คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Don't pretend
บรรลัยสุด! ไคยะไม่สามารถสรรหาคำไหนมาเปรียบเปรยได้ในสถานการณ์นี้นอกจากคำว่า บรรลัยสุดแล้ว!
ตัวเองเป็นคนพูดเองแท้ๆว่าเป็นแค่เพื่อนสนิท แล้วไหงมากลับลำ โกหกคนอื่นหน้าด้านๆว่าเธอเป็นเด็กละเนี่ย! แถมเป็นเด็กของตัวเองอีก ไอ้ดีมันก็ดีอยู่หรอก แต่ที่ไม่ดีคือ!
"อะไรกันคบกันอยู่หรอเนี่ย ไหนเป็นแค่เพื่อนกันไง"
เสียงนินทาที่ตามมา...แล้วมันก็จะขยายอาณาเขตไปเรื่อยๆด้วย พลังปากต่อปากมันยิ่งใหญ่กว่าอัตลักษณ์อีก ไม่ชอบใจเลย
"หนวกหูน่า!"
คนหัวร้อนตวาดออกมา เสียงนกเสียงกาน่ารำคาญ คัตสึกิรู้จักไคยะดีเป็นไหนๆ ยัยนั่นชอบแคร์เสียงนกเสียงกาจะตาย
"จบกัน...ชีวิตแสนสงบสุข"
ไคยะไม่อาจจะจินตนาการถึงวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงเลย ให้ตายเถอะ คัตสึกินะคัตสึกิ แค่ไล่ไปให้พ้นก็น่าจะพอแล้วไหม
เลิกเรียน
ตึก ตึก ตึก
"ให้เราอยู่เป็นวิญญาณธรรมดา เฉยๆไม่ได้รึไงกันนะ"
ไคยะบ่นพึมพำขณะเดินกลับไปขึ้นรถไฟพร้อมคัตสึกิ เสียงหวานพาสเทลยังคงบ่นงึมงำ ตั้งแต่เกิดเรื่องจนตอนนี้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วเธอก็ยังคงบ่นงึมงำพึมพำอยู่เช่นเดิม จนสามารถชวนคนหัวร้อนข้างกายอย่างคัตสึกิพาลหงุดหงิดไปด้วย
"เลิกบ่นงึมงำเหมือนยัยแก่ได้แล้วน่า จะบ่นอะไรนักหนายัยเอ๋อ"
"ทำผิดแล้วยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก ไอ้บ้าเอ๊ย.."
ไคยะลดเสียงให้เบาลงเพื่อไม่ให้คนหัวร้อนได้ยินเสียงบ่นพึมพำบวกเสียงด่าของเธอ ถึงจะพยายามเบาเสียงแค่ไหน คัตสึกิก็คือคัตสึกิ เขายังได้ยินอยู่เหมือนเดิมแถมได้ยินเต็มสองรูหูอีกที่เธอแอบด่าเขา
พรึ่บ!
"ฉันได้ยินนะยัยหัวสายไหม"
คนหัวร้อนหยุดเดินแบบดื้อๆพลางหมุนตัวหันหน้ามาทางเธอเจ้าของเสียงพาสเทล
ชักจะหงุดหงิดเต็มทนแล้วนะโว้ย!
พลัก!
คัตสึกิดันตัวไคยะเข้าไปในซอกแคบ สองมือเท้าลงบนกำแพงเพื่อกั้นตัวเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน
"คัตสึกิทำไมอะไรน่ะ!"
"ลงโทษเด็กดื้อไง"
ใบหน้าคมคายโน้มตัวลงมาใกล้ ปรายจมูกโด่งสัมผัสลงบนแก้มเนียนของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะขยับลากปรายจมูกไปยังใบหูของเธอ ดวงตาสีรูไทร์เปรยมองคนใต้ล่าง ทั้งๆที่แต่ก่อนก็ชอบแกล้งเขาแบบนี้อยู่แล้ว ทำไมครั้งนี้ถึงได้สั่นขนาดนั้นกันละ
"คัตสึกิ..."
เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนไคยะไม่อาจตั้งรับทันได้
"ฉันทนไม่ไหวแล้วนะไคยะ! ขอถามตรงๆเถอะ เป็นเด็กฉันแล้วมันไม่ดีตรงไหนหะ!"
"หลายตรงเลยละ"
"งั้นเหรอ..."
ไคยะสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันร้อนระอุของอีกฝ่ายผ่านใบหู ความร้อนของเขากำลังแผดเผาเธอให้หลอมละลายไปทั้งกาย ตลอดเวลาที่เธอแกล้งคัตสึกิ จะไม่ใจเต้น หน้าแดง แบบนี้นี่น่า ทำไมครั้งนี้ถึง....คงกำลังเอาคืนกันอยู่สินะ
"คัตสึกิเลิกแกล้งเราได้แล้วน่า ถ้ามีคนมาเห็นมันจะลำบาก"
ไคยะพยายามผลักคัตสึกิให้ออกจากตัว ถ้าขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปอีกมันต้องลำบากแน่ๆ ไคยะพยายามออกแรงผลักคัตสึกิยิ่งขึ้น แต่ถึงเธอจะพยายามขนาดไหนก็ไม่อาจสู้แรงของอีกฝ่ายได้เลย เอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ!
"อ๊ะ...คัตสึกิ ปล่อยเราได้แล้วเดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก อื้อ—ยะ..อย่า งับหูเรานะ"
ใบหน้าเด็กสาวเริ่มเหอแดงขึ้นมาเป็นเถือกๆ ความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่เคยได้สัมผัสจากที่ไหนมาก่อน ความเอาแต่ใจคนหัวร้อนกำลังทำให้เธอลำบาก ต้องพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ตอบสนองเขา
คัตสึกิละริมฝีปากออกก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเจ้าของผมสีซากุระ จากใบหน้าขาวซีดตอนนี้กลับแดงเหอขึ้นมา จนน่าขัน
"เธอทำตัวเองนะไคยะ อยู่นิ่งๆแล้วรับบทลงโทษฉันไปเถอะ"
คัตสึกิยกยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงไปขบเม้มใบหูของไคยะเช่นเดิม ไม่ยอมปล่อย ทั้งขบเม้มทั้งงับกัดแทะเล็มใบหนูของเธอจนสะดุ้งโหย่ง ไคยะพยายามสะบัดตัวและดิ้นหนีให้พ้น ความรู้สึกหวาดหวั่นปนเปไปกับความตื่นตูม
"ปะ...ปล่อยเราได้แล้ว"
"เงียบน่า"
มือหนารวบข้อมือทั้งสองไว้ไม่ให้เธอดิ้นหรือผลักเขาออก เรียวปากหนายังคงกลั่นแกล้งคนใต้ล่างอยู่ทั้งอย่างนั้น ยังคงขบเม้มเบาๆ ปรายจมูกสูดดมกลิ่นกาย ขอยอมรับว่ากลิ่นตัวของไคยะหอมมาก กลิ่นของดอกกุหลาบอ่อนๆ กลิ่นเฉพาะตัวที่เธอชอบใช้ ถึงจะมีราคาแพงแต่ก็อดปฏิเสธถึงความหอมของมันไม่ได้
ไคยะไม่เคยรู้หรอกว่ากลิ่นตัวของเธอทำเขาคลั่งขนาดไหน เวลาอยู่ในห้องด้วยกัน รู้ไหมว่าเขาต้องพยายามข่มใจขนาดไหน เวลาที่ต้องเห็นไอ้พวกหน้าโง่ที่ไหนมาจีบเธอ รู้ไหมว่ามันหน้าหงุดหงิดขนาดไหนน่ะ!
"อื้อ จะ...เจ็บ..คัตสึกิ อย่าทำแบบนี้นะ"
คัตสึกิเลือกที่จะเลิกขบเม้นใบหูของเธอแล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ต้นคอระหงแทน ลากสันจมูกโด่งลงมายังต้นคอ เป่ารดผิวกายเธอจนร้อนระอุ ร่างกายแนบชิด มือหนาแอบซนปลดกระดุมเธอออกเพื่อความง่ายต่อการขบเม้มซอกคอ คัตสึกิเริ่มขบเม้มซอกคอเธอจนเริ่มเปลี่ยนสี แล้วจึงละออกมา เมื่อเห็นเริ่มเริ่มยืนไม่ไหว
"ถ้าเธอดื้ออีกเธอก็จะโดนอีกจะโดนอีกไปเรื่อยๆ แต่ครั้งต่อไปไม่ใช่แค่นี้หรอกนะ ไคยะ..."
"คัตสึกิคนใจร้าย..."
"อะไรแค่นี้ก็เขินรึไงยัยบ๊อง"
"ใครมันจะไม่เขินบ้างละ คัตสึกิครั้งนี้แกล้งเราแรงเกินไปแล้วนะ"
"ใครบอกว่าฉันแกล้งเธอ ฉันลงโทษเธอต่างหากละยัยเด๋อ"
"ก็ไม่เห็นต้องรุนแรงขนาดนี้เลยนี่นา..."
"สรุปจะกลับบ้านไหมหะ เดี๋ยวก็ต่ออีกรอบซะหรอก"
"เอ๋! ลืมไปเลย! วันนี้เรามีประชุมด่วนนี่นา เราไปก่อนนะคัตสิกิ อ๊ะ!"
"นี่ ถ้าโกหกฉันอีกรอบละก็ เธอเจ็บตัวแน่"
"เราไม่ได้โกหกนะ เรามีประชุมจริงๆ"
ไคยะเริ่มเกะข้อหนาหยาบออกจากข้อมือของตัวเอง
"ไม่ต้องมาโกหกกันเลยนะยัยหัวสายไหม ถ้าเธอมีประชุมจริงๆ คงไม่กลับบ้านฉันตอนเลิกเรียนหรอก ทำไม ไม่ไว้ใจฉันแล้วรึไง"
"เปล่า เรายังไว้ใจ(ไม่ไว้ใจนิดหน่อย)คัตสึกิอยู่เหมือนเดิมนะ"
"ถ้ายังไว้ใจกันอยู่เหมือนเดิม ก็ไป ยิ่งเดี๋ยวนี้ยัยป้าบ่นหิวฝีมือทำอาหารของเธออยู่"
"เดี๋ยวก่อนสิคัตสึกิ!"
*————————————————-*
บ้านบาคุโก
สุดท้ายเธอก็มาจนได้ กะว่าจะรีบหนีกลับบ้านซะหน่อย เห็นตัวเล็กแล้วคิดว่าจะลากไปไหนมาไหนได้รึไงกันนะ
"อ้าว มาแล้วหรอลูก แม่คิดว่าวันนี้หนูจะไม่มาซะอีก"
"เห็นคัตสึกิบอกว่าคุณแม่บ่นหิวฝีมือทำอาหารของหนูนะคะ หนูก็เลยจะมาทำให้ทานนะคะ"
"ตายละ แม่ทำหมดแล้วสิลูก แต่ยังเหลือขนมกินเล่นที่ยังไม่ทำ งั้นแม่ฝากหนูทำก็แล้วกันนะจ๊ะอีกอย่างแม่ยังไม่เคยทานขนมฝีมือลูกด้วย"
"ได้ค่ะ! เรื่องขนมงานถนัดหนูเลย จะทำสุดฝีมือเลยค่ะ"
"งั้นดีละ ไอ้ลูกบ้าฉันฝากแกช่วยเป็นลูกมือให้หนูไคยะด้วยละ รายการทีวีฉันมาแล้ว ดูแลลูกสาวฉันดีๆด้วย"
"เออรู้แล้วน่า"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่เดี๋ยวหนูจัดการเอง ให้คัตสึกิขึ้นไปทำการบ้านเถอะค่ะ"
"วันนี้ฉันไม่มีการบ้านนะยัยบ้า"
อึก!
"ดีเลย ไคยะไม่ต้องเกรงใจไอ้ลูกบ้าหรอกนะใช้มันไปเลย"
"อะ..เอ่อ ค่ะ"
ปัง...
เมื่อมิทซุกิเดินออกไป คัตสิกิก็เริ่มเปิดประเด็นเธอทันที ทำได้ไงกันนะ เขาทำเป็นนิ่งเฉยกับเรื่องราวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนได้ยังไงกัน!
"ทำไมต้องพยายามไล่ฉันด้วยหะ"
"ก็เราเห็นคันสึกิดูเหนื่อยๆนี่"
"ไหนบอกว่าไว้ใจกันไงวะ"
"ก็เราไว้ใจไง"
"โกหกกันเห็นๆ"
"เราว่านะ รีบทำขนมกันเถอะ เดี๋ยวคุณปู่เราจะโทรตามให้กลับก่อน"
"เดี๋ยวหาของให้"
คัตสึกิเดินไปเปิดตู้เก็บอุปกรณ์พร้อมหยิบมันออกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ ห้องครัวบ้านบาคุโก ถือว่ามีอะไรหลายๆอย่างที่ครบมากๆ สำหรับไคยะ ถึงจะไม่เวอร์เหมือนห้องครัวบ้าน แต่มันก็ถือว่าครบในระดับของพวกเขา
"แล้วจะทำขนมอะไร"
"คุกกี้ไหม เก็บไว้กินได้หลายวัน เดี๋ยวเราทำขนมปังกรอบให้อีก"
ไคยะเริ่มลงมือจัดการเตรียมข้าวของที่ต้องทำ โดยเริ่มจากการหาวัสถุดิบเป็นอย่างแรก ใช่สูตรของประเทศอังกฤษเลยจะดีกว่า ฟูสวยแถบกรอบอีก
"คัตสึกิช่วยตัดขนมปังให้เป็นชิ้นสี่เหลี่ยมหน่อยสิ"
"อืม"
คัตสิกิรับมีดต่อจากมือเธอ แล้วจึงหั่นขนมปังให้เป็นชิ้นเล็กๆพอดีคำ
"มองอะไรของเธอยัยบ้า"
"เปล่าสักหน่อย แค่ไม่คิดว่าคัตสึกิจะตัดขนมปังออกมาได้สวยน่ะ"
"ฉันมันเก่งอยู่แล้ว แล้วนั่นเธอจะทำคุกกี้อะไรของเธอน่ะยัยหัวสายไหม"
"คุกกี้สูตรของอังกฤษน่ะ เห็นมันฟูดี คุณแม่น่าจะชอบ คัตสึกิเองก็น่าจะชอบ"
"เออ"
คัตสึกิก้มหน้าลงไปหั่นขนมปังต่อเช่นเดียวกับไคยะที่กำลังลงมือค้นส่วนผสมให้เข้ากัน การทำขนมของเธอดูดีไปทุกอย่าง ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่มีคำว่าช้าหรือเร็วจนเกินไป
"มองหน้าเราทำไม ทำไมไม่หั่นต่อ เดี๋ยวมีดก็บาดมือหรอก"
"เกะกะ"
คัตสึกิหยุดการหั่นขนมปังลงแล้วเดินไปหยิบยางมัดผมของไคยะในกระเป๋าขึ้นมา ทำขนมแต่ไม่รวบผมนี่นะ บ้ารึเปล่าเดี๋ยวผมก็ลงขนมพอดี
"อะไรเกะกะหรอ"
"ผมเธอมันเกะกะไงยัยงั่ง"
คัตสึกิเดินไปซ้อนด้านหลังเจ้าของเสียงพาสเทล มือหนาหยาบรวบผมสีซากุระขึ้นมาก่อนจะลงมือมัดหางม้าให้เธอ คัตสึกิแอบสังเกตเห็นต้นคอของเธอที่เป็นรอยแดงจ้ำๆ สาเหตุเกิดจากการแกล้งเธอรุนแรงเกินไป
"ทีหลังมัดผมด้วยยัยดื้อด้าน"
"เราไม่ได้ดื้อด้านนะคัตสึกิ"
"นั่นไง ที่เถียงอยู่น่ะคือดื้อ ยัยบ้าเอ๊ย"
"ผิดอีกละ"
"บ่นอะไร เดี๋ยวโดน"
"อย่านะคัตสึกิ ถ้าทำอีกเราจะฟ้องคุณแม่"
ไคยะรีบกระโดดหนีคัตสึกิให้ห่าง เมื่อเห็นคนหัวร้อนทำท่าจะกลั่นแกล้งเธออีกครั้ง รอบที่แล้วก็เผลอทำเธอร้องเสียงน่าอายออกมา คิดแล้วเขินชะมัด
"ทีตอนแกล้งฉันละไม่กลัว"
"อย่าเอาคืนกันดิ ถือว่าหายกันแล้ว"
"ยังเถอะ!"
สุดท้ายเธอก็เสร็จคัตสึกิอยู่ดี ถึงจะพยายามหนีขนาดไหนแต่ขนาดตัวของเธอและคัตสึกิต่างการลิบลับ
ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ คัตสึกิ!
โอ๊ยยตาคัตตต รู้แหละว่าอดยากแต่จะรังแกไคยะตลอดไม่ได้ได้นะลูกก ได้ทีแล้วเอาใหญ่ ปากบอกจะเข้าเนื้อหาหลักแต่ก็ยังไม่ได้เข้า ฮือ เศร้าเลย นานๆทีไรท์จะได้มาเขียนตอนหวานๆแบบนี้รีด รู้สึกแปลกๆไหมค่ะเนี่ย(ฮา)
ความคิดเห็น