ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6
บทที่ 6
ฉันยืนอยู่หน้าตึกๆหนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ‘โรงเรียนเค’ โรงเรียนเคงั้นหรอ ที่นี่มันคือโรงเรียนหรอเนี่ย? แล้วยัยนั่นพาฉันมาโรงเรียนทำไมละ ฉันมองไปรอบๆ ใช่แล้ว ฉันเจอสวนแบบที่ทุกโรงเรียนมี สรุปที่นี่คือโรงเรียนจริงๆใช่ไหมเนี่ย -_-
“ยืนเซ่อร์อะไรอยู่ละ ตามเข้าเร็วซิ” ยัยนั่นลงจากรถตามลงมา แล้วก็แน่นอนฉุดฉันเข้าตึกอย่างรวดเร็วอีกแล้ว และยัยนั่นก็พาฉันขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด ชั้น 9 ก่อนมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง ที่ป้ายหน้าห้องเขียนว่า ‘ห้องผู้อำนวยการ’
ยัยนั่นเคาะประตู “ก๊อกๆ”
แล้วก็มีเสียงคนพูดดังออกมาจาข้างในห้อง “เชิญเข้ามาได้” เป็นเสียงผู้ชาย ฉันว่าคนพูดคงอายุราวๆ 50 ได้ละมั้ง แล้วก็ไม่ต้องรอให้ฉันเดาต่อไป ยัยนั่นก็เปิดประตูแล้วดึงฉันตามเข้าไป โป๊ะเชะ เดาถูกด้วย เป็นผู้ชายอายุราวๆ 50 ปีจริงๆ
“นั่งลงก่อนซิ” เค้าเอ่ย ซึ่งฉันและยัยพิมพ์ก็ทำตามโดยดี
“สวัสดีคะ คุณลุง” ยัยพิมพ์เอ่ยแล้วยกมือไหว้คนที่อยู่ตรงหน้า ฉันเห็นดังนั้นก็เลยรีบทำตาม
“สวัสดี” คุณลุงตอบรับ
“หนูพาเพื่อนมาสมัครเรียนนะคะ” ยัยพิมพ์พูดกับคุณลุงอย่างสนิทสนม
“นี่อาจารย์วิวัฒน์ ชินอยู่ดี เป็นผู้อำนวยการที่โรงเรียนนี้ แล้วก็เป็นเพื่อนของพ่อฉันด้วย” ยัยพิมพ์แนะนำอาจารย์วิวัฒน์ให้ฉันรู้จัก ฉันเลยไหว้ท่านอีกรอบ
“เรียกว่าลุงวิวัฒน์ก็ได้นะ แล้วหนูชื่ออะไรละ” คุณลุงวิวัฒน์บอกฉันอย่างใจดี ^_^
“ชมพูคะ พลอยชมพู ทิพเกสร” ฉันตอบท่าน
“ชื่อเพราะดีนะ จะมาสมัครเรียนใช่ไหม เอ้านี่เอาไปทำนะ ถ้าได้ 90 คะแนนขึ้นไป ลุงจะรับเข้า ลุงให้เป็นกรณีพิเศษเลยนะ ปกติเขาต้องมาสอบกันที่สนามสอบ แต่หนูมาช้าลุงเลยให้สอบทีหลัง” คุณลุงวิวัฒน์บอกแล้วยื่นข้อสอบให้ฉันพร้อมเครื่องเขียน
“ชมพูไปทำห้องข้างๆนี่แหละ ครั้งที่แล้วฉันก็ทำที่นั่น ให้เวลา 1 ชั่วโมงนะ เริ่มจับเวลาตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะรออยู่นี่” ยัยพิมพ์บอกแล้วชี้ไปทางขวามือ
ฉันเดินออกจากห้องของคุณลุงวิวัฒน์แล้วเดินเข้าไปในห้องข้างๆ ฉันเปิดไฟแล้วก็พัดลมอย่างเร่งรีบแล้วก็นั่งลงทำข้อสอบทันที ทำไมฉันต้องรีบนะหรอ ก็ยัยพิมพ์เล่นจับเวลาตั้งแต่ฉันยังไม่ออกจากห้องคุณลุงวิวัฒน์เลยนี่หน่า
ข้อสอบฉันทำแล้วก็ไม่ยากเท่าไหร่หรอกนะ แต่มันอยากที่ตรงอ่านนะซิ ก็ฉันเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ เกรด 1 ซึ่งเทียบเป็น ป.1 ของที่นี่ ซึ่งมันเป็นภาษาอังกฤษ แต่ระหว่างนั้นคุณแม่ก็จ้างครูคนไทยมาสอนภาษาไทยฉันบ่อยๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะฉันก็ยังอ่านไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ จะมีติดขัดบ้างนานๆทีเล็กน้อย ส่วนเรื่องพูดนะหรอ ฉันพูดไทยได้ป๋อเลยละ ดังนั้นฉันถึงบอกไงว่ามันยากตรงอ่าน -_-\"
*****************************************************************************
แล้วเวลาก็ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันว่ามันคงนานพอสมควรแหละ ฉันก็ทำข้อสอบพร้อมตรวจทานเสร็จเรียบร้อย ฉันจึงเก็บเก้าอี้ ปิดไฟ ปิดพัดลม และปิดประตูออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าห้องของอาจารย์วิวัฒน์
“เสร็จแล้ว” ฉันบอกด้วยหน้าตาอิดโรยเล็กน้อย
“ทำเร็วนิ แค่ 45 นาทีเอง ขนาดยังอ่านภาษาไทยไม่คล่องนะเนี่ย” ยัยพิมพ์บอกแล้วหยิบข้อสอบจากมือฉันไปให้คุณลุงวิวัฒน์ใช้เครื่องตรวจข้อสอบ
“เป็นไงบ้างทำได้ไหน ข้อสอบยากมากหรอ ดูท่าเหนื่อยๆนะ” ยัยพิมพ์หันมาชวนฉันคุยระหว่างรอผลสอบ
“ใช่ ยาก ยากมาก อ่านแทบตาย” ฉันตอบแล้วนั่งลงเก้าอี้ข้างๆยัยพิมพ์
“ฉันถามหมายถึงข้อสอบ ไม่ใช่อ่าน” ยัยพิมพ์บอกฉัน
“ไม่ยากหรอก อ่านยังยากกว่าตั้งเยอะ” ฉันตอบ
“เออ ก็ดีแล้ว ทำได้ก็ดีจะได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนฉันทำก็เหมือนแกแหละ อาจจะแย่กว่าแกด้วยซ้ำ ข้อสอบอ่านยากมากขอบอก” ยัยนั่นพูดเชิงให้กำลังใจฉันตอนท้ายประโยค
“ผลออกมาแล้ว ได้ 91 คะแนน” คุณลุงวิวัฒน์บอกฉันด้วยหน้าตาชื่นบาน
“เย้ ดีใจจัง ^_^ ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันอีกแล้ว” ยัยพิมพ์ร้องแล้วกระโดดมากอดฉัน
“เออ...ดีใจเหมือนกัน” ฉันตอบเนือยๆ
“นี่ใบสมัคร กรอกให้เรียบร้อยนะ” คุณลุงวิวัฒน์ยื่นใบสมัคให้ฉัน ฉันรับมาแล้วก็รีบกรอกรายละเอียดลงไป
“นี่...แกไม่ดีใจหรอ” ยัยพิมพ์ถามฉันขณะฉันกำลังกรอกรายละเอียดอยู่
“ก็บอกว่าดีใจไง” ฉันตอบโดยที่ไม่มองหน้ามัน
“ท่าทางแกไม่เห็นบอกเลย” ยัยนั่นเซ้าซี้ฉันต่อ จะเอาอะไรกันมากเนี้ย คนยิ่งอ่านภาษาไทยมาเหนื่อยอยู่ด้วย -_-^
“แล้วจะให้ฉันทำท่าไงละ” ฉันถามแล้วโดยไม่มองหน้ายัยนั่นเหมือนเดิม
“ก็ต้องกระโดดร้อง หรือยิ้มแล้วกระโดดกอดเพื่อน หรือไรแบบเนี้ย” ยัยพิมพ์ตอบฉันด้วยท่าทีกระตือรือร้น
“หรอ เดี๋ยวก่อนนะ อีกช่องเดียว” ฉันบอก
“เดี๋ยว เดิว อะไรกันละ” ยัยนั่นยังเซ้าซี้ฉันไม่เลิก
“เอ้า...เสร็จแล้ว” ฉันยื่นใบสมัครคืนให้คุณลุงวิวัฒน์ ก่อนหันมาหายัยพิมพ์
“อยากให้ฉันแสดงท่าทางดีใจใช่ไหม ได้” ฉันพูด แล้วก็กระโดดขึ้นๆลงๆพร้อมร้องตะโกนว่า ‘ดีใจจังเลย ฉันสอบเข้าได้อยู่โรงเรียนกับพิมพ์เพื่อนฉันอีกแล้ว’ ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนวิ่งออกจากห้องลงบันใดไป แล้วก็วิ่งไปรอบๆตึก แล้วก็รอบๆโรงเรียน แล้วแน่นอน ฉันไม่ลืมที่จะร้องตะโกนว่า ‘ดีใจจังเลย ฉันสอบเข้าได้อยู่โรงเรียนกับพิมพ์เพื่อนฉันอีกแล้ว’ ซ้ำไปซ้ำมาไปพร้อมๆกันด้วย
***********************************************************************
“นี่แกวิ่งเสร็จแล้วหรอ” ยัยพิมพ์ที่ยืนเท้าสะเอวรอฉันอยู่หน้าตึกที่พวกเราเข้าไปตอนมาถึงเอ่ย
“ใช่ เหนื่อย-มาก-เลย” ฉันพูดไปหอบไปด้วยเสียงอันแหบแห้งของฉัน ก็จะไม่ให้เหนื่อยแล้วเสียงแหบได้ยังไงละ ก็ฉันวิ่นพล่านไปทั่วนับแล้วเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตรพร้อมร้องตะโกนดังๆไปด้วยนับแล้วก็เป็นเวลา 1 ชั่วโมงได้พอดีเลยละ
“สมน้ำหน้า อยากทำประชดฉันทำไมละ” ยัยนั่นทำเสียงสมน้ำหน้าฉัน แต่ก็อดใจยื่นน้ำแล้วก็ผ้าเย็นๆให้ฉันไม่ได้ อะโด่ เค้ารู้นะ ห่วงเค้าอะจิตัว แต่แกล้งพูดกลัวเสียฟอร์มใช่อะป่าว >.< ฉันรับน้ำมาดื่มรวดเดียวหมดขวด แล้วก็ใช้ผ้าเย็นที่ได้มาให้เป็นประโยชน์โดยการเช็ดหน้า แล้วตามด้วยคอ แขน และมือ
“เป็นไง หายเหนื่อยยัง” ยัยพิมพ์ถามเมื่อฉันนั่งพักตรงบันใดได้สักพักใหญ่
“เออ...ขอบใจ หายแล้ว” ฉันตอบ
“ฉันเอารูปแกให้อาจารย์เค้าไปแล้วนะ แล้วก็เอาหนังสือแล้วก็ของต่างๆที่แกต้องใช้เข้ารถแล้วด้วย ส่วนเงินฉันโทรไปบอกพ่อแกให้โอนเข้าบัญชีโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว” ยัยพิมพ์บอกฉันแล้วเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปข้างในแล้วออกรถ
“จะไปไหนต่อนะ” ฉันถามยัยนั่น
******************************************************
^จับแป้นคุย^
แหะๆ คือว่ามีปัญหานิดหน่อยอ่าจ้า เลยไม่ได้มาอัพซะหลายวันเลย ยังไงก็มาอัพให้แล้วน้าวันนี้นะ เหมือนเดิมจ้า ถ้าวันนี้มีคนโพสต์เพิ่มอีก 2 โพสต์ (วันนี้เท่านั้น และคนเดียวกันไม่นับน้า) จะลงตอนที่ 7 ให้นะจ้า อิอิ เดี๋ยวเราจะไปแก้ทำตัวหนาตอนที่ผ่านๆมาหน่อย เห็นว่าอัพใหม่ไม่ต้องตกใจน้า
ฉันยืนอยู่หน้าตึกๆหนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนว่า ‘โรงเรียนเค’ โรงเรียนเคงั้นหรอ ที่นี่มันคือโรงเรียนหรอเนี่ย? แล้วยัยนั่นพาฉันมาโรงเรียนทำไมละ ฉันมองไปรอบๆ ใช่แล้ว ฉันเจอสวนแบบที่ทุกโรงเรียนมี สรุปที่นี่คือโรงเรียนจริงๆใช่ไหมเนี่ย -_-
“ยืนเซ่อร์อะไรอยู่ละ ตามเข้าเร็วซิ” ยัยนั่นลงจากรถตามลงมา แล้วก็แน่นอนฉุดฉันเข้าตึกอย่างรวดเร็วอีกแล้ว และยัยนั่นก็พาฉันขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด ชั้น 9 ก่อนมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง ที่ป้ายหน้าห้องเขียนว่า ‘ห้องผู้อำนวยการ’
ยัยนั่นเคาะประตู “ก๊อกๆ”
แล้วก็มีเสียงคนพูดดังออกมาจาข้างในห้อง “เชิญเข้ามาได้” เป็นเสียงผู้ชาย ฉันว่าคนพูดคงอายุราวๆ 50 ได้ละมั้ง แล้วก็ไม่ต้องรอให้ฉันเดาต่อไป ยัยนั่นก็เปิดประตูแล้วดึงฉันตามเข้าไป โป๊ะเชะ เดาถูกด้วย เป็นผู้ชายอายุราวๆ 50 ปีจริงๆ
“นั่งลงก่อนซิ” เค้าเอ่ย ซึ่งฉันและยัยพิมพ์ก็ทำตามโดยดี
“สวัสดีคะ คุณลุง” ยัยพิมพ์เอ่ยแล้วยกมือไหว้คนที่อยู่ตรงหน้า ฉันเห็นดังนั้นก็เลยรีบทำตาม
“สวัสดี” คุณลุงตอบรับ
“หนูพาเพื่อนมาสมัครเรียนนะคะ” ยัยพิมพ์พูดกับคุณลุงอย่างสนิทสนม
“นี่อาจารย์วิวัฒน์ ชินอยู่ดี เป็นผู้อำนวยการที่โรงเรียนนี้ แล้วก็เป็นเพื่อนของพ่อฉันด้วย” ยัยพิมพ์แนะนำอาจารย์วิวัฒน์ให้ฉันรู้จัก ฉันเลยไหว้ท่านอีกรอบ
“เรียกว่าลุงวิวัฒน์ก็ได้นะ แล้วหนูชื่ออะไรละ” คุณลุงวิวัฒน์บอกฉันอย่างใจดี ^_^
“ชมพูคะ พลอยชมพู ทิพเกสร” ฉันตอบท่าน
“ชื่อเพราะดีนะ จะมาสมัครเรียนใช่ไหม เอ้านี่เอาไปทำนะ ถ้าได้ 90 คะแนนขึ้นไป ลุงจะรับเข้า ลุงให้เป็นกรณีพิเศษเลยนะ ปกติเขาต้องมาสอบกันที่สนามสอบ แต่หนูมาช้าลุงเลยให้สอบทีหลัง” คุณลุงวิวัฒน์บอกแล้วยื่นข้อสอบให้ฉันพร้อมเครื่องเขียน
“ชมพูไปทำห้องข้างๆนี่แหละ ครั้งที่แล้วฉันก็ทำที่นั่น ให้เวลา 1 ชั่วโมงนะ เริ่มจับเวลาตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะรออยู่นี่” ยัยพิมพ์บอกแล้วชี้ไปทางขวามือ
ฉันเดินออกจากห้องของคุณลุงวิวัฒน์แล้วเดินเข้าไปในห้องข้างๆ ฉันเปิดไฟแล้วก็พัดลมอย่างเร่งรีบแล้วก็นั่งลงทำข้อสอบทันที ทำไมฉันต้องรีบนะหรอ ก็ยัยพิมพ์เล่นจับเวลาตั้งแต่ฉันยังไม่ออกจากห้องคุณลุงวิวัฒน์เลยนี่หน่า
ข้อสอบฉันทำแล้วก็ไม่ยากเท่าไหร่หรอกนะ แต่มันอยากที่ตรงอ่านนะซิ ก็ฉันเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ เกรด 1 ซึ่งเทียบเป็น ป.1 ของที่นี่ ซึ่งมันเป็นภาษาอังกฤษ แต่ระหว่างนั้นคุณแม่ก็จ้างครูคนไทยมาสอนภาษาไทยฉันบ่อยๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะฉันก็ยังอ่านไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ จะมีติดขัดบ้างนานๆทีเล็กน้อย ส่วนเรื่องพูดนะหรอ ฉันพูดไทยได้ป๋อเลยละ ดังนั้นฉันถึงบอกไงว่ามันยากตรงอ่าน -_-\"
*****************************************************************************
แล้วเวลาก็ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันว่ามันคงนานพอสมควรแหละ ฉันก็ทำข้อสอบพร้อมตรวจทานเสร็จเรียบร้อย ฉันจึงเก็บเก้าอี้ ปิดไฟ ปิดพัดลม และปิดประตูออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าห้องของอาจารย์วิวัฒน์
“เสร็จแล้ว” ฉันบอกด้วยหน้าตาอิดโรยเล็กน้อย
“ทำเร็วนิ แค่ 45 นาทีเอง ขนาดยังอ่านภาษาไทยไม่คล่องนะเนี่ย” ยัยพิมพ์บอกแล้วหยิบข้อสอบจากมือฉันไปให้คุณลุงวิวัฒน์ใช้เครื่องตรวจข้อสอบ
“เป็นไงบ้างทำได้ไหน ข้อสอบยากมากหรอ ดูท่าเหนื่อยๆนะ” ยัยพิมพ์หันมาชวนฉันคุยระหว่างรอผลสอบ
“ใช่ ยาก ยากมาก อ่านแทบตาย” ฉันตอบแล้วนั่งลงเก้าอี้ข้างๆยัยพิมพ์
“ฉันถามหมายถึงข้อสอบ ไม่ใช่อ่าน” ยัยพิมพ์บอกฉัน
“ไม่ยากหรอก อ่านยังยากกว่าตั้งเยอะ” ฉันตอบ
“เออ ก็ดีแล้ว ทำได้ก็ดีจะได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนฉันทำก็เหมือนแกแหละ อาจจะแย่กว่าแกด้วยซ้ำ ข้อสอบอ่านยากมากขอบอก” ยัยนั่นพูดเชิงให้กำลังใจฉันตอนท้ายประโยค
“ผลออกมาแล้ว ได้ 91 คะแนน” คุณลุงวิวัฒน์บอกฉันด้วยหน้าตาชื่นบาน
“เย้ ดีใจจัง ^_^ ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันอีกแล้ว” ยัยพิมพ์ร้องแล้วกระโดดมากอดฉัน
“เออ...ดีใจเหมือนกัน” ฉันตอบเนือยๆ
“นี่ใบสมัคร กรอกให้เรียบร้อยนะ” คุณลุงวิวัฒน์ยื่นใบสมัคให้ฉัน ฉันรับมาแล้วก็รีบกรอกรายละเอียดลงไป
“นี่...แกไม่ดีใจหรอ” ยัยพิมพ์ถามฉันขณะฉันกำลังกรอกรายละเอียดอยู่
“ก็บอกว่าดีใจไง” ฉันตอบโดยที่ไม่มองหน้ามัน
“ท่าทางแกไม่เห็นบอกเลย” ยัยนั่นเซ้าซี้ฉันต่อ จะเอาอะไรกันมากเนี้ย คนยิ่งอ่านภาษาไทยมาเหนื่อยอยู่ด้วย -_-^
“แล้วจะให้ฉันทำท่าไงละ” ฉันถามแล้วโดยไม่มองหน้ายัยนั่นเหมือนเดิม
“ก็ต้องกระโดดร้อง หรือยิ้มแล้วกระโดดกอดเพื่อน หรือไรแบบเนี้ย” ยัยพิมพ์ตอบฉันด้วยท่าทีกระตือรือร้น
“หรอ เดี๋ยวก่อนนะ อีกช่องเดียว” ฉันบอก
“เดี๋ยว เดิว อะไรกันละ” ยัยนั่นยังเซ้าซี้ฉันไม่เลิก
“เอ้า...เสร็จแล้ว” ฉันยื่นใบสมัครคืนให้คุณลุงวิวัฒน์ ก่อนหันมาหายัยพิมพ์
“อยากให้ฉันแสดงท่าทางดีใจใช่ไหม ได้” ฉันพูด แล้วก็กระโดดขึ้นๆลงๆพร้อมร้องตะโกนว่า ‘ดีใจจังเลย ฉันสอบเข้าได้อยู่โรงเรียนกับพิมพ์เพื่อนฉันอีกแล้ว’ ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนวิ่งออกจากห้องลงบันใดไป แล้วก็วิ่งไปรอบๆตึก แล้วก็รอบๆโรงเรียน แล้วแน่นอน ฉันไม่ลืมที่จะร้องตะโกนว่า ‘ดีใจจังเลย ฉันสอบเข้าได้อยู่โรงเรียนกับพิมพ์เพื่อนฉันอีกแล้ว’ ซ้ำไปซ้ำมาไปพร้อมๆกันด้วย
***********************************************************************
“นี่แกวิ่งเสร็จแล้วหรอ” ยัยพิมพ์ที่ยืนเท้าสะเอวรอฉันอยู่หน้าตึกที่พวกเราเข้าไปตอนมาถึงเอ่ย
“ใช่ เหนื่อย-มาก-เลย” ฉันพูดไปหอบไปด้วยเสียงอันแหบแห้งของฉัน ก็จะไม่ให้เหนื่อยแล้วเสียงแหบได้ยังไงละ ก็ฉันวิ่นพล่านไปทั่วนับแล้วเป็นระยะทางหลายสิบกิโลเมตรพร้อมร้องตะโกนดังๆไปด้วยนับแล้วก็เป็นเวลา 1 ชั่วโมงได้พอดีเลยละ
“สมน้ำหน้า อยากทำประชดฉันทำไมละ” ยัยนั่นทำเสียงสมน้ำหน้าฉัน แต่ก็อดใจยื่นน้ำแล้วก็ผ้าเย็นๆให้ฉันไม่ได้ อะโด่ เค้ารู้นะ ห่วงเค้าอะจิตัว แต่แกล้งพูดกลัวเสียฟอร์มใช่อะป่าว >.< ฉันรับน้ำมาดื่มรวดเดียวหมดขวด แล้วก็ใช้ผ้าเย็นที่ได้มาให้เป็นประโยชน์โดยการเช็ดหน้า แล้วตามด้วยคอ แขน และมือ
“เป็นไง หายเหนื่อยยัง” ยัยพิมพ์ถามเมื่อฉันนั่งพักตรงบันใดได้สักพักใหญ่
“เออ...ขอบใจ หายแล้ว” ฉันตอบ
“ฉันเอารูปแกให้อาจารย์เค้าไปแล้วนะ แล้วก็เอาหนังสือแล้วก็ของต่างๆที่แกต้องใช้เข้ารถแล้วด้วย ส่วนเงินฉันโทรไปบอกพ่อแกให้โอนเข้าบัญชีโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว” ยัยพิมพ์บอกฉันแล้วเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปข้างในแล้วออกรถ
“จะไปไหนต่อนะ” ฉันถามยัยนั่น
******************************************************
^จับแป้นคุย^
แหะๆ คือว่ามีปัญหานิดหน่อยอ่าจ้า เลยไม่ได้มาอัพซะหลายวันเลย ยังไงก็มาอัพให้แล้วน้าวันนี้นะ เหมือนเดิมจ้า ถ้าวันนี้มีคนโพสต์เพิ่มอีก 2 โพสต์ (วันนี้เท่านั้น และคนเดียวกันไม่นับน้า) จะลงตอนที่ 7 ให้นะจ้า อิอิ เดี๋ยวเราจะไปแก้ทำตัวหนาตอนที่ผ่านๆมาหน่อย เห็นว่าอัพใหม่ไม่ต้องตกใจน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น