คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Children of Katsuki
"อาาา แดดแรงจัง"
มือเรียวบางภายใต้ถุงมือสีขาวนวลถูกนำขึ้นมาบังแสงแดดยามสาย
วันนี้เป็นวันหยุดปกติที่เธอและคัตสึกิตนัดกันจะออกไปซื้อหนังสือเพื่อมาเตรียมอ่านก่อนสอบกลางภาคด้วยกัน แต่ตอนนี้เธอยืนรอคัตสึกิอยู่หน้าร้านหนังสือเป็นชั่วโมงแล้วนะทำไมถึงยังไม่มาอีก
ยืนรอจนรากจะงอกแล้วด้วย
"เอ่อ เธอครับ"
ในขณะที่ไคยะยังคงบ่นรำพึงรำพันกับตัวเองอยู่นั่น เธอก็ต้องหยุดบ่นแล้วหันหน้าไปตามเสียงเรียกของคนตรงหน้า
ใครอีกละเนี่ย
"คะ?"
"คือว่าถ้าไม่ว่าอะไร...ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ"
เป็นคำถามรอบที่สิบกว่าๆในช่วงเช้า.. ขอเบอร์ ขอเป็นแฟน ขอจีบ ขอๆๆๆ ทำไมชอบขออยู่ตลอด
นี่หลายรอบแล้วนะ!
"เอ่อ..."
"ว่าไงครับคนสวย"
ถึงจะเป็นคำพูดเพียงแค่ไม่กี่คำ แต่มันก็กดดันเธออยู่ปลายๆ ไคยะยังคงนิ่งเงียบและพยายามหาวิธีการที่จะหนีชายตรงหน้าให้พ้นตัวแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีสักวิธี จนกระทั่ง
หมับ!
"ฉันเป็นแฟนยัยนี้"
โชคช่วย!
ไคยะเงยหน้ามองเจ้าของเสียงอันคุ้นเคย เธอนึกอุ่นใจจริงๆ ที่คัตสึกิมาช่วยได้ทันเวลาเพราะเธอเองก็หมดมุขที่จะปฏิเสธพวกเขาแล้วด้วย
"เอ่อ...ขอโทษจริงๆครับพอดีผมไม่รู้"
ผู้ชายตรงหน้าไคยะรีบเดินหนีไปในทันทีเมื่อเจอคนหัวร้อนตีหน้าบึ่งไม่รับแขกใส่
ให้ตายเถอะ อยากให้ยัยงั่งนี่ใส่ปีบคลุมหัวชะมัด จะได้ไม่ต้องมีปัญหาแบบนี้ เมื่อไรจะตัดปัญหาแบบนี้ทิ้งได้สักที รำคาญโว้ย!
"ขอบคุณนะ"
ไคยะเอ่ยคำขอบคุณได้ไม่นาน เธอก็ต้องโดนคัตสึกิบ่นเช่นเดิม ไม่ชอบเอาซะเลยเวลาโดนคัตสึกิบ่นเนี่ย เหมือนเห็นคุณปู่ซ้อนทับกับคัตสึกิเลยละ
"มั่วยืนเอ๋อให้มันจีบอยู่ได้ ชอบนักรึไง!"
"ใครมันจะไปชอบกันละคัตสึกิ น่าเบื่อจะตาย"
"แล้วทำไมไม่ปฏิเสธพวกมันให้ขาดลอยละหะ จะอ้ำอึ้งทำไม"
"ก็เราไม่กล้าหนิ"
"อะไรของเธอ ทีอย่างอื่นละกล้า ปัญญาอ่อนชะมัด!"
"อาา...อย่าด่าเราสิ"
ไคยะก้มหน้าสำนึกผิด คนหัวร้อนตอนแรกตั้งท่าจะเตรียมสวดเธอชุดใหญ่กลับต้องรีบกลืนบทสวด(คำด่า)ลงท้องทันที
เมื่อเจอสีหน้าสำนึกผิดของเธอ ถ้ามีปัญหามากน่ะ คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ คัตสึกิ นิ่งคิด คิดไปคิดมาเขาก็ได้เดียก่อนจะนำมาเสนอเป็นข้อตกลงระหว่างเธอและเขาเพียงสองคน
"ถ้ามีปัญหามากก็มาทำข้อตกลงกันดีกว่า"
"ข้อตกลง?"
"เออสิวะ!"
กลับมาที่ปัจจุบัน
ปัง!
มือหนาทุบลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น ไคยะที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับเผลอสะดุ้งกับเสียงทุบโต๊ะของคนหัวร้อน ไม่ใช่แค่เธอที่สะดุ้งเพียงคนเดียวคนในร้านก็ด้วย สายตานับสิบคู่ต่างพากันจ้องมองมาทางพวกเราเป็นตาเดียว ดวงตาสีรูไทล์ตวัดมองผู้มาใหม่เบื้องหน้า
"แหกตาดูบ้างสิวะ! แฟนเขาก็อยู่ข้างๆ"
รับบทแฟนในทันที...
"คัตสึกิอย่าเสียงดังน่า"
"คุณเป็นเพื่อนเธอไม่ใช่เหรอครับ?"
"เพื่อนเวรห่าไร แฟนโว้ย!"
หลังจากที่ได้คุยกับไคยะตั้งแต่วันนั้น ปัญหาระดับชาติของไคยะที่เขาต้องคอยช่วยอยู่ตลอดนั่นคือผู้ชาย! ถึงจะชอบบอกว่ายัยนั่นหน้าตาทุเรศ แต่มันก็เป็นแค่คำด่า จริงๆแล้วยัยนั่นน่ะ โคตรสวยเลยต่างหาก จัดว่าตัวเล็กสเปคป๋าเลยละ และถึงจะชอบทำหน้าบอกบุญไม่รับ แต่ยัยนี่ก็ยังสวยเหมือนเดิม
นั่นจึงเป็นปัญหาที่ทำให้พวกผู้ชายเข้ามารุมจีบเธอ เวลาไปห้างหรือไปข้างนอกด้วยกัน เราสองคนจึงทำข้อตกลงด้วยกันว่า 'ถ้ามีคนมาขอจีบหรือขอเป็นแฟน' ตอนเราอยู่ข้างนอกด้วยกัน ให้บอกกับคนที่มาจีบว่าเป็นแฟนกัน เพื่อตัดปัญหา โดยแผนนี้ คัตสึกิเป็นคนคิดเอง ไคยะก็เห็นดีเห็นงามด้วย เพราะมันได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ไคยะตัดปัญหา คัตสึกิ ตัดความรำคาญ
"ถ้าเป็นแฟนแล้วทำไมต้องบอกกับพนักงานร้านก่อนหน้านี้ว่าเป็นเพื่อนกันด้วยละครับ"
นี่ ถึงขั้นตามตัวเลยหรอเนี่ย
"เรื่องของฉัน มีปัญหานักรึไง!"
"เลิกโกหกเถอะครับ คุณน่ะคงเป็นพวกหวงเพื่อนละสิถ้า ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจะดูแลเธอเอ—"
"ก็บอกว่าเป็นแฟนไงละวะไอ้เวรนี่"
คัตสึกิพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อผู้มาใหม่ ทำเอาคนในร้านเริ่มแตกตื่นเริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป ถ้าปล่อยไว้ละก็เป็นข่าวดังแน่ๆ
"คัตสึกิ เรื่องแค่นี้เองพอเถอะน่าไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย คนในร้านมองหมดแล้ว"
"แม่งเอ๊ย!…"
"ขอโทษแทนแฟนฉันด้วยนะคะ พอดีเขาเป็นคนขี้หวงมากๆน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ"
ไคยะกล่าวขอโทษอีกเป็นครั้งที่สองในรอบวัน และเมื่อชายปริศนาตรงหน้าเธอถูกปลดจากพันธนาการจากคนหัวร้อนเขาก็รีบวิ่งหนีไปทันที
แล้วเหตุการณ์ในร้านก็กลับมาปกติสุขอีกครั้ง ไคยะและคัตสึกิลงมือทานราเมนและพูดคุยแลกเปลี่ยนกันในเรื่องต่างๆ แต่ดูเหมือนคัตสึกิจะไม่ค่อยอยากคุยสักเท่าไร คงโกรธเธออยู่แน่ๆ ที่เธอไปขอโทษผู้ชายหักหน้าเขาแบบนั้น
"ไม่ต้องทอนนะคะ ถือว่าเป็นการขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องแตกตื่น"
ไคยะยื่นเงินให้พนักงานจำนวนหนึ่ง ก่อนจะเดินไปหาคัตสึกิที่ยืนหน้ามุ้ยรอเธออยู่หน้าร้าน
โธ่พ่อคนหัวร้อนจอมขี้งอน
"โกรธเราหรอ?"
"เปล่า"
"โกหกน่าคัตสึกิ เราสองคนสนิทกันมาตั้งหลายเดือนแล้วนะ เรื่องแค่นี้ทำไมเราจะเดาไม่ออก"
"หนวกหูน่ายัยหัวสายไหมงี่เง่า"
"โกรธจริงๆสินะ....จุ๊บ!"
"ทำอะไรของเธอเนี่ยหา ยัยโง่"
ไคยะแอบเขย่งเท้าหอมแก้มคัตสึกิเบาๆ จนเจ้าตัวถึงกับต้องรีบผลักหน้าหวานออกไปใกล้ๆ
มันใกล้เกินไปแล้วโว้ย!
"ง้อไง คืนดีกันนะคุณแฟน:)"
"ตลก"
"อะไรอะ เมื่อกี้ยังเป็นแฟนกันอยู่เลยนี่นา"
"ก็ตอนนี้ไม่เป็นแล้วไงฟะ!"
"อะไรอ่า อย่าอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวก็หอมแก้มอีกข้างหรอก"
"หยุดเลยนะเฟ้ยยัยหัวสายไหม แล้วก็ หยุดยิ้มแบบนั่นสักที ขนลุกว้อย!"
ไคยะอยากจะบอกว่าเธอไม่สามารถหุบยิ้มให้กับอาการเขินของคัตสึกิได้ เธอแค่หยอดไม่กี่มุขคนหัวร้อนก็จะแสดงอาการแก้มแดงขึ้นมาให้เห็นในทันตาอะไรจะเขินง่ายขนาดนั่นเนี่ย
ถึงคนหน้านิ่งอย่างไคยะจะหลุดยิ้มออกมาก็ตาม แต่เธอก็จะยิ้มแบบนี้ให้กับคัตสึกิเพียงคนเดียว:) คนอื่นอย่าหวัง...
วันต่อมา
วันนี้ไคยะยังคงสั่งให้คนขับรถมาส่งเธอที่บ้านบาคุโกเช่นเดิมเหมือนทุกๆวัน เธอมักจะชอบเดินไปขึ้นรถไฟเพื่อไปโรงเรียนกับเขาทุกวัน โดยให้เหตุผลกับคุณปู่ว่า...หนูอยากใช้ชีวิตเด็ก ม.ต้น ให้คุ้มค่าค่ะ
เมื่อเธอไปถึงก็ต้องพบว่า คัตสึกิตื่นสาย ในขณะที่พ่อและแม่ของเขาก็ออกไปข้างนอกกันหมด และเมื่อเธอมาถึงคัตสึกิก็รีบชวนเธอไปโรงเรียนทันที โดยไม่ทันได้กินข้าวเช้า ไคยะที่เป็นห่วงเพื่อนสนิทจึงลากเขาไปกินข้าวเช้าต่อในบ้าน โดยไม่ยอมฟังเสียงคัดค้าน(โวยวาย)ของคนหัวร้อน เลยสักคำ
"นี่ เธออยากไปโรงเรียนสายรึไงไงหา! ยัยหัวสายไหม"
"สายก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ สายแค่นาทีสองนาทีเอง อีกอย่างนะเราโทรเรียกคนขับรถให้ไปส่งก็ได้"
ไคยะยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนหนาวก่อนจะลงมือทานข้าวเช้าจริงๆฉบับคนธรรมดาในบ้านบาคุโก
คัตสึกิที่ถูกบังคับให้กิน จำใจต้องยอมเพราะถ้าไม่กินยัยไคยะคงไม่ยอมให้ออกจากบ้านแน่ๆ ทำตัวอย่างกับเมีย! นี่เพื่อนหรือเมีย ถามจริง!
เวลาผ่านไปไม่นานทั้งสองกินข้าวเช้าจนอิ่ม พวกเขาทั้งสองฝ่ายจึงออกไปขึ้นรถไฟต่อเพื่อไปโรงเรียน เพราะคัตสึกิไม่ยอมให้เธอโทรเรียกคนขับรถให้มารับ
"ใช้ชีวิตติดดินบ้างเถอะน่า ยัยหัวสายไหม"
30 นาทีต่อมา...
ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของไคยะที่ต้องมาเจอเรื่องซวยๆตั้งแต่เช้า...
"โธ่เว้ย! นี่ถามจริงเถอะเมื่อไรเธอจะเลิกเนื้อหอมสักทีหะ เบื่อแล้วนะโว้ย"
คัตสึกิโวยวายออกมาอย่างเหลืออดเหลือทนกับความเนื้อหอมของเพื่อนสาว นี่แค่ขึ้นรถไฟนะก็มีคนดักขอแลกเบอร์แล้วสิบกว่าคนทำพวกเขาที่ตอนแรกไปโรงเรียนสายกลับสายเขาไปอีก ทำไมถึงได้เนื้อหอมเยอะกว่าทุกวันวะ ปกติแค่ห้าหกคนเองนะ
"เอ่อ ขอโทษนะครับ..."
Boom!
โรงเรียนมัธยมต้น
12:34
สาย...เป็นครั้งแรกที่เธอโดนเช็คสาย! ไคยะอยากจะบ้าตาย ตอนแรกก็คิดว่าจะมาทันหลังโฮมรูมจบ เพราะ คัตสึกิ มั่วแต่ไปไฝ้วกับผู้ชายที่มาขอเบอร์เธอจน เป็นเรื่องใหญ่ไปเลย กว่าจะจบกันได้ กินเวลาไปตั้งเที่ยงวัน แถมเจ้าตัวยังอารมณ์เสียอีก
"นี่ๆ คาวาอิจัง"
"มีอะไรกับเราหรอ"
ไคยะวางปากกาลงก่อนจะหันหน้าไปสนใจเพื่อนสาวร่วมห้องที่ร้อยวันพันปีก็ไม่เคยจะเรียกทักเธอเลยสักครั้ง แล้วไหงมาเรียกชื่อ ทักกันละ
"นี่ คือว่านะ...มีคนฝากนี่มาให้เธอ"
เพื่อนสาวร่วมห้องของยื่นซองจดหมายมาให้เธอ ถ้าให้เดาคงเป็นจดหมายบอกรักธรรมดาสินะ
"ขอบคุณนะ"
"อย่าขอบคุณเราเลย ไปขอบคุณเจ้าของจดหมายเถอะ"
เมื่อสิ้นเสียงเจ้าตัวก็รีบหลบไปอีกทางเพื่อให้ เจ้าของจดหมายเดินมาหาเธอได้อย่างสะดวก ไคยะแอบเหล่มองปฏิกิริยาของคนหัวร้อนข้างกาย คงชินแล้วละมั้งถึงได้หน้านิ่งอยู่อย่างนั้น นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่มีคนเดินมาขายจีบเธอถึงโต๊ะ หลายครั้งนับไม่ทวน จริงๆตอนที่เธอเริ่มสนิทกับคัตสึกิครั้งแรก
ไม่ค่อยมีคนอยากจะมาจีบเธอสักเท่าไหร่เพราะคิดว่าเธอกับเขา เรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน ไคยะขอบอกเลยว่าช่วงที่ทุกคนในห้องกำลังเข้าใจผิดเป็นช่วงที่เธอชอบสุดๆ เพราะไม่ต้องคอยมานั่งปฏิเสธใครต่อใคร จนกระทั่ง คัตสึกิเอ่ยปากพูดเองว่าเราเป็นแค่ 'เพื่อนสนิท' กัน หลังจากวันนั่นละ นรก ของไคยะเลยแหละ
"ให้เธอครับ"
ดอกกุหลาบช่อโตถูกยื่นมาให้เธอ พร้อมรอยยิ้มแสนละลายใจ
พลั่ก!
ทนมานานแล้วโว้ย! จะอะไรนักหนาวะ นี่มันหลายรอบแล้วนะ
คัตสึกิจัดการปัดดอกกุหลาบในมือหนาออกไปให้พ้น ก่อนจะระเบิดดอกกุหลาบช่อนั่นก่อนจะตกถึงพื้นจนแหลก พ่อทนดูมานานแล้วโว้ย!
"ไคยะคือเด็กของฉัน จำใส่กะโหลกหนาของพวกแกไว้!"
ตอนหน้าเราจะเข้าเนื้อหาหลักกันแล้วนะเออเพราะฉะนั้นเตรียม ตับ เอ๊ย ใจ เอาไว้โล้ดดด
พรุ่งนี้จะอัพน้องซีวาสแล้วนะคะ ประมาณตีห้าถึงหกโมง เพราะฉะนั้นฝากน้องด้วยน้าาา>.<
ความคิดเห็น