คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Skeptic
10
Skeptic
หลายเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก ไม่คิดเลยว่าเธอจะเดินทางมาไปถึงจุดนี้ จุดที่จะได้จบการศึกษาไปพร้อมกับเพื่อนๆและได้ก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียนม.ปลายที่ตนเองใฝ่ฝัน
ไคยะเอง เธอก็เลือกไว้แล้วว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนดี ก็จะที่ไหนซะละ ถ้าไม่ใช่ที่เดียวกันกับเพื่อนสุดสนิทของเธอ
แต่แผนการเรียนก็คงจะคนละแผน อาจจะได้เจอกันน้อยลง แต่ก็คงไม่เป็นไรและช่วงนี้เองก็เป็นช่วงเก็บคะแนนฟรีก่อนสอบจึงมีการทดสอบมากมายเพื่อเก็บคะแนน
เช่นวันนี้
"ในคาบนี้ฉันจะให้พวกเธอจับคู่ทดลองตามรายชื่อบนกระดานที่ฉันกำหนดเอาไว้ อ้าว รีบหาคู่เข้าละ"
มิโดริยะ อิซึคุ
ไคยะอ่านชื่อคู่ของตนบนกระดาษ
ผู้ชายคนนั้นเองสินะ เป็นเด็กเนิร์ดประจำห้องที่มีหนังสือจดบันทึกแปลกๆอยู่กับตัวตลอดเลย คู่กับเขาจะเป็นปัญหาไหมนะ
"คุณคาวาอิ"
"นายนั่งอยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวเราไปหาเอง"
ไคยะว่าพลางเดินไปนั่งข้างๆมิโดริยะ โต๊ะของมิโดริยะใกล้กระดานมากกว่าของเธอ ถ้าอาจารย์ให้ดูสูตรบนกระดานมันคงจะเห็นได้ชัดเจนกว่า และที่สำคัญ...คัตสึกิคงไม่ชอบใจแน่ที่มิโดริยะมานั่งข้างๆด้วยแบบนี้
"ไอ้เดกุ..."
"เราไปก่อนนะคัตสึกิ"
"อย่ามองหน้ามันให้มากนักละ"
เอาอีกแล้ว ช่วงนี้เป็นอะไรของเขากันนะชอบห้ามนู้นห้ามนี่ตลอดเลย
"รับทราบคะคุณพ่อ"
"ถ้าพวกเธอจับคู่กันครบแล้ว งั้นก็เริ่มทดลองหาปฏิกิริยา ตามแบบบนกระดาษกันซะ หมดคาบต้องส่งทุกคน"
"มิโดริยะ"
"มิโดริยะ อิซึคุ"
"มิโดริยะ!"
"คะ..ครับ"
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่าครับ ผมแค่ใจลอยนิดหน่อย"
"เลิกใจลอยแล้วมาช่วยเราทดลองก่อนเถอะนะ"
"ครับคุณคาวาอิ"
มิโดริยะออกอาการพึมพำออกมาและเริ่มจับส่วนผสมใส่ลงบนแก้วใส
หมับ!
"นายใส่เกินขนาด"
เจ้าของเรือนผมสีซากุระจับมือของมิโดริยะไว้เธอกันเขาไว้ไม่ให้ใส่สระสารในช้อนเล็กลงไปในแก้วใสโดยหารู้ไม่ว่าอีกมุมหนึ่งของห้องก็มีคนจับตามองเธออยู่
"ครับ?"
"จริงๆแล้วตัวสารที่นายตักมาควรใส่แค่สองมิลลิกรัมเท่านั้น"
"หว่า จริงด้วย"
"นายใจลอยเกินไปแล้วนะไปพักซะเถอะ เดี๋ยวเราจัดการต่อเอง"
"ไม่เป็นไรครับคุณคาวาอิให้ผมช่วยเถอะครับ"
"อยู่นิ่งๆไปเถอะ"
ไคยะว่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะลงมือทดลองต่อไป จนสำเร็จ
"นำผลงานมาส่งหน้าชั้นเรียน แล้วช่วยกันเก็บอุปกรณ์ไปทำความสะอาดซะละเด็กๆ"
"ครับ/ค่า"
"เดี๋ยวผมช่วยล้างอุปกรณ์เองนะครับ"
"อย่าใจลอยจนทำอุปกรณ์แตกละ"
"ครับ"
ก็ดูเป็นคนนิสัยดีไม่มีพิษภัยอะไรหนิ ทำไมคัตสึกิถึงไม่ชอบเขากันนะ
"ส่งงานแล้วหรอคัตสึกิ"
"ทำไมต้องไปจับมือมันด้วย"
"ก็หมอนั่นจะใส่สารเกินขนาดน่ะสิ ถึงได้กันไว้ก่อน"
"ไม่ต้องไปจับมือมันอีก"
อะไรของเขากัน
"โอเค เราจะไม่ทำ พอใจนะ"
"อืม"
คาบเรียนแนะแนว
หลังจากคาบเรียนวิทยาศาสตร์ผ่านไปคาบเรียนแนะแนวที่ซึ่งเป็นคาบเรียนต่อไปก็มาถึง
"วันนี้ครูจะแจกแบบสอบถามเส้นทางเรียนต่อให้พวกเธอนะ"
พรึ่บ~
ไคยะไม่ค่อยชอบใจกับการเล่นใหญ่ของครูแนะแนวซักเท่าไรวันนี้มันเวรเธอทำความสะอาดห้องนะ ทำไมต้องมาโปรยกระดาษให้มันละเกะละกะด้วย
"ยังไงซะพวกเธอก็คงจะต้องต่อแผนกฮีโร่กันเกือบหมดอยู่แล้วสิเนอะ"
"คร้าบ/ค่า"
นักเรียนโดยรอบตัวเธอเริ่มใช้อัตลักษณ์ให้เห็น ยกเว้นเธอ คัตสึกิ และ มิโดริยะ ที่ยังคงนิ่งเฉยต่อไป
"ไม่ยอมใช้อัตลักษณ์ตัวเองซะทีเดี๋ยวคนอื่นเขาก็หาว่าไม่มีอัตลักษณ์หรอกยัยบ้า"
"ไม่ต้องมาเหน็บแนมเราเลยนะคัตสึกิ การใช้อัตลักษณ์ในโรงเรียนมันผิดกฎ นายเองก็น่าจะรู้"
ที่ไม่อยากเอาออกมาใช้เพราะมันคุมไม่อยู่น่ะสิ คุ้มกันที่ไหนแถมอีกอย่างใช้ไปมากๆมันก็จะส่งผลกระทบมาหาเธอ อัตลักษณ์ของเธอก็เปรียบเสมือนเหมือนดาบสองคมที่อันตรายเท่านั้นแหละ
"เออ รู้น่า"
"อื้อๆ อัตลักษณ์ ดีๆกันทั้งนั้นเลย แต่ห้ามใช้อัตลักษณ์ในโรงเรียนนะ!"
"อาจ๊านอย่ามาเหมารวมเป็น ทุกคน กันงั้นเด้!ผมน่ะไม่คิดจะไปจมปลักอยู่กับพวกอัตลักษณ์บ่มิไก๊ หรอก"
คงจะหมายถึงตอนที่อาจารย์พูดแบบนี้"ยังไงซะพวกเธอก็คงจะต้องต่อแผนกฮีโร่กันเกือบหมดอยู่แล้วสิเนอะ" นี่ละมั้ง
"พูดงั้นได้ไงฟะคัตสึกิ"
"พวกตัวประกอบนี่ก็หนวกหูได้สมกับเป็นตัวประกอบดีชะมัด"
"อ้อ บาคุโกนี่ รู้สึกว่า..จะเลือกต่อที่ 'ม.ปลาย ยูเอ' เหมือนคาวาอิสินะ"
"หา! คาวาอิก็ไปยูเอด้วยหรอ"
"ก็ติดกันแจขนาดนั้นต้องไปด้วยกันอยู่แล้ว"
"แต่ว่าโรงเรียนรัฐนั่น? ค่า T สกอร์ ปีนี้ตั้ง 79 เลยนา!!?"
"อัตราเพิ่มก็สูงขึ้น ทุกงวดด้วยไม่ใช่เรอะนั่น!?"
"มัวแต่แตกตื่นกันนั่นล่ะ ที่บอกว่าพวกแกมันตัวประกอบ พรีเทสต์ได้ผลประเมินA!!ในโรงเรียนนี้มีแต่พวกฉันนี้ละที่มีสิทธิเข้ายูเอ"
"เสียงดังเกินไปแล้วนะคัตสึกิ"
ไคยะเอ่ยเสียงเรียบ เธอเริ่มไม่ชอบเสียงของเพื่อนๆในห้อง ที่ต่างก็ฮือฮากันถึงเรื่องของเธอและคัตสึกิที่จะเข้าศึกษาต่อที่ยูเอ
"ฉันจะก้าวข้ามออลไมท์นั่น แล้วกลายเป็นฮีโร่หัวแถวแล้วก็จะมีชื่อสลักอยู่ในอันดับฮีโร่ที่เสียภาษีเงินได้สูงๆค่อยดูเลยเดะ"
"จะว่าไปมิโดริยะเองก็เลือกที่ยูเอเหมือนกันนี่นะ"
"...!?"
เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง ทำให้ไคยะต้องหันหน้าไปมองเพื่อนร่วมห้องที่กำลังตกเป็นเป้าสายตา เลือกเรียนที่ยูเอหรอ ใจถึงดีแฮะ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"หา! มิโดริยะ เนี่ยนะจะไหวหรอครับ"
"แค่เรียนเก่งน่ะ เรียนสายฮีโร่ไม่ได้หรอกนะเฮ้ย"
"กะ...กฏแบบนั้นไม่เคยมีนะ แค่ยังไม่เคยมีใครทำมาก่อน"
"เฮ้ย เดกุ!!"
Boom!
เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นภายในห้อง อีกแล้วแกล้งมิโดริยะอีกแล้ว เคยบอกไปแล้วไม่ใช่รึไงนะว่าการที่เขาทำแบบนี้ มันทำให้เธอนึกถึงอดีตของตัวเอง...
"หวา!?"
"แกน่ะ ไม่ใช่อัตลักษณ์บ่มิไก๊ แต่ไร้อัตลักษณ์เลยอย่างแกเนี่ย จะมายืนบนแท่นเดี๋ยวกันกับฉันคนนี้ทำเผือกอะไรฟะ"
"เดี๋ยวเปล่านะ เดี๋ยวสิคัตจังนี่...ไม่ได้คิดจะแข่งด้วยอะไรแบบนั้นเลย"
"..."
"จริงๆนะ ก็แค่มันเป็นเป้าหมายตั้งแต่เด็กๆแล้ว แล้วที่สำคัญ...ถ้ายังไม่ลองดูก็ไม่รู้นี่นา"
"ไม่ลองไม่รู้บ้าอะไรของแกหา คิดจะไปสอบเป็นที่ระลึกงั้นเรอะ!? แกน่ะทำอะไรได้มั่ง—"
"พอได้แล้วคัตสึกิ!"
ไคยะเอ่ยขึ้นเสียงดังและหนักแน่นเมื่อเดินมายืนกันตัวมิโดริยะไว้ด้านหลังแล้ว ทำไมจะต้องรุมรังแกคนที่อ่อนแอกว่ากันด้วย
"เห๊? ไคยะมาเองเลยแฮะ"
"ขอโทษแทนคัตสึกิด้วยนะ มิโดริยะ"
เจ้าของเรือนผมสีซากุระเอื้อมเมื่อส่งให้มิโดริยะเพื่อช่วยดึงเขาให้ลุกขึ้นยืน
"เฮอะ!"
คัตสึกิกระแทกเสียงใส่เธออย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะกลับไปนั่งที่เหมือนเดิม และตลอดทั้งคาบเธอและเขาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย โดนงอนจนได้
เลิกเรียน
"วันนี้ไปคาราโอเกะกันเถอะ"
"ไอ้นั่นไม่ไหวม้าง"
จ๊อกแจ๊กจอแจ เสียงนักเรียนที่เลิกเรียนก็ต่างนัดแนะกันไปในที่ต่างๆ
Rrrr Rrrrr Rrrr
'ฮัลโล่ค่ะ'
'วันนี้จะขอนัดคุยเรื่องานที่ร้านอาหารเลยหรอคะ'
'ค่ะ จะรีบออกไปค่ะ'
"คัตสึกิ"
"..."
"นี่ถ้ายังงอนกันอยู่เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ แต่สิ่งที่นายทำวันนี้ มันก็ไม่ถูกเหมือนกัน"
"..."
"เราจะออกไปคุยงานต่อที่ไปร้านอาหาร กลับบ้านดีๆละ"
ว่าจบไคยะก็รีบเก็บของแล้วสาวเท้าออกไปในทันที
ทางมิโดริยะเอง..
คดีเมื่อเช้าขึ้นท๊อปในยะฮูแล้ว รีบกลับบ้านไปเรียบเรียงใส่สมุดดีกว่า
"เฮ้ยไอเดกุ"
"อ๊ะ!"
"ยังคุยกันไม่จบ"
"มีอะไรหรอคัตจัง"
"อย่ายุ่งกับยัยนั่นอีก"
"คุณคาวาอิน่ะหรอ"
การวิเคราะห์เพื่ออนาคต? บาคุโกพลิกสมุดของมิโดริยะไปมา ฝันลมๆแล้งๆ เฮอะ!
Boom!
"ถ้ารู้แล้วก็อย่าทำเป็นไก๊ ถ้าฉันเห็นแกยุ่งกับไคยะอีกแกไม่สวยแน่"
ว่าจบเจ้าตัวก็โยนสมุดที่พึ่งระเบิดขู่หนุ่มน้อยหัวฟูลงตึกไป
"อ๊าาา เกินไปแล้ว"
"อีกอย่างนะ ท๊อปฮีโร่ระดับแนวหน้าเนี่ยส่วนใหญ่แล้วจะมีเรื่องที่เจ๋งๆเหลือไว้ตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนกันทั้งนั้น"
"..."
"เพราะงั้นฉันถึงอยากได้ตราประดับที่ว่า 'เป็นผู้ชายคนเดียวที่ได้เรียนต่อยูเอย์' คนแรกและคนเดียวในโรงเรียนประจำเมืองแสนธรรมดานี่ไง ก็ประมาณว่ายึดติดกับความสมบูรณ์แบบละนะ"
"..."
"เลยจะบอกไว้หน่อยว่าอย่าไปสอบเข้ายูเอเชียวละพ่อเด็กเนิร์ด"
"นี่ๆ พูดอะไรกลับมามั้งสิพวก"
"ช่วยพูดให้มันหน่อยเถอะ น่าสงสารจะตายนี่ขนาดอยู่ม.ต้นปี3แล้วก็ยังมองไม่เห็นความเป็นจริงแบบนั้นน่ะ"
"เฮอะ! แต่ถ้าว้อนท์จะทำงานเป็นฮีโร่ขนาดนั้นละก็ฉันมีวิธี ที่เปอร์เซ็นต์สำเร็จสูงอยู่นะ...คือเชื่อมั่นว่าจะได้มีอัตลักษณ์กับเขา แล้วก็ทิ้งตัวดิ่งลงมาจากดาดฟ้าไง"
ควับ!
คำพูดสุดแทงใจของบาคุโกทำเอาเด็กหนุ่มหัวฟูอย่างมิโดริยะต้องหันหน้าไปมองเขาเสียงดังควับ
"มีอะไรงั้นเรอะ"
"ปะ..เปล่า"
ทางด้านไคยะ...
กว่าจะเปลี่ยนชุดได้ กินเวลาไปเยอะจังเวลาที่ต้องคุยงานไคยะจะต้องเปลี่ยนชุดไปคุยก่อนเสมอขืนใส่ชุดนักเรียนไปมีหวังความเชื่อใจของก็บริษัทได้หายหมดแน่
สาวเจ้ารีบสาวเท้าเดินลงมาจากบันไดเพื่อไปทางออกสายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดเข้ากับสมุดที่เธอคุ้นตา สมุดของมิโดริยะนี่นา เป็นลอยไหม้แบบนั้นคงโดนบาคุโกแกล้งอีกแล้วสิท่า
"อ๊ะ คุณคาวาอิ"
"สมุดนายสินะ"
"ให้ผมเก็บเองก็ได้ครับ ถุงมือของคุณจะได้ไม่เปียกเอา"
"ไม่เป็นไรหรอกเราเก็บให้แล้ว อีกอย่างเรามีถุงมือสำรองไว้เยอะ"
"ขอบคุณนะครับ"
มิโดริยะมีสีหน้าจ๋อยไปเลยโดนพูดอะไรกระแทกใจจนหมดกำลังใจอยู่สินะ
"พยายามเข้าละ"
"ครับ?"
"เราไม่รู้หรอกนะว่าทำไมตัวเองถึงได้พูดแบบนั้นแต่ว่า พยายามเข้าละ นายเองก็ทำได้"
ว่าจบเธอก็เดินออกไปขึ้นรถที่จอดรอรับหน้าโรงเรียน มิโดริยะฉันไม่อาจใจร้ายพอที่จะพูดดับฝันนายแต่ว่านะ ฉันเชื่อในปฏิหาริย์ ปฏิหาริย์ของคนที่ไม่เคยหมดหวังกับศัทธา
ตาคัตจะขี้หวงน้องไปไหนนคะ!
ความคิดเห็น