ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
บทที่ 3
สักพักก็มีคนเดินออกมาจากบ้าน เป็นผู้หญิง จากที่ฉันเห็นคงอายุประมาณ 25-26 ปีได้ ดูแล้วหน้าก็ใช้ได้ หน้าตาธรรมดา ฉันรู้สึกไม่คุ้นหน้าเลย เธอเป็นใครกันนะ ดูจากเสื้อผ้าแล้ว เสื้อยืดเรียบๆสีชมพู กางเกงผ้าขายาวสีกรมท่า น่าจะเป็นคนดูแลบ้านคนหนึ่งของบ้านหลังนี้ บ้านของฉัน แน่เลย
“สวัสดีค่ะ มาหาใครค่ะ” เธอถามฉันเมื่อเธอเดินมาถึงประตูรั้วที่ฉันอยู่คอยอยู่
“สวัสดีฮะ ผมมาหาเจ้าของบ้านหลังนี้ครับ” ลองแกล้งดูหน่อยดีกว่า ถือว่าเป็นเซอร์ไพรเนื่องในโอกาศที่ฉันกลับมาไทยหลังจากจากไป 9 ปี ^_^
“เออ...รอตรงนี้ซักครู่นะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเรียนท่านให้ จะให้เรียนว่ายังไงดีค่ะ” เธอถามต่อ เชื่อด้วยแหะ สงสัยฉันแต่งเหมือนผู้ชายจริงๆแน่เลย
“เรียนท่านว่า ลูกท่านมาหา” ฉันตอบพยามยามซ่อนยิ้มเอาไว้ ถ้ายิ้มออกมาเสียแผนแน่ -_-\"
“ท่านไม่มีลูกชายนิค่ะ มีแต่ลูกสาว แล้วคุณชมพูก็จะกลับมาวันนี้ด้วย คุณมาแอบอ้างอย่างนี้ได้ยังไงกัน” เธอแย้งอย่างกังวล ฉันเห็นสีหน้าเธอแล้วชักสงสารแล้วซิ ~_~ แต่ไม่ได้ ยังไงก็ต้องเล่นให้จบ
“ก็ลองไปเรียนท่านดูซิฮะ” ฉันบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ค่ะ” เธอรับคำ แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน
อยากรู้จังแหะ ว่าตอนพ่อแม่รู้จะทำหน้ายังไง คงจะทำหน้าตกใจอย่างนี้แน่เลย O-O คิดแล้วก็ขำ อิอิ ^_^ เอ้ แล้วท่านจะทำยังไงต่อไปน้า จะเรียกคนมาจับฉันไป หรือว่าจะเชิญให้ฉันเข้าไปแล้วถามกันน้า แต่ที่แน่ๆต้องสนุกแน่เลย คิกคิก >_<
ฉันคิดไปหัวเราะไปคนเดียวได้สักพัก ผู้หญิงที่ฉันเจอตอนแรกก็เดินออกมาหาฉันด้วยท่าทีเร่งรีบอย่างเห็นได้ชัดเลยละ
“คุณท่านให้มาเชิญคุณเข้าไปข้างในบ้านคะ” เธอบอกฉันแล้วเปิดประตูเล็กให้เข้าไป ก่อนเดินนำฉันเข้าไปในบ้าน
ระหว่างทางก่อนเข้าบ้านฉันก็ถือโอกาสสอดส่องความเปลี่ยนแปลงบริเวณรอบบ้านไปในตัว จะว่าสอดส่องก็ไม่ถูกต้องพูดว่าชื่นชมมากกว่า เพราะฉันจำไม่ได้แล้วละว่ามันเคยเป็นยังไงมาก่อน มันรางๆ
พอเข้าประตูรั้วมาก็เจอสวนขนาบข้างทางเดินทั้งสองฝั่งเลยละ ทั้งสองฝั่งปูพื้นด้วยหญ้าสีเขียวขจีแล้วก็ปลูกต้นไม้หลายชนิดหลายต้นที่จัดไว้เป็นสวนย่อมอย่างสวยงาม มีทั้งไม้ดอก ไม้ใบ แล้วก็ไม้แดก(ไม้กินยังไงละ) มีทั้งต้นไม้ของตะวันตกและตะวันออกซึ่งผสมผสานกันได้อย่างสวยงามทั้งสวน ฉันมองดูๆแล้วนะ รู้สึกว่าพื้นที่สวนด้านหลังบ้านมีมากกว่าหน้าบ้านอีกนะ มากกว่าเยอะด้วย
หลังจากที่ฉันชื่นชมรอบๆบ้านระหว่างทางได้สักพัก ฉันก็เดินมาถึงตัวบ้านซะที ฉันควรจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า เพราะมันใหญ่ซะเหลือเกิน ใหญ่พอๆกับบ้านที่นิวยอร์กที่ฉันอยู่เลยละ รู้สึกว่าจะใหญ่กว่าด้วยนะ ฉันเดินตามเข้าไปในบ้านตรงเข้าสู่ห้องรับแขก บ้านสวยจริงๆ เอ๊ะ ฉันรู้สึกว่าฉันจะจำภายในบ้านได้นะ ได้อย่างแม่นยำซะด้วย ไม่ยักจะลืมแหะ สงสัยเป็นเพราะฉันรักบ้านหลังนี้มากโดยเฉพาะภายในบ้านละมั้ง
“ถึงแล้วคะ เชิญข้างในเลย คุณท่านรอคุณอยู่คะ” เธอคนที่นำฉันมาบอกฉันแล้วก็เดินนำเข้าไปนั่งพับเพียบที่พื้นตรงหน้าพ่อแม่ฉัน ฉันก็เดินตามเธอเข้าไป
“เธอบอกว่าเป็นลูกของฉันงั้นหรอ” คุณพ่อฉันเอ่ยถามเสียงเรียบ ฉันรู้สึกว่าฉันจะเป็นรอยถูกทำร้ายเล็กๆที่แขนคุณพ่อนะ
“ใช่ฮะ” ฉันยืนตอบท่าน โดยเว้นระยะห่างเอาไว้มากพอสมควร
“แต่ฉันมีลูกสาวคนเดียว คือลูกชมพู แล้วชมพูก็กำลังเดินทางมาแล้วด้วย ตอนนี้นะจะถึงบ้านได้แล้วนะ” คุณพ่อเอ่ยต่อ สายตาท่านน่ากลัวจัง >o< ดูสิเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อฉันโดยใช้สายตากินยังไงยังงั้นเลยละ
“ทำไมเงียบไปละ” คุณแม่ท่านถามฉันบ้าง หน้าตาท่านก็ไม่เบาเหมือนกันเหมือนไปกินรังแตนมาแหนะ
“จำลูกไม่ได้เนี่ย น่าน้อยใจนะ” ฉันปรับเสียงของฉันให้เป็นปกติ
“เสียงเหมือนลูกชมพูเลยคะคุณ” คุณแม่ท่านทำตาโต O-O พูดกับคุณพ่อ
“ใช่ หรือว่า นี่คือลูกชมพูของเรา” คุณพ่อท่านทำตาโตเช่นเดียวกับคุณแม่ O-O ก่อนหันมาฉัน
“เซอร์ไพรค่ะ” ฉันถอดมวกออก ปล่อยให้ผมยาวสีดำของฉันตกลงมาแล้วเดินเข้าไปกอดคุณพ่อกับคุณแม่ ฉันละคิดถึงพวกท่านจริงๆ เป็นอันว่าแผนฉันสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีซินะ ^_^
“เดี๋ยว เธอไม่ใช่ลูกฉัน” คุณพ่อผละออกจากฉันทันที
“อะไรกันคะ ก็นี่ชมพูไง จำไม่ได้หรอคะ” ฉันเอ่ยเสียงเรียบ พยายามเก็บความตกใจเอาไว้ ไม่งั้นเสียฟอร์มแย่เลย แต่ตกใจชะมัดเลย O-O อยู่ดีๆท่านก็บอกฉันว่าไม่ใช่ลูกท่าน
“เธอไม่ชมพู ลูกฉัน” คุณพ่อยังคงปฏิเสธต่อไป มันยังไงกันเนี่ย ฉันชักจะกลัวแล้วซิ >-< คุณแม่ท่านก็ไม่เห็นจะพูดอะไร ได้แต่เงียบดูฉันกับคุณพ่อ
“คุณแม่พูดอะไรหน่อยซิคะ” ฉันหันไปบอกกับคุณแม่
“เธอไม่ใช่ลูกฉัน อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะ” คุณแม่ตอบฉันด้วยน้ำเสียงเกรียวกราด อ๊าย...คุณพ่อคุณแม่เป็นอะไรกันไปหมดนะ ก็ฉันชมพูลูกท่านไง จำลูกตัวเองไม่ได้หรอคะ แล้วฉันก็เรียกท่านว่า ‘คุณแม่’ นะไม่ใช่ ‘แม่’ -_-
“คุณพ่อคุณแม่เป็นอะไรไป ก็นี่ชมพูไง จำไม่ได้หรอ” ฉันถามท่าน ท่านเงียบไป ไม่นะ อย่าเงียบอย่างนี้ซิ มันอึดอัดและทำให้ฉันกลัวมากขึ้นกว่าเดิมนะ
“พวกเราบอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่ลูกพวกเรา” คุณพ่อเอ่ย
อ๊าย...(o >o0< o) ไม่นะอย่าเล่นอย่างนี้ซิ ฉันใจไม่ดีเลยนะ อีกซักพักท่านก็จะบอกว่า ‘พวกเราล้อเล่น’ ใช่ไหม ท่านจะบอกอย่างนั้นใช่ไหม ใช่ท่านต้องบอกอย่างนั้นซิ
“คุณพ่อคุณแม่ล้อชมพูเล่นใช่ไหมคะ” ฉันถามแล้วฝืนยิ้มให้
“เปล่า พวกเราไม่ได้ล้อเล่น” พวกเท่านตอบพร้อมกัน
‘เปล่า พวกเราไม่ได้ล้อเล่น...พวกเราไม่ได้ล้อเล่น...ไม่ได้ล้อเล่น...ไม่ได้ล้อเล่น...ไม่ได้ล้อเล่น...’ เสียงพวกท่านยังคงก้องอยู่ในหูของฉันเหมือนว่าพวกท่านกำลังพูดอยู่ ทั้งทีพวกท่านไม่ได้พูด พวกท่านลืมฉันจริงๆหรอ ไม่ พวกท่านไม่มีทางลืมฉันได้หรอก พวกท่านคงถูกล้างสมอง แน่เลย พวกท่านต้องถูกล้างสมองแน่ๆ TOT
“คุณพ่อคุณแม่ต้องถูกล้างสมองแน่เลย เดี๋ยวชมพูจะต้องโทรไปหาหมอ ใช่หาหมอ ให้หมอรีบมารักษาคุณพ่อกับคุณแม่” ฉันพูด
“ไม่ต้อง พวกเราสบายดี เธอออกไปได้แล้ว เราไม่รู้จักกัน ขิมพาคุณคนนี้ออกไปด้วย” คุณพ่อเอ่ยน้ำเสียงเรียบกับฉันก่อนหันไปพูดกับคนที่นำฉันมา เธอชื่อขิมซินะ ถ้าเป็นตอนอื่นฉันคงจะดีใจที่รู้ชื่อเธอ แต่ตอนนี้ฉันดีใจไม่ออก
“อย่าห่วงเลยคะ เดี๋ยวชมพูต้องหาหมอมารักษาคุณพ่อคุณแม่ได้แน่ๆ” ฉันพูดแล้วเดินตามขิมไป
ขิมพาฉันเดินลึกเข้าไปด้านหลังบ้าน เอ๊ะ เธอจะฉันไปข้างหลังบ้านทำไมนะ หรือว่าจะให้ฉันออกประตูหลังกันนะ ข้างหลังมีประตูด้วยหรอ แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์สงสัยอะไรอีกแล้ว -_- ฉันว่าฉันได้ยินเสียงคนคุยกันที่ข้างหลังบ้านนะ ไม่ใช่แค่สองสามคนแน่ๆ แต่เป็นสิบๆคนชัวร์ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ แล้วประตูก็ถูกเปิดออก...
********************************************************
ถ้าอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นต้องติดตามตอนต่อไปนะจ้า ไม่แน่วันนี้จะลงแหละ พอดีเราแต่งถึงตอนที่ 7 แล้ว แต่ทยอยลงมาทีละนิด
^จับแป้นคุย^
ถ้าก่อนเราปิดคอมพ์ ซึ่งคงประมาณ 3 ทุ่มมั้ง มีคนโพสต์มันซักโพสต์ก็ยังดี เราจะลงตอนที่ 4 ให้วันนี้ แล้วถ้ามี 5 โพสต์ขึ้นไป จะลงตอนที่ 5 ให้ด้วยเลยเอ้า(ไม่นับคนเดิมนะจ๊ะ) แล้วจะมีคนโพสต์ไหมเนี่ย - -\" แหะๆก็พูดไปงั้นแหละจ้า แต่ถ้ามีเราก็ทำจริงน้า เราเห็นโพสต์ที่ 3 มั้ง โพสต์แล้วติดแต่ไม่มีข้อความ แต่อยากรู้จังว่าเค้าโพสต์ว่าไร ถ้าไงก็โพสต์ใหม่นะจ้า ^ ^
สักพักก็มีคนเดินออกมาจากบ้าน เป็นผู้หญิง จากที่ฉันเห็นคงอายุประมาณ 25-26 ปีได้ ดูแล้วหน้าก็ใช้ได้ หน้าตาธรรมดา ฉันรู้สึกไม่คุ้นหน้าเลย เธอเป็นใครกันนะ ดูจากเสื้อผ้าแล้ว เสื้อยืดเรียบๆสีชมพู กางเกงผ้าขายาวสีกรมท่า น่าจะเป็นคนดูแลบ้านคนหนึ่งของบ้านหลังนี้ บ้านของฉัน แน่เลย
“สวัสดีค่ะ มาหาใครค่ะ” เธอถามฉันเมื่อเธอเดินมาถึงประตูรั้วที่ฉันอยู่คอยอยู่
“สวัสดีฮะ ผมมาหาเจ้าของบ้านหลังนี้ครับ” ลองแกล้งดูหน่อยดีกว่า ถือว่าเป็นเซอร์ไพรเนื่องในโอกาศที่ฉันกลับมาไทยหลังจากจากไป 9 ปี ^_^
“เออ...รอตรงนี้ซักครู่นะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเรียนท่านให้ จะให้เรียนว่ายังไงดีค่ะ” เธอถามต่อ เชื่อด้วยแหะ สงสัยฉันแต่งเหมือนผู้ชายจริงๆแน่เลย
“เรียนท่านว่า ลูกท่านมาหา” ฉันตอบพยามยามซ่อนยิ้มเอาไว้ ถ้ายิ้มออกมาเสียแผนแน่ -_-\"
“ท่านไม่มีลูกชายนิค่ะ มีแต่ลูกสาว แล้วคุณชมพูก็จะกลับมาวันนี้ด้วย คุณมาแอบอ้างอย่างนี้ได้ยังไงกัน” เธอแย้งอย่างกังวล ฉันเห็นสีหน้าเธอแล้วชักสงสารแล้วซิ ~_~ แต่ไม่ได้ ยังไงก็ต้องเล่นให้จบ
“ก็ลองไปเรียนท่านดูซิฮะ” ฉันบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ค่ะ” เธอรับคำ แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน
อยากรู้จังแหะ ว่าตอนพ่อแม่รู้จะทำหน้ายังไง คงจะทำหน้าตกใจอย่างนี้แน่เลย O-O คิดแล้วก็ขำ อิอิ ^_^ เอ้ แล้วท่านจะทำยังไงต่อไปน้า จะเรียกคนมาจับฉันไป หรือว่าจะเชิญให้ฉันเข้าไปแล้วถามกันน้า แต่ที่แน่ๆต้องสนุกแน่เลย คิกคิก >_<
ฉันคิดไปหัวเราะไปคนเดียวได้สักพัก ผู้หญิงที่ฉันเจอตอนแรกก็เดินออกมาหาฉันด้วยท่าทีเร่งรีบอย่างเห็นได้ชัดเลยละ
“คุณท่านให้มาเชิญคุณเข้าไปข้างในบ้านคะ” เธอบอกฉันแล้วเปิดประตูเล็กให้เข้าไป ก่อนเดินนำฉันเข้าไปในบ้าน
ระหว่างทางก่อนเข้าบ้านฉันก็ถือโอกาสสอดส่องความเปลี่ยนแปลงบริเวณรอบบ้านไปในตัว จะว่าสอดส่องก็ไม่ถูกต้องพูดว่าชื่นชมมากกว่า เพราะฉันจำไม่ได้แล้วละว่ามันเคยเป็นยังไงมาก่อน มันรางๆ
พอเข้าประตูรั้วมาก็เจอสวนขนาบข้างทางเดินทั้งสองฝั่งเลยละ ทั้งสองฝั่งปูพื้นด้วยหญ้าสีเขียวขจีแล้วก็ปลูกต้นไม้หลายชนิดหลายต้นที่จัดไว้เป็นสวนย่อมอย่างสวยงาม มีทั้งไม้ดอก ไม้ใบ แล้วก็ไม้แดก(ไม้กินยังไงละ) มีทั้งต้นไม้ของตะวันตกและตะวันออกซึ่งผสมผสานกันได้อย่างสวยงามทั้งสวน ฉันมองดูๆแล้วนะ รู้สึกว่าพื้นที่สวนด้านหลังบ้านมีมากกว่าหน้าบ้านอีกนะ มากกว่าเยอะด้วย
หลังจากที่ฉันชื่นชมรอบๆบ้านระหว่างทางได้สักพัก ฉันก็เดินมาถึงตัวบ้านซะที ฉันควรจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า เพราะมันใหญ่ซะเหลือเกิน ใหญ่พอๆกับบ้านที่นิวยอร์กที่ฉันอยู่เลยละ รู้สึกว่าจะใหญ่กว่าด้วยนะ ฉันเดินตามเข้าไปในบ้านตรงเข้าสู่ห้องรับแขก บ้านสวยจริงๆ เอ๊ะ ฉันรู้สึกว่าฉันจะจำภายในบ้านได้นะ ได้อย่างแม่นยำซะด้วย ไม่ยักจะลืมแหะ สงสัยเป็นเพราะฉันรักบ้านหลังนี้มากโดยเฉพาะภายในบ้านละมั้ง
“ถึงแล้วคะ เชิญข้างในเลย คุณท่านรอคุณอยู่คะ” เธอคนที่นำฉันมาบอกฉันแล้วก็เดินนำเข้าไปนั่งพับเพียบที่พื้นตรงหน้าพ่อแม่ฉัน ฉันก็เดินตามเธอเข้าไป
“เธอบอกว่าเป็นลูกของฉันงั้นหรอ” คุณพ่อฉันเอ่ยถามเสียงเรียบ ฉันรู้สึกว่าฉันจะเป็นรอยถูกทำร้ายเล็กๆที่แขนคุณพ่อนะ
“ใช่ฮะ” ฉันยืนตอบท่าน โดยเว้นระยะห่างเอาไว้มากพอสมควร
“แต่ฉันมีลูกสาวคนเดียว คือลูกชมพู แล้วชมพูก็กำลังเดินทางมาแล้วด้วย ตอนนี้นะจะถึงบ้านได้แล้วนะ” คุณพ่อเอ่ยต่อ สายตาท่านน่ากลัวจัง >o< ดูสิเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อฉันโดยใช้สายตากินยังไงยังงั้นเลยละ
“ทำไมเงียบไปละ” คุณแม่ท่านถามฉันบ้าง หน้าตาท่านก็ไม่เบาเหมือนกันเหมือนไปกินรังแตนมาแหนะ
“จำลูกไม่ได้เนี่ย น่าน้อยใจนะ” ฉันปรับเสียงของฉันให้เป็นปกติ
“เสียงเหมือนลูกชมพูเลยคะคุณ” คุณแม่ท่านทำตาโต O-O พูดกับคุณพ่อ
“ใช่ หรือว่า นี่คือลูกชมพูของเรา” คุณพ่อท่านทำตาโตเช่นเดียวกับคุณแม่ O-O ก่อนหันมาฉัน
“เซอร์ไพรค่ะ” ฉันถอดมวกออก ปล่อยให้ผมยาวสีดำของฉันตกลงมาแล้วเดินเข้าไปกอดคุณพ่อกับคุณแม่ ฉันละคิดถึงพวกท่านจริงๆ เป็นอันว่าแผนฉันสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีซินะ ^_^
“เดี๋ยว เธอไม่ใช่ลูกฉัน” คุณพ่อผละออกจากฉันทันที
“อะไรกันคะ ก็นี่ชมพูไง จำไม่ได้หรอคะ” ฉันเอ่ยเสียงเรียบ พยายามเก็บความตกใจเอาไว้ ไม่งั้นเสียฟอร์มแย่เลย แต่ตกใจชะมัดเลย O-O อยู่ดีๆท่านก็บอกฉันว่าไม่ใช่ลูกท่าน
“เธอไม่ชมพู ลูกฉัน” คุณพ่อยังคงปฏิเสธต่อไป มันยังไงกันเนี่ย ฉันชักจะกลัวแล้วซิ >-< คุณแม่ท่านก็ไม่เห็นจะพูดอะไร ได้แต่เงียบดูฉันกับคุณพ่อ
“คุณแม่พูดอะไรหน่อยซิคะ” ฉันหันไปบอกกับคุณแม่
“เธอไม่ใช่ลูกฉัน อย่ามาเรียกฉันว่าแม่นะ” คุณแม่ตอบฉันด้วยน้ำเสียงเกรียวกราด อ๊าย...คุณพ่อคุณแม่เป็นอะไรกันไปหมดนะ ก็ฉันชมพูลูกท่านไง จำลูกตัวเองไม่ได้หรอคะ แล้วฉันก็เรียกท่านว่า ‘คุณแม่’ นะไม่ใช่ ‘แม่’ -_-
“คุณพ่อคุณแม่เป็นอะไรไป ก็นี่ชมพูไง จำไม่ได้หรอ” ฉันถามท่าน ท่านเงียบไป ไม่นะ อย่าเงียบอย่างนี้ซิ มันอึดอัดและทำให้ฉันกลัวมากขึ้นกว่าเดิมนะ
“พวกเราบอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่ลูกพวกเรา” คุณพ่อเอ่ย
อ๊าย...(o >o
“คุณพ่อคุณแม่ล้อชมพูเล่นใช่ไหมคะ” ฉันถามแล้วฝืนยิ้มให้
“เปล่า พวกเราไม่ได้ล้อเล่น” พวกเท่านตอบพร้อมกัน
‘เปล่า พวกเราไม่ได้ล้อเล่น...พวกเราไม่ได้ล้อเล่น...ไม่ได้ล้อเล่น...ไม่ได้ล้อเล่น...ไม่ได้ล้อเล่น...’ เสียงพวกท่านยังคงก้องอยู่ในหูของฉันเหมือนว่าพวกท่านกำลังพูดอยู่ ทั้งทีพวกท่านไม่ได้พูด พวกท่านลืมฉันจริงๆหรอ ไม่ พวกท่านไม่มีทางลืมฉันได้หรอก พวกท่านคงถูกล้างสมอง แน่เลย พวกท่านต้องถูกล้างสมองแน่ๆ TOT
“คุณพ่อคุณแม่ต้องถูกล้างสมองแน่เลย เดี๋ยวชมพูจะต้องโทรไปหาหมอ ใช่หาหมอ ให้หมอรีบมารักษาคุณพ่อกับคุณแม่” ฉันพูด
“ไม่ต้อง พวกเราสบายดี เธอออกไปได้แล้ว เราไม่รู้จักกัน ขิมพาคุณคนนี้ออกไปด้วย” คุณพ่อเอ่ยน้ำเสียงเรียบกับฉันก่อนหันไปพูดกับคนที่นำฉันมา เธอชื่อขิมซินะ ถ้าเป็นตอนอื่นฉันคงจะดีใจที่รู้ชื่อเธอ แต่ตอนนี้ฉันดีใจไม่ออก
“อย่าห่วงเลยคะ เดี๋ยวชมพูต้องหาหมอมารักษาคุณพ่อคุณแม่ได้แน่ๆ” ฉันพูดแล้วเดินตามขิมไป
ขิมพาฉันเดินลึกเข้าไปด้านหลังบ้าน เอ๊ะ เธอจะฉันไปข้างหลังบ้านทำไมนะ หรือว่าจะให้ฉันออกประตูหลังกันนะ ข้างหลังมีประตูด้วยหรอ แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์สงสัยอะไรอีกแล้ว -_- ฉันว่าฉันได้ยินเสียงคนคุยกันที่ข้างหลังบ้านนะ ไม่ใช่แค่สองสามคนแน่ๆ แต่เป็นสิบๆคนชัวร์ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ แล้วประตูก็ถูกเปิดออก...
********************************************************
ถ้าอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นต้องติดตามตอนต่อไปนะจ้า ไม่แน่วันนี้จะลงแหละ พอดีเราแต่งถึงตอนที่ 7 แล้ว แต่ทยอยลงมาทีละนิด
^จับแป้นคุย^
ถ้าก่อนเราปิดคอมพ์ ซึ่งคงประมาณ 3 ทุ่มมั้ง มีคนโพสต์มันซักโพสต์ก็ยังดี เราจะลงตอนที่ 4 ให้วันนี้ แล้วถ้ามี 5 โพสต์ขึ้นไป จะลงตอนที่ 5 ให้ด้วยเลยเอ้า(ไม่นับคนเดิมนะจ๊ะ) แล้วจะมีคนโพสต์ไหมเนี่ย - -\" แหะๆก็พูดไปงั้นแหละจ้า แต่ถ้ามีเราก็ทำจริงน้า เราเห็นโพสต์ที่ 3 มั้ง โพสต์แล้วติดแต่ไม่มีข้อความ แต่อยากรู้จังว่าเค้าโพสต์ว่าไร ถ้าไงก็โพสต์ใหม่นะจ้า ^ ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น