คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Train
หลังจากที่เรื่องจบลงเจ้าตัวเหลวที่กระจัดกระจายก็โดนพวกฮีโร่เก็บกวาดและนำส่งมอบให้กับตำรวจโดยสันติภาพ ผมมิโดริยะก็โดนมือโปรเอ็ดเอายกใหญ่เว้นแต่คุณคาวาอิที่หมดสติไปหลังจากโดนแรงลมหมัดของออลไมท์ ซัดเข้าใส่เต็มๆก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลส่วนบาคุโกก็ถูกพวกมือโปรชมยกใหญ่ เรื่องน้ำอดน้ำทนที่เขามี ทว่าดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นเพราะเป็นห่วงคุณคาวาอิ พอรู้ว่าเธอหมดสติและกำลังจะถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล เขาก็รีบตามเธอไปทันที
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
"อือ.."
เปลือกตาสีมุกค่อยๆ เปิดออกหลังจากที่สลบไปนานถึงสามชั่วโมงเต็ม
"ตื่นแล้วรึไง"
"คัตสึกิ..."
คนบนเตียงหันหน้าไปหาเจ้าของเสียงด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้นแบบนั้นเลยนะยัยบ้า ฉันไม่ได้เป็นอะไรปลอดภัยดี"
"ขอโทษนะ"
"เธอไม่ผิด"
"เราผิดที่ไม่ฟังนาย"
ไคยะกดใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มเพื่อหลบดวงตาสีโกเมนตรงหน้า ความรู้สึกผิดที่ไม่ยอมฟังคัตสึกิเตือนตั้งแต่ตอนแรกมันมากองรวมกันที่อกของเธอมากมาย
"ร้องไห้?"
"เปล่าสักหน่อย"
"ก็เห็นๆ อยู่ว่าร้อง"
"เราไม่ได้ร้องนะ"
"มานี้"
อ๊ะ!
หญิงสาวร้องเบาๆหลังถูกคัตสึกิดึงตัวเธอขึ้นมากอดเพื่อปลอบโยน ใบหน้าคมคายฝังลงบนซอกคอขาวความรู้สึกโกรธเคืองเธอในตอนแรกมันไม่หลงเหลืออยู่เลยเมื่อเจอใบหน้าสำนึกผิดนั่น เขาเป็นคนที่โกรธง่าย ขี้หงุดหงิดและถ้าโกรธก็จะโกรธนานแต่เมื่อเจอการกระทำสำนึกผิดของไคยะแล้ว เขาก็โกรธเธอไม่ลงจริงๆ
"ถึงฉันจะโกรธเธอขนาดไหน ฉันก็ให้อภัยเธออยู่แล้วยัยดื้อ"
"คัตสึกิ ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องเปลืองตัวแบบนี้"
"พูดอะไรของเธอ"
"ก็ที่นายกำลังทำอยู่ยังไงละ เปลืองตัวมากเลยใช่ไหม"
"ฉันยินดีเปลืองตัวมากกว่านี้อีกถ้าเธอยอมนะ"
ทั้งน้ำเสียงและคำพูดสุดไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวของคนหัวร้อน ทำเอาคนในอ้อมอกเอียงใบหน้าเล็กน้อยด้วยความสงสัย ดวงตากลมตวัดขึ้นสบกับดวงตาสีโกเมนที่มองมาทางเธอตลอดเวลา
"หืม?"
"ช่างมันเถอะยัยบ้า"
"คัตสึกิ"
"อะไรอีก"
"เราอยากกลับบ้าน"
"แผลเธอยังไม่หาย อยู่นี่ไปก่อน"
"อีกสักหน่อยมันก็หายแล้วละ"
"อย่าดื้อ นอนๆไป"
"แต่ว่า..."
"มันดึกแล้วไคยะ"
คัตสึกิลากเสียงต่ำลง ไคยะจึงหยุดดื้อดึงทันที ใครจะไปกล้าขัดใจคัตสึกิกันละ ถึงแม้เธอจะชอบขัดใจเขาอยู่บ้างแต่มันก็เป็นบางทีที่เขายอมอ่อนข้อให้
"ก็ได้เราจะอยู่นี่"
"เออ รีบๆนอน ฉันจะเฝ้า"
บาคุโกลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเตียงคนไข้ ทิ้งตัวนั่งลงไปตั้งใจจะเฝ้าจนกว่าคนตรงหน้าจะยอมหลับลง เขาถึงจะหลับตามเธอได้ การกระทำแบบนี้เขาไม่เคยทำให้ใครมาก่อนแต่สำหรับไคยะแล้วเขาพร้อมทำให้เธอเสมอ
สองวันต่อมา...
เวลา 6:05 นาที
หลังจากที่ไคยะออกจากโรงพยาบาล เธอก็ถูกคุณลุง ไม่สิ ฮีโร่สัญญาลักษณ์แห่งสันติภาพอย่างออลไมท์เรียกหา ให้ไปพบที่ชายหาดช่วงเช้าตรู่พอดี หญิงสาวลงจากรถจักรยานที่เธอพึ่งปั่นมาถึงหน้าหาดสกปรกแห่งนี้
"มีอะไรงั้นหรอคะลุงออลไมท์ เรียกหนูมาที่กองขยะริมหาดทำไมกัน"
เธอถามหลังจากที่เดินลงมาถึงหาดทรายละเอียดที่เต็มไปด้วยขยะ
"มาพอดีเลยสาวน้อยไคยะ เรากำลังรอเธออยู่พอดี"
"เรา เราหรอคะ?"
เมื่อได้ยินคีย์เวิร์คคำว่า เรา ไคยะจึงหันหน้าไปมองคนข้างๆอาจารย์ของเธอ ปรากฏว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นผู้ไร้อัตลักษณ์ มิโดริยะ อิซึคุ นั้นเอง ลุงออลไมท์คงเห็นในสิ่งที่เธอเห็นแล้วสินะ ความมุ่งมั่นของมิโดริยะน่ะ หญิงสาวยกยิ้มเบาๆให้กับความตาของอาจารย์
"ได้ผู้สืบทอดแล้วสินะคะ"
"ยังมีความคิดที่รวดเร็วทันใจเหมือนเดิมเลยนะ ใช่แล้วละ หนุ่มน้อยมิโดริยะ คือผู้สืบทอดวันฟอร์ออลรุ่นต่อไปของฉัน"
"อย่าบอกนะคะว่าจะให้หนูมาเป็นคู่ซ้อมให้เขา"
ร่างบางหรี่ตาถามเพราะไม่อยากซ้อมเพื่อนร่วมชั้นด้วยกัน
"ไม่หรอกเจ้าไอซาวะบอกฉันมาน่ะ ว่าเธอเองก็ควรจะได้รับการฝึกฝนได้แล้ว เปลี่ยนใจเข้าแผนกฮีโร่แล้วไม่ใช่หรอ"
"อาจารย์โชตะเองก็คงฝากคุณลุงให้มาฝึกหนูด้วยสินะคะ"
"ถูกต้อง! เพราะฉะนั้นแล้ว หนูเองก็ต้องร่วมฝึกไปพร้อมๆกับหนุ่มน้อยมิโดริยะด้วย ฝึกแบบอเมริกันดรีมไปเลย!"
"ได้ค่ะ หนูจะมาฝึกให้ แต่คงจะไม่ได้มาฝึกบ่อยๆหรอกนะคะ เพราะคู่ฝึกหนูคงต้องโกรธเอาแน่ถ้าหนูไม่ยอมไปฝึกกับเขาบ่อยๆ"
"คุณคาวาอิเป็นคู่ซ้อมให้คัตจังหรอครับ!"
มิโดริยะมีสีหน้าหวาดเสียวขึ้นมา ถ้าฝึกกันแบบจริงจังละก็คัตจังเองก็คงไม่ออมมือให้หญิงสาวตัวเล็กๆแบบเธอแน่ๆ เขาละเป็นห่วงเธอจริงๆ
"แบบนั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวฉันจะทำตารางให้เธอใหม่นะ สาวน้อยไคยะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"เอาละ เรามัวยืนโอ้เอ้กันมานานแล้ว เริ่มฝึก แบบอเมริกันดรีมกันได้เลย ด้วยการจัดการขยะริมหาดนี้ให้หมดเลยดีกว่า!"
มาฝึกวันแรกก็ต้องเจองานช้างเลย การฝึกของเธอและคัตสึกิจะเริ่มกันตั้งแต่วันพรุ่งนี้ส่วนวันนี้ก็เป็นวันแรกที่เธอมาฝึกกับอาจารย์ออลไมท์โดยมีมิโดริยะเพื่อนร่วมชั้นสู้เคียงบ่าเคียงไหล่
ก้าวแรกก็หินซะแล้ว
10 นาทีต่อมา
แสงแดดยามเช้าเริ่มแรงขึ้น ไคยะและมิโดริยะต่างช่วยกันขนเครื่องใช้ไฟฟ้าจนหมดแรง จึงขอแอบมาพักหายใจกันสักหน่อย มิโดริยะเองที่ยังสงสัยกับอัตลักษณ์ของเพื่อนสาวร่วมชั้นจึงรวบรวมความกล้าถามเจ้าหล่อนออกไปเพราะเธอสวมถุงมืออยู่ตลอด อัตลักษณ์ของเธอต้องเกี่ยวกับมือเป็นแน่ ดูจากการที่เธอสวมถุงมืออยู่ตลอด
"คือผมก็ไม่ได้อยากจะถามอะไรมากหรอกนะครับ แต่ว่าตั้งแต่ที่ผมเห็นคุณคาวาอิจนถึงตอนนี้ ผมไม่เคยเห็นคุณคาวาอิโชว์อัตลักษณ์ออกมาเลย"
"นายเข้าประเด็นเลยดีกว่านะ"
"ครับ! คะ...คือว่า อัตลักษณ์ของคุณคาวาอิคืออะไรหรอครับ"
"นั้นสิ นายเองก็เป็นอีกคนที่สงสัยสินะ จะอธิบายยังไงดี ฉันไม่ค่อยอยากบอกเรื่องอัตลักษณ์ของตัวเองสักเท่าไรเพราะมันเหมือนดาบสองคม เมื่อใช้เสร็จผลข้างเคียงก็จะตามมา อาจจะไม่ทันทีแต่ก็ร้ายแรงพอสมควร"
"อัตลักษณ์นั้นเกี่ยวกับมือใช่รึเปล่าครับ"
"ใช่แล้วละ อัตลักษณ์ของฉันเกี่ยวกับมือ อยากเห็นรึเปล่า?"
"มะ...ไม่หรอกครับ ถ้าคุณใช้อัตลักษณ์มันก็มีผลกระทบถึงตัวคุณ"ถ้าคุณคาวาอิเกิดเป็นอะไรขึ้นมาละก็ผมต้องถูกคัตจังฆ่าตายแน่ๆ"ตอนนี้ก็กำลังพยายามควบคุมมันอยู่น่ะ ถ้าควบคุมได้แล้วจะแสดงให้เห็นนะ"
"ครับ! ผมเองก็จะพยายามฝึกร่างกายให้ดีขึ้น เรามาพยายามด้วยกันเถอะนะครับ"
"อือ มาพยายามด้วยกันนะ"
ทั้งสองต่างช่วยกันขนขยะหรือสิ่งของเครื่องใช้ที่หาดขึ้นไปทิ้งไว้บนหลังท้ายรถกระบะของออลไมท์ ด้วยแรงใจที่ว่าจะพยายามไปด้วยกัน วันนี้เธอรู้สึกดีที่ได้คุยกับมิโดริยะเป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่ค่อยได้คุยกันเลยถึงแม้จะเป็นเพื่อนร่วมห้องกันก็ตาม
"เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ นี่น้ำของทั้งสองคน"
"ขอบคุณครับ"
"เหนื่อยหน่อยนะพวกเธอ แต่เพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นก็พยายามเข้าละ""ค่ะคุณลุง"ไคยะตอบรับพลางกระดกน้ำดื่มเร็วๆ เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาดกับการฝึกแสนโหดของอาจารย์ออลไมท์จริงๆ
"ทำไมถึงทำหน้าแหงแก๋แบบนั้นละหนุ่มน้อยมิโดริยะ"
"เอ่อ คือ ออลไมท์มีลูกด้วยหรอครับ แบบว่าคุณคาวาอิ นี่คือ"
"อ่อ เธอเห็นสาวน้อยไคยะเรียกฉันว่าลุงงั้นสินะ"
"จะ...จริงๆผมก็ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นหรอกนะครับแต่ว่า"
"หนูน้อยไคยะน่ะไม่ได้เป็นหลานฉันจริงๆหรอกนะ ตอนเป็นเด็กเธอควบคุมอัตลักษณ์ของตัวเองไม่ได้แถมใช้มันไม่เป็นอีก ก็เลยจำเป็นต้องมีฉันที่คอยสอนเธอในฐานะอาจารย์ตั้งแต่เด็กกับอีกคนน่ะ สอนตั้งแต่เด็กๆ จนผูกพันกันเป็นลุงหลานซะแล้ว"
"ว้าว! คุณคาวาอิมีอาจารย์เป็นถึงสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ ฮีโร่อันดับหนึ่งอย่างออลไมท์เลยหรอครับเนี่ย! จะสุดยอดเกินไปแล้ว"
"ก็ไม่ได้สุดยอดหรอก ฉันมองคุณลุงออลไมท์เป็นแค่อาจารย์กับคุณลุงบ้างานเฉยๆ ไม่ได้มองเขาเหมือนที่นายมองอยู่ตอนนี้หรอก"
"แต่มันก็สุดยอดมากเลยนะครับ ได้ฮีโร่อันดับหนึ่งสอนมาตั้งแต่เด็ก คุณคาวาอิต้องเก่งมากแน่ๆ"
"ก็ถ้าไม่ติดที่ควบคุมอัตลักษณ์ยังไม่ดีพอ ฝีมือคงเทียบกับโปรฮีโร่หลายๆคนเลยแหละ"
"จะโอ้อวดหนูเกินไปแล้วนะคะ"
"ก็เธอเป็นลูกศิษย์คนแรกของฉันนี้ ขอขิงหน่อยเถอะ"
"สุดยอดไปเลย"
มิโดริยะตาลุกวาว
"ถ้าการฝึกจบลงแล้วหนูขอกลับบ้านก่อนนะคะลุงออลไมท์ ต้องไปหัดใช้เจ้าอัตลักษณ์นี่อีก"
เห็นทีเธอสมควรต้องกลับบ้านแล้วเธอจึงขอออลไมท์กลับบ้านตนเองเร็วๆ ขนของเหนื่อยขนาดนี้ต้องรีบกลับไปอาบน้ำให้สดชื่น
"ได้เลย ขอบคุณที่มาในวันนี้นะสาวน้อยไคยะ"
"แล้ววันหลังจะมาอีกนะคะ"
ไคยะโค้งหัวให้ก่อนจะเดินออกไปขึ้นจักรยานที่ปั่นมาจอดอยู่ก่อนหน้านี้ พรุ่งนี้ตอนเช้าเธอก็ต้องมาฝึกกับคัตสึกิ ต้องเตรียมตัวให้พร้อม ย้อนกลับไปตอนที่ไคยะบอกคัตสึกิเรื่องย้ายแผนกการเรียน
'ทำไมถึงเปลี่ยนใจเข้าแผนกฮีโร่ละยัยงั่ง แล้วบริษัทไม่มีปัญหาเรอะ!'
'ก็แค่อยากคอยระวังหลังให้คัตสึกิถึงได้เข้าเรียนแผนกฮีโร่ ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยน่ะ ส่วนเรื่องบริษัท ตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วละ'
ก็เล่นขู่จะไล่ออกลูกจ้างขนาดนั่น ใครมันจะไม่ยอมละ
'ก็ดีที่เธอเข้า เพราะนอกจากเธอแล้วคนอื่นมันก็น่ารำคาญหมด!’
'นายอย่าคิดแบบนั้นสิ'
ความคิดเห็น