ปลายฝัน โค้งฟ้า รักเธอ(ฉัน)นิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำกับวันที่เพิ่งเริ่มต้น

ตอนที่1



13  มกราคม  2548  



“พ่อค่ะ  แม่ค่ะ  ครบปีแล้วซินะค่ะ  ที่พ่อกับแม่จากพวกเราไป แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ หนูกับน้องสบายดีค่ะ

  

ใกล้สอบแล้ว  หนูจะเข้าโรงเรียนนั้นให้ได้ค่ะ  หนูจะไม่ทำให้คุณพ่อ คุณแม่ต้องผิดหวังเป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะค่ะ



แล้วเราจะมาใหม่ค่ะ”ปลายฝันวางดอกกุหลาบสีขาวและสีแดงแดงลงคู่กัน



“ฟ้าใส นายไม่พูดอะไรกับ คุณพ่อ  คุณแม่หน่อยหรอ”ปลายฝันหันไปถามน้องชายที่นั่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างๆ



“ผมเสร็จตั้งนานแล้ว  ก็พี่มัวแต่ขอพรเป็นกิโลอยู่ได้  พี่นี่!ขนาดท่านไปดีแล้วยังทำให้ท่านต้องเหนื่อยอีก  



เป็นลูกที่แย่จริงๆ”ฟ้าใส  น้องชายปากร้ายที่ชอบพูดจากวนประสาทคนรอบข้างเสมอ แม้แต่พี่สาว(นั่น!ดูมัน)



“หนอย!!ไอ้น้องบ้า ..”ปลายฝันไล่ตีฟ้าใสเหมือนเด็กๆ(ดูๆ ทำไปได้  จะม.4 แล้วนะเธอ)



ความเดิม ครอบครัวของปลายฝันและฟ้าใสเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากครอบครัวหนึ่ง และเคยได้รับรางวัลครอบครัวตัวอย่าง



ของโรงเรียน   คุณพ่อเป็นวิศวกรมือหนึ่งของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในอเมริกา  และเป็นคนไทยที่เติบโตที่นี่

  

ฐานะทางบ้านของคุณพ่อนั้นร่ำรวยมาก   ส่วนคุณแม่เป็นคนมีฝีมือ ไม่นานจึงได้เป็นดีไซด์เนอร์ชื่อดังระดับประเทศ

  

แต่ฐานะทางบ้านของคุณแม่ไม่รวยนัก  ในตอนนั้นคุณแม่เป็นตัวแทนของประเทศไทยที่นำแฟชั่นไปแสดงที่อเมริกา



และได้พบรักกับคุณพ่อ   เมื่อท่านแต่งงานกัน จึงตัดสินใจสละทุกอย่างและมาอยู่เมืองไทย

  

คุณพ่อซื้อที่และออกแบบบ้านด้วยตัวเอง  บ้านของเราจึงดูแปลกตาและเด่นกว่าบ้านหลังอื่นๆในละแวกนี้

  

ครอบครัวของเราอยู่กันอย่างมีความสุข  แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  เมื่อวันหนึ่งระหว่างทางที่คุณพ่อ



คุณแม่กลับบ้านมีรถบรรทุกคันหนึ่งขับตัดหน้า  ท่านหักหลบรถ  รถจึงตกลงข้างทางและพลิกคว่ำ



เมื่อตำรวจไปถึงท่านทั้ง 2 ก็เสียชีวิตแล้ว  แต่สิ่งที่ประจักษ์ต่อสายตาและยังคงประทับใจทุกคนนั่นคือ



หญิงชายคู่หนึ่งมือจับกันแน่นราวกับจะไม่พรากจากกันแม้ร่างนั้นจะไร้ลมหายใจไปแล้วก็ตาม...แต่สิ่งที่ทิ้งไว้ให้ลูกๆของ



เขาคือความรักที่มีมากมาย  กับทรัพย์สินอีกส่วนหนึ่ง  ซึ่งลูกๆของเขาก็รักษามันดีพอๆกับความรักที่ได้มาด้วยนั่นเอง...







ระหว่างทางกลับบ้าน



“โคจิคุง  นายบอกอะไรกับพ่อ แม่ฉันหรอ”



“เราก็บอกว่า  ไม่ต้องห่วงเราจะดูแลเธอเอง  ด้วยชีวิตของเราไง”สายตาคู่นั้นช่างเปียมไปด้วยความยินดียิ่งนัก



“หนอย!น้อยๆหน่อยเถอะย่ะ  เธออายุน้อยกว่าฉันนะจะดูแลชั้นได้ไง”(แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ)



“ใช่!พี่หนะออกจะเป็นหญิงถึกซะขนาดนี้  ไม่ต้องดูแลหรอก  555..”



“ดีงั้นเย็นนี้ก็อดข้าวเย็น  เชอะ”(งอนแล้วใครจะง้อยะ)



“ดีเหมือนกัน  ผมจะได้ออกไปกินข้างนอก  กินข้าวต้มทุกวันแบบนี้  เบื่อจะตายอยู่แล้ว”



“หนอย! นี่นายกล้าว่าข้าวที่ฉันอุตส่าห์ตั้งใจหุงขนาดนี้เลยหรอยะ”(ควันออกหู  ออกจมูกแล้ว)



“ไม่เป็นไร ไอ้ฟ้ามันไม่กินแต่เรากิน ถึงมันจะไหม้  จะเละยังไง แต่เราก็จะกิน เพราะมันเป็นฝีมือของปลายจัง”



(มือเริ่มมาเกาะมาโอบแล้ว)(ช่างเป็นเด็กที่ทะลึ่ง  และลามปรามจี๊งๆTOT)



“ใช่ซิ! ก็มันฟรีนี่ยะ  มากินบ้านฉันทุกวันเลยอ่ะ  ฉันรู้หรอกไม่ต้องมาทำปากหวานเลย”



“แฮ่  ๆๆๆ”

  

ระหว่างทางกลับบ้านวันนี้ช่างมีแต่รอยยิ้มแล้วเสียงหัวเราะ  แต่ทางข้างหน้าต่อไปจะเป็นยังไงต้องติดตามกันต่อไปจ้า..

                                

                         *******************************************************