คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : And that’s when you need me there with you I will always share
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด คำตกหล่น
5
And that’s when you need me there with you I will always share
"คัตสึกิ"
ไคยะเอ่ยเรียกชื่อคนหัวร้อนแข่งกับเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาปะทะใบหน้าและเรือนผมสีซากุระของเธอ ในคาบบ่ายของวันไคยะตัดสินใจแอบโดดเรียนมานั่งชิวเล่นบนดาดฟ้าโดยมีคัตสึกิที่แอบโดดตามมาด้วย วิชาอะไรที่ไม่สำคัญ โดดบ้างก็คงไม่เป็นไร พวกเขาสองคนเป็นถึงระดับหัวกะทิของโรงเรียนหนีเรียนในวิชาไม่จำเป็น ย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
"อะไร"
ร่างหนาข้างกายตอบรับ
"วันนี้ช่วยพาเราไปซื้อของหน่อยนะ"
"อาทิตย์ก่อนก็ไปแล้วไม่ใช่รึไงวะ จะไปอีกทำไม"
"ก็ห้างที่คัตสึกิพาไปมันน่ารักดีนี่"
"ค่อยไปวันหยุด เดี๋ยวจะพาไปทุกอาทิตย์จะได้เบื่อๆมันสักที"
ขอให้พาไปเที่ยวอยู่ได้ทุกอาทิตย์ ทำตัวเป็นเด็กชิบหาย อ้อนอยู่นั่นแหละ ก็รู้อยู่ว่าแพ้! แพ้ทาง แพ้หมดแล้ว
"ถึงคัตสึกิจะพาเราไปทุกอาทิตย์เราก็ไม่เบื่อหรอก ที่ไหนมีคัตสึกิอยู่ด้วยที่นั่นไม่มีทางเบื่อ"
เมื่อพูดจบ เจ้าของเรือนผมซากุระ ก็ค่อยๆเอียงหัวลงมาสบไหล่กว้าง เธอชอบ ชอบไหล่อุ่นๆของคัตสึกิที่สุดเลยร่างหนาที่เห็นเธอเนียนแอบพิงไหล่ ก็ไม่วายที่จะพยายามดันหัวเธอออก แต่ดันยังไงเจ้าตัวก็ไม่ยอมออก เหนียวอย่างกับกาว ความขี้อ้อนของเธอมันทำให้เขาแทบบ้า
"โว้ย! ยัยหัวสายไหมเลิกอ้อนฉันสักที!"
"เรารู้ว่าคัตสึกิก็ชอบ เลิกปากแข็งสักทีเถอะน่า"
"เออชอบ! แต่มันใช่เวลาไหมหะ!"
"เห็นไหมคัตสึกิชอบ"
ไคยะยังคงอิงแอบไหล่กว้างเช่นเดิม ถึงตอนนี้จะเป็นเวลายามบ่ายของวัน แต่ไคยะกลับไม่รู้สึกถึงความร้อนจากแสงแดดเลยสักนิดกลับกันมันรู้สึกหนาวสั่นแปลกๆ คงเพราะไม่มีแดดละมั้ง
"ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันระเบิดหัวใครก็อย่าให้เห็นละว่าแอบหนีไปอ้อนคนอื่นน่ะ! ถ้าจะอ้อนก็อ้อนแค่ฉันคนเดียว!"
เอาแต่ใจจริงๆเลยนะคัตสึกิ...ทั้งๆที่เมื่อกี้พยายามผลักหัวเราออกแท้ๆ
"เราอ้อนแค่คัตสึกิคนเดียวอยู่แล้ว ปกติเราก็อยู่แต่กับคัตสึกินี่นา"
"ให้มันแน่"
"แน่นอน เอาหัวใจเราเป็นประกันเลย"
"พูดมากน่า!"
"เขินรุนแรงนะเราอะ"
หัวเล็กๆของไคยะถูกผลักออกจากไหล่กว้างอย่างไร้เยื้อใย ถึงจะถูกผลักออกแต่เจ้าตัวกลับหัวเราะคิคักชอบใจออกมา ตลอดหลายเดือนมานี้ไคยะได้ค้นพบแล้วว่าเธอสามารถเอาชนะคัตสึกิได้หนึ่งอย่าง...นั่นคือการหยอด! ใช่ หยอดเขานั่นเอง หยอดจนกว่าเขาจะเขินแล้วยอมเงียบไป
แต่ก็นะไม่คิดเลยว่าคัตสึกิจะเขินได้น่ารักขนาดนี้
"หุบปากไปเลย"
เขินอยู่ไม่กี่นาทีก็กลับไปเป็นคนหัวร้อนคัตสึกิเช่นเดิม ถ้าเขาลดอาการชอบปล่อยหมาออกจากปากลงสักนิด จากที่มีคนชอบอยู่แล้ว คงจะยิ่งมีคนเข้ามาชอบมากแน่ๆเลย หน้าตาก็ป๊อปอยู่แล้วด้วย
"เอ๋? คิดไปคิดมาหรือเราจะซื้อห้างนั่นเป็นเครือของเราเลยนะ คัตสึกิว่าดีไหม"
"เลิกใช้เงินฟุ่มเฟือยสักทีเถอะน่ายัยโง่"
"ก็ห้างมันสวยดีนี่นา"
"ครั้งที่แล้วเหมาร้านขายขนมยังไม่พอใจรึไง"
"อย่าขุดเรื่องเก่าสิคัตสึกิ"
ก็คนมันหิวนี่ แค่เหมาร้านขายขนมมากินที่บ้าน เธอก็เจอคัตสึกิที่เปรียบเสมือนพ่อคนที่สองเทศน์เรื่องการใช้เงินแล้ว ไหนจะโดนคุณปู่เรียกไปเทศน์ถึงในโรงเรียนยูเอย์อีก แค่พูดก็เริ่มคลื่นไส้หัวหมุนตาลายแล้ว
หลายวันผ่านไป...
เมื่อคัตสึกิเอ่ยปากว่าจะพาไปเที่ยว ก็ต้องเป็นไปตามปากที่เอ่ย เพราะวันก่อนเขาสัญญากับไคยะว่าจะพาเธอไปเที่ยวที่ห้างเมื่อถึงวันหยุด แล้วนี่ก็ถึงวันหยุดสุดสัปดาห์จริงๆ คัตสึกิต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้ตัวเอง พลั้งมือระเบิดหน้าไคยะ ที่แอบย่องเบาเข้ามาในห้องเขาตอนเช้าตรู่
"เมื่อกี้ฉันฆ่าเธอได้เลยนะยัยบ้า เล่นอะไรปัญญาอ่อนไปได้!"
"เรารู้ว่าคัตสึกิจะไม่พลั้งมือทำอะไรแบบนั่นหรอก"
"เคยเห็นฉันเป็นผู้ชายบ้างไหมหะ!"
"อ้าว คัตสึกิไม่ใช่ผู้ชายเหรอ"
"อย่ามากวนประสาทฉันนะไคยะ!"
ย้อนไปเมื่อ5นาทีก่อน..
"หนูไคยะมาทำอะไรแต่เช้าเลยลูก แล้วนั่นถืออะไรมาเยอะแยะ"
"หนูเอาผลไม้มาฝากนะคะคุณแม่ แล้วก็กะจะให้คัตสึกิพาไปซื้อของด้วยค่ะ"
"เจ้าลูกชายแม่ยังไม่ตื่นเลยนะลูก งั้นดีเลย แม่วานหนูไปปลุกไอ้ลูกบ้าให้แม่หน่อยนะลูก"
"ค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปปลุกเขาให้ค่ะ"
ไคยะรับคำก่อนเดินเข้ามาในบ้านบาคุโกพร้อมวางถุงผลไม้ของฝากจากอังกฤษลงบนโต๊ะอาหาร ปกติคัตสึกิจะตื่นเช้านี่นาไหงตื่นสายซะได้ละ
"เดี๋ยวหนูลงมาล้างเองนะคะ"
"จ้าลูกรัก"
เมื่อจัดแจงวางถุงผลไม้เสร็จ ร่างบางจึงเดินตรงไปขึ้นบันไดเพื่อไปปลุกคนหัวร้อน
"ยังนอนอยู่อีกเหรอ"
ไคยะค่อยๆก้าวเข้ามาในห้องนอนของคัตสึกิ ทรุดตัวนั่งลงข้างเขาช้าๆ ปกติประสาทสัมผัสที่เร็วจนน่าอิจฉาของคัตสึกิจะทำงานนี่นา คงหลับลึกจริงๆแฮะคราวนี้...งั้นก็
"จุ๊บ!"
ปลายจมูกสวย ถูกแตะลงเบาๆที่แก้มนุ่มของคนหัวร้อน ไม่นานคัตสึกิก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะสัมผัสที่แสนนุ่มนิ่มบนแก้ม แต่ถึงจะลืมตาตื่นขึ้นมาได้ไม่กี่วินาทีเสียงร้องโวยวายก็ดังขึ้นตามมาทันที
ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นกันด้วย ไม่ได้ขโมยจูบนะ โวยวายอย่างกับจะโดนฉุด
กลับมาที่ปัจจุบัน..
"เราเปล่ากวนประสาทสักหน่อย"
"ยัยโง่ แล้วเมื่อกี้หอมแก้มฉันทำไมหะ!"
ไคยะสังเกตเห็นใบหน้าของคัตสึกิที่เริ่มขึ้นริ้วเป็นสีแดง ก็แค่หยอกเล่นเองนะทำไมต้องโวยวายเสียงดังด้วย
"ปลุกคัตสึกิไง วันนี้คัตสึกิสัญญาว่าจะพาเราไปห้างนะ อย่าทำเป็นลืมสิ"
"ก็จะพาไปไง นี่มัน9โมงอยู่เลยนะโว้ย กว่ามันจะเปิดตั้ง10โมง! รีบร้อนนักรึไง"
"ก็เรารีบนี่นา ไหนๆคัตสึกิก็ตื่นแล้ว ลงไปกินข้าวกันเถอะ"
"เออ เดี๋ยวตามลงไป ขออาบน้ำก่อน"
"อย่าช้านักละ"
"โว้ย! จู้จี้อยู่ได้ มาอาบน้ำด้วยกันไหมหะ"
"ชะ...เชิญคัตสึกิคนเดียวเถอะ เราไปล้างผลไม้ดีกว่า!"
ไคยะรีบวิ่งออกจากห้องทันที โดยมีคัตสึกิที่ตะโกนไล่หลังเธอมา
"แค่นี้ก็เขินนะยัยเด๋อ"
จะตะโกนทำซากอะไรละตาบ้า โธ่อายคุณแม่หมดแล้ว ไคยะเดินลงมาล้างผลไม้ ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำราวกับคนไข้ขึ้น มิทซุกิที่เห็นท่าทีขวยเขินแบบนั่นก็อดยิ้มตามไม่ได้ น่ารักจริงๆเลยคู่นี่ เมื่อไรฉันจะได้ยินข่าวดีนะ
10 นาทีต่อมา...
Rrrrr Rrrr Rrrr
"หนูไคยะเสียงโทรศัพท์หนูรึเปล่าลูก"
"เดี๋ยวหนูมาช่วยจัดจานต่อนะคะ"
ไคยะวางเชอรี่ในมือลง แล้วเดินไปรับสายโทรศัพท์ข้างนอก เธอสไลด์หน้าปัดไปด้านข้างแล้วจึงกรอกเสียง
'มีอะไรหรอค่ะคุณปู่...เอ๋ หนูจำได้ว่า ทางบริษัทนั่นไม่มีปัญหาแล้วนะคะ...ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ
ไคยะวางสายลง ทั้งๆที่เป็นวันหยุดแท้ๆเลย ทำไมต้องมามีปัญหาอะไรตอนนี้ด้วยนะ!
"คุณแม่คะ พอดีว่าตอนนี้หนูมีธุระด่วน ฝากบอกคัตสึกิให้ไปเจอกันที่ห้างเลยนะคะ"
"ได้จ้า เดินทางดีๆนะลูก"
ไคยะโค้งหัวให้มิทซุกิตามมารยาทก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถที่มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว
คาวาอิ ไคยะ สาวน้อยนักธุรกิจ อายุเพียงแค่ 15 ปี แต่เธอสามารถเป็นเจ้าของบริษัททั้งหมด10แห่งทั้งในประเทศและนอกประเทศ แต่กว่าที่เธอจะมายืนบนจุดนี่ได้ เธอต้องทนทุกข์ทรมานกับความหลังที่ปวดร้าวมานานนับ5ปี ไม่มีใครรู้นอกจากคุณปู่และอาจารย์ทั้งสองของเธอ ใช่ คัตสึกิเองก็รู้ไม่ได้...
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ อาจารย์โชตะ"
"ทางบริษัทหลักของเธอถูกขโมยข้อมูลลับสุดยอดไป ถึงจะเอาไปได้แค่นิดเดียวเพราะระบบรักษาความปลอดภัยทำงานซะก่อน แต่เธอก็น่าจะรู้ว่าข้อมูลที่เสียไป สามารถเอาไปขายต่อได้มหาศาล ตอนนี้ปู่ของเธอกำลังสั่งคนตรวจสอบอยู่ รอเธออนุมัติให้ตามจับตายอยู่"
"ฮะฮะ จับเป็นเถอะค่ะ เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นต้องทำกันขนาดนั่นเลย" ไคยะหัวเราะร่า
"หัวเราะงั้นหรอ? ปกติจะโวยวายตามฆ่าคนก่อเหตุแล้วหนิ"
เจ้าหญิงน้ำแข็ง นั่นคือ ฉายา ของ คาวาอิ ไคยะ ผู้บริหารใหญ่ของบริษัทEOG และอีกเก้าบริษัทที่ไม่ได้กล่าวมา ถึงอายุจะไม่ถึงเกณฑ์ตามกฎหมาย แต่เธอก็สามารถแสดงศักยภาพผู้นำออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน โดยมี เนซึ ผู้อำนวยการโรงเรียนยูเอย์ปู่ของเธอค่อยดำรงตำแหน่ง ให้จนกว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะ แล้วเข้ามาบริหารมันได้อย่างเต็มตัว ถึงจะคอยดำลงตำแหน่งให้ไคยะ แต่คนชักใยเบื้องหลังของการทำงานจริงๆก็คือ ไคยะ การตัดสินใจของเธอ คือ สิ่งที่เด็ดขาด สั่งให้ฆ่าก็ต้องฆ่า ภายใต้ใบหน้าที่เรียบนิ่ง แสดงให้เห็นได้ชัดแล้วว่า คาวาอิ ไคยะ เจออะไรมามากกว่าคนทั่วไปแล้ว
ไอซาวะ โชตะ ยกยิ้ม
ไอ้เด็กที่ชื่อ บาคุโก คัตสึกิ คงจะละลายน้ำแข็งออกจากหัวใจของไคยะได้แล้วสินะ
"หนูเปลี่ยนไปแล้วค่ะ"
"ดีแล้วละ ทุกคนชอบรอยยิ้มของเธอนะไคยะ"
คราวนี้ก็คงเหลือแต่ภาวนา ไม่ให้ไอ้เจ้าบาคุโกอะไรนั่น เป็นอะไรไป ความหวังที่จะรักษาความรู้สึกของ ไคยะให้หายดีก็อยู่ที่นายแล้วละ...
น้องหวงตาคัตม๊ากกก
ไรท์จะมาสรุปข้อมูลของน้องง่ายๆ ให้รีดนะคะ เผื่อรีดคนไหนงง
1) น้องเคยบอกว่าตัวเองเป็นวิญญาณของห้อง จริงๆ แล้ว น้องไม่ใช่วิญญาณของห้องเลยค่ะ ทุกคนรู้จักน้องหมดแต่ไม่ค่อยมีใครอยากสนิทกับน้องสักเท่าไหร่เพราะ
น้องชอบตีหน้านิ่ง แถมเป็นคุณหนู ทุกคนเลยคิดว่าน้องหยิ่ง แล้วพอน้องไม่มีเพื่อน น้องก็เลยคิดว่าตัวเองเป็นวิญญาณของห้องเพราะไม่มีเพื่อนค่ะ
2) อาจารย์ที่สอนน้องต่อสู้คือ ออลไมท์และไอซาวะ ค่ะ ส่วนปู่ของ น้องคือ เนซึ ผู้อำนวยการของโรงเรียนยูเอย์ นี่คือ ข้อมูล น้องทั้งหมดของน้องในตอนนี้ ส่วนปมและอื่นกำลังจะตามมาเรื่อยๆนะฮะ>0<
ปล.ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆนะคะ ไรท์จะพยายามเขียนให้เต็มที่เลยค่ะ
ความคิดเห็น