เล่ห์เมขลา (มี e book)

ลำดับตอนที่ #17 : 17-เด็กเชียร์เบียร์ 2/3

อยุ่ๆ ก็อยากเปลี่ยนปกนิยายค่ะ วาดไม่เป็นก็อาศัย app. พอไหวมั้ยคะ

****

ขณะกำลังตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ร่างของเธอก็ถูกกระชากขึ้นมาจากตักลูกค้าจอมหื่น 

'นายภู'

พอเห็นว่าเป็นฝีมือของใครเมขลาก็รีบวิ่งไปหลบหลังเขาทันที ด้วยสัญชาตญานเอาตัวรอด

"ทำอะไรของมึงวะ" แขกจอมหื่นถามอย่างหัวเสีย ก่อนลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับภูษิต ทำให้เพื่อนในโต๊ะต้องลุกขึ้นตาม 

"เฮ้ย! ใจเย็นเพื่อน" ภาสกรเพื่อนของภูษิตรีบร้องห้าม กลัวจะบานปลาย 

เขาเองยังงงไม่หาย นั่งกินข้าว คุยธุรกิจอยู่ดีๆ เพื่อนลุกขึ้นมาแย่งเด็กเชียร์เบียร์กับแขกโต๊ะอื่น ทั้งที่ภูษิตไม่ใช่คนแบบนั้น ผู้หญิงที่สนใจต้องระดับไฮเอนด์เท่านั้น ไม่ใช่สาวเชียร์เบียร์สู้ชีวิตในร้านอาหารแบบนี้

"มึงไม่เห็นเหรอว่าเด็กไม่เต็มใจ" ภูษิตพูดเสียงห้วน 

"อย่ารู้ดี ไม่เต็มใจคงไม่มาทำงานเชียร์เบียร์หรอกมั้ง"

คำพูดนั้นทำให้ภูษิตหันไปมองคนข้างหลัง เห็นแววตาตื่นๆ แล้วใจอ่อนยวบ ทั้งที่คราแรกเมื่อจำได้ว่าเด็กเชียร์เบียร์คนนี้เป็นใคร เขายังโกรธจนควันออกหู

"มีอะไรกันเหรอครับ" เจ้าของร้านมาพร้อมกับหัวหน้าบริกร แต่เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นใครก็ชะงักไปเล็กน้อย 

"คุณภูนั่นเอง มีปัญหาอะไรกันหรือครับ" เจ้าของร้านถามอย่างเกรงใจ 

"ไอ้หมอนี่มันหาเรื่องโต๊ะผมก่อนนะ น้องเมบริการพวกผมอยู่ดีๆ ไอ้นี่มันกระชากน้องไปเฉยเลย" แขกจอมหื่นของเมขลาโวยวายเสียงดัง

บุษบาหันมามองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่กล้าทิ้งแขก

ดุสิต เจ้าของร้านหันไปมองตัวต้นเหตุด้วยสายตาดุ ทำเอาเมขลาคอหดด้วยความกลัวว่าจะต้องตกงานแน่ๆ 

"น่าจะเข้าใจผิดกันนะครับคุณลูกค้า" ดุสิตดูเหมือนจะเอนเอียงมาทางภูษิตมากกว่า 

"เฮียหาเด็กคนอื่นมาบริการโต๊ะนี้ก็แล้วกันครับ" ภูษิตแนะนำแต่มันเหมือนคำสั่งเสียมากกว่า 

"ค่าเสียหายทั้งหมด รวมทั้งบิลโต๊ะนี้ เฮียส่งบิลไปที่ผมเลย"

ภาสกรอ้าปากค้างกับการกระทำของเพื่อน ยิ่งเห็นภูษิตฉุดกระชากเด็กเชียร์เบียร์ให้เดินตามไป ภาสกรยิ่งงงหนัก 

ไอ้นี่มันกินยาผิดขวดแน่ๆ



ร่างเล็กถูกผลักเข้าไปในรถอย่างไม่ปราณีปราศรัย ก่อนชายหนุ่มจะอ้อมมานั่งหลังพวงมาลัยแล้วกระชากรถออกอย่างแรง ทำให้คนที่นั่งไม่ระวัง เซถลาจนหัวกระแทกกับคอนโซลรถ 

"โอ๊ย!" เสียงร้องของคนข้างๆ ทำให้ชายหนุ่มเหลือบมอง ก่อนพูดเสียงเข้ม 

"รัดเข็มขัด"

คนเจ็บตัวเอามือหน้าผาก เกิดอาการน้อยใจจนน้ำตาร่วงเผาะ ต้องหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเพราะกลัวเขาเห็นน้ำตา

ภูษิตเหลือบมองคนอีกครั้ง รู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทำให้เธอเจ็บตัว แต่สิ่งที่เขาพูดออกมากลับเป็นอีกเรื่อง

"นึกยังไงถึงไปทำงานแบบนั้น"

"..."

"เธอไม่รู้หรือว่าต้องเจออะไรบ้าง เสือสิงห์กระทิงเปลี่ยวมีทุกที่ คนเราพอเหล้าเข้าปากมันทำอะไรก็ได้ เธอต้องอยู่ในความเสี่ยงแบบนี้อีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ หรือชอบแบบนั้น"

ร่างเล็กหันขวับมามองทันที 

"แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย"

เออ นั่นสิ เขาไปยุ่งอะไรด้วย ภูษิตก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน เขาแค่อยากให้เด็กที่คนหนึ่งเดินในทางที่ปลอดภัยก็เท่านั้น

ชีวิตที่ผ่านมาของพี่สาวไม่ได้สอนอะไรเธอเลยหรือ 

"หรืออยากสบายทางลัดแบบพี่สาว ความจริงไม่ต้องมาทำงานให้เหนื่อย ถ้าไม่รับข้อเสนอของฉัน เสี่ยน่านเขารออยู่แล้วนี่ รายนั้นนะเลี้ยงยาวด้วยนะ"

คำพูดของภูษิตทำให้เมขลาหมดความอดทน 

"คิดว่าฉันอยากทำงานแบบนี้นักหรือไง"

เธอย้อนเขา ทำนบน้ำตาที่กลั้นไว้มันพังทลายจนไม่เหลือใดๆ น้ำตาเลยทะลักเป็นเขื่อนแตก เพราะความคับแค้นใจ

"คิดว่าฉันชอบเหรอที่แต่งหน้าแต่งตาเป็นงิ้วแบบนี้" เธอพูดพลางยกหลังมือขึ้นเช็ดหน้าอย่างแรง ทั้งเครื่องสำอางและน้ำตาถูกละเลงจนใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มไว้เลอะเทอะไปหมด 

"แล้วฉันไม่ได้อยากแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้ ตูดใหญ่ นมตู้มแบบนี้เพราะมันปลอม"

เขาเผลออ้าปากด้วยความตกใจเมื่อเธอล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อก่อนหยิบบางอย่างแล้วปาลงตักเขาอย่างเหมาะเหม็ง

มัน คือ ซิลิโคนสองชิ้น

"ที่ฉันต้องทำเพราะสถานการณ์บังคับ แต่ที่คุณทำคือดูถูก ถากถางฉันว่าเห็นแก่เงิน คนรวยอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก"

คำพูดของเธอทำให้เขาอึ้ง

"จอดรถเดี๋ยวนี้"  เขายังนิ่ง

"ถ้าไม่จอดฉันจะกระโดดจริงๆนะ"

"อย่าทำบ้าๆ" เสียงเขาดุ แต่เมขลาไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ภูษิตเลยจำใจต้องจอด