คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Do masters (Nc+)
15
Do masters
บ้านบาคุโก
"ดูเหมือนคุณแม่จะไม่อยู่บ้านแฮะ"
ไคยะพูดขึ้นพร้อมก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้านบาคุโก
"ไม่ต้องไปสนใจหรอกน่า"
"ตอนนี้ฉันง่วงอยากนอนรีบขึ้นห้องเถอะ"
"หืม? นอนตอนเที่ยงเนี่ยนะ"
ปกติคัตสึกิจะไม่นอนกลางวันนี่นา ถึงจะเหนื่อยขนาดไหนก็ไม่เห็นบ่นว่าอยากนอน
คิดอะไรอยู่นะ
"เลิกพูดมากแล้วขึ้นห้องเถอะน่า"
คัตสึกิเอื้อมมือไปคว้าแขนร่างบางขึ้นมา
ก่อนจะออกแรงดึงเธอขึ้นไปบนห้องเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ ก็ไม่ได้อยากจะนอนหรอกนะเขาแค่อยากจะเคลียร์ปัญหากับเธอบนห้องมันก็เท่านั้นเอง
วันนี้มีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกเยอะทั้งเรื่องที่ช่วยตอบโต้ไอ้สี่ตาแทนไอ้เนิร์ดงั่ง ทั้งเรื่องที่เธอเข้ามาอธิบายแทนไอ้ลำโพงอีก
ห้องคัตสึกิ
"คนนิสัยเสียเอะอะอะไรก็ลากเราขึ้นห้องตลอด"
ไคยะเปิดปากบ่นพร้อมพองแก้มงอนคนหัวร้อน
"เลิกพูดมากซักทีเถอะ"
คัตสึกิพูดขึ้นขณะปิดประตู
อึก!
ไคยะรู้ดีว่า ถ้าประตูห้องถูกปิดลงเมื่อไหร่ คัตสึกิจะไม่ยอมเปิดมันออกอีกจนกว่าจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
'รีบหลบก่อนดีกว่า ดูเหมือนท่าจะไม่ดีแล้ว'
เธอคิดพลางตั้งท่าจะเดินหนีแต่ในจังหวะนั้นเอง
พรึ่บ!
"จะหนีไปไหน"
ไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวขาเดินหนีเขาไป คนตัวสูงก็โพล่งตัวเข้ากอดเธอจากทางด้านหลังเสียแล้ว
ให้ตายเถอะจะทำอะไรของเขาเนี่ย
"คัตสึกิเรารู้นะ วะ...ว่าชอบเห็นเวลาเราหน้าแดงแต่อย่าทำแบบนี้สิ"
ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นริ้วหลังจากการจู่โจมของคนหัวร้อน ไคยะพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนสุดแกร่งแต่เมื่อเธอยิ่งพยายามดิ้นมากเท่าไรคัตสึกิก็ยิ่งเพิ่มแรงกอดเธอเข้าไปอีกเท่าตัว
จนสุดท้ายเธอก็ต้องยอมศิโรราบ
"ทำแบบนี้แล้วมันเป็นยังไง?"
ร่างสูงเอ่ยถามพลางวางใบหน้าแสนคมคายของเขาลงบนไหล่เธอ
กลิ่นกายสาวลอยมาเเตะที่ปรายจมูกคนตัวสูงเบาๆ คัตสึกิก้มหน้าลงไปบดจูบลงบนซอกคอขาวจนขึ้นสี
"อืออ ไหนบอกว่าอยากนอนไง ปล่อยเราแล้วไปนอนสิ"
"อะไร นี่ไล่กันอีกแล้วนะยัยหัวสายไหม เธอยังไม่ได้ใช้หนี้ฉันเลยนะ อย่ามาทำเนียนดิ"
คัตสึกิเงยหน้าขึ้นพลันยืนใบหน้าเข้ามาคลอเคลียที่แก้มนุ่มอีกทั้งยังทวงถามถึงเรื่องที่เธอสัญญากับเขาไว้เมื่อตอนอยู่ที่ยูเอ
"เดี๋ยวจะใช้ให้แต่ตอนนี้ปล่อยเราก่อน"
ไคยะพยายามต่อรอง
"หึ....ปล่อยงั้นหรอ? ฉันไม่ปล่อยเธอง่ายๆหรอก วันนี้เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกนะ"
ร่างสูงจอมเอาแต่ใจอุ้มเธอขึ้นไปวาง'บนเตียง'สี่เสาราวกับว่าเธอเป็นแค่ตุ๊กตา
ก็เคยบอกอยู่นะว่าส่วนสูงของเธอมันสะดวกต่อการพกพา จะลากจะอุ้มไปไหนก็ได้แต่มันต้องไม่ใช่บนเตียงสิ!
"เราไม่ได้อยากนอนนะ จะอุ้มเราขึ้นมาทำไมเนี่ย"
"เงียบ"
คนตัวสูงทิ้งตัวนอนลงข้างๆเธอ ก่อนจะตวัดแขนดึงเธอเข้าไปโอบกอด
นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าของเธอและเขาใกล้กันมากและเมื่อมันยิ่งใกล้กันมากเท่าไหร่หัวใจของไคยะก็เริ่มเต้นเสียงดังแถมยังไม่เป็นจังหวะอีกต่างหาก ไคยะฟังเสียงหัวใจที่เต้นดัง ตึกตัก ตึกตัก
ราวกับว่ามันกำลังจะพยายามออกมาเต้นระบำอยู่เลย ถ้าอยู่ใกล้แบบนี้คัตสึกิอาจจะได้ยินเสียงหัวใจเราก็ได้ แบบนี้มันต้องไม่ดีแน่
คนตัวเล็กคิดพลันพยายามหลบดวงตาสีรูไทล์ที่กำลังจ้องมองใบหน้าหวานอยู่ ขณะเดี๋ยวกันก็พยายามขยับหนีเขาเพื่อไม่ให้เขาได้ไปยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะของเธอ
ให้ตายเถอะจะแกล้งกันไปถึงไหน
"ทำไมต้องหลบตาฉัน ทำไมต้องขยับหนีฉัน?"
คัตสึกิถามขึ้นพลันตวัดดวงตาสีรูไทล์ขึ้นมาจ้องมองคนตัวเล็กในอ้อมกอด
"ปล่อยเราเถอะนะคัตสึกิ เดี๋ยวคุณแม่จะกลับมาเห็น"
"นี่มันห้องฉันนะยัยงั่ง...เธอน่ะตอบคำถามฉันมาก่อน ทำไมถึงหลบตาฉัน ทำไมถึงพยายามขยับหนีฉันด้วย?"
คัตสึกิพยายามคาดคั้นเธอ ที่เธอพยายามหลบตาหรือถอยห่างเขาเพราะไม่อยากอยู่ใกล้หรือไม่ชอบกันแน่ เขาไม่ชอบเลยเวลาไคยะทำตัวแบบนี้
"กะ...ก็มันเขินนี่ เราไม่เคยทำอะไรแบบนี้แล้วจู่ๆก็ ดะ...เดี๋ยวสิคัตสึกิจะทำอะไรน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ"
คนตัวเล็กร้องโวยวาย เมื่อคนหัวร้อนจอมเอาแต่ใจพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเธอ
"วันนี้เธอทำฉันไม่พอใจนะไคยะ เตรียมตัวรับทบลงโทษด้วย"
เจ้าของเรือนผมสีซากุระงุนงงกับคำพูดของคนบนตัว แต่พอนึกไปสักพักก็ต้องร้องอ่อ ออกมา
"ถ้าเป็นเรื่องที่เราดุตาแว่นคนนั้นเพื่อช่วยมิโดริยะ ละก็ ขอโทษด้วยนะ คัตสึกิก็รู้ว่าเราไม่ชอบเห็นใครถูกกระทำ"
"ก็เลยไม่สนฉันแล้วช่วยมัน"
"เรื่องนั้นเราเคยคุยกันไปแล้วนะ"
"ยังไงฉันก็ไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับมัน"
"ใจแคบเกินไปแล้ว"
"ก็เธอเป็นผู้หญิงของฉันนะยัยบ้า"
"นี่ หวงเราขนาดนั้นเลยหรอ?"
"เออหวงสิวะ! หวงมากด้วย!"
ทำไมคำพูดของคัตสึกิถึงได้ทำเธอหน้าแดงจวนจะระเบิดแบบนี้นะ
คนที่พูดมันต้องเขินไม่ใช่รึไง! ไหงกลายเป็นเธอละ!?
"ถ้าเธอยังทำแบบนี้อยู่อีกล--อืมม"
เสียงของคัตสึกิขาดหายไปเพราะการจูบปิดปากของคนใต้ล่าง
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ไคยะพุ่งตัวเข้าไปบดจูบคัตสึกิ! นี่เธอบ้าไปแล้วหรอ! ในท่าล่อแหลมบนเตียงกับจูบชวนฝันแบบนี้ มันเสี่ยงเกินไปแล้ว!
หลักจากที่ได้สติไคยะพยายามผลักริมฝีปากบางๆของเธอออกแต่แล้วคนบนตัวกับไม่ยอม
เขาดันศีรษะเธอให้แนบลงบนเตียงนอน
คัตสึกิใช้ปรายนิ้วดึงริมฝีปากของเธอให้เปิดออกเพื่อง่ายแกการสอดลิ้นเรียวเข้าไปกวาดหาความหวานในโพรงปากของเธอ
ลิปสีชมพูหวานกลิ่นผลไม้ที่คนตัวเล็กใช้ทาอยู่บ่อยๆถูกดูดกลืนหายไปตามรถจูบ
"อย่ากัดลิ้นฉัน"
ร่างสูงเอ่ยดุไคยะเบาๆเมื่อเธอพยายามกัดลิ้นต่อต้านจูบของเขา
"ก็อย่าจูบกันสิ"
"เธอเริ่มก่อนนะไคยะ อีกอย่างฉันเคยบอกเธอแล้วไง ถ้าฉันจะลงโทษเธอ ครั้งต่อไปจะไม่ใช่แค่คิสมาร์กบนตัว ฉันก็เคยเตือนแล้วหนิ"
"แต่ครั้งนี้มัน—อืมม"
คัตสึกิบดจูบปิดปากไคยะ โดยไม่มีการเตือนหรือบอกกล่าวแต่อย่างใด
ริมฝีปากเรียวบางของเขาทาบลงบนริมฝีปากสีกุหลาบของเธออย่างแผ่วเบา คัตสึกิค่อยๆขยับจูบไปอย่างเชื่องช้าเพื่อเล้าโลมเด็กสาว
ในตอนนี้สมองของไคยะกำลังถูกรสจูบของคัตสึกิเข้าเล่นงาน ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับไปไหนได้แถมเจ้าร่างกายไม่รักดียังตอบสนองคัตสึกิอีกด้วย
ที่เขาบอกว่าเธอเป็นเด็กของเขา มีแค่เขาที่มีสิทธิในตัวเธอคนเดียว มันก็คงจะจริง ขนาดร่างกายเธอยังไม่ต่อต้านเขาเลย!
มือบางตวัดขึ้นมาโอบรอบคอร่างสูงเอาไว้เพื่อให้ง่ายต่อการจูบ สุดท้ายร่างกายของเธอก็ยอมจูบตอบคัตสึกิไปจนได้
คนตัวสูงยกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจกับสิ่งที่ได้รับ
มือหนาหยาบหายเข้าไปใต้โครงเสื้อของเด็กสาวมือหนาเลื่อนเข้าไปบีบเฟ้นเต้าอวบตามแรงปรารถนาจนเธอต้องสะดุ้งฮือ จิกปรายเล็บลงบนแผ่นหลังของร่างสูง เพื่อระบายความเจ็บและความรู้สึกแปลกใหม่ที่พึ่งเคยสัมผัส
"เจ็บหรอ"
ร่างสูงละริมฝีปากออกและหันหน้ามาแข่งจ้องตากับเธอต่อ แววตาของคัตสึกิดูหนักแน่นเสียจนเธอต้องหลบตา ไม่ไหวแล้ว หัวใจเธอจะระเบิดออกมาแล้ว!
"มองตาฉันสิไคยะ"
คัตสึกิสั่งเสียงขาดเขาเชยคางเธอขึ้นมาเพื่อให้เธอได้สบตากับเขา
แต่ยัยเด็กดื้อคนนี้กลับไม่ยอมที่จะสบตาเขาเธอเลือกที่จะหลับตาหนี ทำไมถึงได้เป็นคนดื้อด้านแบบนี้นะ
"หึ ยัยดื้อด้าน..."
คัตสึกิเพิ่มแรงบีบเฟ้นหน้าอกไคยะขึ้นไปอีกเพราะความดื้อด้านอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ
มันต้องเจอเขา!
"อ๊ะ! อย่าขย้ำแรงได้ไหม เราเจ็บนะ อ๊ะ! คัตสึกิ!"
ไคยะรีบเปิดปากข้อร้องเขาสลับกับเสียงครางแสนน่าอาย
"ไม่เห็นต้องปิดปากเลยหนิยัยบ้า ถ้าเจ็บก็ร้องแค่ออกมา..."
"อ๊ะ! ขอร้องละ เลิกบีบน่าอกเราได้แล้วคัตสึกิ!"
คนตัวสูงไม่ยอมฟังคำขอของเธอเลยแม้แต่น้อย เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วจึงก้มหน้าลงไปขบเม้มใบหูเล็กๆแทน
ไคยะบิดกายไปมาด้วยความเจ็บที่ถูกมือหนาบีบเค้นหน้าอกและความรู้สึกแปลกๆที่ปนอยู่ในท้องน้อย มันเป็นความรู้สึกเบาหวิวเหมือนมีผีเสื้อเข้ามาบินในท้อง
"รู้สึกดีไหม?"
เขาเอ่ยถามเธอพลันเลื่อนใบหน้าลงไปสูดดมกลิ่นกายสาว
'ให้ตายเถอะไคยะเธอนี่มันมีอธิพลกับฉันจริงๆเมื่อไรเธอจะรู้ตัวสักทีว่าฉันชอบเธอนะยัยโง่!'
คัตสึกิคิดในใจพลางมองคนใต้ล่างบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน เขาอยากจะมีเธอไปตลอดทั้งวันนี้เลยได้รึเปล่า ไม่สิ ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่เป็นทั้งชีวิตเลยได้ได้ไหม? ถ้าเธอเป็นของฉันตอนนี้ฉันจะสามารถเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเธอตลอดไปไหน...
อึก อยากได้ อยากได้เธอ
"อือ...ไคยะ..."
คัตสึกิกระซิบเรียกชื่อเธอเสียงกระเส่า ไคยะจึงรู้ในทันทีว่าเขาต้องการอะไร
"เรายังไม่บรรรุนิติภาวะนะคัตสึกิ ยังทำอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก อีกอย่างต้องแต่งงานก่อนสิถึงจะทำแบบนั้นได้"
"งั้นเรามาจดทะเบียนสมรสกันเลยไหมละ? อีกสองปีก็จะบรรรุนิติภาวะแล้วหนิ"
"ห๊าา!—อุ๊บ อือ"
คัตสึกิประกบปากจูบเธอโดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวอีกครั้ง จูบอันแสนร้อนแรงนี้กำลังแผดเผาเธอให้หลอมละลายไปร่วมที่ตัวเขา
เมื่อกี้เขาชวนเธอจดทะเบียนสมรสงั้นหรอ! นี่เขาเป็นอะไรของกันเนี่ย จู่ๆก็ชวนเธอจดทะเบียนสมรสด้วยเฉยเลย
"อือ!"
ไคยะตีอกคัตสึกิเพื่อบอกใบ้ว่าอากาศของเธอกำลังจะหมด คัตสึกิจึงยอมผลักริมฝีปากออกให้เธอหายใจ
"แฮ่กๆ"
คนตัวเล็กพยายามกอบโกยอากาศเข้าสู้ปอดให้มากที่สุด เล่นเอาซะอากาศในปอดเธอเกือบหมด แล้วที่ว่าจดทะเบียนสมรสนี่เป็นมุขใช่ไหม?
"นี่ คัตสึกิเมื่อไรจะเลิกบีบน่าอกเรา นี่เราเจ็บจนหายแล้วนะ"
ไคยะพยายามแกะมือคัตสึกิออก แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมและยังคงขย้ำเล่นต่อ
"ถ้าเจ็บจนหายแล้วก็อยู่นิ่งๆ สิ เฮ้! อย่าตีมือฉันนะเว้ย"
"คนหื่น! เอาจูบแรกเราไปยังไม่พอยังจะทำหน้าอกเราช้ำอีก"
"อย่าเวอร์น่ายัยงั่งหน้าอกเธอมันไม่ช้ำหรอกน่าส่วนจูบน่ะเธอจูบฉันก่อนนะเว้ย"
"ยังไงมันก็เป็นจูบแรกอยู่ดีอะ"
"เรื่องมากจริง! งั้นจูบอีกรอบไหมละจะได้เป็นจูบสอง"
"ไม่เอาอะ เฮ้! อย่านะคัตสึ—อุ๊บ"
คนตัวเล็กถูกคัตสึกิจู่โจมอีกครั้ง นี่เขาจะไม่ให้เธอพักเลยรึไง ริมฝีปากเรียวสอดลิ้นเข้าไปเปิดปากคนใต้ล่าง มือหนาซนยอมหยุดบีบเค้นหน้าอกคนตัวเล็กแล้วหันหน้ามาตั้งใจกอบโกยความหวานในโพรงปากเธอต่อ
'นี่เขาจะไม่ให้เราได้พักหายใจหายคอเลยหรอเอะอะอะไรก็ฉวยโอกาสตลอด!'
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัด ไคยะรู้สึกว่าวันนี้โชคจะเข้าข้างเธอ เพราะคัตสึกิยอมผลักริมฝีปากออกอย่างง่ายด้าย ด้วยความหงุดหงิด
ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู วันนี้ถือว่าดวงดีนะที่คนด้านนอกไม่เปิดประตูเข้ามาก่อน
แอดด
"มีอะไรยัยป้า"
คัตสึกิเปิดประตูไปถามเจ้าของเสียงเคาะเมื่อกี้
"แกพาหนูไคยะมาบ้านใช่ไหม"
"เออ ฉันพามา มีอะไร"
"หนูไคยะกินข้าวเที่ยงรึยัง"
"ยัยนั่นกินมาแล้ว"
"แล้วตอนนี้หนูไคยะอยู่ไหนล่ะ"
"หลับอยู่บนเตียง"
คัตสึกิตอบปัดๆ คนเป็นแม่ไป
"เออ แกก็อย่าทำอะไรหนูไคยะตอนหลับนะไอ้ลูกบ้า ฉันไปละ อย่าลืมลงไปล้างจานด้วย"
มิทซุกิสั่งทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไป คัตสึกิปิดประตูลงก่อนจะกลับมาหาคนบนเตียง
วันนี้เขาคงต้องหยุดลงแค่นี้ก่อนจริงๆถ้าเกิดเขาเผลอใจทำอะไรไม่ดีลงไปละก็ไคยะอาจไม่อยากอยู่กับเขาอีกแน่
แต่ว่า...ให้ตายเถอะ! ทำยังไงถึงจะหักห้ามใจไม่ให้เผลอรุกยัยตัวเล็กคนนี้ได้นะ
"งั้นจดทะเบียนสมรสกันเลยไหมละ?"
ถ้าตาคัตถามรีดแบบนี้ รีดจะตอบว่าอะไรกันคะ
ถ้าเป็นไรท์นะคะคงจะ...จดค่ะ! จดเลย!
นั้นแหละคำตอบ(ฮ่า)
ความคิดเห็น