ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สมาชิกคนใหม่..ของครอบครัว
ตอนที่ 4
“เอ๋ !!! นี่นาย...คนที่ช่วยฉันที่บันได”ปลายฝันอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
“เงียบก่อน ไปซะ ฉันจะพาเธอไปที่ประตู”เค้ายังคงหันหลังพูดกับเธอ
“แล้วนายล่ะ”
“ฉันดูแลตัวเองได้ เธอน่าจะห่วงตัวเองมากกว่านะ”
“หนอย...”ปลายฝันชักหมันไส้ในคำพูดของนายคนนี้ แต่ไม่ซิ ต้องไม่ใช่ตอนนี้
“ไป เฮ้ย!!!.....”เค้ากันเธอถอยหลังมาถึงประตู และบอกให้เธอไป ส่วนเค้าก็ยังคงต่อสู้อยู่
“ทำไงดี...ฉันจะตามคนมาช่วยนะ”ปลายฝันวิ่งลนลานไปมา อ๋อ....
“ใช่แล้ว....”
“ตำรวจมา....ๆๆๆๆ”ปลายฝันยืนตะโกนจากทางประตูเข้าร้าน ได้ผลจริงๆ ซักพักพวกนักเรียน(นักเลง)ก็วิ่งกันออกมา
สภาพพวกนั้นสะบักสะบอมกันน่าดู ปลายฝันจึงวิ่งไปดูที่เกิดเหตุ เธอเห็นเด็กผู้ชายที่ช่วยเธอเป็นครั้งที่ 2
ยังคงยืนอยู่(ท่าเท่ห์น่าดู)
“นาย เป็นไรมากรึเปล่า”
“ฟืบ พึบ ….”
“นาย....” สลบไปแล้ว (เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย)
............................................................................................................
โรงพยาบาล
“ค่ะ คุณหมอ เค้าเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ”ปลายฝันถามคุณหมอเมื่อตรวจร่างกายเสร็จ(ยังคงอยู่ในชุดฟอร์มของร้าน)
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแค่ปากแตก หัวแตกนิดหน่อยโชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญแล้วก็ไม่ร้ายแรง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
แฟนหนูนี่ดีนะ ยอมเจ็บเพื่อปกป้องหนูซินะ ดูซิหนูไม่บาดเจ็บซักนิด เออ..คนแบบนี้หายากนะหนู ฮึๆๆๆ”
“เออ...ไม่...”ปลายฝันพยายามจะอธิบายให้คุณหมอ(ผู้ซึ่งพูดเอง และเออเองทั้งนั้น)ฟัง
“หมอต้องขอตัวก่อนนะ ดูแลเค้าดีๆล่ะ หมอไปนะ”
“เออ..”แต่ไม่ทัน....แล้ว
“ฟืด....”ปลายฝันเปิดประตูห้องที่เด็กผู้ชายที่เธอพามาส่งพักอยู่ แต่เค้าหายไปแล้ว.....
“ขอบใจ...”คำเพียงสั้นๆ ที่เขียนไว้บนกระดาษแผ่นเล็กๆ แต่ได้ใจความและ..... สร้างรอยยิ้มให้กับเธอได้ไม่หยุด
..............................................................................................................
“มีเรื่องแบบนี้ทำไมไม่เรียกเรา(ถึงเรียกจะช่วยได้หรอยะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะย่ะ;เจ๊) ปลายจัง เป็นไรมากรึเปล่า”
โคจิโวยวายใส่ปลายฝันเมื่อเธอเล่าเรื่องจบ
“ก็.....”เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ให้โคจิฟังหลายครั้งตลอดทางกลับบ้าน (เจ้าเด็กขี้โวยวาย เหนื่อยยิ่งกว่าทำงานอีกนะเนี่ย)
“เอ๋!!!!ฟ้ารถใครมาจอดหน้าบ้านเราอ่ะ”
“แล้วผมจะรู้ได้ไงก็ผมก็กลับมาพร้อมพี่นี่นา...”
“โอ้ย....”ปลายฝันบิดหูฟ้าใส โทษฐานที่ชอบกวนดีนัก
...............................................................................................................................
“ขอโทษนะค่ะ มาหาใครหรอค่ะ”ปลายฝันถามผู้หญิงคนหนึ่งที่ท่าทางสูงอายุ (อายุคงประมาณป้าของพวกเธอได้)
“อืม.. ท่าทางการแต่งตัวก็ดี ป้ามาซื้อขวดหรอครับ เราขายหมดแล้วเมื่อวานนี้เอง เอาไว้มาใหม่ก็แล้วกันนะครับ”
ฟ้าใสบอกผู้หญิงที่อายุคราวป้าของเขา และมองสำรวจตัวหล่อน
“อะแฮ่ม.....ๆๆ อืมมม...”
“ไม่คิดจะชวนฉันเข้าไปนั่งในบ้านหน่อยหรอ”
“ค่ะ..” ปลายฝันยังงงกับเธอ
“เอาหล่ะ ขอน้ำให้ฉันซักแก้วซิ”หล่อนยังคงวางท่าเหมือนงพญาหงส์
“เออ คุณป้าครับผมก็บอกแล้วไงครับว่าขวดเราขายไปแล้วเมื่อวาน ยังจะมาขอน้ำ เข้าบ้านเราอีกหรอครับ”
“อะแฮ่ม...ฉันเป็นป้าแท้ๆของพวกเธอ ไม่ใช่คนรับซื้อขวด กรุณาเข้าใจใหม่ด้วยนะหนุ่มน้อย”
หลังจากฟังเรื่องราวต่างๆมากมายจากหล่อน ปลายฝันและฟ้าใสก็เริ่มเข้าใจ
“แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าป้าเป็นป้าแท้ๆของเรา ก็ในเมื่อคุณพ่อไม่เคยพูดถึงคุณป้าให้เราฟังเลย”ฟ้าใสยังคงพูดต่อ
“พวกเธอจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันมีเรื่องจะบอกพวกเธอแค่นี้ อ้อ..เกือบลืมเรื่องสำคัญเดี๋ยวหลานชายของเพื่อนฉัน
ที่อังกฤษอีกคนมาพักที่นี่ เค้าจะมาคืนนี้จัดห้องให้เค้าด้วยล่ะ…อย่าลืมดูแลดีๆ เค้าพึ่งกลับจากเกาหลี ...
เอาหล่ะนี่ก็ดึกพอสมควรแล้ว ฉันคงต้องกลับก่อน เออ...จะดีกว่านี้หากว่าพวกเธอจัดบ้านใหม่ บ้านหลังนี้สวยมาก
ไม่ต้องไปส่งหรอก แล้ววันหลังถ้าฉันว่างจะมาเยี่ยมใหม่แล้วกัน”คุณป้าเดินจ้ำมาทางประตู ปลายฝัน ฟ้าใส และโคจิ
จะเดินไปส่งแต่หล่อนห้ามไว้ซะก่อน
“โอ้ย!!นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย มาบ่นๆแล้วก็กลับ”โคจิ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องก็โวยวาย
“แล้วว่างๆ ฉันจะมาใหม่นะ ไม่ต้องมาหน่ะดีแล้ว”ฟ้าใสทำท่า(เหมือนพญาหงส์)ล้อเลียน
“เออ ฉันลืมอีกอย่าง พรุ่งนี้ตอนเช้า 9.00 ฉันจะมารับ อย่าช้านะ”คุณป้าฮองเฮาว์เดินเข้ามาอีกครั้ง
ทำให้เจ้าฟ้าใสที่พึ่งล้อเลียนยังไม่ทันขาดคำถึงกับเหว๋อ
“ค่ะ/ครับ”ฟ้าใสและปลายฝันรีบรับพร้อมกัน
********โปรดติดตามได้ในตอนต่อไป จะเข้มข้นขนาดไหนมาติดตามกันได้ในตอนหน้าเลยค่ะ***********
“เอ๋ !!! นี่นาย...คนที่ช่วยฉันที่บันได”ปลายฝันอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ
“เงียบก่อน ไปซะ ฉันจะพาเธอไปที่ประตู”เค้ายังคงหันหลังพูดกับเธอ
“แล้วนายล่ะ”
“ฉันดูแลตัวเองได้ เธอน่าจะห่วงตัวเองมากกว่านะ”
“หนอย...”ปลายฝันชักหมันไส้ในคำพูดของนายคนนี้ แต่ไม่ซิ ต้องไม่ใช่ตอนนี้
“ไป เฮ้ย!!!.....”เค้ากันเธอถอยหลังมาถึงประตู และบอกให้เธอไป ส่วนเค้าก็ยังคงต่อสู้อยู่
“ทำไงดี...ฉันจะตามคนมาช่วยนะ”ปลายฝันวิ่งลนลานไปมา อ๋อ....
“ใช่แล้ว....”
“ตำรวจมา....ๆๆๆๆ”ปลายฝันยืนตะโกนจากทางประตูเข้าร้าน ได้ผลจริงๆ ซักพักพวกนักเรียน(นักเลง)ก็วิ่งกันออกมา
สภาพพวกนั้นสะบักสะบอมกันน่าดู ปลายฝันจึงวิ่งไปดูที่เกิดเหตุ เธอเห็นเด็กผู้ชายที่ช่วยเธอเป็นครั้งที่ 2
ยังคงยืนอยู่(ท่าเท่ห์น่าดู)
“นาย เป็นไรมากรึเปล่า”
“ฟืบ พึบ ….”
“นาย....” สลบไปแล้ว (เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย)
............................................................................................................
โรงพยาบาล
“ค่ะ คุณหมอ เค้าเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ”ปลายฝันถามคุณหมอเมื่อตรวจร่างกายเสร็จ(ยังคงอยู่ในชุดฟอร์มของร้าน)
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแค่ปากแตก หัวแตกนิดหน่อยโชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญแล้วก็ไม่ร้ายแรง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
แฟนหนูนี่ดีนะ ยอมเจ็บเพื่อปกป้องหนูซินะ ดูซิหนูไม่บาดเจ็บซักนิด เออ..คนแบบนี้หายากนะหนู ฮึๆๆๆ”
“เออ...ไม่...”ปลายฝันพยายามจะอธิบายให้คุณหมอ(ผู้ซึ่งพูดเอง และเออเองทั้งนั้น)ฟัง
“หมอต้องขอตัวก่อนนะ ดูแลเค้าดีๆล่ะ หมอไปนะ”
“เออ..”แต่ไม่ทัน....แล้ว
“ฟืด....”ปลายฝันเปิดประตูห้องที่เด็กผู้ชายที่เธอพามาส่งพักอยู่ แต่เค้าหายไปแล้ว.....
“ขอบใจ...”คำเพียงสั้นๆ ที่เขียนไว้บนกระดาษแผ่นเล็กๆ แต่ได้ใจความและ..... สร้างรอยยิ้มให้กับเธอได้ไม่หยุด
..............................................................................................................
“มีเรื่องแบบนี้ทำไมไม่เรียกเรา(ถึงเรียกจะช่วยได้หรอยะ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะย่ะ;เจ๊) ปลายจัง เป็นไรมากรึเปล่า”
โคจิโวยวายใส่ปลายฝันเมื่อเธอเล่าเรื่องจบ
“ก็.....”เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ให้โคจิฟังหลายครั้งตลอดทางกลับบ้าน (เจ้าเด็กขี้โวยวาย เหนื่อยยิ่งกว่าทำงานอีกนะเนี่ย)
“เอ๋!!!!ฟ้ารถใครมาจอดหน้าบ้านเราอ่ะ”
“แล้วผมจะรู้ได้ไงก็ผมก็กลับมาพร้อมพี่นี่นา...”
“โอ้ย....”ปลายฝันบิดหูฟ้าใส โทษฐานที่ชอบกวนดีนัก
...............................................................................................................................
“ขอโทษนะค่ะ มาหาใครหรอค่ะ”ปลายฝันถามผู้หญิงคนหนึ่งที่ท่าทางสูงอายุ (อายุคงประมาณป้าของพวกเธอได้)
“อืม.. ท่าทางการแต่งตัวก็ดี ป้ามาซื้อขวดหรอครับ เราขายหมดแล้วเมื่อวานนี้เอง เอาไว้มาใหม่ก็แล้วกันนะครับ”
ฟ้าใสบอกผู้หญิงที่อายุคราวป้าของเขา และมองสำรวจตัวหล่อน
“อะแฮ่ม.....ๆๆ อืมมม...”
“ไม่คิดจะชวนฉันเข้าไปนั่งในบ้านหน่อยหรอ”
“ค่ะ..” ปลายฝันยังงงกับเธอ
“เอาหล่ะ ขอน้ำให้ฉันซักแก้วซิ”หล่อนยังคงวางท่าเหมือนงพญาหงส์
“เออ คุณป้าครับผมก็บอกแล้วไงครับว่าขวดเราขายไปแล้วเมื่อวาน ยังจะมาขอน้ำ เข้าบ้านเราอีกหรอครับ”
“อะแฮ่ม...ฉันเป็นป้าแท้ๆของพวกเธอ ไม่ใช่คนรับซื้อขวด กรุณาเข้าใจใหม่ด้วยนะหนุ่มน้อย”
หลังจากฟังเรื่องราวต่างๆมากมายจากหล่อน ปลายฝันและฟ้าใสก็เริ่มเข้าใจ
“แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าป้าเป็นป้าแท้ๆของเรา ก็ในเมื่อคุณพ่อไม่เคยพูดถึงคุณป้าให้เราฟังเลย”ฟ้าใสยังคงพูดต่อ
“พวกเธอจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ฉันมีเรื่องจะบอกพวกเธอแค่นี้ อ้อ..เกือบลืมเรื่องสำคัญเดี๋ยวหลานชายของเพื่อนฉัน
ที่อังกฤษอีกคนมาพักที่นี่ เค้าจะมาคืนนี้จัดห้องให้เค้าด้วยล่ะ…อย่าลืมดูแลดีๆ เค้าพึ่งกลับจากเกาหลี ...
เอาหล่ะนี่ก็ดึกพอสมควรแล้ว ฉันคงต้องกลับก่อน เออ...จะดีกว่านี้หากว่าพวกเธอจัดบ้านใหม่ บ้านหลังนี้สวยมาก
ไม่ต้องไปส่งหรอก แล้ววันหลังถ้าฉันว่างจะมาเยี่ยมใหม่แล้วกัน”คุณป้าเดินจ้ำมาทางประตู ปลายฝัน ฟ้าใส และโคจิ
จะเดินไปส่งแต่หล่อนห้ามไว้ซะก่อน
“โอ้ย!!นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย มาบ่นๆแล้วก็กลับ”โคจิ หลังจากที่ได้ฟังเรื่องก็โวยวาย
“แล้วว่างๆ ฉันจะมาใหม่นะ ไม่ต้องมาหน่ะดีแล้ว”ฟ้าใสทำท่า(เหมือนพญาหงส์)ล้อเลียน
“เออ ฉันลืมอีกอย่าง พรุ่งนี้ตอนเช้า 9.00 ฉันจะมารับ อย่าช้านะ”คุณป้าฮองเฮาว์เดินเข้ามาอีกครั้ง
ทำให้เจ้าฟ้าใสที่พึ่งล้อเลียนยังไม่ทันขาดคำถึงกับเหว๋อ
“ค่ะ/ครับ”ฟ้าใสและปลายฝันรีบรับพร้อมกัน
********โปรดติดตามได้ในตอนต่อไป จะเข้มข้นขนาดไหนมาติดตามกันได้ในตอนหน้าเลยค่ะ***********
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น