เล่ห์เมขลา (มี e book)

ลำดับตอนที่ #18 : 18-เด็กเชียร์เบียร์ 3/3

"อยากจะลงก็ลงไป"

เมขลามองออกไปนอกรถ ทั้งมืดทั้งเปลี่ยว ไม่มีบ้านคนสักหลัง แต่ความโกรธทำให้คนขาดสติ เธอเปิดประตูรถลงไปทันที 

รถของภูษิตแล่นออกไปไกลจนเธอมองไม่เห็นไฟท้ายแล้ว เมขลาก็รู้ตัวว่าเธอได้ทำเรื่องโง่ๆ ลงไป และผู้ชายคนนั้นก็ใจร้ายพอที่จะไล่เธอลงจากรถและทิ้งไว้โดยไม่สนใจ 

จากที่โมโหภูษิต ตอนนี้เธอโมโหตัวเองมากกว่า โทรศัพท์ก็ไม่มี ไหนจะสภาพตัวเอง แต่งตัวล่อแหลมขนาดนี้ ถ้ารอดคืนนี้ไปได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

เด็กสาวมองซ้ายขวา  ถนนเส้นนี้ เป็นทางเลี่ยงเมืองตัดใหม่ ที่ยังไม่ค่อยมีคนสัญจรมากนัก เธอเคยผ่านหลายครั้งแล้ว สามารถคาดคะเนระยะทางได้ ไม่ว่าเลือกทางไหนก็ยังไกลมากอยู่ดี เมขลาตัดสินใจเดินไปข้างหน้า โดยอาศัยแสงจากธรรมชาตินำทาง

เดินไปไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังมาจากด้านหลัง กำลังลังเลว่าจะหลบซ่อนตัวหรือโบกขอความช่วยเหลือดี รถคันนั้นก็จอดด้านหน้าเธอเสียแล้ว 

คนที่นั่งบนรถเป็นชายวัยรุ่นสองคน ที่หนึ่งในนั้นที่คนที่เธอรู้จัก

'ไอ้โต้ง'

โต้งกระโดดลงจากรถตรงเข้ามาหาทันที

"ทำไมมาเดินอยู่แถวนี้ ให้พี่ไปส่งมั้ยน้อง" มันพูดก่อนจะเอาไฟจากโทรศัพท์ส่องหน้า เมขลายกแขนขึ้นบังแสงไฟทันที

"นี่ไปโดยใครฟัดมาทำไมหน้าตาเลอะแบบนี้" เพราะฤทธิ์ยาของมันและเครื่องสำอางที่เปรอะทั่วหน้าทำให้มันจำเมขลาไม่ได้

เมขลาถอยหลังเริ่มไม่มั่นใจความปลอดภัย 

"มา เถอะไปกับพี่" ไม่พูดเปล่ามันคว้ามือเด็กสาวแล้วกระชากเข้าหาตัวทันที 

"ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะ"

"ตะโกนก็ไม่มีใครได้ยินหรอก อย่าเล่นตัวเลยน่า ไปกับพี่ดีกว่า"

"ไม่"

การฉุดกระชากลากถูกจึงเกิดขึ้นเพราะเมขลาขืนตัวไว้เต็มที่ 

"อย่าให้พี่ต้องใช้กำลัง"

"ปล่อยนะ ไอ้บ้า!"

ปรี้นๆๆๆ

เสียงแตรรถยนต์แหลมยาวดังมาแต่ไกล ก่อนจอดข้างมอเตอร์ไซค์ 

"ทำอะไรวะ" เสียงจะโกนถาม 

"พี่ช่วยหนูด้วย" เมขลาร้องบอก ขณะที่พยายามบิดข้อมือให้หลุดพ้นจากพันธนาการ

ผู้ชายสองคนเดินลงมาจากรถกระบะแบบสองตอน แม้ลักษณะภายนอกดูไม่น่าไว้ใจพอกัน แต่อย่างน้อยเธอก็ควรขอความช่วยเหลือก่อน

"อย่ายุ่ง เรื่องของผัวเมีย"

"ไม่ใช่" เด็กสาวรีบปฏิเสธทันที 

แสงไฟจากหน้ารถทำให้เมขลาเห็นหน้าผู้ชายที่มาใหม่ชัดขึ้น 

หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอมาก่อน 

"นี่มึงอีกแล้วเหรอ" หนึ่งในสองคนชี้หน้าโต้งอย่างเอาเรื่อง 

โต้งสะดุ้งเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่าย ทำไมเขาจะจำไม่ได้ อย่างน้อยๆ ก็จำ'แรงตีน' ได้ 

"ผ่านไปกี่ปี มึงก็ยังทำชั่วเหมือนเดิมเลยนะ ปล่อยน้องเขาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นมึงเจอดีอีกแน่"

โต้งมองท้าทาย และปล่อยเมขลาทันทีเมื่อคนข้างหลังเลิกชายเสื้อขึ้น จนเห็นวัตถุบางอย่างเหน็บอยู่ข้างเอว 

"มึงไปให้พ้นหน้าพวกกูเลย ไป!"

ไม่รอช้า มันรีบกระโดดขึ้นรถที่เพื่อนติดเครื่องอยู่แล้วก่อนบิดหนีไปไม่คิดชีวิต

เมขลากอดตัวเองไว้ขณะมองชายสองคนอย่างหวาดระแวง เตรียมพร้อมจะวิ่งหนีตลอดเวลา 

"เธอ ขึ้นรถ" เขาหันมาสั่งคนที่ยืนตัวลีบด้วยความหวาดกลัว เมขลาขยับถอยหลังเมื่อเขาเดินเข้ามาหา

ใช่แล้ว ผู้ชายคนนี้ เธอจำเขาได้แล้ว

"หรือจะอยู่ตรงนี้รอคนมาฉุดก็ตามใจนะ" 

เมขลาผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก คนที่เคยช่วยเธอเมื่อหลายปีก่อน คิดในแง่ดีเขาคงไม่ทำร้ายเธอแน่ 

"ขอบคุณพี่มากที่ช่วยเม ถ้าพี่มาไม่ทันเมแย่แน่ๆ เลย"

"ไม่เป็นไร คราวนี้โชคดีที่พวกพี่ผ่านมาพอดี คราวหลังอย่ามาเดินถนนเปลี่ยวๆ แบบนี้คนเดียวนะ เป็นผู้หญิงอันตราย" 

ไม่ได้อยากมาเดิน ก็เจ้านายของพี่นั่นแหละทิ้งไว้ 

แทบไม่ต้องบอกดำรงค์พาเธอมาส่งปากทางเข้าบ้านที่ต้องขึ้นสะพานข้ามคลองไป 

"พี่ว่าอย่าไปทำเลยงานแบบนี้" เขาพูดพร้อมส่งสายตาขึ้นลงมาการแต่งตัวของเธอจนเมขลารู้สึกอาย 

"ขอบคุณที่มาส่ง" แม้จะไม่ชอบสายตาแบบนั้น แต่เมขลาไม่ลืมของคุณ ก่อนรีบวิ่งจากไป เพราะเธอไม่อยากอยู่เป็นเป้าสายตาใครอีก

----------------

ผู้ชายในตลาดนี้ หื่นทุกคนมั้ยเนี่ย?