คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15-ข้อเสนอ 3/3
สุเมธจำใจเดินจากไปแต่ไม่วายทิ้งสายตาดุไว้ให้เมขลาที่ยืนหลบหลังเจ้านายเขา
หญิงสาวเห็นสุเมธเดินไปแล้ว จึงตัดสินใจจะกลับบ้าง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาก็ถูกเรียกไว้เสียก่อน
" จะไปไหน " เสียงดุเหมือนต่างจากลูกน้องเลย
" กลับบ้านค่ะ "
" เธอรออยู่จนป่านนี้ แสดงว่าตกลงตามข้อเสนอของฉัน " เขาสรุปทันที
" เอ่อ " เมขลานึกคำแย้งไม่ออก เพราะเธอยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่เผลอหลับไปต่างหาก
" เริ่มงานพรุ่งนี้เลย " เขาไม่ได้สนใจท่าทางอ้ำอึ้งของเธอเลย
" แต่ เมไม่ ..." เมขลายังเหมือนคนติดต่างอยู่
แต่ภูษิตคือคนที่ถือไพ่เหนือกว่า เขามั่นใจว่าอย่างไรเสีย เมขลาไม่มีทางวิ่งไปหาเสี่ยน่านแน่นอน เขาหันหลังเดินจากไป ไม่สนใจเธออีก
เมขลายืนอ้าปากค้าง มองเขาเดินจากไปแบบงงๆ ก่อนวิ่งตามไป
"คุณภูคะ คุณภู"
คนอะไร ขายาวชะมัด
อยู่ๆ ภูษิตก็หยุดเดินและหันกลับมา ทำให้คนที่วิ่งตามต้องเบรกกะทันหัน หน้าผากมนเลยชนกับแผงอกอย่างแรง
"อุ๊ย!"
กำลังจะร่วง มือไวของเธอคว้าแขนเสื้อเขาไว้อย่างเหนียวหนึบราวกับตีนตุ๊กแก เมื่อทรงตัวได้ร่างเล็กก็กระโดดถอยห่างทันที
"เอ่อ ขอโทษค่ะ"
ภูษิตมองด้วยสายตาดุ ทำเอาคนซุ่มซ่ามคอตก
"มีอะไรอีก"
"เอ่อ คือ เมขอเวลาคิดสักหน่อยได้มั้ยคะ"
เธอไม่เคยหงอกับใคร แต่เจอสายตาคมคู่นี้ทีไร ความมั่นใจลดฮวบทุกที
"ฉันไม่ใช่คนเดือดร้อน และไม่จำเป็นต้องรอใคร"
เมขลามองตามคนที่เดินห่างออกไปอย่างสิ้นหวังเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
"หงอยเป็นไก่ติดโรคเลยแก"
บุษบาทักเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน ตั้งแต่เมขลามาถึง ก็เอาแต่ใจลอย ให้จัดเค้กจิ๋วใส่ถุงก็นับขาดบางเกินบ้าง จนเธอต้องจัดใหม่
"มันกลุ้มนี่"
"ก็รู้ แต่แกช่วยมีสมาธิหน่อย เดี๋ยวแพ็คไม่สวย"
"ขอโทษ"
"คุยกับนายภูแล้วไม่ใช่เหรอ เขาว่าไงบ้าง อย่าบอกว่าเขาปฏิเสธ"
"ไม่ปฏิเสธ แต่ฉันเกลียดนายคนนี้ ฉันเกลียดผู้ชายทั้งตลาดโรยทองเลย"
"ไหงเป็นงั้นล่ะ"
เมขลาถอนหายใจเสียงดัง
"ช่างมันเถอะ ฉันชักจะปลงแล้ว"
"งั้นรีบๆ แพ็คเข้า เดี๋ยวต้องเอาไปส่งเขาอีก"
ทั้งสองคนลงขันกันทำขนมแล้วส่งตามร้านต่างๆ ในอำเภอแม้รายได้ไม่มากแต่ก็เป็นช่องทางหาเงินโดยสุจริต
"ฉันมีไอเดียใหม่" อยู่ๆ เมขลาก็โพล่งขึ้นมา
"ไอเดียอะไร"
"เราจัดสแนคบอกซ์ดีมั้ย"
"อะไรคือสแนคบ็อกซ์"
"ของเบรกเวลามีประชุมหรือมีอีเว้นท์ไง เราทำขนมอยู่แล้วก็แค่จัดเซตขนม เครื่องดื่มให้"
"อ๋อ! แล้วเราจะหาลูกค้าที่ไหนล่ะ" บุษบาเริ่มเคลิ้มตาม
"โรงเรียน ชุมชน อบต. งานแต่ง งานบวช ได้หมดเลย แกรู้จักคนเยอะ ไปสืบมาว่าเขามีงานอะไรกันบ้าง ถ้าดีลสำเร็จ ถึงเวลาเราแค่เขาของไปส่ง"
สายตาบุษบาลุกวาวขึ้น
"เริ่มที่เจ๊จอย เจ้าของร้านดอกไม้เลย เจ๊ต้องรู้ว่าใครจะจัดงานบ้าง" เมขลาเห็นด้วย
"แล้วถ้าเขาไม่อยากได้นมกล่อง น้ำผลไม้กล่องล่ะ"
เมขลาเอานิ้วเคาะหัวอย่างใช้ความคิด ก่อนยิ้มออกมา
"จะยากอะไรเราก็ไปเหมาน้ำ เฮียหมีไง ดีไม่ดีชวนเฮียหมีมาเป็นหุ้นส่วนด้วยเลย"
"เราต้องทำขนมไปให้เขาชิมด้วย"
เมื่อเพื่อนตอบรับความคิด เมขลาก็มีสีหน้าดีขึ้น
"เออ! ฉันของานเจ๊แขกให้แกแล้ว จะทำหรือเปล่า"
'เจ๊แขก' คือนายหน้าหาเด็กสาวหน้าตาดีไปทำงานที่ต้องใช้รูปร่างหน้าตาเป็นตัวกระตุ้นจุดขาย บุษบาเล่าให้ฟังอาจจะเปลืองตัวบ้างแต่เงินดีถ้าบริการถูกใจ
"ฉันไม่ขายตัวนะ" ตอนฟังครั้งแรก เมขลาแหวเสียงดังจนเพื่อนตกใจ
"ก็ไม่ได้ขายตัว แค่เป็นสาวเชียร์สินค้า แต่ถ้าแกจะตกลงกับลูกค้าก็อีกเรื่อง เจ๊แขกไม่เกี่ยว"
"ครั้งนี้งานอะไร"
"เชียร์เบียร์ที่ร้านอาหาร "
"แต่ฉันไม่เอ๊กซ์แบบแกนะเบบี๋"
บุษบามองเพื่อหัวจดเท้า
"ฉันว่าแกทำได้ แต่หน้าสวยนมแบนไปหน่อยแต่แก้ไขได้ ไม่มีปัญหา"
คราแรกเมขลาไม่อยากทำเลยแต่บุษบาเล่าให้ฟังว่าสัปดาห์ก่อนได้ทิปมา 3,000 ทำเอาเธอตาลุกวาวด้วยความโลภ อยากได้ทิปแบบเพื่อนบ้าง
แค่งานเชียร์ เธอต้องทำได้สิ
+++++++
15ตอนแล้ว ฝากติชมกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น