้พ้นรัศมีเท้าของอีกฝ่าย

"พี่ก้อง ไอ้เชี่ยนี่มันถีบผม"

โต้งฟ้องเพื่อนรุ่นพี่ แต่ก้องส่งสายตาห้าม 

"พีทอยู่ไหน" ภูษิตถามเสียงห้วน สายตาพิฆาตมองมายังทั้งคู่ จนก้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ไม่กล้าสบตาด้วย 

ใครบ้างไม่รู้จักภูษิต ทายาทตลาดโรยทอง ก็คงมี 'ไอ้โต้ง' ที่อยู่แต่ในกะลา ไม่รู้เสียแล้วว่าคนตรงหน้าลูกใคร

ไอ้โต้งมึงหาเรื่องให้กูเสียแล้ว

"ไปตามพีทมา" ภูษิตหันไปสั่งลูกน้อง ก่อนกลับมาเอาเรื่องสองคนตรงหน้าอีกครั้ง 

"แกทำอะไรเด็ก" เขาถาม รู้สึกร่างเล็กที่เกาะเขาเป็นปลิงสั่นน้อยๆ 

"เรื่องของกู อย่าเสือก"

เขาเอี้ยวตัวมาด้านหลัง สั่งเสียงเรียบ

"เธอไปรอในรถ "

ร่างเล็กส่ายหน้าน้อยๆ ไม่ยอมขยับจนร่างสูงต้องสั่งอีกรอบ

"ไปเดี๋ยวนี้" เจอเสียงเข้มเข้าไป เด็กหญิงเลยต้องปล่อยมือจากชายเสื้อเขาด้วยความจำใจ

"ดำรงค์พาไป" ภูษิตสั่งลูกน้อง ดำรงค์เลยดึงแขนเล็กแล้วพาออกไป 

ขณะที่โต้งโวยวายอีกครั้ง ยกมือขึ้นชี้หน้าภูษิตอย่างไม่เกรงกลัว

"เฮ้ย! มึงจะพาน้องเมไปไหนวะ" จนก้องต้องดึงไว้

"ไอ้โต้ง เบาๆ สิมึง อยากตายหรือไง"

"ไม่กลัวเว้ย จะแค่ไหนเชียวมึง อยู่คนเดียวแล้ว ยังซ่าได้อีกเหรอ" โต้งยังยั่วอารมณ์ไม่เลิกก่อนดึงมีดจากเอวออกมา 

"ไอ้โต้ง อย่า" ก้องเรียกด้วยความตกใจในความบ้าระห่ำของรุ่นน้อง เขาใจหายวาบเมื่อมองไปยังภูษิต เห็นว่าในมืออีกฝ่ายเป็นโลหะสีดำและปลายกระบอกหันมาทางโต้ง 

"มึงอยากเดินออกไปหรือนอนออกไป ไอ้เด็กเวร" 

โต้งชะงัก เป็นจังหวะที่ชาติเดินออกมาจากบ้านพร้อมพีรพล ชาติรีบแย่งมีดจากโต้งและจัดการจนเด็กหนุ่มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง 

ขณะที่พีรพลหน้าถอดสี 

"พี่ภู"

"ให้เวลาสิบนาที ก่อนตำรวจจะมา ถ้าไม่อยากไปนอนในคุกก็เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย"

พีรพลวิ่งกลับเข้าไปในบ้านทันที

"ส่วนมึง" เข้าก้มลงมองคนที่นอนกับพื้น "จำหน้ากูไว้ ถ้าเจอที่ไหนหลบได้ให้หลบ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่ อ้อ! แล้วอย่าลืมถามพี่มึงนะว่ากูเป็นใคร"

ก้องกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นเมื่อภูษิตหันมาทางเขาด้วยสายตาโหดเหี้ยม

"ส่วนมึง ไอ้ก้อง อย่าให้กูรู้ว่ามึงมีส่วนกับปาร์ตี้เหี้ยๆ นี่ กูเอามึงตายแน่"

เมื่อภูษิตส่งสัญญาณชาติที่ยืนคุมเชิงอยู่ก็ปล่อยให้ทั้งสองคนเป็นอิสระ