คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Fragrant
14
Fragrant
"ในเอกสารมีรายละเอียดวินเลินอยู่4ชนิดนะครับ!หากตีพิมพ์ละก็ถือเป็นเรื่องน่าอับอายของยูเอที่ถือเป็นจุดสูงสุดของญี่ปุ่นเลยชัดๆ!! พวกเราผู้เข้าสอบต่างก็คาดหวังการชี้แนะของฮีโร่ผู้ที่จะมาเป็นแบบอย่างถึงได้มานั่งกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้นะครับ!! แล้วก็นายคนหัวหยิกหยอยตรงนั้น!"
"เอ๋!? ผมหรอ"
ชายหนุ่มสวมแว่นมองตาขว้างใส่มิโดริยะ นั้นมันก็ทำให้นิสัยขี้กลัวของเขาถูกปลุกออกมา มิโดริยะนั่งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า
พ่อแว่นที่เห็นก็บอกถึงเหตุผลที่ทำให้เขาต้องเรียกดุมิโดริยะตบท้ายด้วยการพูดจาถากถางเขาไปหนึ่งที
"เอาแต่พึมพำอะไรไม่รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...มันรบกวนสมาธิ! ถ้าคิดจะมาเที่ยวชมล่ะก็รีบๆออกไปจากที่นี่ซะเถอะ"
"ขอโทษนะครับ"
"เอาละ ฉันจะไม่พูดอะไรให้มากจะอธิบายสั้นๆให้เข้าใจนะ วินเลินที่4มี0คะแนน! ถ้าจะให้พูดมันก็เป็นตัวเกะกะ แต่ละสนามจะมีอยู่สนามละตัว เป็นกิมมิกที่พบอยู่ในที่แคบๆและจะอาละวาดหนักมากระวังกันให้ดี "
เมื่อไคยะกล่าวจบ นักเรียนต่างๆก็เริ่มทำความเข้าใจ ว่ามันเองก็คงคล้ายๆกับเกม แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมยูเอถึงให้ผู้หญิงอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับพวกเขาออกมาอธิบายละ หรือ เธอคือโปรฮีโร่ ที่มีใบหน้าเด็กกัน
"ขอบพระคุณครับ ขออภัยที่เสียมารยาทนะครับ!"
"ค่ะ ดีนะคะที่รู้ตัวว่าเสียมารยาทถ้าจะถามก็ขอแค่ถาม แต่ถ้าจะจาบจ้วงคนอื่นไปด้วยมันดูเป็นเด็กมากเลย คุณน่ะดูเป็นคนจริงจังแต่ก็ไม่ควรใช้ความจริงจังนั้นล่วงเกินคนอื่น เป็นถึงคนลูกชายตระกูลอีดะ อย่าทำให้คนรอบตัวผิดหวังสิคะ"
กึก!
สายตานี้มันใช่สายตาเด็กที่มีรุ่นราวคราวเดียวกันกับเราแน่น่ะหรอ สายตาที่นิ่งและดูมีแรงกดดันแบบนี้ มันเป็นสายตาของปีศาจชัดๆ เหล่านักเรียนเริ่มคิดไม่ตก
(สายตาที่ไคยะมองก็ไปก๊อปมาจากการมองของโชตะล้วนๆ อาจารย์ไอซาวะเคยสอนน้องให้มองแบบนี้)
"จะไม่ทำให้ผิดหวัง ขอโทษจริงๆนะครับ!"
ชายหนุ่มสวมแว่นโค้งหัวขอโทษเธอก่อนจะนั่งลง ไคยะจึงกล่าวต่อเพื่อปิดการชี้แจงรายละเอียดในครั้งนี้
"ก็ดีค่ะ เรื่องที่ฉันต้องบอกก็มีเท่านี้แหละคะสุดท้ายนี้ฉันขออธิบายคำขวัญโรงเรียนให้ฟังสักหน่อย วีรบุรุษคนหนึ่งนาม นโปเลียน โบนาปาร์ตเคยกล่าวไว้ ว่า วีรบุรุษที่แท้จริงนั้นคือผู้ที่ก้าวข้ามความทุกข์ยากของชีวิตไปได้ Plus Ultra (ไปให้ไกลยิ่งกว่า)!!ถ้าอย่างนั้นแล้วก็ขอให้ทุกคนได้รับบททดสอบที่ดี เชิญไปรอที่สนามสอบได้ค่ะ"
เมื่อร่างบางกล่าวจบ จึงรีบเดินลงจากเวทีตามด้วยพรีเซ็นต์ไมค์ที่เดินตามหลังเธอลงมาติดๆ
"พูดได้เก่งมากเลยหนูไคยะ"
เขาพูดขึ้นพร้อมชูนิ้วโป้งให้เธอ
"กว่าจะพยายามพูดออกมาได้เล่นเอาเกือบตายเลยละคะ"
ร่างบางปาดเหงื่อ
"พยายามฝึกเข้าไปเดี๋ยวมันก็เคยชินเอง ฉันต้องแยกกับเธอตรงนี้แล้ว เดี๋ยวจะต้องไปให้สัญญาณเจ้าพวกลูกเจี๊ยบอีก"
"ค่ะ"
ไคยะพยักหน้ารับก่อนจะเดินแยกกับพรีเซ็นต์ไมค์ไปอีกทาง
ทางที่เธอจะไปนั้นมันเป็นห้องส่วนรับชมที่จะให้อาจารย์ได้ดูความสามารถของผู้เขาสอบทุกคน
"ดีคะลุงออลไมท์"
"มาแล้วหรอสาวน้อยไคยะ มานั่งนี่สิการทดสอบจะเริ่มแล้วนะ"
"ค่ะ"
ไคยะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของตนขณะเดียวกันการทดสอบก็เริ่มขึ้น
ร่างบางมองไปที่จอมอนิเตอร์สนามสอบA สนามสอบของคัตสึกิ เพียงแค่ไม่กี่พริบตาหุ่นยนต์จำลองก็ถูกเขาระเบิดเป็นจุน
"ในเวลาที่มีจำกัดกับพื้นที่ที่กว้างขวางมันจะโชว์ของกันจากตรงนั้นละ"
"การจะรับรู้สถานการณ์ให้เร็วที่สุดต้องอาศัยพลังด้านข่าวสาร"
"ถ้าไปถึงที่เกิดเหตุช้าก็ไม่ก็ไม่ต้องพูดกันเลยดังนั้นจึงต้องมี พลังขับเคลื่อน"
"จะใจเย็นอยู่ได้ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนหรือไม่ขึ้นอยู่กับ พลังการตัดสินใจและพลังต่อสู้แบบเพียวๆ"
คณะอาจารย์ร่วมถึงปู่ของฉัน ผู้อำนวยการเนซึเริ่มวิเคราะห์ นักเรียนในสนามต่างๆ
"นี่เป็นรูปแบบที่เอาพลังความสามารถขั้นพื้นฐานเพื่อการปกป้องสันติของชุมชนมานับเป็นคะแนนน่ะนะ"
"เอ๋? ว่าแต่ปีนี้เธอคิดว่าใครจะเป็นที่นะหนึ่งละไคยะ"
ฮีโร่18บวกนามมิทไนท์หันหน้ามาถามเธอ
"บาคุโก คัตสึกิ ค่ะ"
"เธอกลายเป็นคนอวยแฟนตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ไคยะ"
ไอซาวะ โชตะ ที่อยู่มุมห้องถามร่างบางขึ้น
"ยังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อยนะคะ อีกอย่างหนูไม่ได้อวยนะอาจารย์โชตะ หนูแค่คิดว่าเขานี่แหละค่ะที่หนึ่ง"
"อวยกันเห็นๆ"
"เปล่าอวยนะคะ"
"แต่ปีนี้ดูมีแววเยอะเลยนี่นาหนูไคยะ แหม่ก็ยังไม่รู้หรอกมั้งการจะดูถึงคุณค่าที่แท้จริงน่ะ"
ออลไมท์เลื่อนมือไปกดปุ่มสีแดงเพื่อปล่อยวไคยะจึงพูดต่อเขาไป
"มันคงต้องใช้อำนาจคุกคามที่นากริ่งเกรงเป็นอย่างมากสินะคะ ถึงจะสู้แต่มันก็ไม่ได้ผลดีอะไรต่อตนเองเลยสักหน่อยแต่เพราะงั้น มันเลยมีเวลาที่เกณฑ์สำคัญของฮีโร่จะปรากฏตัว"
"ใช่แล้วละหนูน้อยไคยะ จงดูซะละ"
วินเลินศูนย์คะแนนถูกปล่อยออกมา ไคยะมองดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้นผ่านจอมอนิเตอร์ ผู้เข้าสอบต่างวิ่งหนีวินเลินศูนย์คะแนนกันให้ทั่ว ต่างจากคนคนนึงที่เธอเองก็คิดไว้แล้ว
"มิโดริยะ..."
"รู้จักกันด้วยหรอ"
"รู้จักคะคุณปู่ เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นหนูเอง"
"งี้สินะ ตอนที่เจ้าแว่นนั่นพูดจาไม่ดีใส่เด็กหัวยุ่งๆคนนั่นเธอถึงได้เข้าไปสอนเจ้าแว่นขนาดนั้น"
"ก็มิโดริยะเขาไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงหนิค่ะอาจารย์โชตะ"
ไคยะหันหน้ากลับไปจอมอนิเตอร์สนามสอบBที่มิโดริยะพุ่งเข้าไปชกวินเลินศูนย์คะแนนซะปลิว
เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหลังจากที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่เข้ามาดูการคัดเลือกครั้งแรก(ตอน5ขวบ)
"ซัดซะปลิวเลย"
"เหมือนเด็กที่พึ่งใช้อัตลักษณ์"
"หนูว่ารีบส่งคุณยายลงไปดูเถอะคะ เดี๋ยวเขาจะตายเอา"
ร่างบางเสนอ
เวลาผ่านไปการสอบจบลงด้วยดีมิโดริยะได้รับการรักษา ส่วนไคยะเองก็รีบเดินลงไปหาคัตสึกิที่นั่งพักอยู่หลังกลับออกมาจากสนาม
"เป็นยังไงบ้างคัตสึกิ"
"สนุกดี"
"เล่นซัดวินเลินจำลองไปซะเยอะเลยนะ"
"เห็นด้วยรึไง"
"ก็ดูตลอด ดะ..เดี๋ยวสิคัตสึกิที่นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะ"
ใบหน้าหวานเริ่มแดงเถืองเมื่อคนหัวร้อนจอมเอาแต่ใจดึงเธอเข้าไปหอมฟอดใหญ่
"นั้นมันผู้หญิงคนที่อธิบายเมื่อตอนนั้นนี่น่าเป็นแฟนกับคนนี้เองหรอ"
"แสดงว่าเป็นเด็กรุ่นเราสินะ"
"อีกคนดูเอาแต่ใจชะมัด ไม่เห็นจะเหมาะกันเลย"
ผู้คนโดยรอบเริ่มวิจารณ์ซึ่งมันก็ไม่สามารถลอยเข้ามาในหูเธอได้เลยก็เพราะอีอาการเขินจนไม่สามารถรับรู้สิ่งอื่นๆมันดันกำเริบขึ้นมา
"หนวกหูเว้ยไอ้พวกตัวประกอบ!"
"ใจเย็นๆสิคัตสึกิ"
ไคยะรีบห้ามคนหัวร้อนก่อนที่เขาจะเข้าไปมีเรื่องกับใคร ให้ตายเถอะเกรียวกราวได้ตลอดเวลาจริงๆ
"นี่ก็สอบเสร็จแล้วเราว่ารีบกลับกันเถอะ"
"เออ ยังไงเธอก็ติดหนี้ฉันอยู่ รีบๆใช้คืนด้วย"
"อะ...อื้อ"
ยังจำได้อีกหรอเนี่ยยยตาบ้าคัตสึกิ!
ไคยะนำมือขึ้นมาปิดหน้าไว้ นี่หน้าเธอจะระเบิดอยู่แล้วนะ โอ๊ยยย ทำไมถึงชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลยนะ
ความคิดเห็น