คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Develop
4
Develop
"อ้าวหนูไคยะ วันนี้มาทำการบ้านกับไอ้ลูกบ้าหรอลูก"
มิทซุกิร้องทัก เมื่อเห็นไคยะเดินมารอเจ้าลูกชายหน้าบ้าน ตั้งแต่มาทำรายงานด้วยกันวันนนั้นไคยะก็มาให้บ่อยๆ
น่ารักจริงๆเลยหนูไคยะมองยังไงก็ไม่เคยเบื่อ ทั้งสีผม หน้าตาหรือแม้แต่รูปร่างก็สะสวยไปเสียหมด (อวยว่าที่ลูกสะใภ้ขั้นสุด)
"ค่ะ คุณแม่"
"งั้นเชิญเลย เดี๋ยวแม่ไปเรียกไอ้ลูกบ้ามาให้นะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูขึ้นไปหาคัตสึกิเอง"
"ได้จ้าลูกรัก งั้นแม่ออกไปซื้อของก่อนนะจ๊ะ ฝากเฝ้าบ้านหน่อยนะลูก"
"ค่ะ ไปดีมาดีนะคะคุณแม่"
ไคยะโค้งหัวให้มิทซุกิก่อนจะขอตัวเข้าไปหาบาคุโกที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนแสนสนิทเพียงคนเดียวของเธอไปเสียแล้ว
ทั้งๆที่แต่ก่อนพยายามอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดแต่กลับต้องเริ่มเปิดใจเพราะคัตสึกิสอนให้เธอเห็นอะไรหลายๆอย่างในสิ่งที่มนุษย์ผู้โดดเดี่ยวแบบเธอไม่เคยเห็น
แถมเขายังเป็นคนเดียวที่สามารถละลายน้ำแข็งในใจเธอได้อีกด้วย เผลอแป๊บเดียวในหัวก็มีแต่ คัตสึกิ ซะแล้ว แม้ตอนแรกๆจะไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่ แต่พอมาสนิทกันจริงๆถึงได้รู้ว่าคัตสึกิเองก็ไม่ใช่อันธพาลจอมหาเรื่องอย่างที่เธอคิด
"มาแล้วเหรอยัยหัวสายไหม ชักช้าเหมือนเดิมเลยนะเธอน่ะ"
ไคยะเปิดประตูเข้ามาในห้องของคัตสึกิ เธอรู้จักกับบ้านบาคุโกราวกับรู้จักลายเส้นบนฝ่ามือตัวเอง
ไคยะชอบมาเที่ยวเล่นบ้านบาคุโกบ่อยๆ ตั้งที่รู้จักกัน นั่นก็เป็นสาเหตุที่พวกเขาสนิทกันมาก
"อื้ม เราซื้อเค้กช็อกโกแลตมาฝากนายกับคุณแม่ด้วยละ"
"รู้ใจฉันนี่ ยัยหัวสายไหม"
"ก็เห็นคัตสึกิบ่นหิวนี่น่า"
"แล้วไม่กินด้วยกันรึไงยัยซื่อบื้อ"
บาคุโกตักขนมเข้าปาก โดยหางตาก็ชำเลืองมองยัยหัวสายไหม ปกติจะเข้ามาแย่งกินไหงไม่แย่งกันเหมือนก่อนละ
จริงๆแล้วบาคุโกไม่ค่อยชอบของหวานสักเท่าไหร่ อย่างเขามันต้องของเผ็ดๆสิถึงจะถูก
แต่พอโดนยัยเด็กดื้อ อ้อนให้กินเขาก็ต้องยอมสุดท้ายเค้กก็กลายเป็นหนึ่งในของโปรดไปเสียแล้ว
"ไม่ละ เราซื้อมาให้นาย"
"แล้วทำงานวิชาอะไรละนั่น"
บาคุโก มองสมุดวาดรูปในมือของเธอ เขาจำได้ดีเพราะเป็นคนเลือกให้ตอนไปซื้อของด้วยกัน ไคยะกางสมุดวาดรูปลงบนโต๊ะทำงานเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร
บทจะเงียบก็เงียบเกิน
"วาดอะไรน่ะยัยโง่"
บาคุโกถือวิสาสะหยิบสมุดวาดรูปของเธอขึ้นมาดู ไคยะเองก็ไม่รอช้าให้เขาเห็นถึงความน่าอายพยายามคว้าสมุดของเธอคืน แต่เพราะความสูงที่ต่างกันเธอจึงกลายเป็นคนที่ปีนไปนั่งตักเขาแทน โดยไม่รู้ตัว
ลูกแมวในอกราชสีห์รึ
"คัตสึกิ เอาคืนมานะ เรายังไม่อนุญาตให้ดูสักหน่อย"
"ขอดูหน่อยไม่ได้รึไงยัยหัวสายไหม ทำเป็นหวงไปได้"
"มันน่าอายจะตาย"
"เออ ก็น่าอายจริงแหละวาดอะไรของเธอเนี่ยยัยโง่!"
"ก็แค่ออกแบบชุดเล่นๆเอง ไม่ได้วาดจริงจังสักหน่อย"
"นี่ เธอเองก็จะเป็นฮีโร่ด้วยเหรอ"
ชุดในกระดาษที่เธอวาด มองดูยังไงก็รู้ว่ามันก็คือชุดของฮีโร่ ไม่ใช่รึไง ออกแบบได้เท่เหมือนกันนี่หว่ายัยนี่
"ก็ใช่ แต่เราจะไม่ไปเทียบชั้นกับคัตสึกิหรอกนะ เราจะคอยซัพพอร์ตคัตสึกิอยู่ด้านหลังเพราะฉะนั้นหายหวงได้"
"ฉันไม่ต้องการให้เธอมาคอยซัพพอร์ตฉันสักหน่อยยัยโง่"
"แต่เราอยากทำนะ! อยากคอยระวังหลังให้คัตสึกิ อยากคอยเป็นที่พักพิงให้คัตสึกิเวลาเหนื่อย...แล้วก็อยาก อยู่เคียงข้างคัตสึกิตลอดไปด้วย!"
"โอ๊ย! เราเจ็บนะ"
ไคยะร้องออกมาเมื่อถูกคัตสึกิผลักจนต้องหงายหลังลงพื้น ถ้าบอกว่าหนัก เธอก็ยอมลงจากตักให้แล้วไม่เห็นจะต้องผลักกันเลย มันเจ็บนะ
"ตื่นได้แล้วยัยบ้า ตัวเล็กอย่างเธอจะคอยระวังหลังให้ฉันได้ยังไง อีกอย่างใช้อัตลักษณ์ไม่ได้ไม่ใช่รึไง"
"เรารู้ แต่เราพยายามควบคุมมันอยู่นะ รอเราหน่อยได้ไหมละ รอวันที่เราจะสามารถไปยืนอยู่ข้างๆ คัตสึกิได้น่ะ"
สีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมาดมั่นของคาวาอิ ไคยะ ไม่เคยลดลงเลย ตั้งแต่วันที่เธอคิดที่จะมีเขาเพียงคนเดียวในชีวิต สถานะไหนก็ได้ เธอเป็นให้เขาได้ทุกอย่างอยู่แล้ว!
"เหอะ! ถึงเธอจะไม่ยอมบอกฉันก็เถอะว่าอัตลักษณ์ของเธอคืออะไร แต่ก็รีบๆควบคุมมันแล้วก็มาคอยระวังหลังให้ฉันเร็วๆก็แล้วกัน"
"นึกว่าจะใจร้ายขนาดไม่ยอมให้เราระวังหลังให้ซะแล้ว"
"บ่นอะไร"
"เปล่าสักหน่อย นี่แล้วคัตสึกิเคยออกแบบชุดฮีโร่ของตัวเองไหม"
"เคย"
"ขอดูหน่อยสิ"
"ไม่มีวัน!"
"ใจร้าย! เอาสมุดวาดรูปเราคืนมาเลย"
ไคยะดึงสมุดวาดรูปคืน ลุกขึ้นยืนเดินหนีเขาไปนอนเล่นบนเตียงแทน ถึงจะยอมคัตสึกิขนาดไหนแต่ไคยะก็คือไคยะ เหมือนเดิม
"อะไรวะแค่นี้ก็งอน แล้วนั่นมันเตียงฉันนะโว้ย ลุกออกมาเลย!"
"ไม่! เราจะนอนอยู่ตรงนี้ จนกว่าคัตสึกิจะขอโทษเรา"
"ฝันไปเถอะยัยโง่!"
บาคุโกเริ่มเข้าโหมดหมาบ้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จัดการจับขาไคยะลากลงจากเตียงทั้งๆที่เธอเองก็สวมกระโปรงนักเรียนอยู่!
"คัตสึกิ เราใส่กระโปรงนะ!"
"ไม่รู้แหละ ตอนเธอช่วยฉันกระทืบพวกนักเลงโรงเรียนข้างๆกระโปรงเปิดกว่านี้ยังไม่เห็นเขิน"
ก็ตอนนั้นมันฉุกละหุกนี่นา จู่ๆก็โดนนักเลงจากโรงเรียนใกล้เคียงดักรุมกระทืบสาเหตุเพียงแค่หมั่นไส้บาคโก คัตสึกิ (แล้วไหงมาเหมารวมเธอ) ที่ชอบทำตัวก่างเปรี้ยวตีนชาวบ้านเขาไปทั่ว ทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างไคยะต้องรีบปลุกสัญชาตญาณสัตว์ล้านปี เอ่อ หมายถึง ความสามารถในการต่อสู้ออกมาช่วยคัตสึกิกระทืบพวกนักเลง
เธอเองก็จะไม่ยอมเป็นตัวถ่วงของเขาเด็ดขาด การที่จะได้ยืนเคียงข้างคัตสึกิตลอดไปคือการช่วยเหลือและไม่เป็นตัวถ่วงชีวิตของเขาตั้งแต่แรกเริ่ม
"เราไม่ได้เขินนะคัตสึกิ อีกอย่างเราจะไม่ลุกด้วยถ้าคัตสึกิไม่ยอมขอโทษเรา"
"ดี ถ้าหัวแตกก็อย่าโทษฉันแล้วกันยัยโง่ดื้อด้าน"
ดูเหมือนคนหัวร้อนจะเอาจริง เขาพยายามลากเธอลงจากเตียงอย่างเอาเป็นเอาตาย ไคยะที่เห็นท่าไม่ดีจึงต้องขอยอมเป็นฝ่ายแพ้ไป เพราะถ้าขืนยังดื้อรั้นอยู่ต่อได้หลังหักกลับบ้านแน่
"เรายอมแล้ว หยุดลากเราได้แล้วคัตสึกิ"
"เหอะ! คิดว่าจะแน่"
บาคุโกยอมปล่อยขาของเธอให้เป็นอิสระ เพราะถ้าขืนยัยดื้อด้านยังไม่ยอมเขาคงต้องลากเธอลงจากเตียงจริงๆ เขาจะไม่ขอโทษใครง่ายๆ เด็ดขาด ถ้าเรื่องนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ จ้างให้พูดก็ไม่พูดเด็ดขาด! ถึงจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันขนาดไหนก็ไม่พูด!
"เรากลัวหลังหักนี่นา เตียงคัตสึกิต่ำซะที่ไหน ถึงจะมีพรมนุ่มๆ คอยรองรับก็เถอะ แต่ก็กลัวอยู่ดีแหละ"
ไคยะพองแก้มยุยๆ ของเธอขึ้น
ชิ! คาวาอิ ไคยะคนนี้ไม่เคยเอาชนะบาคุโก คัตสึกิ ได้เลยจริงๆ แพ้ตลอด แพ้ทุกอย่าง!
ถึงจะไม่ค่อยมีคอมเมนท์แต่ไรท์ก็ยังสู้เหมือนเดิม ฮึ่บ!!*^* ต้องเขียนให้จบ!
เรื่องนี้เน้นความหวานเป็นหลักค่ะ หวานแบบไม่รู้สถานะนี้ก็น่ารักดีนะ>////<
ความคิดเห็น