คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Our first meeting of the two of us
1
Our first meeting of the two of us
เรื่องมันเกิดขึ้นในช่วงบ่ายวันหนึ่งหลังเลิกเรียน
อาจารย์ประจำรายวิชาประวัติศาสตร์ได้ทำการนัดแนะนักเรียนทุกคนมารวมตัวกันเพื่อจับฉลากเฟ้นหาบัดดี้ทำงานกลุ่ม
"เอาละ จับฉลากกันครบแล้วนะนักเรียน"
อาจารย์ประจำรายวิชาตีกระดาน เรียกเหล่านักเรียนแข่งกับเสียงพูดคุยเซ็งเซ่และโอดครวญของเหล่ามนุษย์ผู้ผิดหวัง
เนื่องจากไม่ได้ทำงานกลุ่มคู่กันตามใจนึก การจับฉลากหาบัดดี้งานกลุ่มครั้งแรกในรายวิชาประวัติศาสตร์เป็นเรื่องเครียดของใครหลายๆคน
เพราะรายงานประวัติศาสตร์ไม่เคยน้อยหน้ารายงานวิชาอื่นเลย(ต้องเขียนเยอะเหมือนกัน)
และเหตุนี้จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีบัดดี้คู่ใจช่วยเหลือกันทำงานกลุ่ม
น่าขัน...สำหรับเรื่องงานกลุ่มแล้ว คาวาอิ ไคยะ สามารถอยู่กับใครก็ได้ ถึงมีเพื่อนในกลุ่มก็เหมือนไม่มีงานกลุ่มที่ได้รับมอบหมายทั้งหมด
มีเพียงแค่เธอคนเดียวในกลุ่มที่สามารถทำมันออกมาได้ทั้งหมดโดยไม่มีใครโผล่หัวออกมาช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้มันกำลังจะเป็นแบบนั่นอีกครั้งจนจบการศึกษา
โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งแต่ชั่วโมงนี้ นาทีนี้ กำลังจะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล...
ดวงตากลมโตกวาดมองเหล่าเพื่อนรวมชั้น ตะโกนแหกปากข้ามหัวกันเสียงดังเพื่อหาคู่ของตัวเองซะจนน่ารำคาญ ไคยะยู่ปากฟุบหน้าลงโต๊ะเพื่อหลีกหนีความวุ่นวายรอบด้าน
"ใครคือ คาวาอิ ไคยะวะ"
เจ้าของเสียงห่ามโบกสะบัดใบฉลากในมือตะโกนหาเจ้าของรายชื่อในกระดาษ
แม้จะไม่อยากสนใจแต่ไคยะก็เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะมองดูบัดดี้ของตัวเอง
ไม่รู้ว่านี่คือโชคดีหรือโชคร้ายของเธอกันแน่ที่ต้องมาทำงานกลุ่มร่วมกับ บาคุโก คัตสึกิ เด็กเกเรของห้องด้วย!
"คัตสึกินายได้ชื่อคาวาอิหรอ"
"เออ แล้วไอ้คาวาอินี่มันใครวะ"
"นี่นายไม่รู้จักคาวาอิงั้นรึ?!"
เพื่อนสนิทในชั้นเรียนหันหน้ามาตั้งคำถามกลับแทน ไม่อยากจะเชื่อหู ไม่มีใครในห้องที่จะไม่รู้จักลูกคุณหนูดาวเด่นของโรงเรียนที่ชอบคิดว่าตัวเองไร้ตัวตนอย่าง คาวาอิ ไคยะ หรอกนะ
"ก็ถ้ารู้จักฉันจะถามทำไมละหะ!"
คนหัวร้อนปากระดาษทิ้ง บาคุโก คัตสึกิ เริ่มแสดงอาการหมาบ้าคลั่ง เขาต้องการคำตอบไม่ใช่คำถามที่ถูกตั้งแล้วถามกลับมา มือหนาหยาบเริ่มมีสะเก็ดระเบิดขึ้นมาให้เห็นเป็นแววๆ
ไคยะถอดถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแสดงตัว แม้ลึกๆจะไม่อยากแสดงตนออกมาสักเท่าไร
สุดท้ายเธอก็จำต้องยอม เพราะถ้าเกิดอันธพาลประจำห้องอาละวาดทำลายข้าวของขึ้นมาละก็ ความผิดทั้งหมดคงต้องเทลงมาครึ่งต่อครึ่งทางบัดดี้อย่างไคยะด้วยเป็นแน่
"เราเอง"
ร่างบางยืนขึ้นแสดงตัว คนหัวร้อนหันหน้ามาทางหลังห้องซึ่งก็เป็นที่นั่งของเธอ
ไม่เห็นจะคุ้นหน้าบาคุโก ขมวดคิ้วมองเจ้าของชื่อในใบฉลาก
"แล้วทำไมไม่พูดตั้งแต่แรกหะ ไม่มีปากรึไง!"
"เราคิดจะทำงานกลุ่มคนเดียวน่ะ บาคุโกไม่ต้องช่วยหรอก"
"นี่เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันหะยัยหัวลูกอม!!!"
บาคุโกไม่ใช่คนเอาเปรียบใคร ถึงแม้ตัวเองจะเกเรไปบ้าง แต่เรื่องการเรียนคือเรื่องที่เขาจริงจังกับมันมากที่สุด!
"เป็นไอ้คนหัวร้อนเอาแต่ใจแล้วก็ขี้โมโหมากๆไง!"
ไคยะเกลียดเสียงตะคอกมากที่สุด ทำไมต้องตะคอกกันด้วย เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
"..."
"..."
เกิดความเงียบภายในห้องไม่คิดเลยว่าไคยะที่เป็นคนว่านอนสอนง่ายจะกล้าพูดอะไรตรงๆออกมาปกติไคยะเป็นคนพูดจารักษาน้ำใจเพื่อนมากๆแล้วไหงกล้าต่อต้านอันธพาลของห้องละ
ร่างบางเมินเฉยไม่สนใจกับความเงียบที่เกิดขึ้น เธอก้มมองหน้าปัดนาฬิกาบนข้อมือ เนื่องจากอาจารย์ประวัติศาสตร์เรทเวลากลับบ้านมาหลายนาที มือเล็กที่ถูกปกป้องด้วยถุงมือหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือ
ไคยะไม่คิดจะเหล่สนใจพ่อหนุ่มหัวร้อนด้านหน้าและเพื่อนร่วมห้องสักนิดเธอเดินเบียดคนร่างสูงที่ยืนค้ำหัวอยู่ด้านหน้าเพื่อออกไปจากห้อง
"เดี๋ยว! ยัยหัวลูกอม!"
บาคุโกคว้าข้อมือไคยะไว้เพื่อรั้งเธอไม่ให้เดินหนีไปเสียก่อน คิดว่าบาคุโก คัตสึกิ จะบ้าขนาดโยนงานกลุ่มแสนคะแนนดี ให้เธอทำเพียงคนเดียวรึไง
ถ้าเกิดสรุปออกมามัวๆแล้วทำเขาคะแนนตกไปด้วย จนไม่สามารถเข้าเรียนในโรงเรียนยูเอได้
ใครจะรับผิดชอบ ไม่มีทางยังไงก็จะไม่ฝากความหวังไว้กับยัยลูกคุณหนูหัวลูกอมนี่เด็ดขาด!
"ปล่อยเรา เราจะกลับบ้าน"
"ถ้าเธอสรุปงานมามัวๆแล้วทำฉันคะแนนตกใครจะรับผิดชอบหะยัยงี่เง่า! ฉันไม่มีทางให้เธอทำงานนี่คนเดียวเด็ดขาด"
"เราจะทำคนเดียว"
เจ้าของเสียงหวานนุ่มตอบกลับอย่าง
พยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของคนหัวร้อนตรงหน้า ถ้าบาคุโกมาช่วย งานก็ต้องไปกันคนละทิศละทางแน่
ถึงจะตกใจหน่อยก็เถอะที่เขาตั้งใจจะช่วยขนาดนี้ แต่เพราะความตัวคนเดียวจนเคยชินของไคยะเอง เธอก็คิดจะปฏิเสธมันทันที
"ฉันไม่ให้ทำ!"
"เราบอกว่าเราจะทำคนเดียวไง"
"เออ ดื้อชิบหาย! จะทำคนเดียวก็ทำไปยัยดื้อด้านปัญญาอ่อน!"
บาคุโกไม่ใช่คนที่จะมีความอดทนอะไรมากนัก มือหนาสะบัดข้อมือเล็กๆออกให้ห่าง งานกลุ่มครั้งนี้ไม่ใช่ของง่ายๆต้องทำสองคนเท่านั้นถึงจะเสร็จ
อยากทำคนเดียวก็ทำไปเถอะ งี่เง่านัก!
คนหัวร้อนกระแทกส้นเท้าเสียงดัง หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องและเธอเองก็เชื่อว่าอีกไม่นานเธอคงต้องได้ยินเสียงเก้าอี้และโต๊ะที่ถูกถีบและกระทืบด้วยฝีมือของเขาแน่ๆ
แต่ช่างเถอะ ทำไมต้องแคร์ด้วย....ไคยะกระชับกระเป๋าในมือแน่น เดินลงจากตึก
เช้าวันต่อมา...
ในคาบเรียนประวัติศาสตร์ช่วงเช้า อาจารย์ประจำวิชาสั่งให้นักเรียนทุกคนย้ายโต๊ะไปนั่งข้างบัดดี้และเริ่มทำงานกลุ่มด้วยกันได้
และทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ไปตลอดทั้งเทอม เชื่อเขาเลย อาจารย์คนนี้พยายามจะแกล้งเธออยู่ใช่ไหมรึเป็นกรรมเก่าของเธอ!
ไคยะป้องปากหาวเนื่องด้วยเมื่อคืนเธอต้องตะลุยเขียนรายงานคนเดียว อดหลับอดนอนทั้งคืน เพื่อให้ผลงานออกมาดีเยี่ยม จะได้ไม่โดนผู้ชายที่นั่งข้างๆวีนใส่ ไคยะเปิดกระเป๋าหยิบรายงานทั้งปึกออกมาวางไว้ตรงหน้าเพื่อรอส่งอาจารย์ท้ายคาบ
หะ...หาววว
"หาวอยู่นั่นแหละ รำคาญโว้ย"
"ถ้ารำคาญเราก็อย่ามองเราสิบาคุโก"
"หลงตัวเองเถอะยัยบ้า"
บาคุโก ก้มลงมองรายงานประวัติศาสตร์บนโต๊ะ
เสร็จแล้ว? เขามองรายงานประวัติศาสตร์ที่ถูกเย็บปกไว้เรียบร้อยสลับกับมองใบหน้าของคนที่ทำไปมา
"นี่เธอทำเสร็จแล้วงั้นเหรอยัยหัวสายไหม"
"ใช่ เราทำเสร็จแล้ว เห้ ทำอะไรน่ะบาคุโก!"
ไคยะเห็นท่าไม่ดีรีบพยายามชิงรายงานประวัติศาสตร์คืนจากมือหนาที่เริ่มมีสะเก็ดไฟแววๆขึ้นมาจากฝ่ามือ
และไม่นานรายงานของเธอไหม้เกรียมเละไม่เป็นท่า กระดาษที่เธอตั้งใจเขียนสรุปทั้งคืนการเป็นฝุ่นผงในพริบตาเดียว
บาคุโก โยนเศษซากรายงานประวัติศาสตร์ทั้งปึกลงหน้าต่าง แล้วหันหน้ามายิ้มเย้ยเธอหน้าตาเฉย
ไอ้คนนิสัยไม่ดี!
กรอด
ไคยะกัดฟัน พยายามข่มอารมณ์ในใจ
"ทำไมทำแบบนี้ละ! เราทำทั้งคืนเลยนะ"
"ทำทั้งคืน แล้วทำอีกสักคืนจะเป็นไรไป"
แม้อยากจะกระโดดไปบีบคอเขาให้แหลกคามือขนาดไหน ไคยะก็ทำได้แค่เพียงนิ่งเงียบ เก็บกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องเรียน
โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของเธอและเขาสองคนตกอยู่ในสายตานักเรียนและอาจารย์ในห้องทั้งหมดแล้ว
นี่แค่วันแรกนะเนี่ย
ไอ้บาคุโกคนบ้า! ไคยะเดินลงมาสำรวจเศษซากรายงานของเธอน้ำตาซึม
หลังพยายามปั่นมันทั้งคืน ทำไมถึงทำกันแบบนี้นะ ร่างบางพลิกดูรายงานประวัติศาสตร์ไปมา สุดท้ายเธอก็ต้องถอดใจยอมนำเศษซากกระดาษทิ้งลงถังขยะแล้วเริ่มลงมือทำอันใหม่ให้เสร็จสมบูรณ์
เวลาผ่านไปจนถึงคาบบ่าย บาคุโกพยายามมองหาตัวยัยหัวลูกอม เนื่องจากเธอไม่ยอมเข้าเรียนเลยสักคาบ แถมยังทำให้เขาต้องโดนหักคะแนนเก็บไปตั้ง50คะแนนอีก!
ยัยดื้อนั่นคงหนีไปทำรายงานคนเดียวที่ไหนสักแห่งของโรงเรียนแน่
3 ชั่วโมงต่อมา
"เลิกเรียนได้"
เมื่อคาบสุดท้ายของช่วงบ่ายจบลง บาคุโกจึงพยายามตามหาเธอรอบโรงเรียน
และก็จริงอย่างที่เขาคาด ร่างบางเจ้าของผมสีชมพูเด่นสง่ากำลังฟุบหลับอยู่ใต้ต้นไม้ โดยมีรายงานที่พึ่งเขียนใหม่ถูกเธอทับไว้
ยัยโง่เอ๊ย ยอมโดดเรียนเพื่อทำรายงานแค่นี้เนี่ยนะ
"เฮ้ย ยัยหัวลูกอมตื่น"
ไคยะสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแรงเขย่าของคนข้างๆ เธอขยี้ตาพรางๆ หันหน้ามามองเขา ตัวปัญหาของเรื่อง
"ปลุกเราทำไม"
"เขาเลิกเรียนกันหมดแล้วโว้ย! อยากเป็นภารโรงเฝ้าโรงเรียนนักรึไง! มาปลุกก็บุญหัวขนาดไหนละ"
"ถ้ามันลำบากมากก็ไม่เห็นต้องปลุกหนิ"
ไคยะบ่นอุบอิบ
"เมื่อกี้พูดอะไรนะ?"
"เปล่า"
"แล้วทำไมนายไม่กลับบ้านละ มาปลุกเราทำไม"
"ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอโดดเรียน เธอรู้ไหมว่าคะแนนประวัติศาสตร์ของฉันถูกหักตั้ง50คะแนนเพราะเธอคนเดียว"
"อย่าโทษเราดิ บาคุโกต้องโทษตัวเองต่างหากที่ทำรายงานพัง อ๊ะ! อย่าอุ้มเราแบบนี้นะบาคุโก"
ไคยะร้องเมื่อบาคุโกช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม รู้อยู่ว่าส่วนสูงของเธอมันสะดวกต่อการพกพาขนาดไหนแต่จู่ๆจะมาอุ้มกันแบบนี้ไม่ได้นะ!
"พูดมากน่า หัดดูเวลาซะบ้างประตูโรงเรียนจะปิดแล้วนะเว้ย"
จริงอย่างที่บาคุโกพูด วันนี้ประตูโรงเรียนปิดเร็วกว่าปกติ แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอุ้มเธอด้วยเลย
"ปล่อยเราลง เราจะเก็บของ"
"จะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอแบ่งรายงานมาให้ฉันทำ"
"เราบอกว่าเราจะทำเองไง"
"มีคนบอกเธอไหมว่าเธอน่ะมันดื้อด้านขนาดไหน!"
"แล้วทำไมเราต้องบอกบาคุโกด้วย ปล่อยเราได้แล้ว เราจะเก็บกระเป๋า"
ตุ๊บ!
"บาคุโก! เราเจ็บนะ"
บาคุโกปล่อยไคยะลงสู่พื้น แบบตรงๆตามคำขอ ไคยะลูบหัวปอยๆเงยหน้าจิปากใส่ร่างสูง
ก่อนลุกขึ้นเก็บของ มือเรียวรีบรวบรวมใบรายงานที่พึ่งเขียนใหม่เข้ากระเป๋ากันเจ้าหัวร้อนระเบิดมันอีก
"บาคุโกผมเราไม่ใช่เชือกนะอย่าดึงแบบนี้"
ไม่นานหลังจากที่ไคยะเก็บของลงกระเป๋าเสร็จเธอก็เตรียมชิ่งทันที
บาคุโกที่อยู่ใกล้ๆ และรู้อยู่แล้วว่ายังไงยัยหัวลูกอมก็ต้องวิ่งหนีเขาแน่ๆ จึงรีบคว้าผมสีชมพูของไคยะไว้เพื่อล๊อคตัวเธอไม่ให้หนีไปก่อน
"จะหนีไปไหนหะ ยัยหัวสายไหม!"
"หนีกลับบ้านไง ปล่อยเราได้แล้ว!"
"ไม่ละ อย่าลืมนะว่าเธอจะต้องชดใช้! ทำฉันเสียคะแนนเก็บไปตั้ง50คะแนน ฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด!"
"บาคุโกทำตัวเองทั้งนั้น"
คาวาอิ ไคยะ สาบานหลังก้าวออกจากโรงเรียนนี่เธอจะสั่งให้โชตะพาแวะร้านตัดผม!
"อย่ามาโทษกันนะเฟ้ย ต้นเหตุมันมาจากรายงานของเธอต่างหาก!"
"แล้วบาคุโกระเบิดรายงานเราทำไมละ"
"ไม่รู้ละยังไงเธอก็ต้องรับผิดชอบ!"
บาคุโกลากไคยะออกจากโรงเรียน โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเธอ
ฉุดกระชากลากถูกกันอยู่นาน เขาก็พาเธอขึ้นรถไฟจนได้ ไคยะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องลากเธอมาขึ้นรถไฟด้วย ไม่นานเธอก็ต้องร้องอ่อ
บาคุโกพาเธอมาบ้านเขานั่นเอง! แล้วจะพามาทำอะไรมิทราบ!
"พาเรามาบ้านนายทำไมเนี่ย"
ไคยะพยายามสะบัดแขนออกจากมือหนาของบาคุโก พร้อมถามเขา
"ก็พามาทำรายงานไงเฟ้ย! เห็นรีบร้อนอยากทำให้เสร็จนักไม่ใช่รึไง"
"ก็ไม่เห็นต้องพามาเลย ไม่อยากมาสักหน่อย"
ไคยะบ่นอุบอิบ มองบาคุโกที่พาเธอเดินเข้าไปในบ้าน
"กลับมาแล้วเหรอไปลูกบ้า! หายไปไหนมาหะ ทำไมถึงกลับมาเย็นขนาด....อุว๊าย!"
รู้แล้วละว่าบาคุโกเหมือนใคร บาคุโกปล่อยมือออกจากแขนของคนตัวเล็กข้างๆ
ให้ไคยะได้เป็นอิสระ คุณนายบ้านบาคุโกร้องอุทานออกมาเมื่อเห็นลูกชายพาผู้หญิงเข้าบ้าน เป็นครั้งแรก
"สวัสดีค่ะคุณน้า"
ไคยะเองก็ไม่ลืมมารยาทที่ถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เธอรีบโค้งหัวสวัสดีคุณนายบาคุโกทันที
"เรียกแม่ก็ได้นะลูก"
มิทซุกิรีบเข้ามาสวมกอดไคยะ เจ้าลูกชายของเธอนี่ตาถึงจริงๆ สามารถหาดอกไม้งามมาครอบครองไว้ได้เนี่ย เธอคงตายตาหลับแล้วละ มีลูกสะใภ้สวยขนาดนี้
"โว้ยอย่าคิดไปไกลเชียวนะยัยป้า! นี่ คาวาอิ ไคยะ เป็นบัดดี้ของฉัน ไม่ใช่แฟนฉันเว้ย!"
"อ้าวทำไมแกไม่บอกฉันตั้งแต่แรกหะ น้าต้องขอโทษจริงๆ นะจ๊ะหนูไคยะ น้าไม่รู้จริงๆ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ หนูตั้งใจจะเรียกคุณน้าว่าแม่อยู่แล้วค่ะ"
"โอ๊ย ทั้งปากหวานทั้งสวย ลูกสาวแม่เนี่ยน่ารักจริงๆเลย"
และแล้วเพียงไม่กี่วินาทีไคยะ ก็กลายเป็นลูกสาวของบ้านบาคุโกไปเสียแล้ว ตอนที่คุณนายบาคุโกกอดเธอ สายตาเธอเองก็แอบเหล่ไปมองบาคุโกที่จ้องจะกระโดดมางับหัวเธออยู่เหมือนกัน ขี้หวงแม่จัง
"แล้วนี่มาทำงานกลุ่มกันใช่ไหมจ๊ะ เดี๋ยวแม่เอาขนมไปให้กินนะลูก ส่วนแกไอ้ลูกบ้าดูแลหนูไคยะดีๆละ"
"เออรู้แล้วน่า ไปกันเถอะน่ายัยงั่ง"
-จบตอน-
บาคุโกเรานี่เป็นคนรวดเร็วดีนะคะ รู้จักกันไม่พอสามวันลากเข้าบ้านเสียแล้ว โธ่ๆสงสารหนูไคยะจริงๆ
จะเริ่มอัปให้อ่านตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปนะงับ
ความคิดเห็น