ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 13-ข้อเสนอ 1/3
ภูษิตมองหน้าคนที่มาขอยืมเงินสองแสน ที่ตอนนี้ยืนตัวลีบหน้าจ๋อย ด้วยสายตาครุ่นคิด
จำได้ว่าหมอกังสดาลบอกเขาว่าแสนห้า อยู่ดีๆ มันกลายเป็นสองแสนไปได้อย่างไร
"บ้านเธอเอาเงินไปทำอะไรตั้งสองแสน เล่ามาให้ละเอียด ฉันต้องรู้ที่มาที่ไป"
"คือ.." เมขลาอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เธอเองรู้แค่ว่าเป็นหนี้ ส่วนเอาไปทำอะไรเธอก็ไม่รู้จริงๆ
"เธอคิดว่าเงินสองแสนมันหาง่ายหรือไง คิดว่าฉันจะให้ใครโดยไม่ถามเลยเหรอ"
สุดท้ายเมขลาจึงต้องเล่าเท่าที่ตัวเองรู้ให้เขาฟัง
เพราะเป้าหมายคือที่แปลงนั้น เสี่ยน่านเลยยัดเยียดดอกเบี้ยแพงหูฉี่ให้
" เมต้องทำยังไง คุณภูทำสัญญาเงินกู้ก็ได้นะคะ แล้วเมจะผ่อนจ่ายให้ "
"ฉันไม่ให้เงินใครฟรีอยู่แล้ว แต่อย่างเธอเรียนไม่จบ งานประจำไม่มี จะผ่อนเดือนละกี่บาท เมื่อไหร่จะผ่อนหมดล่ะ ฉันเสียผลประโยชน์นะ "
เมขลาหน้าหดเหลือสองนิ้ว นั่นสิเขาพูดถูกเงินตั้งสองแสน แม่ค้าธรรมดาอย่างเธอจะต้องขายของให้ได้วันละเท่าไหร่ถึงจะพอผ่อนให้เขา
ภูษิตมองหน้าเด็กสาว เห็นความวิตกกังวลปรากฏอยู่ใบนั้น เขาลอบยิ้มกับตัวเอง
" ฉันมีข้อเสนอ ถ้าเธอสนใจ"
เมขลาเบิกตากว้าง แสงแห่งความหวังสว่างวาบขึ้นในใจ ก่อนจะดับวูบลงเพราะประโยคถัดมา
" ฉันรู้ว่าเสี่ยน่านก็มีข้อเสนอให้เธอและฉันเสนอเหมือนกัน มาเป็นเด็กฉันสักปีนึง เธอจะว่าไง "
เมขลาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง กำมือที่แนบข้างตัวแน่น มองหน้าคนดูตาเขียวปั๊ด
เธอคิดผิดที่มาขอความช่วยเหลือจากเขา อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดี มีน้ำใจ แต่ภูษิตก็ไม่ต่างจากเสี่ยน่านและสุเมธที่มองเธอเป็นลูกแกะ จะขย้ำเมื่อไหร่ก็ได้
ไอ้คนเลว ไอ้ลามก ไอ้บ้ากาม
เมขลาก่นด่าเขาในใจ ท่าทางเฉยเมย เย็นชา ที่แท้ก็ซ่อนความหื่นไว้เหมือนผู้ชายคนอื่น นี่เธอมองเขาผิดไปจริงๆ
ภูษิตจองหน้าคนที่จ้องเขากลับ เห็นแววตาโกรธเกรี้ยวในสายตาคมหวาน
" ว่าไง ทำไมคิดนาน " เขาถาม
" เมไม่คิดว่าคุณจะเป็นแบบเสี่ยน่าน "
" ฮึ เธอคิดว่าฉันเป็นแบบไหนล่ะ อย่าลืมนะว่าเธอไม่มีสิทธิ์เลือกมากนัก และฉันก็ไม่เห็นว่าเรื่องนี้ฉันจำเป็นต้องเสียเงิน "
" เม... "
" ข้อเสนอของฉันมันยากตรงไหน แค่ใช้สมองคิดก็น่าจะรู้ว่าดีกว่าของคนอื่น หรือเธอจะไม่เอา"
เสี่ยน่านเสนอล้างหนี้ให้ โดยการให้เธอยอมเป็นเมียน้อย เขาสัญญาว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี จะซื้อบ้านซื้อรถให้ แต่ใครก็รู้ว่ากุลวดี เมียเสี่ยน่านขี้หึงแค่ไหน ตามแหกอกบรรดาสาวๆ ของเสี่ยน่านมานักต่อนักแล้ว
แล้วภูษิตดีกว่าตรงไหน ? ก็ตรงที่เขายังไม่มีเมีย เธอจะไม่ได้ชื่อว่าเมียน้อยและเขามีระยะเวลาแน่นอน
แต่เธอจะยอมเอาตัวเข้าแลกจริงๆ หรือ
" ถ้าไม่ตกลง ก็ไปรับข้อเสนอเสี่ยน่านได้ ฉันไม่มีบังคับ "
" รายละเอียดเป็นยังไง "
" เรียกเมื่อไหร่ก็มาหา สั่งให้ทำอะไรก็ทำ แค่ทำตามใจฉัน แค่นี่เอง "
" ตั้งปีหนึ่ง "
" หนึ่งปีแลกกับหนี้สองแสน คิดๆ ดีนะเธอได้มากกว่าเงินเดือนขั้นต่ำคนจบปริญญาตรีเสียอีก ทั้งที่เธอเรียนไม่จบ อยู่ในความคุ้มครองของฉัน เสี่ยน่านจะได้เลิกยุ่งกับเธอเสียที "
"ใครๆ ก็รู้กันหมดสิ ว่าเมเป็นเด็กคุณภู "
เขายักไหล่ ไม่เห็นว่าจะสำคัญตรงไหน
"ระหว่างเราคือข้อแลกเปลี่ยน ฉันไม่สนใจว่าใครจะรู้หรือไม่รู้ "
" แต่เม สนใจ " เธอแย้งทันที
เธอมีปมในใจกับเรื่องนี้มาตลอดทั้งแม่และพี่สาว เมขลาทนไม่ได้ที่ต้องเสียศักดิ์ศรีแบบนั้น แต่ตอนนี้เธอเองกำลังก้าวสู่เส้นทางเดียวกับพี่สาว
เขามองเด็กสาวนิ่ง มือเล็กๆ ทั้งสองจับกับแน่น บอกถึงความไม่มั่นใจของคนอยู่ตรงหน้า
"เมมีสิทธิ์ต่อรองอะไรได้บ้าง"
ภูษิตหัวเราะเสียงดังราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุด เขาก็มองเธออย่างขบขัน แม้อยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก เมขลายังกล้าต่อรองเขา
" เธอไม่มีสิทธิ์ขออะไรทั้งนั้น และตอนนี้ฉันมีธุระต้องไปจัดการสักชั่วโมง ถ้าเธอตกลงก็รออยู่ในห้องนี่ ถ้าไม่ก็กลับได้เลย "
เขาพูดจบก็เดินออกไปทันที ไม่รอให้เมขลาตอบรับ
หญิงสาวยืนคว้างอยู่กลางห้องคนเดียว ตัดสินใจไม่ถูกว่าต้องทำอย่างไรต่อไป คิดถึงชะตากรรมของตัวเองที่หนีไม่พ้นต้องขายศักดิ์ศรีแลกเงิน
' พี่น้องมันก็เหมือนกัน รักสบาย วันๆ จ้องจับแต่ผู้ชายรวยๆ '
' ไม่นานคงท้องไม่มีพ่อแบบพี่สาว '
ทุกคำที่ก้องอยู่ในหัว เหมือนเข็มทิ่มแทงใจเมขลา เธอต้องทำจริงๆ หรือ ?
จำได้ว่าหมอกังสดาลบอกเขาว่าแสนห้า อยู่ดีๆ มันกลายเป็นสองแสนไปได้อย่างไร
"บ้านเธอเอาเงินไปทำอะไรตั้งสองแสน เล่ามาให้ละเอียด ฉันต้องรู้ที่มาที่ไป"
"คือ.." เมขลาอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เธอเองรู้แค่ว่าเป็นหนี้ ส่วนเอาไปทำอะไรเธอก็ไม่รู้จริงๆ
"เธอคิดว่าเงินสองแสนมันหาง่ายหรือไง คิดว่าฉันจะให้ใครโดยไม่ถามเลยเหรอ"
สุดท้ายเมขลาจึงต้องเล่าเท่าที่ตัวเองรู้ให้เขาฟัง
เพราะเป้าหมายคือที่แปลงนั้น เสี่ยน่านเลยยัดเยียดดอกเบี้ยแพงหูฉี่ให้
" เมต้องทำยังไง คุณภูทำสัญญาเงินกู้ก็ได้นะคะ แล้วเมจะผ่อนจ่ายให้ "
"ฉันไม่ให้เงินใครฟรีอยู่แล้ว แต่อย่างเธอเรียนไม่จบ งานประจำไม่มี จะผ่อนเดือนละกี่บาท เมื่อไหร่จะผ่อนหมดล่ะ ฉันเสียผลประโยชน์นะ "
เมขลาหน้าหดเหลือสองนิ้ว นั่นสิเขาพูดถูกเงินตั้งสองแสน แม่ค้าธรรมดาอย่างเธอจะต้องขายของให้ได้วันละเท่าไหร่ถึงจะพอผ่อนให้เขา
ภูษิตมองหน้าเด็กสาว เห็นความวิตกกังวลปรากฏอยู่ใบนั้น เขาลอบยิ้มกับตัวเอง
" ฉันมีข้อเสนอ ถ้าเธอสนใจ"
เมขลาเบิกตากว้าง แสงแห่งความหวังสว่างวาบขึ้นในใจ ก่อนจะดับวูบลงเพราะประโยคถัดมา
" ฉันรู้ว่าเสี่ยน่านก็มีข้อเสนอให้เธอและฉันเสนอเหมือนกัน มาเป็นเด็กฉันสักปีนึง เธอจะว่าไง "
เมขลาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง กำมือที่แนบข้างตัวแน่น มองหน้าคนดูตาเขียวปั๊ด
เธอคิดผิดที่มาขอความช่วยเหลือจากเขา อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดี มีน้ำใจ แต่ภูษิตก็ไม่ต่างจากเสี่ยน่านและสุเมธที่มองเธอเป็นลูกแกะ จะขย้ำเมื่อไหร่ก็ได้
ไอ้คนเลว ไอ้ลามก ไอ้บ้ากาม
เมขลาก่นด่าเขาในใจ ท่าทางเฉยเมย เย็นชา ที่แท้ก็ซ่อนความหื่นไว้เหมือนผู้ชายคนอื่น นี่เธอมองเขาผิดไปจริงๆ
ภูษิตจองหน้าคนที่จ้องเขากลับ เห็นแววตาโกรธเกรี้ยวในสายตาคมหวาน
" ว่าไง ทำไมคิดนาน " เขาถาม
" เมไม่คิดว่าคุณจะเป็นแบบเสี่ยน่าน "
" ฮึ เธอคิดว่าฉันเป็นแบบไหนล่ะ อย่าลืมนะว่าเธอไม่มีสิทธิ์เลือกมากนัก และฉันก็ไม่เห็นว่าเรื่องนี้ฉันจำเป็นต้องเสียเงิน "
" เม... "
" ข้อเสนอของฉันมันยากตรงไหน แค่ใช้สมองคิดก็น่าจะรู้ว่าดีกว่าของคนอื่น หรือเธอจะไม่เอา"
เสี่ยน่านเสนอล้างหนี้ให้ โดยการให้เธอยอมเป็นเมียน้อย เขาสัญญาว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี จะซื้อบ้านซื้อรถให้ แต่ใครก็รู้ว่ากุลวดี เมียเสี่ยน่านขี้หึงแค่ไหน ตามแหกอกบรรดาสาวๆ ของเสี่ยน่านมานักต่อนักแล้ว
แล้วภูษิตดีกว่าตรงไหน ? ก็ตรงที่เขายังไม่มีเมีย เธอจะไม่ได้ชื่อว่าเมียน้อยและเขามีระยะเวลาแน่นอน
แต่เธอจะยอมเอาตัวเข้าแลกจริงๆ หรือ
" ถ้าไม่ตกลง ก็ไปรับข้อเสนอเสี่ยน่านได้ ฉันไม่มีบังคับ "
" รายละเอียดเป็นยังไง "
" เรียกเมื่อไหร่ก็มาหา สั่งให้ทำอะไรก็ทำ แค่ทำตามใจฉัน แค่นี่เอง "
" ตั้งปีหนึ่ง "
" หนึ่งปีแลกกับหนี้สองแสน คิดๆ ดีนะเธอได้มากกว่าเงินเดือนขั้นต่ำคนจบปริญญาตรีเสียอีก ทั้งที่เธอเรียนไม่จบ อยู่ในความคุ้มครองของฉัน เสี่ยน่านจะได้เลิกยุ่งกับเธอเสียที "
"ใครๆ ก็รู้กันหมดสิ ว่าเมเป็นเด็กคุณภู "
เขายักไหล่ ไม่เห็นว่าจะสำคัญตรงไหน
"ระหว่างเราคือข้อแลกเปลี่ยน ฉันไม่สนใจว่าใครจะรู้หรือไม่รู้ "
" แต่เม สนใจ " เธอแย้งทันที
เธอมีปมในใจกับเรื่องนี้มาตลอดทั้งแม่และพี่สาว เมขลาทนไม่ได้ที่ต้องเสียศักดิ์ศรีแบบนั้น แต่ตอนนี้เธอเองกำลังก้าวสู่เส้นทางเดียวกับพี่สาว
เขามองเด็กสาวนิ่ง มือเล็กๆ ทั้งสองจับกับแน่น บอกถึงความไม่มั่นใจของคนอยู่ตรงหน้า
"เมมีสิทธิ์ต่อรองอะไรได้บ้าง"
ภูษิตหัวเราะเสียงดังราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุด เขาก็มองเธออย่างขบขัน แม้อยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก เมขลายังกล้าต่อรองเขา
" เธอไม่มีสิทธิ์ขออะไรทั้งนั้น และตอนนี้ฉันมีธุระต้องไปจัดการสักชั่วโมง ถ้าเธอตกลงก็รออยู่ในห้องนี่ ถ้าไม่ก็กลับได้เลย "
เขาพูดจบก็เดินออกไปทันที ไม่รอให้เมขลาตอบรับ
หญิงสาวยืนคว้างอยู่กลางห้องคนเดียว ตัดสินใจไม่ถูกว่าต้องทำอย่างไรต่อไป คิดถึงชะตากรรมของตัวเองที่หนีไม่พ้นต้องขายศักดิ์ศรีแลกเงิน
' พี่น้องมันก็เหมือนกัน รักสบาย วันๆ จ้องจับแต่ผู้ชายรวยๆ '
' ไม่นานคงท้องไม่มีพ่อแบบพี่สาว '
ทุกคำที่ก้องอยู่ในหัว เหมือนเข็มทิ่มแทงใจเมขลา เธอต้องทำจริงๆ หรือ ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น