Falcon High โรงเรียนขมังเวทย์

ลำดับตอนที่ #1 : ปิดเทอมที่ยาวนาน

                                เช้าวันเสาร์กับวันปิดภาคเรียนวันแรก      ทั้งๆ  ที่  ไม้น้ำ  เพิ่งรู้จักกับเพื่อนใหม่แค่ครึ่งเทอม  



แต่ทำไมเด็กชายวัย 13   ถึงได้เหงาถึงเพียงนี้   เขาอยากจะกลับไปพบ   ไปเจอ  ไปพูดคุย   กับเพื่อนๆ  เหมือน



เช่นทุกเช้า   แต่นี่อีกตั้ง  30  วัน         30   วัน  ที่เขาไม่รู้จะทำอะไรเลย   ไม่รู้จริงๆ ………………..



        แสงแดดที่เล็ดลอดผ่านออกมาทางหน้าต่าง    เสียงนกร้อง   เสียงไก่ขัน  นี่คงเป็นสัญญาณที่



บอกให้รู้ถึง  จุดเริ่มต้น  ของวันใหม่        ผมสีดำของเด็กชายที่นอนซมอยู่บนเตียง  เปล่งประกายเมื่อกระทบ



กับแสงแดด       นัยน์ตาสีดำสนิทเริ่มเปิดขึ้น    เมื่อแสงแดดนั้นสาดเข้าใกล้    “  ไม้…….ไม้…….ไม้น้ำ…..ตื่นได้



แล้วลูก     เร็วเข้า!!!!      เดี๋ยววันนี้แม่พาไปเที่ยว  “      ไปเที่ยว!!!   แค่คำๆนี้ทำให้เด็กชายรีบกุลีกุจอลงจาก



เตียง   เขาพับผ้าห่มอย่างรวดเร็ว   เพียงแค่เปิดประตูกลิ่นหอมๆ  ของต้มจืดก็ปะทะจมูกเข้าอย่างจัง    เขารีบวิ่ง



ไปที่ห้องครัวตามที่มาของกลิ่น   “ วันนี้  แม่จะพาไม้ไปไหนเหรอฮะ ”   เสียงเด็กชายเอ่ยถาม  แม่สาวสุดสวย



ของเขา        “   รีบๆ  ไปอาบน้ำเข้าเหอะ   เดี๋ยวแม่จะพาไปเยี่ยมคุณยาย  แม่จัดเตรียมกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว “



คุณยาย!!    พูดถึงคุณยายไม้น้ำแทบอยากจะกลับไปนอนทันที   แต่ไหนแต่ไรแล้ว  ไม้น้ำไม่ค่อยถูกกับคุณยาย



เท่าไหร่นัก   ด้วยหน้าตาที่ดูดุเกินคน    กับเส้นผมสีขาวอย่างเส้นหมี่     นึกถึงทีไร ชวนขนหัวลุกทุกที  



เขาตั้งฉายาให้คุณยายเขาว่า   “ คุณยายแม่มด “    เพราะยายชอบทำอะไรแปลกๆ  ที่เขาคาดไม่ถึงอยู่เสมอ



ตอนที่ไม้น้ำอายุ  5  ขวบ  เขาจำได้ว่าเขาเห็นคุณยายปีนขึ้นไปเก็บลูกมะพร้าว    พอโตขึ้นมาหน่อย  เขาก็เห็น



คุณยายบ่นอะไรซักอย่างพึมพำ  ตอนที่  ไอ้กะทิ   ป่วย  สักพัก  ไอ้กะทิ  ก็เดินได้เป็นปกติ   แถมยังเห่าหอนดัง



กว่าเดิมเสียอีก    และคุณยายชอบมีพฤติกรรมสะสมของแปลกๆ   เช่น  สะสมที่แคะหูที่ใช้แล้ว    สะสมก้างปลา



สะสมอะไรต่อมิอะไรที่มนุษย์มนาเขาไม่ค่อยสะสมกัน   ด้วยเหตุผลดังกล่าว   พอเมื่อไร   แม่บอกว่าจะไปบ้าน



คุณยาย  ไม้น้ำ ก็จะแกล้ง  ปวดท้อง  ปวดหัว  ปวดหลัง  ไม่ไปเอาซะดื้อๆ



        รถเก๋ง สีแดงเลือดนก  คันเก่าๆ   จอดอยู่หน้าบ้าน   ผู้หญิงคนหนึ่งขนข้าวขนของใส่กระโปรง



ท้ายรถ    เตรียมเดินทางเต็มที่          เด็กชายส่งสายตามองอย่างเศร้าสรอย   เขารู้สึกเบื่อขึ้นมาเป็นทวีคูณ    



ทั้งๆ  ที่ไม่อยากไป  แต่จำใจต้องไป   เพราะไม่อยากจะขัดใจแม่เหมือนครั้งก่อนๆ    “ เราจะไปทำไมกันฮะ ”



ไม้น้ำถามแม่ด้วยน้ำเสียงสุดแสนเบื่อ    “ ถามแปลกๆ   ก็ไปเยี่ยมคุณยายกันไง……….อืม!!…….. แต่ครั้งนี้



ไม้อาจไปเยี่ยมแบบไม่อยากกลับเลยนะ!!  “                “ ทำไมถึงไม่อยากกลับล่ะฮะ  “



“  เดี๋ยวพอไปถึง   ไม้ก็จะรู้เอง    ไปรีบขึ้นรถเร็ว  สายแล้วลูก  “     แม่ดูท่าทางเบิกบานกว่าใครเพื่อน      ทำไมถึง



ต้องไม่อยากกลับด้วยนะ   ทั้งๆ ที่บ้านของคุณยายออกจะชนบท   ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด



        รถเก๋งสีแดงคันเก่า    เริ่มทะยานออกจากเมือง    ทัศนียภาพโดยรอบจากตึกเริ่มเปลี่ยนเป็น



ป่าเข้าให้แล้ว    อีกไม่กี่กิโล   เขาก็จะถึงจุดหมายปลายทาง  บ้านคุณยายหฤโหด  นั่นเอง     บ้านกลางป่าที่ไม่



ค่อยมีใครกล้าย่างกายเข้าไป    เพราะชาวบ้านละแวกนั้นต่างพาร่ำลือกันว่า บ้านผีสิง





        สองข้างทาง เข้าบ้าน   ถูกปกคลุมด้วยต้นไผ่สูงละลิ่วที่ขึ้นเขียวครึ้ม   จนแทบมองไม่เห็นบ้าน



น้อยๆ หลังนั้น     บ้านของคุณยายละอองศรี  คุณยายของไม้น้ำ     เป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ  หลังหนึ่ง   ตัวบ้าน



จากภายนอกบอกไม่ได้เลยว่า   สร้างเอาไว้กี่ชั้น    ดูผิวเผินอาจจะสองกึ่งๆ สาม     ด้วยสภาพบ้านที่เก่าและทรุด



โทรมมาก  เลยทำให้ชั้นบนห้องใต้หลังคาเอนมาบ้างเล็กน้อย    ตรงหน้าบ้านมีบึงน้ำขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยฝูง



เป็ดนานาพันธุ์     ข้างบึงน้ำถูกสร้างเป็นโรงจอดสำหรับเรือไม้เก่าๆ  ลำหนึ่ง       ไม้น้ำเกิดอาการงงตรงที่ว่าจะ



เอาเรือลำนี้ไปพายที่ไหน   เพราะอีแค่บึงเล็กๆ  บึงนี้  แค่เดิน 5  นาที  ก็รอบบึงแล้ว    มองดูภายนอกบ้านหลังนี้



อาจดูไม่มีอะไรแต่พอเข้าไปข้างใน   ต้องบอกว่า  โอ้โฮ!!!!…………



        จากภายนอกอาจมองว่าบ้านหลังนี้ข้างใน  คงจะมีแค่ห้องสองห้อง   แต่ผิดคาดภายในบ้าน



มีห้องอยู่รวมกันเป็นสิบ   เพียงแค่คุณเปิดประตูเข้าไป   คุณอาจจะนึกว่าอยู่ในโรงแรมยังไงยังงั้น     พรมสีแดง



เลือดหมู   ตัดกับประตูไม้หลากสี   ทั้งสีแดง   สีเขียว   สีขาว    สีเหลือง   และอีกหลายหลากสี   เพื่อบ่งบอกให้รู้



ว่าห้องนี้คือห้องอะไร   ห้องนั้นคือห้องอะไร        โซฟาสีเขียวหม่นถูกวางอยู่ชั้นล่างสุด   พร้อมกับทีวีสี  14  นิ้ว



จอเล็กๆ    ที่เห็นเด่นชัดที่สุด  คือ  บันไดวนกลางบ้านทางขึ้นชั้น 2  ที่ดูไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไรนัก     แต่แม่ของ



ไม้น้ำบอกว่าเห็นมันตั้งแต่ยังเด็ก            ห้องที่ดูสีสดใสมากที่สุดคือ     ห้องใต้หลังคา     ห้องนอนของ



ไม้น้ำ     ที่สมัยคุณตายังมีชีวิตอยู่  ได้สร้างและตกแต่งให้       ประตูห้องสีรุ้งสดใสดุเด่นมาแต่ไกล



และนั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ไม้น้ำรู้สึกดีกับบ้านหลังนี้              ทุกห้อง  ทุกประตู  ในบ้านหลังนี้    ไม้น้ำเคย



เข้าไปสัมผัสมาหมด            เว้นแต่ห้องเดียวคือห้องที่มีประตูสีดำ             ที่คุณยายย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามเข้าไป



ครั้งหนึ่งไม้น้ำไม่ฟังจะเข้าไปให้ได้           แต่เปิดยังไงก็เปิดไม่ออก  จนคุณยายมาพบเข้า     ตั้งแต่บัดนั้น



ไม้น้ำก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดเข้าไปเปิดประตูห้องนั้นอีกเลย…………….

        

                            เสียงของเจ้ากะทิ   สุนัขคู่ใจของคุณยายละอองศรี   เห่าหอนมาแต่ไกลเป็นการต้อนรับอย่าง



หนึ่ง     เจ้ากะทิเป็นสุนัขที่ถือว่าทนทานมาก  ตั้งแต่แต่ไม้น้ำยังเล็กๆ   ตอนที่มาบ้านคุณยายทีไร  ก็เห็นมันเห่า



หอนต้อนรับทุกที    ด้วยสีขาวล้วน  พันธุ์ไทย หางดาบ  ของมัน  คุณยายเลยตั้งชื่อมันว่า  “ ไอ้กะทิ “

        

        รถเก๋งคันเก่า  จอดข้างตัวบ้านหลังน้อยที่เงียบสงัด    “ คุณยาย  คงไม่อยู่หรอกแม่  กลับกัน



เหอะ  “   ไม้น้ำเอ่ยดังขึ้น    “  เหลวไหลน่า  มาถึงที่นี่แล้ว   คุณยายจะไปไหนล่ะถ้าไม่อยู่บ้าน “    



เอี้ยด…..เอี้ยด….    เสียงคนทั้งสอง  ก้าวขึ้นบันไดทางขึ้นบ้านอย่างช้าๆ    “  คุณแม่ค่ะ……คุณแม่…….



อยู่หรือเปล่าค่ะ  “       แม่ของไม้น้ำตะโกนถาม   “  คุณแม่ค่ะ…..คุณแม่ “    “  เซอร์ไพส์!!!!  “  ทันทีที่ประตูไม้



ถูกเปิดออก       เสียงคุณยายก็ดังขึ้น       “  คุณแม่  “     “  คุณยาย “        ไม้น้ำถึงขนาดอ้าปากค้าง  เขาแทบ



ไม่อยากจะเชื่อสายตา   เบื้องหน้า  จากหญิงแก่ผมขาว ตอนนี้  ผมขาวของเธอถูกย้อมซะจนชมพูทั่วหัว   ชุดที่



เธอใส่ดูเริ่ดหรูไฮโซกว่าที่แม่ไม้น้ำใส่เสียอีก    แม้คุณยายจะอายุ  60 กว่าเข้าให้แล้ว  แต่ตอนนี้  ท่านแต่งซะดู



เหมือนเด็กสาวอายุยี่สิบ……………….



        “  อะไรเข้าฝันค่ะคุณแม่ “    ลูกสาวของเธอเอ่ยถาม    “  ก็ต้อนรับการกลับมาของลูกไง  



โดยเฉพาะ……….เจ้าไม้น้ำตัวแสบ  คราวนี้จะได้เรียนรู้อะไรจริงๆ ซะทีแล้ว  “      เสียงของคุณยายช่างต่างไป



จาก 12 ปีก่อน   ที่ไม้น้ำมาเยี่ยมท่าน     “  มัวงง อะไรอยู่ล่ะรีบเข้าบ้านสิ  แม่เตรียมการไว้แล้ว  “



“  โอ้โฮ !!! ”    ไม้น้ำอ้าปากค้างรอบสอง    เพราะภายในบ้านมันดูเปลี่ยนแปลงไปมาก  โคมไฟระยิบระยับ  



ไฟกะพริบ  สายรุ้ง   ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนกับวันขึ้นปีใหม่ยังไงยังงั้น     แม้ของใช้ในบ้านยังเป็นของเดิมๆ  



แต่คุณยายได้ตกแต่งซะจนเหมือนใหม่   ไม้น้ำแทบไม่เชื่อสายตา



        

“ ทำไมคุณยายต้องทำโอเว่อร์ ขนาดนี้ล่ะฮะ  ปีใหม่มันเหลืออีกตั้ง 2 เดือนไม่ใช่เหรอฮะ “



“  จุ๊ๆๆ  หลานยังไม่รู้อะไร  โอกาสดีๆ  อย่างนี้นานปีมีครั้ง   หลานไม่รู้หรอกว่ายายเฝ้ารอเวลานี้มาเกือบ 40  ปี



แต่เอาเถอะ    ยายว่าอย่าเพิ่งเล่าดีกว่า  เอาเป็นว่า   เออ…….ปีนี้หลานอายุเท่าไรแล้วจ้ะ  “  ยายละอองศรีถาม



หลานตนเองอย่างเบิกบานใจ………….          



“  12  ปีครับ   “                



“  12  ปีกับอีกเท่าไรล่ะจ้ะ  “    



“  เดี๋ยวนะครับ   อืมมมมม  12  ปี  กับอีก  11  เดือน ครับ  “      



“  แล้ว 11  เดือนมันอีกเท่าไรล่ะ !!  “



“ โอ๊ย    เออออ   11  เดือน กับอีก  28  วัน  ครับ  “      



“   29   30      สิบสองปี  กับอีก สามร้อยหกสิบสามวัน   เหรอ   โอ้พระเจ้า  พอดีเลย   พอดีจริงๆ “



“  พอดีอะไรเหรอครับ  “



“  พอดี  ก็  พอดี….. ฮ่า ๆๆๆๆๆ   “     เสียงหัวเราะของคุณยายละอองศรีดังลั่นบ้าน   ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็น



คุณยายร่าเริงถึงเพียงนี้    ไม้น้ำรู้สึกงงกับคำถามของคุณยายมาก   อากัปกิริยาที่แสดงออกของคุณยายก็เช่นกัน



ดูแล้วมันมีพิรุธจนชวนสงสัย   และไม่ใช่คุณยายแต่เพียงคนเดียว  แม่ของเขาเอง  ก็แสดงอาการร่าเริงตั้งแต่ก่อน



ออกจากบ้านแล้ว……………..