คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Sleep home
"คุกกี้อร่อยมากเลยจ๊ะ หนูไคยะ"
มิทซุกิว่าพลางบิดตัวไปมา เนื่องจากขนมคุกกี้สไตล์กรอบนอกนุ่มในของไคยะ ฝีมือการทำขนมของเธอคงเทียบเท่ากับเชฟทำขนมหวานชื่อดังระดับโลก
"ไม่ขนาดนั้นหรอกคะคุณแม่"
ไคยะเกาแก้มแก้เขิน ฝีมือเธอยังไม่ค่อยเก่งมาก ยังคงต้องพัฒนาอีกเยอะ ดีนะที่มีคัตสึกิค่อยช่วยชิมรสชาติ
"อย่าถอมตัวเกินไปสิลูก ถ้าคุกกี้ของหนูไม่อร่อยจริง ปานนี้ไอ้ลูกบ้าไม่กินแล้ว"
"หนวกหูน่ายัยป้า"
"อะไรของแกหะ! ไอ้ลูกบ้าตะโกนเสียงดังแบบนี้ไม่ต้องกิน"
"ฉันจะกิน! แล้วเธอแอบยิ้มอะไรหะยัยหัวสายไหมฉันเห็นนะ ตลกมากรึไง"
"เปล่าสักหน่อย ก็แค่รู้สึกดีน่ะที่มีคนชอบขนมเรา"
"ชิ..."
"หนูไคยะ อะไรกัดคอรึเปล่าลูก ทำไมถึงได้แดงแบบนั้น"
คำถามของมิทซุกิทำเอาเจ้าของรอยแดงถึงกับอึ้งตะลึงไปชั่วขณะ รังแกเธอจนคอแดงขนาดนั้น กว่าจะหายคงอีกนาน แล้วยังจะลากเธอไปรังแกต่อที่ห้องอีก ดีนะคุณมิทซุกิเข้ามาก่อนไม่งั้นละก็ เธอคงต้องซวยมากแน่ๆ...
ไปอดยากมาจากไหนกันนะ
"ยัยนั่นแพ้ยุ่ง"
"แล้วแกดูแลหนูไคยะยังไงหะ"
"ทำไงได้ละ กว่าจะเห็น(หยุด)ก็โดนกัดไปแล้ว"
"แกไปเลยพาหนูไคยะไปทายาเลย"
"ไม่เป็นไรคะคุณแม่เดี๋ยวหนู ไปทาเองที่บ้านก็ได้คะ เดี๋ยวคุณปู่จะดุเอาเรื่องกลับช้าด้วย..."
"งั้นไม่เป็นไรจ๊ะ ตอนนี้ก็เลยเวลาหนูกลับแล้วด้วย ส่วนแกไอ้ลูกบ้าเดินไปส่งหนูไคยะด้วย"
"ฉันเดินไปส่งอยู่แล้วน่า"
"ขอบคุณมากๆนะคะคุณแม่ หนูกลับก่อนนะคะ ฝันดีคะ"
"จ้าๆ ฝันดีเช่นกันจ๊ะลูกรัก"
"อาลัยอาวรณ์กันพอยัง จะกลับไหมบ้านน่ะ"
เมื่อเห็นคนหัวร้อนเริ่มส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอเป็นรำคาญ ไคยะจึงรีบเดินไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะ ก่อนจะเดินตามคัตสึกิออกไปค้างนอก
"ให้ตายสิ..."
"ลืมอะไรอีกละยัยงั่ง"
"แบตโทรศัพท์หมดน่ะ จำได้ว่ายังเหลือครึ่งนึงเลยนะ ทำไมหมดเร็วจัง"
"เธอปิดเครื่องไว้ รึเปล่า เช็คดูดีๆ"
"ไม่ได้ปิดไว้หรอกคัตสึกิ มันหมดจริงๆ"
เจ้าตัวโชว์หน้าจอมือถือให้เขาดู
"แล้วเธอได้พกสายชาร์จแบตมารึเปล่าละ"
"วันนี้เรารีบ ก็เลยลืมมันทิ้งไว้บนโต๊ะทำงาน"
"ทำไมเธอถึงได้ขี้ลืมแบบนี้หะ"
โทรศัพท์รุ่นของไคยะไม่ตรงรุ่นกับของเขาการจะให้ยืมสายชาร์จของเขามาใช้มันเป็นไปไม่ได้ ก็เจ้าตัวเล่นใช้ของล้ำหน้าทันสมัยขนาดนั้น
"มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆนะคัตสึกิ ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ปกติเราไม่ลืมอยู่แล้ว คัตสึกิก็เห็น"
"แล้วเธอจำเบอร์คนที่บ้านได้รึเปล่า"
"เราไม่ค่อยจำน่ะ"
เจ้าของเรือนผมสีซากุระตอบรับเสียงแผ่ว
"นี่เธอจำเบอร์คนที่บ้านไม่ได้เลยหรอฟะ"
"อา...ใช่"
"โว้ย แล้วจะกลับบ้านยังไงละวะ ลืมเบอร์คนที่บ้านแบบนี้เนี่ยหะ"
"จริงๆ เรากลับเองก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก"
"จะกลับเองยังไงหะยัยบ้า รถไฟมันหมดรอบไปแล้ว ตาลุงนั่นกว่าจะกลับก็อีกดึก งั้นคืนนี้ก็นอนนี้นี่แหละ"
"นอนนี่เลยหรอ"
"เออ เดี๋ยวฉันไปบอกยัยป้านั่นให้"
"เรากลับบ้านดีกว่าคัตสิกิ อยู่นี่ก็ลำบากนายกับคุณแม่เปล่าๆ"
"ทำตัวเป็นแม่พระไปได้ยัยหัวสายไหม นอนๆไปเถอะน่า"
ว่าจบมือหนาหยาบก็รีบคว้าเธอเข้าไปในบ้านทันที
"เฮ้ยยัยป้า วันนี้ไคยะจะมาค้างที่นี่นะเว้ย"
"เอ๊? ค้างที่นี่หรอจ๊ะ อะ..อ้าว ไอ้ลูกบ้ากลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ"
"เดี๋ยวค่อยคุยพรุ่งนี้"
"แกจะบ้ารึไงหะค่อยคุยกันพรุ่งนี้? ให้หนูไคยะไปนอนในห้องกับแกแบบนี้ มันไม่ดีนะยะ"
"ฉันไม่ทำอะไรยัยนั่นหรอกน่า"
"เดี๋ยวสิไอ้ลูกบ้า"
ปัง!
เสียงประตูถูกปิดลง พร้อมเสียงของคุณน้ามิทสุกิที่หายไป คัตสิกิคนเอาแต่ใจจู่ๆก็ลากเธอขึ้นมาบนห้องเฉยเลย
"คัตสิกิ"
"อะไร"
"เราว่านะกลับไปคุยกับคุณแม่ให้ดีๆก่อนเถอะอีกอย่าง--"
"ยุ่งน่ายัยงั่ง เธอน่ะไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวฉันไปคุยกับยัยป้านั่นเอง"
"แค่ล้างหน้าได้รึเปล่า"
"จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ"
"อือ"
เมื่อตกลงกันเสร็จคัตสิกิจึงเดินลงไปข้างล่างเพื่อคุยกับคุณน้าส่วนเธอเองก็เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ ก็อยากอาบน้ำอยู่แต่เธอไม่มีชุดเปลี่ยนน่ะสิ จะใส่เสื้อคัตสิกิมันจะยังไงอยู่
15 นาทีต่อมา
"นี่ก็นานแล้วนะ ยังไม่มาอีกหรอ"
ไคยะพึมพำ เธอขึ้นไปนอนรอคัตสึกิบนเตียง เพื่อรอเจ้าตัวกลับมาและตกลงกันเรื่องที่นอน จนปานนี้เจ้าของห้องก็ยังไม่ขึ้นมาอีก สงสัยไปนอนที่ห้องคุณน้าแล้วละมั้ง
พรึ่บ
"หลับแล้วรึไงยัยหัวสายไหม"
"มาแล้วหรอ"
"เช็ดผมให้หน่อยเดะ"
"อื้ม"
ไคยะเอื้อมมือไปรับผ้าเช็ดตัวจากมือของเขาอย่างงุนงง ก่อนจะเริ่มเช็ดผมให้ มาถึงก็ใช้กันเลยแฮะ
"ไปอาบน้ำห้องคุณน้ามาหรอ"
"อืม"
"คัตสึกิ"
"มีอะไร"
"จะไปเรียนต่อที่โรงเรียนยูเอแผนกฮีโร่ใช่ไหม"
"เธอจะไม่ไปเรียนกับฉัน?"
คัตสึกิถามอย่างรู้ทัน
"ขอโทษนะ ทั้งๆที่เราคิดว่าจะไปเรียนต่อแผนกเดียวกันกับคัตสึกิแล้วแท้ๆ"
"เธอจะต้องไปเรียนต่อแผนกธุรกิจงั้นสิ"
"อื้อ ผู้บริหารหลักส่วนใหญ่ลงความเห็นต่อต้านไม่ให้เราลงเรียนแผนกฮีโร่น่ะ ทั้งๆที่มีบริษัทใหญ่เป็นของตัวเอง แต่ดันมีผู้บริหารใหญ่ออกไปโลดแล่นเป็นฮีโร่ตลอดเวลา มันคงไม่ใช่"
"นอนได้แล้วยัยบ้า"
คนหัวร้อนตัดบทสนทนาโดยการชวนเธอนอน ไคยะเป็นคนคิดมาก อันนี้เขารู้ดี ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกับเธอต่อ
"แล้วคัตสึกิละ"
"ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดที่จะต้องลงไปนอนข้างล่างเพื่อผู้หญิงคนนึงหรอกนะ"
"งั้นเราลงไปนอนข้างล่างเองก็ได้"
หมับ!
คัตสึกิเอื้อมมือมาดึงแขนเธอไว้ไม่ให้ลงไปนอนที่พื้น ก่อนจะกระชากเธอกลับเข้าไปในอ้อมกอดเขา
"ขออยู่แบบนี้สักพัก"
เสียงทุ่มต่ำกระซิบบอกเธอเสียงแผ่ว ในขณะที่วงแขนกว้างก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"นี่ คัตสึกิเราจะหายใจไม่ออกแล้วนะ"
"หลับไปเถอะน่า"
พรึ่บ!
เขายอมผลักกอดออกแล้วพลิกตัวลุกขึ้นไปจัดการอารมณ์ตัวเองในห้องน้ำ
ชิ! กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวของไคยะเกือบทำสติของเขากระเจิงอีกแล้ว!
ช่วงงคัตสึกิคลั่งรักค่าาา เรื่องนี้ไม่มีอะไรมากคะนอกจากตาคัตคลั่งรัก(ฮา) ::สปอย น้องได้เรียนแผนกฮีโร่แน่นอนฮับ
ความคิดเห็น