คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : power
3
power
"อ้าว อิ่มแล้วเหรอจ๊ะ หนูไคยะ"
มิทซุกิถามขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าไคยะวางช้อนส้อมลงข้างจาน แม้จะอยากอยู่ต่ออีกหน่อย แต่คุณปู่ต้องดุเธอแน่ๆถ้ากลับดึกมากไปกว่านี้
"ค่ะ หนูอิ่มแล้วค่ะ"
"อิ่มแล้วก็ดี ฉันจะได้ไปส่ง"
บาคุโก คัตสึกิ ลุกขึ้นจากโต๊ะ หลังรอไคยะกินข้าวเสร็จ กินอืดอาดยืดยาดชะมัด
"หนูไปก่อนนะคะคุณแม่ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้อยู่ช่วยล้างาน"
"โอ๊ยไม่เป็นไรจ้าลูกสาว หน้าที่นี้เป็นของไอ้ลูกบ้า แม่ไม่ถือสาอะไรหรอกจ๊ะ วันหลังมากินข้าวบ้านแม่อีกนะ"
"ค่ะ จะพยายามมาอีกรอบให้ได้นะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
ไคยะบอกลามิทซุกิ แล้วรีบสาวเท้าวิ่งตามบาคุโกออกไปข้างนอก ก้าวของเขายาวกว่าเธอเพราะความสูงที่ต่างกัน ทำให้ไคยะต้องรีบสาวเท้าวิ่งไปที่หน้าบ้านบาคุโกต่อ
"นี่บาคุโก เราโทรให้คนที่บ้านมารับแล้ว อีกเดี๋ยวเขาคงมาถึงแล้วละ นายเข้าบ้านไปในบ้านเถอะ"
"ไม่ละ จะอยู่จนกว่าเธอจะขึ้นรถนั่นแหละ ขืนเข้าไปก็เจอยัยป้าไล่ออกมาอีก น่ารำคาญ"
"โธ่ เราก็คิดว่าเป็นห่วง"
"เป็นห่วงอะไรละยัยบ้า จ้างยังไงฉันก็ไม่เป็นห่วงเธอเด็ดขาด"
"บาคุโกใจร้าย"
"ฉันใจร้ายอยู่แล้ว เออนี่ถามจริงเถอะเธอไปหลบอยู่ซอกหลืบไหนของห้อง ทำไมฉันไม่รู้จักเธอ"
"บาคุโกเองต่างหากที่ไม่สังเกตเราเอง ถ้าบาคุโกสังเกตดีๆจะมีชื่อเราตามหลังคะแนนสอบเสอม"
"งั้นเหรอ...แล้วใครใช้ให้ตัวเธอเล็กละ ตัวเล็กแบบเธอน่ะ ฉันมองไม่เห็นหรอก"
"โห้ย บูลลี่ส่วนสูงเราอะ"
"ก็เธอมันเตี้ยจริงนี่ แถมชอบตีหน้านิ่งอีก รู้ละอย่างเธอต้องยัยเตี้ยหน้านิ่ง"
"ขยันหาฉายาใหม่ๆมาเรียกเราตลอดเลยนะบาคุโก"
"นั่นใช่รถเธอรึเปล่า"
บาคุโกชี้นิ้วไปทางรถประจำตระกูลของไคยะที่แล่นเข้ามาจอด มาเร็วดีแฮะ
"อื้มรถเราเองแหละ เราไปก่อนนะบาคุโก ฝันดีละ"
"เออ"
ไคยะโบกมือลาคัตสึกิแล้วรีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งไม่นานรถก็แล่นออกไปจากหน้าบ้านบาคุโก สู่คฤหาสน์ของเธอ
"วันนี้เป็นยังไงบ้างละหนูน้อยไคยะ"
"ดีมากๆเลยละค่ะลุงออลไมท์"
ไคยะเอนหลังพิงเบาะรถหลับตาลงเพื่อพักสายตาเล็กน้อยกับความเหนื่อยล้าที่เจอมา แค่เผลอแป๊บเดียวความเหนื่อยล้าที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนเข้ามาถล่มเธอทันที
"เห้ยๆ ฉันบอกให้เธอเรียกฉันว่าท่านอาจารย์ไง"
"โธ่ลุงก็ หนูไม่ได้อยู่ในการฝึกสักหน่อย แล้วก็ทำไมวันนี้ถึงมารับหนูได้ละคะ ทั้งๆที่ปกติอาจารย์โชตะจะมารับหนูอยู่ทุกวัน"
"วันนี้เจ้าไอซาวะติดภารกิจน่ะ ฉันก็เลยมารับเธอแทน"
"แล้วแบบนี้ถ้าวินเลินโผล่มา หนูคงต้องรอท่านอาจารย์สุดเทพปราบเหล่าร้ายก่อนสินะคะ"
"วันนี้คงไม่โผลมาหรอก ออลไมท์คนดังมาทั้งที"
"ออลไมท์คนดังที่อีกสามนาทีจะกลายเป็นคุณลุงสูบผอมใช่ไหมค่ะนั่น"
ไคยะยกหน้าปัดนาฬิกาขึ้นมาดู
"ชอบล้อฉันเรื่องร่างจริงจังเลยนะเจ้าหนูไคยะ แต่ถึงยังไงถ้าโผล่มาคงต้องปล่อยให้เธอจัดการเหมือนเดิมแหละนะ"
"คุณลุงก็น่าจะรู้นี่ค่ะว่าหนูใช้พลังนั่นไม่ได้ ให้หนูอยู่แบบไร้อัตลักษณ์เถอะค่ะ"
"ยังเหมือนเดิมเลยนะหนูไคยะ จำคำฉันไว้นะเจ้าหนูน้อย ไม่ว่าเธอจะหนีขนาดไหน ความจริงก็คือความจริง เธอไม่สามารถหนีความจริงพ้นหรอก พลังที่เธอได้รับมันก็ของเธอ ถ้าควบคุมมันได้เธอก็จะสามารถเป็นฮีโร่ได้"
ถ้าออลไมท์ได้พูดแบบนี้ให้เด็กคนอื่นได้ฟังคงน้ำตาไหล แต่ไม่ใช่กับเธอ ออลไมท์เป็นอาจารย์ของตั้งแต่10ขวบเห็นหน้ากันจนชิน
"หนูรู้ค่ะ หนูจะพยายามยอมรับมัน"
ไคยะยกมือเรียลขึ้นมาพิจารณา
มือบางที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้ถุงมือสีขาวคู่กาย เธอเกลียดอัตลักษณ์ทั้งสองของตัวเอง และไม่คิดจะนำมันออกมาโชว์ทั้งที่มันโคตรจะเท่ แต่ทางกลับถึงมันจะเท่ขนาดไหนแต่เธอก็จะต้องเป็นอันตรายไปด้วย เก็บซ่อนมันไว้นั่นแหละดีแล้ว...
"ถึงบ้านแล้วปลุกด้วยนะคะลุงออลไมท์"
ไคยะค่อยๆหลับตาลง เรื่องราวในวันนี้จะเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำดีๆของเธอ
เช้าวันต่อมา...
"นี่ยัยหัวสายไหม"
"หืม? มีอะไรกับเรางั้นเหรอบาคุโก"
"เมื่อคืนเธอลืมปากกาไว้ในห้องฉัน เอ้าเอาไปสิ"
บาคุโก คัตสึกิ ส่งปากกาสีชมพูคืนเธอ เหล่านักเรียนที่นั่งใกล้กันถึงกับเหวอเมื่อได้ยินในส่วนที่ไม่ควรได้ยิน บ้าไปแล้วนี่เป็นเรื่องบ้าที่สุดในเช้านี้! เมื่อวานยังกัดกันอยู่เลยไหง ไปบ้านกันละ
"ขอบคุณนะบาคุโก"
ไคยะรับปากกาคืน คิดว่าตกหายในสวนซะแล้ว หลังมือเรียวรับปากกาคืน เกิดเสียงฮือฮามากมาย การที่ไคยะยอมรับปากกาคืนแบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอยืนยันแล้วว่าได้เดินทางไปห้องของบาคุโกจริงๆ
เด่นอีกแล้วไม่ชอบเลย...
"หุบปาก! นินทาอะไรกันวะ"
"ช่างพวกเขาเถอะบาคุโก เราไม่ถืออะไรหรอก"
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา คาวาอิ ไคยะ และ บาคุโก คัตสึกิ ก็ได้มาเป็นเพื่อนกันในที่สุด ถึงเทอมนี่จะเป็นเทอมสุดท้ายของการเรียนมัธยมต้น ก็เถอะ
-จบตอน-
พึ่งเปิดแค่วันเดียวผู้ติดตามเยอะมาก ขอบคุณมากๆค่ะ>///<
ความคิดเห็น