คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Emergency
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าหนาของเด็กหนุ่มทั้งสามดังขึ้นถายในตรอกแคบแห่งหนึ่ง ที่ทั้งรกและสกปรกในเวลาเดียวกัน
"วันนี้ทำเกินไปหน่อยอ๊ะเปล่า"
"นายน่ะเป็นเพื่อนกับหมอนั้นตั้งแต่เด็กไม่ใช่รึไง"
"ก็อยากสะเออะมายุ่งกับยัยนั่นเองนี่หว่า อีกอย่างไอ้บ้าที่เพ้อฝันเป็นเด็กๆแบบนั้นนะเห็นแล้วมันของขึ้นเฟ้ย"
ว่าไปเขาก็ยังนึกโกรธไคยะไม่หาย ทำไมต้องไปค่อยช่วยมันอยู่ตลอดด้วย ยิ่งแต่เป็นตอนที่เจ้าตัวยอมจุ่มถุงมือตัวเองลงไปเก็บสมุดจดปัญญาอ่อนของมันแล้วยิ่งอารมณ์เสีย
บรึ้ม!
"หวา"
"ว่าแต่...บอกแล้วไงว่าให้พวกแกเลิกสูบบุหรี่น่ะ!! ขืนความแตกขึ้นมามันจะเดือดร้อนถึงสมุดพกฉันด้วยนะเฟ้ย..."
"อะ...เฮ้ย"
"อะไรของพวกแก..."
พรึ่บ!
ทางไคยะ...
วันนี้โทรให้คุณลุงออลไมท์มานั่งกินข้าวเย็นที่นี่ด้วยดีไหมนะบรรยากาศดีแบบนี้คุณลุงต้องชอบแน่ๆ เลย เมื่อเช้าก็พึ่งทำภารกิจมาด้วยนี่นา คงเหนื่อยแย่ อีกอย่างหลังจบงานนี้ซื้อของไปง้อคัตสึกิที่บ้านด้วยดีกว่า ปานนี้คงน้อยใจแย่
"ถึงแล้วครับคุณหนู"
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นหน้าที่"
ไคยะคลี่ยิ้มออกมา เธอภูมิใจที่มีลูกน้องที่ดีแบบนี้ ตลอดเวลาที่อาจารย์โชตะไม่ว่างก็ยังมีคนมารับมาส่งอยู่เธอตลอด
"ขอโทษนะคะที่มาช้า"
"ไม่เป็นอะไรเลยคะคุณคาวาอิทางเราเองก็พึ่งมาถึงเช่นกันค่ะ"
"ค่ะ งั้นเรามาคุยกันถึงเรื่องที่จะพูดเถอะคะ"
"ได้ค่ะ คือทางเราอยากจะขอลงทุนเกี่ยวกับสินค้าที่ทางบริษัทคุณพึ่งคิดค้นขึ้นมานะคะ ได้ยินว่าอีกไม่นานจะออกตีตลาด"
"ถ้าเป็นสินค้าตัวนั้นทางเรายินดีคะ แต่ว่ามันจะมีเงื่อนไขอยู่นิดหน่อยนะคะ"
"งั้นขอรบกวนคุณไคยะชวนบอกเงื่อนไขนั้นมาด้วยคะ"
"ค่ะ คือแบบนี้นะคะ..."
บทสนทนาของเธอกับผู้ค้าเป็นไปได้อย่างราบรื่นและเรียบงานจนกระทั่ง
บรึ้ม!
บรึ้ม!
เกิดเสียงระเบิดลูกใหญ่ดังขึ้นมาทำให้เธอต้องหยุดการสนทนากับผู้ค้าไปเพราะเสียงระเบิดที่ดังขึ้นไม่หยุดและเสียงแตกตื่นของบรรดาผู้คนในร้าน เสียงดังเกินไป
เสียงระเบิดหรอ? ไม่เอาน่าคัตสึกิคงไม่อยู่แถวนี้หรอก ไคยะคิดก่อนจะหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อกลบเกลื่อนความกังวล
"นี่ๆ เขาว่าซอยข้างๆ มีวิลเลินจู่โจมด้วยละ ตอนนี้มันจับเด็กมัธยมเป็นตัวประกันด้วย"
"ฮึ่ยน่ากลัวชะมัดเลย ฉันได้ยินมาว่าพวกมือโปรเองก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลืออะไรเด็กคนนั้นได้เลยนะ อัตลักษณ์ที่เด็กคนนั้นใช้มันขยายวงโจมตีมากเกินไป"
"ว่าแต่อัตลักษณ์ที่เด็กคนนั้นใช้คือระเบิดสินะ"
เพล้ง!
เมื่อได้ยินดังนั้นแก้วน้ำในมือของไคยะที่ยกดื่มเพื่อคล้ายความกังวลกับล่วงหล่นลงมาราวกับคนอ่อนแรง หัวใจที่ตกวูบลงไปถึงตาตุ่ม ม่านตาขยายเป็นนิน
"คุณคาวาอิไม่ทราบว่า—"
"พรุ่งนี้ทางเราจะติดต่อไปอีกครั้งนะคะ ส่วนนี้คือเงินค่าแก้วที่แตกไปนะคะ"
ว่าจบเจ้าของเรือนผมสีซากุระก็รีบสาวเท้าวิ่งชนิดไม่คิดชีวิตออกไปจากร้านอาหารทันที ไม่รู้ละว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปแต่ว่า ถ้าเด็กมัธยมคนนั้นเป็นคัตสึกิจริงๆละก็ เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่
แฮ่กๆ
บรึ้ม!
"ว๊ายย! ฉันว่าเรารีบหนีกันเถอะ"
บรึ้ม!
"เด็กคนนั้นเก่งชะมัด"
ตึก ตึก ตึก
ตึก!
ไคยะวิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุที่มีคนมุงอยู่มากมาย และสิ่งที่คิดมันก็ดันเป็นเรื่องจริงขึ้นมา
ภาพของคัตสึกิที่พยายามดิ้นร้นออกมาจากมนุษย์โคลนนั่นมันเข้ามากระแทกที่ดวงตาของเธอ ไคยะแทบหยุดหายใจ คัตสึกิต้องทนทรมาน ในขณะที่พวกมือโปรเองก็ทำได้เพียงแค่ดูอยู่เฉยๆ
"ล้ำเส้นเข้ามามากเกินไปแล้วนะยัยหนู รีบถอยห่างเร็ว"
กรอด..
"นี่อย่าเข้าไปนะยัยหนู!"
ตึก ตึก ตึก
เด็กสาวไม่แม้จะหยุดฟังเสียงห้ามปรามของเหล่ามือโปรทั้งนั้นเพราะคนที่ทนทุกข์ทรมานอยู่ตรงหน้ามันคือ คนที่ทำให้เธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
ถ้าขาดเขาไป เธอจะอยู่ยังไง
ถึงมันจะดูโง่ไปหน่อยกับการที่เธอวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไปแบบนั้นแต่เธอก็ไม่ได้เป็นคนโง่เพียงคนเดียวหรอกนะ...
"มิโดริยะ"
"คุณคาวาอิ!"
"เฮ้ยๆ ไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นเข้าไปได้ยังไง"
"จะบ้าเรอะพวกเธอ หยุด หยุดเดี๋ยวนี้!"
"นายถอยไปซะ มันอันตราย"
"นี่พวกเธอออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"
"แต่ว่าผม"
"คัตสึกิ!"
ไคยะไม่มัวมายืนเถียงกับมิโดริยะให้เสียเวลาเธอรีบวิ่งเข้าไปช่วยบาคุโกให้ออกมาทันทีเหมือนกับมิโดริยะที่ตอนนี้ถึงแม้จะโดนเธอไล่ให้ออกไปแต่เขาก็ยังคิดที่จะมาช่วยเธอพาคัตสึกิออกมาอีกแรง
"ถอยไปซะยัยงั่ง"
"เราจะไม่ทิ้งนายเด็ดขาด!"
"ก็บอกให้ถอยไปไง"
ยัยดื้อเอ๊ย!
"ก็บอกว่าเราจะไม่ทิ้งนายไง!"
"กลับไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวเธอก็ตายเพราะระเบิดฉันหรอก"
"เราไม่ตายง่ายๆ หรอกนะ"
มันเป็นโคลนทั้งหมดเลย! ถ้าใช้อัตลักษณ์ละก็ ไม่สิยังไงก็ต้องใช้แล้ว
"ไคยะ!"
"มิโดริยะถอยไป"
"คะ...ครับ"
ถ้าแตะที่ตามันได้ทุกอย่างก็จบ...
พรึ่บ!
ร่างบางตัดสินใจถอดถุงมือออกก่อนจะวิ่งตรงเข้าใส่มนุษย์โคลนถึงจะมีเสียงร้องห้ามอยู่เยอะมากก็ตาม แต่คนที่นิ่งและดื้อด้านแบบเธอไม่หันมาทนฟังหรอก
จนกระทั่ง...
SHMASSH !!!
ไคยะวิ่งตรงเข้าใส่วิลเลินชนิดไม่คิดชีวิตอีกครั้ง
ไม่มีใครหรือผู้ใดที่จะสามารถหยุดเธอได้กระทั้งเสียงตะโกนที่ดังขึ้นพร้อมแรงลมมหาศาลถึง
นั้นมันจึงสามารถหยุดเธอได้ไคยะเกือบแตะถึงตาของมนุษย์โคลนได้แล้วแต่กลับถูกแรงลมมหาศาลนั้นซัดเข้าใส่ทางด้านหลังจนปลิวกระเด็นไปชนเข้ากับกำแพงอย่างจัง
"ไม่เป็นไรแล้วละนะเพราะฉันคนนี้มาแล้วยังไงละ"
หลังแรงลมมหาศาลหายไปเสียงของวีรบุรุษก็ดังขึ้น แทรกเข้ามาในระบบประสาทเธอ
เสียงที่ใครๆได้ยินแล้วก็ต้องรับรู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก สัญลักษณ์แห่งสันติภาพ ฮีโร่อันดับหนึ่งในประเทศและในใจของทุกคน....ออลไมท์
"ฝนตกนี่นา"
"เพราะแรงลมเมื่อกี้ทำให้อากาศยกตัวรึเปล่าครับ"
"สุดยอดแค่หมัดเดียวก็ทำให้ฝนตกได้เลย ออลไมท์สุดยอด!"
"มาได้ทันเวลาเลยนะคะคุณลุง..."
ไคยะพูดขึ้นก่อนจะพยุงร่างอันแสนโซซัดโซ่ขึ้นมาจากพื้นดิน ถ้าตั้งรับได้เร็วกว่านี้ก็คงจะไม่เจ็บตัวสินะ
"คุณลุง?"
คำถามนี้ดังขึ้นจากผู้คนที่ได้ยิน เสียงเรียกของเธอ หนึ่งในนั้นก็คงหนีไม่พ้นเหล่ามือโปรที่กำลังเข้ามาดูเหตุการณ์และ มิโดริยะ อิซึคุ ที่ยืนหน้าเหวออยู่ไม่ไกล
"หนูน้อยไคยะ! เป็นอะไรรึเปล่าขอโทษนะที่คว้าตัวหนูไม่ทัน"
ตายละเจ้าไอซาวะต้องด่าเราแน่ๆ ทำศิษย์เอกเลือดตกยางออกแบบนี้
"ไม่เป็นอะไรค่ะลุงออลไมท์ แผลแค่นี้รักษานิดหน่อยก็หายแล้วค่ะ"
"ไปหาหมอดีไหมเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง"
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณลุง"
ทั้งๆที่ปากเองก็บอกว่าไม่เป็นไรแต่ ทำไมถึงรู้สึกชาๆที่หัวขึ้นมานะ อา ไม่ไหวแล้วอาการแบบนี้มันจะเกิดขึ้นอีกแล้วสินะ ไม่ชอบเอาซะเลย ใครก็ได้ช่วยด้วย
พรึ่บ
"หนูน้อยไคยะ!"
"คุณคาวาอิ!"
"ยัยงั่ง!"
รู้สึกว่าช่วงนี้การเขียนของไรท์เริ่มจะสับสนแล้วละคะ พอได้มาเขียนเรื่องนี้รู้สึกว่าได้ใช้ภาษาที่มันโอเคขึ้น
ความคิดเห็น