ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เลือนลาง....ในแววตาคู่นั้น
ตอนที่3
“ปลายจัง..”เสียงของโคจิทำให้ทั้ง 2 ตื่นจากภวังค์(รัก)(รึเปล่า)
“นายทำอะไรปลายจังของฉันหน่ะ อยากมีเรื่องหรือไงฮะ”โคจิตวาดเสียงใส่ผู้ชายที่ช่วยปลายฝัน
ซึ่งตอนนี้เค้ายังคงสงบนิ่งและไม่ตอบโต้ หรือแม้แต่มองหน้าผู้พูดด้วยซ้ำ
“นี่ โคจิคุงเค้าแค่ช่วยฉันไม่ให้ตกบันได”ปลายฝันพยายามอธิบายเหตุการณ์ให้โคจิฟัง เพื่อให้สงบสติลง
เพราะตอนนี้สายตาทุกคนกำลังเพ่งมองมาทางต้นเสียงที่เกิดเรื่อง
“เออ..ขอบค...”ปลายฝันกำลังจะขอบคุณผู้ที่ช่วยเธอ แต่ไม่ทัน เพราะเค้าเดินไปโดยไม่พูดซักคำหรือแม้แต่มองซักนิด
“โถ่เอ๋ย!คนอะไร ไม่มีมารยาท แค่มองหน้าหรือฟังให้จบก่อนไม่ได้หรือไงวะ สงสัยพ่อแม่สั่งสอนแต่ไม่จำล่ะมั้ง 555 ”
ฟ้าใสโวยวายเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นแสดงกิริยา
“ปลายจังเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”โคจิถามปลายฝันเมื่อเห็นเธอเหม่อลอย
“แววตาคู่นั้น.... ฉันจำมันได้ มันเหมือน เหมือน......”
“ปลายจัง ๆ”โคจิยังคงเรียกเธอ และเขย่าตัวเมื่อเห็นเธอเหม่อ
“ฮะ” ปลายฝันกลับมาได้สติอีกครั้งเมื่อถูกเขย่าอย่างแรง
“เปล่า ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ” ปลายฝันเดินผ่าวงล้อมของไทยมุง(ผู้เยาว์)ออกมาได้
แต่อาการของเธอนั้นสร้างความแปลกใจให้แก่ผู้ร่วมเหตุการณ์ยิ่งนัก
…………………………………………………………………………………………
หน้าโรงเรียน
“ยัยปลาย แกกลับยังไง จะกลับกับฉันรึเปล่า”วันหวานร้องทักผ่านกระจกจากรถคันหรูของเธอ
“เออ แกไปเถอะ เดี๋ยวพวกฉันต้องไปทำงานก่อน”
“อืม..ขยันกันจริงๆ ตั้งใจทำงานนะยะ โชคดี งั้นฉันไปก่อนนะ”วันหวานรีบตัดบท
เพราะรถคันที่จอดต่อหลังเธอกำลังบีบแตรไล่อยู่
“กรี๊ง กริ่ง ๆๆๆ”
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ…”
“จ้า ฤดูหนาวหรอ “
“อืมม..”
“ใช่ฉันติด แล้วเธอล่ะ”
“ติดเหมือนกันหรอ ดีใจจังเนอะ วันหวานก็ติดนะ”
“จ้า… ไว้เจอกันนะ จ้า”
“พี่ เร็วเข้า รถมาแล้ว”ฟ้าใสตะโกนเรียกเมื่อรถประจำทางมาถึง
“ปลายจัง คุยกับใครหรอ ทำไมต้องยิ้มด้วยล่ะ”โคจิถามปลายฝันเมื่อเห็นเธอนั่งอมยิ้ม
แต่เค้าเองกลับเจ็บลึกๆที่ถามไป
“อ๋อ เปล่าจ้า”โคจิยังคงแอบมองปลายฝันตลอดทาง ทำไมเค้าถึงไม่สบายใจเลย...
อาหารญี่ปุ่น
“เชิญค่ะ จะรับอะไรดีค่ะ”ปลายฝันทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ที่นี่ ส่วนฟ้าใสและโคจิคุงเป็นพนักงานขายอยู่
ร้านเบเกอร์รี่ข้างๆ ที่จริงแล้วทรัพย์สินของบ้านปลายฝันมีพอที่จะเลี้ยงพวกเค้าไปทั้งชีวิต
แต่พวกเค้าสัญญาว่าจะรักษาเงินของพ่อ แม่ พวกเค้าจึงใช้เงินส่วนนั้นในการเรียน และค่าใช้จ่ายอีกนิดหน่อย
แต่ทางบ้านของโคจิคุงนั้นรวยอยู่แล้ว เค้ามาทำงานเพราะปลายฝันและฟ้าใส เมื่อได้รับเงินเดือนเค้ามักจะแอบเอาเงิน
ที่ได้มาหยอดใส่กระปุกกลางบ้านของปลายฝันและฟ้าใสเสมอ ซึ่งเงินส่วนนี้ปลายฝันและฟ้าใสจะหยอดเงินร่วมกันในกระปุก
เป็นเงินกองกลาง เมื่อปลายฝันจับได้ก็มักจะบอกว่าเอาไว้เป็นเงินค่าขนมกับอาหาร เพราะเค้าจะมากินที่นี่ทุกวัน
(แผนเหลี่ยมสาวนายนี่เยี่ยมจริงๆ)
“ว้าย !!! กรี๊ด.....ๆๆๆ”
เสียงของแขกในห้องที่ปลายฝันบริการอยู่นั้นแตกตื่น เมื่อมีคนทะลุออกมาจากประตูห้องข้างๆ
ผู้คนวิ่งออกนอกห้องกันวุ่นวาย ยกเว้นแต่ปลายฝันเท่านั้นที่พึ่งเดินเข้ามาในเหตุการณ์ เด็กนักเรียนจากโรงเรียนชินโด
(ตั้งอยู่แถวนี้ เพราะย่านนี้เป็นย่านของคนญี่ปุ่น) 4 คน และนักเรียนจากโรงเรียนเซนต์ฟรังซิสซาเวียย์
เซนต์จอร์น บรูสตัน คอนแวนต์ อีก 1 คน.....
********โปรดติดตามได้ในตอนต่อไปนะค่ะ…..ใครคือนักเรียนคนนั้น... แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับปลายฝันหรือ
ไม่เพราะเธอดันเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์....แล้วจะมีคนมาช่วยเธอ หรือว่าเธอต้องช่วยตัวเอง
มาตามลุ้นกันในตอนหน้านะค่ะ รับรองสนุกแน่ค่ะ...*********
“ปลายจัง..”เสียงของโคจิทำให้ทั้ง 2 ตื่นจากภวังค์(รัก)(รึเปล่า)
“นายทำอะไรปลายจังของฉันหน่ะ อยากมีเรื่องหรือไงฮะ”โคจิตวาดเสียงใส่ผู้ชายที่ช่วยปลายฝัน
ซึ่งตอนนี้เค้ายังคงสงบนิ่งและไม่ตอบโต้ หรือแม้แต่มองหน้าผู้พูดด้วยซ้ำ
“นี่ โคจิคุงเค้าแค่ช่วยฉันไม่ให้ตกบันได”ปลายฝันพยายามอธิบายเหตุการณ์ให้โคจิฟัง เพื่อให้สงบสติลง
เพราะตอนนี้สายตาทุกคนกำลังเพ่งมองมาทางต้นเสียงที่เกิดเรื่อง
“เออ..ขอบค...”ปลายฝันกำลังจะขอบคุณผู้ที่ช่วยเธอ แต่ไม่ทัน เพราะเค้าเดินไปโดยไม่พูดซักคำหรือแม้แต่มองซักนิด
“โถ่เอ๋ย!คนอะไร ไม่มีมารยาท แค่มองหน้าหรือฟังให้จบก่อนไม่ได้หรือไงวะ สงสัยพ่อแม่สั่งสอนแต่ไม่จำล่ะมั้ง 555 ”
ฟ้าใสโวยวายเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้นแสดงกิริยา
“ปลายจังเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”โคจิถามปลายฝันเมื่อเห็นเธอเหม่อลอย
“แววตาคู่นั้น.... ฉันจำมันได้ มันเหมือน เหมือน......”
“ปลายจัง ๆ”โคจิยังคงเรียกเธอ และเขย่าตัวเมื่อเห็นเธอเหม่อ
“ฮะ” ปลายฝันกลับมาได้สติอีกครั้งเมื่อถูกเขย่าอย่างแรง
“เปล่า ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ” ปลายฝันเดินผ่าวงล้อมของไทยมุง(ผู้เยาว์)ออกมาได้
แต่อาการของเธอนั้นสร้างความแปลกใจให้แก่ผู้ร่วมเหตุการณ์ยิ่งนัก
…………………………………………………………………………………………
หน้าโรงเรียน
“ยัยปลาย แกกลับยังไง จะกลับกับฉันรึเปล่า”วันหวานร้องทักผ่านกระจกจากรถคันหรูของเธอ
“เออ แกไปเถอะ เดี๋ยวพวกฉันต้องไปทำงานก่อน”
“อืม..ขยันกันจริงๆ ตั้งใจทำงานนะยะ โชคดี งั้นฉันไปก่อนนะ”วันหวานรีบตัดบท
เพราะรถคันที่จอดต่อหลังเธอกำลังบีบแตรไล่อยู่
“กรี๊ง กริ่ง ๆๆๆ”
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ…”
“จ้า ฤดูหนาวหรอ “
“อืมม..”
“ใช่ฉันติด แล้วเธอล่ะ”
“ติดเหมือนกันหรอ ดีใจจังเนอะ วันหวานก็ติดนะ”
“จ้า… ไว้เจอกันนะ จ้า”
“พี่ เร็วเข้า รถมาแล้ว”ฟ้าใสตะโกนเรียกเมื่อรถประจำทางมาถึง
“ปลายจัง คุยกับใครหรอ ทำไมต้องยิ้มด้วยล่ะ”โคจิถามปลายฝันเมื่อเห็นเธอนั่งอมยิ้ม
แต่เค้าเองกลับเจ็บลึกๆที่ถามไป
“อ๋อ เปล่าจ้า”โคจิยังคงแอบมองปลายฝันตลอดทาง ทำไมเค้าถึงไม่สบายใจเลย...
อาหารญี่ปุ่น
“เชิญค่ะ จะรับอะไรดีค่ะ”ปลายฝันทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ที่นี่ ส่วนฟ้าใสและโคจิคุงเป็นพนักงานขายอยู่
ร้านเบเกอร์รี่ข้างๆ ที่จริงแล้วทรัพย์สินของบ้านปลายฝันมีพอที่จะเลี้ยงพวกเค้าไปทั้งชีวิต
แต่พวกเค้าสัญญาว่าจะรักษาเงินของพ่อ แม่ พวกเค้าจึงใช้เงินส่วนนั้นในการเรียน และค่าใช้จ่ายอีกนิดหน่อย
แต่ทางบ้านของโคจิคุงนั้นรวยอยู่แล้ว เค้ามาทำงานเพราะปลายฝันและฟ้าใส เมื่อได้รับเงินเดือนเค้ามักจะแอบเอาเงิน
ที่ได้มาหยอดใส่กระปุกกลางบ้านของปลายฝันและฟ้าใสเสมอ ซึ่งเงินส่วนนี้ปลายฝันและฟ้าใสจะหยอดเงินร่วมกันในกระปุก
เป็นเงินกองกลาง เมื่อปลายฝันจับได้ก็มักจะบอกว่าเอาไว้เป็นเงินค่าขนมกับอาหาร เพราะเค้าจะมากินที่นี่ทุกวัน
(แผนเหลี่ยมสาวนายนี่เยี่ยมจริงๆ)
“ว้าย !!! กรี๊ด.....ๆๆๆ”
เสียงของแขกในห้องที่ปลายฝันบริการอยู่นั้นแตกตื่น เมื่อมีคนทะลุออกมาจากประตูห้องข้างๆ
ผู้คนวิ่งออกนอกห้องกันวุ่นวาย ยกเว้นแต่ปลายฝันเท่านั้นที่พึ่งเดินเข้ามาในเหตุการณ์ เด็กนักเรียนจากโรงเรียนชินโด
(ตั้งอยู่แถวนี้ เพราะย่านนี้เป็นย่านของคนญี่ปุ่น) 4 คน และนักเรียนจากโรงเรียนเซนต์ฟรังซิสซาเวียย์
เซนต์จอร์น บรูสตัน คอนแวนต์ อีก 1 คน.....
********โปรดติดตามได้ในตอนต่อไปนะค่ะ…..ใครคือนักเรียนคนนั้น... แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับปลายฝันหรือ
ไม่เพราะเธอดันเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์....แล้วจะมีคนมาช่วยเธอ หรือว่าเธอต้องช่วยตัวเอง
มาตามลุ้นกันในตอนหน้านะค่ะ รับรองสนุกแน่ค่ะ...*********
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น