ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5
บทที่ 5
“ยัยชมพู ตื่นได้แล้ว นี่มันเที่ยงแล้วนะ จะนอนกินเค้กกินคุ๊กกี้ไปถึงไหนเนี่ย” เสียงยัยมารร้ายดังขึ้น ฉันรู้สึกว่ามันคุ้นๆนะ
“จะมาแย่งเค้กของฉันไปหรอ อย่าหวังเลย ฉันจะกินให้หมดเดี๋ยวนี้แหละ แจ๊บๆ” ฉันเอ่ยแล้วรีบกินเค้กที่อยู่ตรงหน้าทันที
“พอแล้ว หยุดได้แล้ว” เสียงนางมารร้ายร้อง
“ไม่ ต้องกินไห้หมด” ฉันบอก เมื่อกี้กำลังกินเค้กอยู่ดีๆ จู่ๆก็มีนางมารร้ายมาแย่งเค้กฉัน ดูซิ เศร้าชะมัด ToT
“บอกให้ตื่นไง” เสียงนางมารร้ายดังขึ้นอีกแล้ว
“โอ๊ย...พอแล้วจะเขย่าตัวฉันไปถึงไหนเนี่ย” ฉันพูดอย่างงัวเงียแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น อ่าว...ฝันไปหรอเนี่ย งั้นนางมารร้ายในฝันฉันก็มีจริงนะซิ แล้วใครกันละที่เป็นนางมารร้าย หรือว่า...
“ยัยพิมพ์” ฉันหันไปมองข้างๆเตียงแล้วก็เจอยัยพิมพ์กำลังทำหน้าโมโหอยู่
“ก็เออซิ ไม่งั้นจะให้เป็นนางฟ้าที่ไหนละยะ แล้วก็คายผมฉันออกมาด้วย” ยัยพิมพ์บอกฉันแล้วก็กระฉากผมของมันที่อยู่ในปากฉันออกมา
ม่าย-น้า เป็นไปไม่ได้ หรือว่า ไอ้เค้กที่ฉันเคียวนั่นก็คือ ผมยัยพิมพ์ ไม่หน้าละ มันถึงได้โมโหอย่างเงี้ย ผมพิมพ์จ๋า ชมพูขอโทษนะจ๊ะ ชมพูจะไม่ทำอีก ถ้าไม่จำเป็นนะ ^_^
“อี๋...น้ำลายแกเต็มผมฉันไปหมดเลย” ยัยพิมพ์บอกฉัน นี่เธอ น้ำลายฉันไม่สกปรกอย่างนั้นหรอก ออกจะสะอาด ไม่ต้องกรีดนิ้วจับสุดแขนก็ได้นะยะยัยพิมพ์ ฉันคิดแล้วก็ดูดสวบเอาน้ำลายที่ไหลของฉันเข้าปาก
“สวบ”
“ทุเรศชะมัด จะมีใครรู้บ้างว่า ชมพู ผู้สวยเริดน่ารักเพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง ที่แท้ยังมีเรื่องน่าเกลียดอยู่ด้วย ถ้าพวกผู้ชายรู้ อาจจะเลิกจีบเธอแล้วหันมาชอบฉันบ้างก็ได้ คิดแล้วก็น่าลองนะ” ยัยพิมพ์พูดแล้วทำน่าชั่วร้าย นี่เธอเป็นเพื่อนฉันแน่รึป่าวเนี่ย ทำไมทำหน้าได้ชั่วร้ายอย่างนี้เนี้ย -_-
“ไม่มีทาง เลิกฝันซะเถอะ ถึงพวกนั่นรู้ก็ไม่เลิกชอบฉันหรอกยะ” ฉันบอกยัยนั่นอย่างมั่นใจ จะแย่งความฮอตไปจากฉันหรอ ยากส์ยะ ขอบอก
“งั้นลองดูกันไหม” ยัยหน้ารีบทำหน้าตื่นตัวทันที นี่เธอจะเอาจริงหรอ ยัยพิมพ์ ม่าย-น้า
“แกจะเบลคเมล์ฉันหรอ ยัยพิมพ์” ฉันถามยัยนั่น
“เออ ลองดู เอาปะ แกบอกว่าเบื่อพวกนั่นอยู่ไม่ใช่หรอ”
“บร้าสิ เสียชื่อเสียงหมด ถึงฉันจะเบื่อ แต่ทำอย่างนี้ชื่อเสียงฉันก็เสียหมดซิ” ฉันกระดกลิ้นด่ายัยพิมพ์ นี่เธอเล่นแรงนะยะ ชื่อเสียงเสียหมด
“อะโด่ กะว่าจะเล่นสนุกๆซะหน่อย” ยัยพิมพ์พูดแล้วทำหน้าเสียใจเหมือนเด็กเสียของเล่นที่ชอบไป
“นี่ไปเลย ห้องข้างๆนะมีห้องน้ำ แชมพูพร้อม ไปสระผมซะไป เดี๋ยวฉันก็จะอาบน้ำ ไปเร็วเข้า หิวข้าวแล้ว” ฉันบอกแล้วดันยัยพิมพ์ให้ออกจากห้องไป ก่อนหันเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวบ้าง
ผ่านไป 10 นาที ฉันก็อาบน้ำเสร็จ แล้วก็เหลือแต่แต่งตัวแล้วซินะ เอ้ ใส่ชุดไหนดีเนี่ย
“ยัยพิมพ์ เดี๋ยวจะพาฉันไปไหนรึป่าวเนี่ย มาเลือกชุดให้หน่อยซิ” ฉันเดินออกไปห้องที่ยัยพิมพ์สระผมอยู่แล้วก็เอ่ยปากถามยัยนั่น
“เออ...ก็รอแกเรียกอยู่นี่แหละ” ยัยพิมพ์ที่จัดการกับผมตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลัง
นั่งไขว้ห่างอยู่บนเก้าอี้แล้วเท้าคางรอฉันอยู่
ยัยนั่นเดินตามฉันเข้ามาในห้องของฉัน หรือควรจะพูดใหม่ว่า ฉันเดินตามยัยนั่นเข้าห้องของฉันโดยมีมือของยัยนั่นที่ฉุดลากฉันอย่างรวดเร็วให้ตามไป =_=
“อ่าว...นังรอก่อน เดี๋ยวเลือกให้” ยัยนั่นบอกฉัน ตกลงฉันหรือเธอเป็นเจ้าของห้องกันแน่ยะ ฉันละสงสัยจริงๆ -_-\"
“อ๊ะ...เอาไปใส่ไป” ยัยนั่นหันไปเลือกชุดที่ตู้เสื้อผ้าซักพักแล้วก็หยิบเสื้อยืดพื้นสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวมาให้ฉัน
ฉันเอาชุดไปเปลี่ยนตามคำสั่งยัยนั่น ปกติฉันไม่ค่อยเลือกชุดใส่เองหรอก ยัยพิมพ์น่ะจะเป็นคนเลือกให้ เหมือนกับเล่นแต่งตัวให้ตุ๊กตาบาร์บี้อะไรอย่างเงี้ยเลย แล้วฉันก็ออกมาให้ยัยนั่นแต่งตัวให้ต่อ -_-
“ใส่ต้มหูอันนี้ไป แล้วก็สร้อยคออันนี้ด้วย เดียวเค็มขัดฉันใส่ให้เอง” ยัยนั่นบอกแล้วจัดแจงยื่นต้มหูกับจี้ให้ฉัน ก่อนหยิบเข็มขัดที่เตรียมไว้มาคาดให้ฉัน
“มันเรียกว่าจี้ไม่ใช่หรอ” ฉันชวนคุย
“เออ...จี้ก็จี้” ยัยนั่นตอบปัดๆ เอ๊ะ วันนี้เธอเป็นอะไรเนี้ย ปกติเป็นคนชวนฉันคุยเองไม่ใช่หรอยะ วันนี้พอชวนคุยกลับไม่คุย
“วันนี้เป็นไรป่าว เห็นเงียบๆนะ” ฉันทนสงสัยไม่ไหวเลยเอ่ยปากถามยัยนั่น
“เออน่า...เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” ยัยนั่นตอบฉันแล้วก็ฉุดฉันออกจากห้องลงบันใดไปทันที ไม่ยักจะรู้แหะว่ายัยนี่ก็แรงเยอะเหมือนกัน รู้สึกว่าจะแรงเยอะกว่าฉันอีกนะเนี่ย เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ก็เถอะ -_-\"
“รีบกินเข้าไปเร็วๆเลยนะ” ยัยนั่นดันตัวฉันลงให้นั่งเก้าอี้ที่ตรงหน้ามีข้าวพัดวางอยู่บนโต๊ะอาหาร หลังจากที่ยัยนั่นลากฉันเข้ามาในห้องอาหารแล้ว
ยัยนั่นตอนนี้น่ากลัวชะมัดเลย >.< ฉันว่าฉันรีบกินตามคำสั่งยัยนั่นดีกว่า ก่อนที่หัวจะไม่มีเงา
“นี่ ไม่ต้องรีบกินแล้ว รีบยัดเข้าไปเลย ชักช้าจริงๆ” ยัยนั่นนั่งดูฉันกินอยู่ข้างๆ เสียวชะมัด เปลี่ยนก็ได้ไม่รีบกินแต่รีบยัดแทนก็ได้ -_-
“อ๊ะ...หมดแล้ว เอานี่น้ำ กรอกลงไปเลย” ยัยนั่นสั่งฉันต่อแล้วยื่นน้ำให้ ฉันรีบกรอกน้ำตามลงไปทันที
ยัยนั่นเห็นฉันทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ดึงฉันออกไปข้างนอกบ้านต่อ แล้วก็ยัดฉันเข้าไปในรถของยัยนั่นที่มาจอดรออยู่ตรงหน้าประตู ฉันละเหนื่อยจริงๆ มื้อเนี้ยฉันสาบานได้เลยว่าเป็นมื้อที่ฉันกินเร็วที่สุดเท่าเคยกินมาเสร็จภายใน 5 นาที ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันแหละ แต่มันเป็นไปแล้วนะซิ ฉันว่าพอกลับบ้านมาวันนี้ฉันจะโทรไปหากินเนสบุคส์ดีไหมเนี่ย ให้มาบันทึกคนที่กินเร็วที่สุดในโลก ก็ฉันนี่ไงละ
“ยัยชมพู...” ยัยพิมพ์เอ่ยแต่ถูกฉันขัดขึ้นก่อน
“พอเลย หยุดพูดเลยนะ ฉันเหนื่อย” ฉันขัดยัยนั่น ก็ฉันเหนื่อยจริงๆนี่น่า ฉันเหนื่อยจนทำอะไรไม่ไหวแล้วนอกจากนั่งเฉยๆ
ฉันนั่งไปซักพักก็เริ่มรู้สึกแปลกขึ้น ฉันเลยสอดส่องรอบๆ ว่าแล้วว่าต้องมีอะไร สายตาของอีตาคุณลุงคนขับรถมองมาที่ฉันอย่างขำๆ ไม่เพียงเท่านั้นคุณลุงแกยังหัวเราะคิกคักอีกต่างหาก ดูท่าเขาคงเก็บอาการเต็มที่แล้วละ แต่ขนาดเก็บอาการแล้วนะเนี่ย ไม่อยากบอกยังประเจิดประเจ้ออยู่เลย
“คุณลุงขำอะไรหรอคะ” ฉันชะโงกตัวไปถามคุณลุงคนขับรถ
“เออ...”
“ก็ขำข้าวที่ติดอยู่ตรงรูจมูกเธอยังไงละ” ยัยพิมพ์ตอบแทน
อ๊าย >.,< ตายแล้ว ทำไมเธอไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ละยะ ไม่รู้ใครไปบ้างรึยัง ถ้าเห็นฉันคงต้องเอาแทรกเค้กหนีแน่เลย แต่เอ๊ะ ก็ดีเหมือนกันนะ แง่มๆ อร่อยดี ^_^ ฉันรีบหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดทันที
“ฉันจะบอกแล้ว แต่เธอห้ามเองนะ” ยัยพิมพ์รีบแก้ตัวเมื่อเห็นสายตาฉันที่มองมา สายตาฉันเป็นยังไงนะหรอ ก็สายตาอาคาตอย่างนี้ยังไงละ -*-
“ได้ รอดตัวไปยัยพิมพ์” ฉันบอก ฉันรู้สึกว่าเห็นยัยนั่นแอบถอนหายใจนะ -_-\"
“ถึงแล้ว รีบลงไปเร็ว เสียเวลาจริงๆเลย” ยัยนั่นบอกแล้วพลักฉันลงรถทันทีที่รถหยุด
************************************************************
^จับแป้นคุย^
เมื่อวานเราลงให้แล้วน้า แต่ว่าอาจช้าไปหน่อย คือเพิ่งมองเห็นอ่ะจ้า ขอโทษทีน้า(-/|\\-) วันนี้ก็เอามาลงให้อ่านกันอีกตอนแล้วจ้า ยังไงก็ช่วยเม้นท์หน่อยน้า เราไม่มีประสบการณ์เขียนเรื่องแนวนี้อ่า อิอิ แล้วเราจะมาอัพบ่อยๆน้า ใครที่อยากเจอนายเพลย์พระเอกสุดหล่อ คิกคิก ต้องอดใจหน่อยน้า อีกไม่นานก็จะเจอแล้ว แต่คงอีกหลายตอน คิกคิก ถ้าอยากเจอเร็วๆก็เม้นท์แล้วให้คะแนนกานหน่อยแล้วกัน แล้วเราจะเอามาลงเร็วๆ เราเป็นคนใจอ่อนนะจะบอกให้ คิกคิก ไปแล้วจ้า ขอบคุณงับ
“ยัยชมพู ตื่นได้แล้ว นี่มันเที่ยงแล้วนะ จะนอนกินเค้กกินคุ๊กกี้ไปถึงไหนเนี่ย” เสียงยัยมารร้ายดังขึ้น ฉันรู้สึกว่ามันคุ้นๆนะ
“จะมาแย่งเค้กของฉันไปหรอ อย่าหวังเลย ฉันจะกินให้หมดเดี๋ยวนี้แหละ แจ๊บๆ” ฉันเอ่ยแล้วรีบกินเค้กที่อยู่ตรงหน้าทันที
“พอแล้ว หยุดได้แล้ว” เสียงนางมารร้ายร้อง
“ไม่ ต้องกินไห้หมด” ฉันบอก เมื่อกี้กำลังกินเค้กอยู่ดีๆ จู่ๆก็มีนางมารร้ายมาแย่งเค้กฉัน ดูซิ เศร้าชะมัด ToT
“บอกให้ตื่นไง” เสียงนางมารร้ายดังขึ้นอีกแล้ว
“โอ๊ย...พอแล้วจะเขย่าตัวฉันไปถึงไหนเนี่ย” ฉันพูดอย่างงัวเงียแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น อ่าว...ฝันไปหรอเนี่ย งั้นนางมารร้ายในฝันฉันก็มีจริงนะซิ แล้วใครกันละที่เป็นนางมารร้าย หรือว่า...
“ยัยพิมพ์” ฉันหันไปมองข้างๆเตียงแล้วก็เจอยัยพิมพ์กำลังทำหน้าโมโหอยู่
“ก็เออซิ ไม่งั้นจะให้เป็นนางฟ้าที่ไหนละยะ แล้วก็คายผมฉันออกมาด้วย” ยัยพิมพ์บอกฉันแล้วก็กระฉากผมของมันที่อยู่ในปากฉันออกมา
ม่าย-น้า เป็นไปไม่ได้ หรือว่า ไอ้เค้กที่ฉันเคียวนั่นก็คือ ผมยัยพิมพ์ ไม่หน้าละ มันถึงได้โมโหอย่างเงี้ย ผมพิมพ์จ๋า ชมพูขอโทษนะจ๊ะ ชมพูจะไม่ทำอีก ถ้าไม่จำเป็นนะ ^_^
“อี๋...น้ำลายแกเต็มผมฉันไปหมดเลย” ยัยพิมพ์บอกฉัน นี่เธอ น้ำลายฉันไม่สกปรกอย่างนั้นหรอก ออกจะสะอาด ไม่ต้องกรีดนิ้วจับสุดแขนก็ได้นะยะยัยพิมพ์ ฉันคิดแล้วก็ดูดสวบเอาน้ำลายที่ไหลของฉันเข้าปาก
“สวบ”
“ทุเรศชะมัด จะมีใครรู้บ้างว่า ชมพู ผู้สวยเริดน่ารักเพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง ที่แท้ยังมีเรื่องน่าเกลียดอยู่ด้วย ถ้าพวกผู้ชายรู้ อาจจะเลิกจีบเธอแล้วหันมาชอบฉันบ้างก็ได้ คิดแล้วก็น่าลองนะ” ยัยพิมพ์พูดแล้วทำน่าชั่วร้าย นี่เธอเป็นเพื่อนฉันแน่รึป่าวเนี่ย ทำไมทำหน้าได้ชั่วร้ายอย่างนี้เนี้ย -_-
“ไม่มีทาง เลิกฝันซะเถอะ ถึงพวกนั่นรู้ก็ไม่เลิกชอบฉันหรอกยะ” ฉันบอกยัยนั่นอย่างมั่นใจ จะแย่งความฮอตไปจากฉันหรอ ยากส์ยะ ขอบอก
“งั้นลองดูกันไหม” ยัยหน้ารีบทำหน้าตื่นตัวทันที นี่เธอจะเอาจริงหรอ ยัยพิมพ์ ม่าย-น้า
“แกจะเบลคเมล์ฉันหรอ ยัยพิมพ์” ฉันถามยัยนั่น
“เออ ลองดู เอาปะ แกบอกว่าเบื่อพวกนั่นอยู่ไม่ใช่หรอ”
“บร้าสิ เสียชื่อเสียงหมด ถึงฉันจะเบื่อ แต่ทำอย่างนี้ชื่อเสียงฉันก็เสียหมดซิ” ฉันกระดกลิ้นด่ายัยพิมพ์ นี่เธอเล่นแรงนะยะ ชื่อเสียงเสียหมด
“อะโด่ กะว่าจะเล่นสนุกๆซะหน่อย” ยัยพิมพ์พูดแล้วทำหน้าเสียใจเหมือนเด็กเสียของเล่นที่ชอบไป
“นี่ไปเลย ห้องข้างๆนะมีห้องน้ำ แชมพูพร้อม ไปสระผมซะไป เดี๋ยวฉันก็จะอาบน้ำ ไปเร็วเข้า หิวข้าวแล้ว” ฉันบอกแล้วดันยัยพิมพ์ให้ออกจากห้องไป ก่อนหันเข้ามาอาบน้ำแต่งตัวบ้าง
ผ่านไป 10 นาที ฉันก็อาบน้ำเสร็จ แล้วก็เหลือแต่แต่งตัวแล้วซินะ เอ้ ใส่ชุดไหนดีเนี่ย
“ยัยพิมพ์ เดี๋ยวจะพาฉันไปไหนรึป่าวเนี่ย มาเลือกชุดให้หน่อยซิ” ฉันเดินออกไปห้องที่ยัยพิมพ์สระผมอยู่แล้วก็เอ่ยปากถามยัยนั่น
“เออ...ก็รอแกเรียกอยู่นี่แหละ” ยัยพิมพ์ที่จัดการกับผมตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว กำลัง
นั่งไขว้ห่างอยู่บนเก้าอี้แล้วเท้าคางรอฉันอยู่
ยัยนั่นเดินตามฉันเข้ามาในห้องของฉัน หรือควรจะพูดใหม่ว่า ฉันเดินตามยัยนั่นเข้าห้องของฉันโดยมีมือของยัยนั่นที่ฉุดลากฉันอย่างรวดเร็วให้ตามไป =_=
“อ่าว...นังรอก่อน เดี๋ยวเลือกให้” ยัยนั่นบอกฉัน ตกลงฉันหรือเธอเป็นเจ้าของห้องกันแน่ยะ ฉันละสงสัยจริงๆ -_-\"
“อ๊ะ...เอาไปใส่ไป” ยัยนั่นหันไปเลือกชุดที่ตู้เสื้อผ้าซักพักแล้วก็หยิบเสื้อยืดพื้นสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวมาให้ฉัน
ฉันเอาชุดไปเปลี่ยนตามคำสั่งยัยนั่น ปกติฉันไม่ค่อยเลือกชุดใส่เองหรอก ยัยพิมพ์น่ะจะเป็นคนเลือกให้ เหมือนกับเล่นแต่งตัวให้ตุ๊กตาบาร์บี้อะไรอย่างเงี้ยเลย แล้วฉันก็ออกมาให้ยัยนั่นแต่งตัวให้ต่อ -_-
“ใส่ต้มหูอันนี้ไป แล้วก็สร้อยคออันนี้ด้วย เดียวเค็มขัดฉันใส่ให้เอง” ยัยนั่นบอกแล้วจัดแจงยื่นต้มหูกับจี้ให้ฉัน ก่อนหยิบเข็มขัดที่เตรียมไว้มาคาดให้ฉัน
“มันเรียกว่าจี้ไม่ใช่หรอ” ฉันชวนคุย
“เออ...จี้ก็จี้” ยัยนั่นตอบปัดๆ เอ๊ะ วันนี้เธอเป็นอะไรเนี้ย ปกติเป็นคนชวนฉันคุยเองไม่ใช่หรอยะ วันนี้พอชวนคุยกลับไม่คุย
“วันนี้เป็นไรป่าว เห็นเงียบๆนะ” ฉันทนสงสัยไม่ไหวเลยเอ่ยปากถามยัยนั่น
“เออน่า...เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” ยัยนั่นตอบฉันแล้วก็ฉุดฉันออกจากห้องลงบันใดไปทันที ไม่ยักจะรู้แหะว่ายัยนี่ก็แรงเยอะเหมือนกัน รู้สึกว่าจะแรงเยอะกว่าฉันอีกนะเนี่ย เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ก็เถอะ -_-\"
“รีบกินเข้าไปเร็วๆเลยนะ” ยัยนั่นดันตัวฉันลงให้นั่งเก้าอี้ที่ตรงหน้ามีข้าวพัดวางอยู่บนโต๊ะอาหาร หลังจากที่ยัยนั่นลากฉันเข้ามาในห้องอาหารแล้ว
ยัยนั่นตอนนี้น่ากลัวชะมัดเลย >.< ฉันว่าฉันรีบกินตามคำสั่งยัยนั่นดีกว่า ก่อนที่หัวจะไม่มีเงา
“นี่ ไม่ต้องรีบกินแล้ว รีบยัดเข้าไปเลย ชักช้าจริงๆ” ยัยนั่นนั่งดูฉันกินอยู่ข้างๆ เสียวชะมัด เปลี่ยนก็ได้ไม่รีบกินแต่รีบยัดแทนก็ได้ -_-
“อ๊ะ...หมดแล้ว เอานี่น้ำ กรอกลงไปเลย” ยัยนั่นสั่งฉันต่อแล้วยื่นน้ำให้ ฉันรีบกรอกน้ำตามลงไปทันที
ยัยนั่นเห็นฉันทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ดึงฉันออกไปข้างนอกบ้านต่อ แล้วก็ยัดฉันเข้าไปในรถของยัยนั่นที่มาจอดรออยู่ตรงหน้าประตู ฉันละเหนื่อยจริงๆ มื้อเนี้ยฉันสาบานได้เลยว่าเป็นมื้อที่ฉันกินเร็วที่สุดเท่าเคยกินมาเสร็จภายใน 5 นาที ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันแหละ แต่มันเป็นไปแล้วนะซิ ฉันว่าพอกลับบ้านมาวันนี้ฉันจะโทรไปหากินเนสบุคส์ดีไหมเนี่ย ให้มาบันทึกคนที่กินเร็วที่สุดในโลก ก็ฉันนี่ไงละ
“ยัยชมพู...” ยัยพิมพ์เอ่ยแต่ถูกฉันขัดขึ้นก่อน
“พอเลย หยุดพูดเลยนะ ฉันเหนื่อย” ฉันขัดยัยนั่น ก็ฉันเหนื่อยจริงๆนี่น่า ฉันเหนื่อยจนทำอะไรไม่ไหวแล้วนอกจากนั่งเฉยๆ
ฉันนั่งไปซักพักก็เริ่มรู้สึกแปลกขึ้น ฉันเลยสอดส่องรอบๆ ว่าแล้วว่าต้องมีอะไร สายตาของอีตาคุณลุงคนขับรถมองมาที่ฉันอย่างขำๆ ไม่เพียงเท่านั้นคุณลุงแกยังหัวเราะคิกคักอีกต่างหาก ดูท่าเขาคงเก็บอาการเต็มที่แล้วละ แต่ขนาดเก็บอาการแล้วนะเนี่ย ไม่อยากบอกยังประเจิดประเจ้ออยู่เลย
“คุณลุงขำอะไรหรอคะ” ฉันชะโงกตัวไปถามคุณลุงคนขับรถ
“เออ...”
“ก็ขำข้าวที่ติดอยู่ตรงรูจมูกเธอยังไงละ” ยัยพิมพ์ตอบแทน
อ๊าย >.,< ตายแล้ว ทำไมเธอไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ละยะ ไม่รู้ใครไปบ้างรึยัง ถ้าเห็นฉันคงต้องเอาแทรกเค้กหนีแน่เลย แต่เอ๊ะ ก็ดีเหมือนกันนะ แง่มๆ อร่อยดี ^_^ ฉันรีบหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดทันที
“ฉันจะบอกแล้ว แต่เธอห้ามเองนะ” ยัยพิมพ์รีบแก้ตัวเมื่อเห็นสายตาฉันที่มองมา สายตาฉันเป็นยังไงนะหรอ ก็สายตาอาคาตอย่างนี้ยังไงละ -*-
“ได้ รอดตัวไปยัยพิมพ์” ฉันบอก ฉันรู้สึกว่าเห็นยัยนั่นแอบถอนหายใจนะ -_-\"
“ถึงแล้ว รีบลงไปเร็ว เสียเวลาจริงๆเลย” ยัยนั่นบอกแล้วพลักฉันลงรถทันทีที่รถหยุด
************************************************************
^จับแป้นคุย^
เมื่อวานเราลงให้แล้วน้า แต่ว่าอาจช้าไปหน่อย คือเพิ่งมองเห็นอ่ะจ้า ขอโทษทีน้า(-/|\\-) วันนี้ก็เอามาลงให้อ่านกันอีกตอนแล้วจ้า ยังไงก็ช่วยเม้นท์หน่อยน้า เราไม่มีประสบการณ์เขียนเรื่องแนวนี้อ่า อิอิ แล้วเราจะมาอัพบ่อยๆน้า ใครที่อยากเจอนายเพลย์พระเอกสุดหล่อ คิกคิก ต้องอดใจหน่อยน้า อีกไม่นานก็จะเจอแล้ว แต่คงอีกหลายตอน คิกคิก ถ้าอยากเจอเร็วๆก็เม้นท์แล้วให้คะแนนกานหน่อยแล้วกัน แล้วเราจะเอามาลงเร็วๆ เราเป็นคนใจอ่อนนะจะบอกให้ คิกคิก ไปแล้วจ้า ขอบคุณงับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น