ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 03-ใช้เงินฟาด 3/3
ช่วงสายบรรยากาศในตลาดสดค่อนข้างคึกคัก และน้อยครั้งมากที่เจ้าของตลาดจะเดินลงมา
การได้เห็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงเดินอยู่ในตลาดสด ทำให้แม่ค้าพ่อค้าตื่นเต้นไม่น้อย โดยเฉพาะสาว ๆ ที่พยายามจะเข้าหาเจ้าของตลาดทุกครั้งที่มีโอกาส
ภูษิตเพียงแต่ยิ้มบางๆ ทักทาย ไม่ได้แวะคุยกับใคร จนกระทั่งมาหยุดที่ร้านกาแฟของสารัช เพื่อนสมัยมัธยม
เขากวาดตามองรอบ ๆ แต่ไม่เห็นบุคคลที่ต้องการพบ ทั้งที่ปกติเห็นเมขลาวนเวียนอยู่แถวร้านกาแฟของสารัชบ่อยๆ
" ฝนท่าจะตกละมั้งวันนี้ " เสียงสารัชแซวออกมาจากหลังเคาน์เตอร์
เขากับภูษิตเรียนมัธยมมาด้วยกันก็จริง แต่สถานะตอนนี้มันต่างไป จากเคยเป็นลูกเจ้าของตลาด ตอนนี้ภูษิตคือเจ้าของตลาด ที่กำลังจะแปลงโฉมตลาดธรรมดาให้กลายเป็นคอมเพลกซ์ที่ทันสมัย ขณะที่เขาเคยเป็นลูกแม่ค้า ตอนนี้ผันตัวเป็นพ่อค้าเสียเอง
ภูษิตเหลือบมองเพื่อน ก่อนเดินมาหยุดตรงหน้า
" โอเลี้ยงแก้วสิ "
สารัชขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าคนอย่างภูษิตจะสั่งเครื่องดื่มบ้าน ๆ
" จะขายมั้ย โอเลี้ยงน่ะ " เขาถามเมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่ง
" คิดว่าหูเพี้ยน " สารัชพึมพำก่อนเริ่มชงเครื่องดื่มตามที่ลูกค้ากิตติมศักดิ์สั่ง ไม่ทันสังเกตว่าภูษิตนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว
" คุณภู " เสียงแหลมยาวทำให้ชายหนุ่มทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน
' ลูกเกด ' สาวสวยประจำตลาดเดินมาหาพร้อมกับขนมจีบซาลาเปาหนึ่งจาน
" เกดเอาซาลาเปามาให้จีบค่ะ" แต่ภูษิตไม่รับมุข
"อุ๊ย! เอาขนมจีบ ซาลาเปามาให้ชิมค่ะ ทานเลยนะคะ กำลังร้อน ๆ เลย"
ชายหนุ่มมองจานขนมตรงหน้า ก่อนมองหน้าคนพูด อดไม่ได้ที่จะมองต่ำลงเพราะซาลาเปาสองก้อนที่ดันออกมาจากในเสื้อสายเดี่ยวมันเตะตาจนยากจะมองผ่าน
ตามประสาผู้ชาย และเขาไม่ใช่คนดี
" เอ่อ ขอบคุณครับ แต่มันเยอะไป ผมคงกินไม่หมด" ในใจอยากปฏิเสธแต่กลัวจะเสียน้ำใจ
" ไอ้เราขายกาแฟอยู่ตรงนี้ตั้งนาน ไม่เห็นเคยได้กิน" สารัชแหย่ขำ ๆ
ลูกเกดเลยหันมาถลึงตาใส่ ก่อนหันมาทำตาหวานเยิ้มให้เจ้าของตลาด ที่ไม่ยอมยิ้มขนมเข้าปากเสียที
" ลองชิมสิคะ " หญิงสาวคะยั้นคะยอด้วยสายตาอ้อนวอน ภูษิตเลยต้องจิ้มขนมจีบเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง เจ้าของขนมเลยยอมกลับไปเฝ้าร้านเหมือนเดิม แต่ยังไม่วายส่งสายตามองมาเป็นระยะ
ภูษิตแอบเป่าลมหายใจออกมาเบา ๆ แต่คงไม่พ้นสายตาของสารัช เพราะอีกฝ่ายหัวเราะออกมาแบบไม่ปิดบัง ก่อนส่งแก้วโอเลี้ยงให้ ซึ่งเขาคว้ามาดูดทันที ก่อนดันจานซาลาเปาให้เพื่อนเก่า
" เขาอุตส่าห์เอามาให้ ช่วยกินหน่อย "
สารัชหันไปมองลูกเกดก็เห็นว่าหญิงสาวมองอยู่ แต่ภูษิตไม่สนใจ หยิบเค้กกล้วยหอมที่วางอยู่ด้านข้างมาแกะเข้าปากเฉย
" เฮ้ย ! แหกเขาแบบนี้เลยเหรอวะ " สารัชถาม
" แหกที่ไหน กินไปแล้วชิ้นนึง มึงเอาไปกินเลย "
สารัชเห็นว่าลูกเกดสะบัดหน้าหนีไป คงงอนตามประสา แต่เขามั่นใจว่าไม่นานก็กลับมาอ่อยเจ้าของตลาดเหมือนเดิม
" ทำไม วันนี้อยากกินโอเลี้ยง "
เขาถามขณะมองเพื่อนที่กำลังพิจารณาเค้กกล้วยหอมลูกเล็กเหมือนเป็นของประหลาด
" ขยันหยอดน่าดู " เขาพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะชวนเพื่อนคุย สุดท้ายเค้กจิ๋วห้าลูกก็หายไปในอยู่ท้องทั้งหมด
" ทำไมต้องสงสัย อยากกินก็กิน หรือร้านนี้เลือกลูกค้า " ภูวดลย้อนถามกวนๆ
" ร้านกระจอกๆ มีสิทธิ์เลือกลูกค้าด้วยเหรอวะ "
ภูษิตมองหน้าเพื่อนก่อนส่ายหน้าเบาๆ
" เมื่อวานไปส่งเด็กลูกครึ่งนั่นใช่มั้ย " ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้เลี่ยงจะถามถึงเมขลาตรงๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าสารัชสนิทกับอีกคน
" ใช่ "
" เป็นไงบ้าง "
" ไม่เป็นไรนี่ แค่ตกใจ เห็นว่าวันนี้คุยจ้อแล้ว เขาลือกันทั้งตลาดว่านายภูขับรถชนเด็ก แล้วเอาเงินฟาดหัว"
" เป็นไปได้ไง พูดกันไปเรื่อย "
มิน่ายายเด็กนั่นเลยเอาเงินมาคืน คงโกรธจนควันออกหู ถึงขนาดยอมไปหาเขาถึงที่
" แล้วจริงหรือเปล่า " สารัชย้อนถาม สมัยวัยรุ่น เขารู้ว่าภูษิตรวย เป็นลูกนักการเมืองดัง แต่ก็ไม่ใช่คนถือตัวที่ชอบดูถูกคนอื่น เว้นแต่ว่าไปเรียนเมืองนอกแล้วนิสัยเปลี่ยน
" ใครมันคิดแบบนั้น " ถามไปทั้งที่รู้ว่าอย่างน้อยก็มีคนหนึ่งล่ะ และตอนนี้เขายังไม่เห็นเธอดูเลย ทั้งที่ปกติช่วงเช้ามักจะป้วนเปี้ยนอยู่ในตลาดนี่แหละ
" เมไง "
ภูษิตยิ้มมุมปาก คิดถึงยายเด็กหน้าใส ที่ชอบหลบหน้าเขา
" เด็กฝรั่งนั่นเป็นลูกเขาเหรอ "
" เฮ้ย ! ไม่ใช่ ราเชลเป็นลูกของมุกดา พี่สาวเขา "
คำตอบของสารัชทำให้ภูษิตรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยยายเด็กนั่นก็ไม่ได้ทำอะไรพลาดจนท้องมีลูกอย่างที่เขาคิด
_______________
การได้เห็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงเดินอยู่ในตลาดสด ทำให้แม่ค้าพ่อค้าตื่นเต้นไม่น้อย โดยเฉพาะสาว ๆ ที่พยายามจะเข้าหาเจ้าของตลาดทุกครั้งที่มีโอกาส
ภูษิตเพียงแต่ยิ้มบางๆ ทักทาย ไม่ได้แวะคุยกับใคร จนกระทั่งมาหยุดที่ร้านกาแฟของสารัช เพื่อนสมัยมัธยม
เขากวาดตามองรอบ ๆ แต่ไม่เห็นบุคคลที่ต้องการพบ ทั้งที่ปกติเห็นเมขลาวนเวียนอยู่แถวร้านกาแฟของสารัชบ่อยๆ
" ฝนท่าจะตกละมั้งวันนี้ " เสียงสารัชแซวออกมาจากหลังเคาน์เตอร์
เขากับภูษิตเรียนมัธยมมาด้วยกันก็จริง แต่สถานะตอนนี้มันต่างไป จากเคยเป็นลูกเจ้าของตลาด ตอนนี้ภูษิตคือเจ้าของตลาด ที่กำลังจะแปลงโฉมตลาดธรรมดาให้กลายเป็นคอมเพลกซ์ที่ทันสมัย ขณะที่เขาเคยเป็นลูกแม่ค้า ตอนนี้ผันตัวเป็นพ่อค้าเสียเอง
ภูษิตเหลือบมองเพื่อน ก่อนเดินมาหยุดตรงหน้า
" โอเลี้ยงแก้วสิ "
สารัชขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าคนอย่างภูษิตจะสั่งเครื่องดื่มบ้าน ๆ
" จะขายมั้ย โอเลี้ยงน่ะ " เขาถามเมื่อเห็นเพื่อนยืนนิ่ง
" คิดว่าหูเพี้ยน " สารัชพึมพำก่อนเริ่มชงเครื่องดื่มตามที่ลูกค้ากิตติมศักดิ์สั่ง ไม่ทันสังเกตว่าภูษิตนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว
" คุณภู " เสียงแหลมยาวทำให้ชายหนุ่มทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน
' ลูกเกด ' สาวสวยประจำตลาดเดินมาหาพร้อมกับขนมจีบซาลาเปาหนึ่งจาน
" เกดเอาซาลาเปามาให้จีบค่ะ" แต่ภูษิตไม่รับมุข
"อุ๊ย! เอาขนมจีบ ซาลาเปามาให้ชิมค่ะ ทานเลยนะคะ กำลังร้อน ๆ เลย"
ชายหนุ่มมองจานขนมตรงหน้า ก่อนมองหน้าคนพูด อดไม่ได้ที่จะมองต่ำลงเพราะซาลาเปาสองก้อนที่ดันออกมาจากในเสื้อสายเดี่ยวมันเตะตาจนยากจะมองผ่าน
ตามประสาผู้ชาย และเขาไม่ใช่คนดี
" เอ่อ ขอบคุณครับ แต่มันเยอะไป ผมคงกินไม่หมด" ในใจอยากปฏิเสธแต่กลัวจะเสียน้ำใจ
" ไอ้เราขายกาแฟอยู่ตรงนี้ตั้งนาน ไม่เห็นเคยได้กิน" สารัชแหย่ขำ ๆ
ลูกเกดเลยหันมาถลึงตาใส่ ก่อนหันมาทำตาหวานเยิ้มให้เจ้าของตลาด ที่ไม่ยอมยิ้มขนมเข้าปากเสียที
" ลองชิมสิคะ " หญิงสาวคะยั้นคะยอด้วยสายตาอ้อนวอน ภูษิตเลยต้องจิ้มขนมจีบเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง เจ้าของขนมเลยยอมกลับไปเฝ้าร้านเหมือนเดิม แต่ยังไม่วายส่งสายตามองมาเป็นระยะ
ภูษิตแอบเป่าลมหายใจออกมาเบา ๆ แต่คงไม่พ้นสายตาของสารัช เพราะอีกฝ่ายหัวเราะออกมาแบบไม่ปิดบัง ก่อนส่งแก้วโอเลี้ยงให้ ซึ่งเขาคว้ามาดูดทันที ก่อนดันจานซาลาเปาให้เพื่อนเก่า
" เขาอุตส่าห์เอามาให้ ช่วยกินหน่อย "
สารัชหันไปมองลูกเกดก็เห็นว่าหญิงสาวมองอยู่ แต่ภูษิตไม่สนใจ หยิบเค้กกล้วยหอมที่วางอยู่ด้านข้างมาแกะเข้าปากเฉย
" เฮ้ย ! แหกเขาแบบนี้เลยเหรอวะ " สารัชถาม
" แหกที่ไหน กินไปแล้วชิ้นนึง มึงเอาไปกินเลย "
สารัชเห็นว่าลูกเกดสะบัดหน้าหนีไป คงงอนตามประสา แต่เขามั่นใจว่าไม่นานก็กลับมาอ่อยเจ้าของตลาดเหมือนเดิม
" ทำไม วันนี้อยากกินโอเลี้ยง "
เขาถามขณะมองเพื่อนที่กำลังพิจารณาเค้กกล้วยหอมลูกเล็กเหมือนเป็นของประหลาด
" ขยันหยอดน่าดู " เขาพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะชวนเพื่อนคุย สุดท้ายเค้กจิ๋วห้าลูกก็หายไปในอยู่ท้องทั้งหมด
" ทำไมต้องสงสัย อยากกินก็กิน หรือร้านนี้เลือกลูกค้า " ภูวดลย้อนถามกวนๆ
" ร้านกระจอกๆ มีสิทธิ์เลือกลูกค้าด้วยเหรอวะ "
ภูษิตมองหน้าเพื่อนก่อนส่ายหน้าเบาๆ
" เมื่อวานไปส่งเด็กลูกครึ่งนั่นใช่มั้ย " ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้เลี่ยงจะถามถึงเมขลาตรงๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าสารัชสนิทกับอีกคน
" ใช่ "
" เป็นไงบ้าง "
" ไม่เป็นไรนี่ แค่ตกใจ เห็นว่าวันนี้คุยจ้อแล้ว เขาลือกันทั้งตลาดว่านายภูขับรถชนเด็ก แล้วเอาเงินฟาดหัว"
" เป็นไปได้ไง พูดกันไปเรื่อย "
มิน่ายายเด็กนั่นเลยเอาเงินมาคืน คงโกรธจนควันออกหู ถึงขนาดยอมไปหาเขาถึงที่
" แล้วจริงหรือเปล่า " สารัชย้อนถาม สมัยวัยรุ่น เขารู้ว่าภูษิตรวย เป็นลูกนักการเมืองดัง แต่ก็ไม่ใช่คนถือตัวที่ชอบดูถูกคนอื่น เว้นแต่ว่าไปเรียนเมืองนอกแล้วนิสัยเปลี่ยน
" ใครมันคิดแบบนั้น " ถามไปทั้งที่รู้ว่าอย่างน้อยก็มีคนหนึ่งล่ะ และตอนนี้เขายังไม่เห็นเธอดูเลย ทั้งที่ปกติช่วงเช้ามักจะป้วนเปี้ยนอยู่ในตลาดนี่แหละ
" เมไง "
ภูษิตยิ้มมุมปาก คิดถึงยายเด็กหน้าใส ที่ชอบหลบหน้าเขา
" เด็กฝรั่งนั่นเป็นลูกเขาเหรอ "
" เฮ้ย ! ไม่ใช่ ราเชลเป็นลูกของมุกดา พี่สาวเขา "
คำตอบของสารัชทำให้ภูษิตรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยยายเด็กนั่นก็ไม่ได้ทำอะไรพลาดจนท้องมีลูกอย่างที่เขาคิด
_______________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น