เล่ห์เมขลา (มี e book)

ลำดับตอนที่ #14 : 14-ข้อเสนอ 2/3

ภูษิตเดินไปยังรถยนต์ที่จอดไว้ กำลังจะเปิดประตูรถ เขาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ' เมขลา' 

เขามองรอบๆ ตัวเห็นว่าแสงสว่างเริ่มหมดแล้ว

บ้าเอ๊ย ! เขาลืมเด็กคนนั้นไว้ที่ออฟฟิศ จากที่ตั้งใจว่าจะจัดการธุระแค่ครึ่งชั่วโมง แต่ไปๆ มาๆ นานกว่าที่คิด จนลืมไปว่าทิ้งเมขลาไว้ 

หรือเธออาจจะกลับไปแล้วก็ได้ 

กำลังจะเปิดประตูรถเขากลับลังเลอีกครั้ง ถ้ายายเด็กนั่นยังรออยู่ล่ะ ? 

ภูษิตถอนหายใจก่อนล็อกรถแล้วเดินไปยังอาคารสำนักงานตลาดโรยทองทันที


ไม่รู้เวลาผ่านไปแค่ไหน เมขลารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนหลับอยู่บนโซฟา ภายในห้องสลัวเพราะข้างนอกเริ่มมืดแล้ว เธอดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความตกใจ ยกนาฬิกาขึ้นมาดู 

อีกยี่สิบนาทีจะหนึ่งทุ่มแล้ว นี่เธอหลับไปเกือบสองชั่วโมงได้อย่างไร 

แล้วภูษิตหายไปไหน เขาบอกว่าหนึ่งชั่วโมงจะกลับมา แต่ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงา เธอลูบผม จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ก่อนตัดสินใจเปิดประตูออกไป 

เพราะความรีบและไม่ทันระวัง ทำให้เมขลาชนกับร่างของสุเมธที่กำลังเดินตรวจความเรียบร้อยจนเธอล้มกันกระแทกกับพื้น 

" โอ๊ย " หญิงสาวร้องออกมา ทั้งตกใจทั้งเจ็บ 

สุเมธมองหญิงสาวที่นั่งกองกับพื้นด้วยความสงสัย เขามองไปยังอาคารสำนักงานคิดว่าไม่มีใครแล้ว เพราะเลยเวลาเลิกงานมาเกือบสองชั่วโมง แต่เมขลาเปิดประตูออกมาจากที่นั่น 

หรือว่า...? ใจเขากำลังจะคิดอกุศล แต่นึกได้ว่าเขาเพิ่งแยกกับภูษิตเมื่อสิบนาทีที่แล้วนี่เอง แล้วเมขลาไปทำอะไรในสำนักงาน 

" เธอเข้าไปทำอะไรในสำนักงาน " ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงข่มขู่เต็มที่ 

เมขลาถือเป็นคราวเคราะห์ของตัวเองที่ต้องมาเจอสุเมธ คนที่ไม่เคยมองเธอแบบดีๆ เลยสักครั้ง 

" เปล่า " 

" โกหก " เสียงดังคนเมขลาสะดุ้ง ก่อนร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อแขนเล็กๆ ถูกกระชากทำให้เธอต้องลุกขึ้นทั้งที่ยังจุกอยู่ 

เมขลาพยายามจะบิดมือหนี แต่ตัวเล็กๆ อย่างเธอจะเอาแรงไหนไปสู้ผู้ชายตัวโตอย่างสุเมธได้ 

" ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ " 

" เธอเข้าไปขโมยอะไรในห้องนาย " 

"ฉันเปล่า " เมขลาปฏิเสธใช้มืออีกข้างแกะมือหยาบออกแต่ไม่เป็นผล 

" อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ เธอจะล้วงความลับของนายไปบอกเสี่ยน่านใช่มั้ย " 

" นี่ ดูนิยายมากไปหรือไง นายเมธ ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อย " เมขลาเริ่มโวยเสียงดัง ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองด้วยความสงสัย 

" จะสารภาพดีๆ หรือให้ฉันพาไปหาตำรวจ" 

" ไม่นะ ฉันไม่ใช่ขโมย ปล่อยสิ " เมขลาพยายามบิดข้อมืออีกครั้งจนรู้สึกเจ็บ ขณะเดียวกันก็รังเกียจมือใหญ่ที่บีบรัดข้อมือเธอไว้แน่น 

" ถ้าไม่อยากเจอตำรวจ เฮียว่าเราเจรจากันได้นะ " น้ำเสียงและสายตาเปลี่ยนไปในแบบที่เมขลาเกลียดเหลือเกิน 

ใครก็รู้ว่าสุเมธเป็นคนเจ้าชู้ แม่ค้าสาวๆ ในตลาดล้วนเจอลีลาหมาหยอกไก่มาแล้วทั้งนั้น ยิ่งตอนถึงงวดจ่ายค่าเช่า ใครๆ ก็รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะได้ขายฟรี 

" ปล่อยฉันนะ " 

แต่สุเมธไม่ยอมคลายข้อมือแม่แต่น้อย พยายามดึงเมขลาให้เดินตามไปจนได้ 

" ถ้าไม่อยากถูกส่งตัวให้ตำรวจก็อย่าเล่นตัวเลยน่า เฮียช่วยได้นะหนูเม " 

เมขลาพยายามขืนร่างเต็มที่แล้ว แต่แค่สุเมธออกแรงเธอก็ตัวแทบปลิวตามเขาไป 

" มีอะไรกันหรือสุเมธ " เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้สุเมธหยุด หันไปมองตามที่มาของเสียง 

" นายภู"

เหมือนสุเมธจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นภูษิต ทั้งที่ควรจะกลับไปแล้ว แต่กระนั้นเขาก็ยังอดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจไม่ได้ที่วันนี้จะทำความดีความชอบด้วยการจับหัวขโมยให้เจ้านาย แม้จะเสียดายที่อดหาผลประโยชน์จากเด็กสาว

เมขลาอาศัยจังหวะเผลอ บิดข้อมือจับนหลุดจากพันธนาการและวิ่งไปหลบด้านหลังของภูษิตทันที 

เขาเอี้ยวตัวมองตามร่างบางที่ตอนนี้ยืนแอบอยู่ด้านหลัง 

" เมขลาเข้าไปทำลับๆ ล่อๆ ในออฟฟิศครับนาย ผมเห็นพอดีคิดว่าน่าจะเข้าไปหาข้อมูลไปให้เสียน่าน " 

ภูษิตนิ่วหน้ากับข้อสันนิษฐานของลูกน้อง 

" อย่ามามั่ว " แม้จะหลบด้านหลัง แต่เมขลาก็ไม่ยอมถูกกล่าวหาฝ่ายเดียว ยังโผล่หน้ามาเถียงสุเมธได้

" เธอไปหาเสี่ยน่านบ่อยๆ " สุเมธย้อน

" มันเรื่องของฉัน " เมขลาเถียง ไม่ยอมลงให้ จนคนกลางต้องยกมือห้าม 

" คุณเมธ พอก่อน เดี๋ยวผมจัดการเอง "  

สุเมธมองหน้าคนเป็นเจ้านายแบบไม่เชื่อหู 

" แต่..." 

" ไม่เป็นไร นี่ก็เลยเวลางานมาแล้ว กลับไปพักเถอะ " 

สุเมธจำใจเดินจากไปแต่ไม่วายทิ้งสายตาดุไว้ให้เมขลาที่ยืนหลบหลังเจ้านายเขา