เส้นทางรัก 7 วัน (Seven days way to love)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

1 กรกฎาคม 25xx

ท่ามกลางเมืองใหญ่อย่างโตเกียวที่มีคนพลุกพล่านมากมายแต่กลับเงียบเหงาสำหรับใครบางคน แสงไฟสลัวลอดผ่านหน้าต่างห้องสะท้อนให้เห็นเงาของหญิงสาวที่ขดตัวอยู่กับผ้าห่มผืนหนา 'สวัสดีฉันหวัง เสี่ยวเว่ย วัยรุ่นจบใหม่ที่กำลังตกงานคงสงสัยใช่มั้ยล่ะว่าทำไมคนจีนแบบฉันถึงมาทำงานที่ญี่ปุ่นเอาเป็นว่าเรื่องมันยาวมากให้เล่าวันเดียวก็คงไม่จบหรอก'

สองสามวันที่ผ่านมานี้เธอเพิ่งโดนไล่ออกจากงานแถมยังโดนวิ่งราวอีกทำเอาเธอหัวปั่นไม่หยุดยังดีที่ไม่มีของสำคัญในนั้นแล้วก็ยังมีเงินพอติดตัวมาบ้างแต่เงินในนั้นก็ไม่ใช่น้อย ๆเลยอีกอย่างไม่กี่วันก็ต้องจ่ายค่าเช่าห้องแล้วคนอะไรจะโชคร้ายขนาดนี้

สารภาพเลยว่าตั้งแต่ได้เริ่มทำงานชีวิตของฉันก็แทบจะไม่มีความสุขอีกเลยฟังดูเกินจริงไปหน่อยแต่ว่าการที่ต้องมานั่งทำงานท่ามกลางความกดดันและทำแต่อะไรแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมามันน่าเบื่อจะตายชักลองคิดดูว่าคุณต้องกินเมนูซ้ำ ๆเป็นเดือนจะรู้สึกยังไงแค่คิดก็ชวนอ้วกแล้ว

"พูดถึงของกินแล้วก็หิวขึ้นมาซะงั้น" เธอก้าวเท้าลงมาจากตึกก่อนจะเดินจ้ำอ้าวไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยกับขนมขบเขี้ยวอีกหนึ่งห่อเป็นอีกวันที่เธอต้องมานั่งกินอาหารสำเร็จรูปแบบนี้ถ้าให้เลือกได้ก็ไม่อยากนั่งกินแต่อาหารเดิมๆหรอก"คนเราน่ะกินเพื่ออยู่ไม่ใช่อยู่เพื่อกินไม่ใช่หรอฮ่า ๆ"

ยอมรับเลยว่าสัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ที่หนักหน่วงสำหรับเธอมากเลยจริง ๆ ตอนนี้เธอนั่งมองถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากว่าสิบนาทีโดยที่ไม่กลัวว่ามันจะเย็นชืดหรืออะไรก็ตาม สักพักดวงตากลมโตก็เริ่มร้อนผาวของเหลวใสไหลออกมาจากดวงตาอย่างไม่ขาดสายเธอก้มหน้างุดแล้วปล่อยให้น้ำใส ๆนั้นไหลไปตามใบหน้าสวย "ฉันแค่อยากมีความสุขเหมือนกับคนอื่นเท่านั้นเอง ขอแค่วันเดียวก็ได้ ขอร้องเถอะนะ.." เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาแล้วปาดน้ำตาที่ไหลอยู่อย่างลวกๆ

สุดท้ายวันนี้เธอก็ตัดสินใจทิ้งอาหารเย็นลงถังขยะจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนแล้วก็ปล่อยให้ความหิวหายไปพร้อมกับคราบน้ำตา

.

.

.

.

2 กรกฎาคม 25xx

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านม่านมากระทบลงตรงตาของเธอเล็กน้อยทำให้ร่างบางตื่นจากห้วงนิทรา เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเช้าวันนี้ ใช้เวลาไม่นานเธอก็แต่งตัวเสร็จสรรพพร้อมที่จะออกไปหางานต่อโดยที่ไม่ลืมว่าจะต้องล็อคห้องให้ดี'ถ้าโดนขโมยอีกรอบมีหวังไส้แห้งตายแน่ ๆ'

"เดี๋ยวทางเราจะติดต่อกลับไปนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

เธอกล่าวขอบคุณคนตรงหน้าก่อนจะเดินออกมา นี่คงเป็นการสัมภาษณ์งานรอบที่ล้านแปดของเธอได้แล้วล่ะมั้งและดูเหมือนว่าจะไม่ผ่านซะด้วย'เดี๋ยวทางเราจะติดต่อกลับไปนะครับ/คะ'เธอได้ยินประโยคนี้มานับไม่ถ้วนแต่ก็ไม่มีคนไหนจะติดต่อกลับมาสักคน เป็นประโยคปฏิเสธที่น่าเบื่อเอาการเลย

"ถามจริง?" คงต้องโทษลิฟท์เจ้ากรรมที่ดันมาพังเอาตอนเธอเพิ่งกลับมาเสียดื้อ ๆจะมีอะไรลำบากไปกว่าการที่ต้องขึ้นตึกแปดชั้นด้วยลำแข้งของตัวเองอีก เธอหอบสังขารของตัวเองขึ้นมาบนตึกอย่างเหนื่อยอ่อนทำไมการสัมภาษณ์งานถึงกินพลังงานไปมากขนาดนี้กันนะ

"ถึงสักที"เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบพร้อมกับปาดเม็ดเหงื่อเล็ก ๆบนใบหน้า ขึ้นมาที่สูงแท้ ๆแต่ทำไมกลับเหมือนเดินดำดิ่งลงไปในนรกซะงั้นอีกไม่กี่อึดใจก็จะได้นอนหมกตัวอยู่ในห้องแล้ว เธอไม่รอช้ารีบเอื้อมมือไปเปิดประตูที่ปิดอยู่ออก

'แกร๊ก'

"เดี๋ยวนะ..จำได้ว่าล็อกประตูไปแล้วหนิ"เธอพูดกับตัวเองก่อนจะชะงักเล็กน้อยภาพจำที่เธอล็อคประตูเมื่อเช้าทับซ้อนเข้ามา'โจรหรอ'เธอฉุดคิดอยู่พักหนึ่งความคิดเมื่อครู่ทำเอาเธอสั่นไปทั้งตัวมือเรียวปล่อยออกมาจากลูกบิดประตูอย่างช้า ๆ'ตั้งสติก่อนเสี่ยวเว่ยเธออาจจะลืมล็อคเองก็ได้' 'แต่ฉันจำได้ว่าล็อคแล้วนะ' เธอเถียงกับความคิดในหัวของตัวเอง

"เอาวะเป็นไงเป็นกันโจรก็มาเถอะจะฟาดให้น่วมเลยไหน ๆก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว"สารภาพเลยว่าวินาทีนั้นฉันไม่ได้นึกถึงตำรวจเลยแม้แต่น้อยสงสัยคงจะใส่อารมณ์มากไปหน่อย เธอหยิบร่มในกระเป๋าออกมาแล้วกำในมือแน่นก่อนจะผลักประตูห้องเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ภาพตรงหน้าปรากฎเป็นชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่กำลังนั่งดูทีวีในห้องของเธออย่างหน้าตาเฉย คนตรงหน้าเกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อยจากเสียงประตูที่กระทบกับผนังห้อง

"!!!!"

"ค..คุณเข้ามาได้ไง"เธอกำร่มในมือแน่น

"ช่วยวางไอนั่นลงก่อนได้มั้ยแล้วมาคุยกันดี ๆ"คนตรงหน้าพยายามไกล่เกลี่ย เข้ามาในห้องคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติแถมยังเป็นผู้ชายอีกโรคจิตชัดๆ

"ไม่"เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

"ผมจะอธิบายทุกอย่างให้คุณฟังเองแต่ช่วยวางร่มลงก่อนเถอะนะ"

"ฉันจะมั่นใจได้ไงว่าคุณไม่ใช่โจร"

"แล้วหน้าตาของผมมันบ่งบอกตรงไหนว่าเหมือนโจร"

"ไม่รู้แหละแต่ฉันไม่มีทางวางร่มนี่เด็ดขาด"

"จะเอาแบบนี้ใช่มั้ยเสี่ยวเว่ย"จบประโยคคนตรงหน้าพุ่งตรงมาที่ฉันอย่างรวดเร็วดูเหมือนว่าเป้าหมายของเขาจะคือร่มคันนี้แต่เดี๋ยวนะแล้วตานั่นรู้ชื่อของฉันได้ยังไงไม่มีเวลามาคิดแล้ว ตอนนี้เราทั้งสองคนต่างฉุดกระชากร่มคันเดียวกันอยู่แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยวเว่ยจะได้เปรียบเธออาศัยช่องโหว่ของคนตรงหน้าแล้วยึดร่มมาเป็นของตัวเองก่อนจะฟาดร่มลงที่หัวคนตรงหน้าอย่างเต็มแรง

"โอ๊ยย.."คนตรงหน้าอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด

"คุณ!!"เธอทิ้งร่มก่อนจะวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว"เจ็บมากมั้ย"

"ลองมาโดนเองมั้ยล่ะ"

"ฉันขอโทษไม่นึกว่าจะลงแรงเยอะขนาดนี้"

สุดท้ายก็จบที่เธอต้องมานั่งทำแผลให้กับคนแปลกหน้า ยังดีที่หัวไม่ถึงกับแตกแต่ก็น่าเป็นห่วงอยู่ดีแผลที่ไม่เลือดออกอันตรายกกว่าแผลที่มีเลือดซะอีกตอนแรกฉันก็เสนอให้ไปโรงบาลแต่เจ้าตัวก็ปฏิเสธอยู่ท่าเดียวบอกว่าไม่ชอบโรงพยาบาลก็เลยมาจบที่นั่งทำแผลให้เองแบบนี้

"สรุปแล้วคุณเข้าห้องฉันมาได้ไง"

"วาร์ปเข้ามา...โอ๊ย"ฉันเอาสำลีจิ้มลงที่แผลเขาหนึ่งทีข้อหากวนประสาท"นี่คุณจะฆ่าผมรึไง"

"อย่ากวนได้มั้ยไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ"

"เข้าใจแล้ว ๆผมเป็นหลานของเจ้าของตึกน่ะ"เขาพูดพร้อมกับโชว์ลูกกุญแจในมือ

"คิดว่าเป็นหลานเจ้าของตึกแล้วจะเข้าห้องใครก็ได้งั้นหรอ"

"เดี๋ยวสิฟังผมก่อนคือว่า..ผมจะขอมาอยู่ด้วยได้มั้ย"คำพูดของคนตรงหน้าทำเอาเธองงเป็นไก่ตาแตกอยู่ดีๆคนแปลกหน้าก็มาขออยู่ด้วยและก็เป็นหลานเจ้าของตึกอีก บ้านเขาขัดสนหรอก็ไม่น่าใช่แถมยังเป็นผู้ชายอีกไม่ได้เด็ดขาด

"นี่คุณจะบ้าหรอ"

"ผมพูดจริง ๆแลกกับค่าเช่าเดือนนี้หรือถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรผมจะไปหาที่อื่นเอง"คนแปลกหน้าทำทีเหมือนว่าจะเดินออกไปจากประตู

"เดี๋ยวก่อนคุณ ฉันตกลง"ข้อเสนอของคนแปลกหน้าทำเอาเธอหูผึ่งฉันไม่ได้เห็นด้วยกับข้อเสนอเลยจริง ๆนะแค่คิดว่าห้องเดี๋ยวนี้น่ะมันหายากถือซะว่าทำบุญทำทานก็แล้วกัน

"ขอบคุณมากๆนะ"เขาพูดพร้อมพนมมือขึ้นเหนือหัวก่อนจะถูไปมา

"จริงสิฉันยังไม่รู้ชื่อคุณเลย"ตอนแรกก็แอบสงสัยนะว่าตานั่นรู้ชื่อฉันได้ยังไงแต่พอรู้ว่าเป็นหลานเจ้าของตึกก็พอเดาได้แล้วล่ะว่ารู้มาจากไหน

"เรื่องนั้นน่ะไม่ต้องใส่ใจหรอก"

"แล้วทีนี้ฉันจะเรียกคุณได้ไงคิดหน่อยสิ"

"ผมมาอยู่แค่อาทิตย์เดียวเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้"

"แปลกคนจริง ๆเอาเป็นว่าฉันจะเรียกคุณเผิงโหย่วละกัน"

"เผิงโหย่ว?"

"แปลว่าเพื่อนน่ะ"ฉันยกยิ้มเล็กน้อย

จากนั้นเราก็ทำความรู้จักกันเล็กน้อยแต่เหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายรู้ข้อมูลฉันคนเดียวซะมากกว่าเพราะเจ้าตัวไม่ยอมตอบคำถามที่เกี่ยวกับตัวเองเลยสักประโยค ไม่ใช่ว่าเป็นนักโทษหลบหนีหรืออะไรทำนองนั้นใช่มั้ย

เวลาผ่านไปจนถึงตอนช่วงพลบค่ำอีกคนอาสาจะเป็นฝ่ายทำอาหารเย็นให้เองนับว่าโชคดีเป็นอย่างมากเพราะเธอไม่ต้องออกค่าวัตถุดิบแถมไม่ต้องทำอาหารเองอีกต่างหาก สกิลทำอาหารของเธอถือว่าเป็นศูนย์เลยไม่สิติดลบก็ว่าได้

"เป็นไงอร่อยใช่มั้ย"คนตรงหน้าถาม"

"ก็อร่อยดี....นี่เผิงโหย่ว"

"หืม"

"คุณคงไม่ใช่นักโทษหลบหนีหรือว่าพวกหนีคดีมาหรอกใช่มั้ย"ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย

"ผมว่าคุณดูหนังมากไป"

"ก็คุณเล่นไม่บอกอะไรเกี่ยวกับตัวคุณเลยหนิ"

"ผมแค่คิดว่าเราไม่ต้องสนิทกันขนาดนั้นก็ได้"

"你疯了.. (คุณบ้าไปแล้ว..) "เธออุทานเบา ๆได้ยินคำพูดคนตรงหน้าแล้วมันตะหงิดใจยังไงชอบกลฉันดูเป็นคนไม่ดีถึงขนาดไม่อยากเป็นเพื่อนเลยหรอหรือว่าเขาเป็นพวกอีโก้สูงกัน

"รู้นะว่าด่าน่ะ"

"ป่าวซะหน่อย"ฉันทำท่าเป็นไม่รู้ไม่ชี้

และแล้วก็ถึงเวลาเข้านอนเนื่องจากห้องของฉันไม่มีเตียงก็เลยเป็นเรื่องง่ายที่จะแบ่งพื้นที่ในการนอนเราสองคนช่วยกันปูที่นอนก่อนจะกันเขตโดยการวางหมอนข้างผืนยาวไว้ขั้นพื้นที่ระหว่างเราสอง'คนลองข้ามมาดูสิจะต่อยให้ตาเขียวเลย'

"นี่คุณ"ฉันถามอีกคนที่อยู่อีกฝั่งของหมอนข้าง

"ว่าไง"

"ทำไมคุณถึงมาขออยู่กับฉันหรอ"

"..."เขาเงียบ

"หลับแล้วงั้นหรอ"เธอชะโงกหน้าไปดูอีกคนก่อนจะพบว่าเขากำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ แต่เมื่อกี้ยังขานรับฉันอยู่เลยดูก็รู้ว่าตานั่นน่ะแกล้งหลับ มีอะไรที่ทำให้อีกคนต้องปิดบังตัวตนกับเธอขนาดนี่กันนะแล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันสงสัยได้ไงให้ตายสิ"ไม่รู้ด้วยแล่ว"เธอทำท่าทีฮึดฮัดก่อนจะคลุมโปงแล้วก็ผลอยหลับไป

.

.

.

.

3 กรกฎาคม 25xx

กลิ่นหอมจาง ๆโชยออกมาจากในห้องครัวทำให้เธอตื่นจากการหลับไหล ดูเหมือนว่าอีกคนจะลุกออกจากที่นอนไปแล้วนั่นคงเป็นสาเหตุของกลิ่นหอมในห้องครัว เธอทำการยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรทาน

"ตื่นแล้วหรอ"เผิงโหย่วถาม

"อื้อ"เธอขานรับก่อนจะยัดขนมปังแผ่นเข้าปาก

"อาบน้ำก่อนแล้วค่อยมากินสิ"เขาดึงจานกลับ

"ค่ะ ๆรับทราบแล้วค่ะ"

นี่คงจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอได้ทานอาหารเช้าที่ไม่ใช่กาแฟพอได้ทานอาหารครบห้าหมู่แล้วก็รู้สึกมีกำลังใจในการหางานขึ้นมาเลย

"หน้าตาคุณดูมีความสุขนะ"เผิงโหย่วเอ่ย

"งั้นหรอ"

"แล้วตกลงมีความสุขมั้ย"

"ไม่อะ รอให้ฉันได้งานก่อนเถอะฉันก็จะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย"

"ผมจะรอดูแล้วกัน"

ใช้เวลาเกือบครึ่งวันเธอก็กลับมาถึงที่พักโดยสวัสดิภาพ

"กลับมาแล้วค่ะ"เธอพูดพร้อมกับผลักประตูเข้ามาอย่างเบามือ

"ทำไมทำหน้าบูดแบบนั้นล่ะ"

"ดูเหมือนว่าจะสัมภาษณ์ไม่ผ่านน่ะสิ"เธอทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

"พรุ่งนี้ก็ยังมีเวลาลองใหม่อีกสักครั้งจะเป็นไรไป"

"ฉันก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะคุณ แอบท้อใจด้วย"

"งั้นหรอ"

"คุณจะทำอะไร"คนตรงหน้าเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆ

"ปลอบคุณไง"เขาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะนำมือลูบหัวของฉันอย่างเบามือ ถึงจะเป็นแค่การลูบหัวก็เถอะแต่ฉันก็สามารถรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของอีกคน สายตาของเธอเริ่มมัวขึ้นเนื่องจากน้ำที่เอ่อล้นอยู่บริเวณขอบตา

"นี่คุณจะร้องไห้หรอฮ่าๆๆ"

"ฉันไม่ได้จะร้องไห้สักหน่อย!"ฉันผลักเขาออก

"ไม่ร้องก็ไม่ร้อง"

"ฉันจะไปอาบน้ำแล้วบาย"จบประโยคเธอก็รีบเผ่นแนบเข้าห้องน้ำไป เมื่อกี้นี้มันอะไรกันฉันจะให้นายนั่นแตะตัวฉันอีกเป็นครั้งที่สองไม่ได้ให้ตายเถอะ

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพลบค่ำอีกคนอาสาจะทำอาหารให้เธออีกเช่นเคย ฉันยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้คนตรงหน้าแต่ก็โดนปฏิเสธโดยเจ้าตัวบอกว่าเป็นการตอบแทนที่ให้มาอยู่ด้วยแถมยังบอกว่าจะทำให้กินทุกวันอีก สำหรับฉันแค่ค่าเช่าเดือนนี้ก็มากพอแล้วนะยังมาทำอาหารให้กินอีกรู้สึกผิดขึ้นมาเลย

"ทำไมยังทำหน้าบูดอยู่อีก ไม่อร่อยหรอ"

"ป่าวฉันรู้สึกผิดน่ะ คุณจ่ายค่าเช่าให้ตั้งเดือนนึงแถมยังทำอาหารให้กินอีก"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกหน่าคิดซะว่าผมเป็นเพื่อนคุณคนนึง"

"เพื่อนอะไรชื่อยังไม่รู้เลย"เธอบ่นพึมพำ

"ได้ยินนะ"

"งั้นคุณก็บอกชื่อมาสักทีสิ"

"คุณจะอยากรู้ไปทำไมกัน"

"ไม่รู้ก็ไม่รู้"ฉันตอบปัดก่อนจะตักอาหารเข้าปาก หลังจากทานข้าวเสร็จเราสองคนก็ช่วยกันจัดที่นอนแล้วก็แยกย้ายกันไปเตรียมตัวเพื่อที่จะเข้านอนในคืนนี้

"เผิงโหย่ว..ถ้าฉันเอาโจรมาอยู่ด้วยฉันจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดมั้ย"ฉันพลิกตัวมาอีกฝั่งเผื่อถามคนที่อยู่หลังหมอนข้าง

"ยังไม่เลิกคิดว่าผมเป็นโจรอยู่อีกหรอ"

"ก็ดูคุณทำตัวสิ"

"ถ้าผมป็นโจรป่านนี้ห้องคุณคงไม่เหลืออะไรแล้ว"

"..."จริงอย่างที่เขาพูดแต่ถ้านายนั่นไม่ยอมบอกชื่อเราก็ไปถามเจ้าของตึกเองก็ได้หนิทำไมเพิ่งมานึกได้เอาตอนนี้นะฉันคิดในใจก่อนจะยกยิ้มชั่วร้ายออกมา

"คิดอะไรอยู่น่ะ"

"ป...ป่าวสักหน่อย คุณนอนไปเถอะ"ฉันหันหลังกลับไปอีกฝั่ง จริงสิใกล้จะถึงวันทานาบาตะแล้วหนิหลังจากนี้ก็ขอพักเหนื่อยหน่อยสักสองสามวันก็แล้วกันจะนอนให้อิ่มเลยคอยดู

*สามารถข้ามไปอ่านวันที่เจ็ดได้เลยถ้ารู้สึกว่าเนื้อเรื่องยาว

.

.

.

.

4 กรกฎาคม 25xx

"นี่คุณตื่นได้แล้ว"

"..."

"หวัง เสี่ยวเว่ย!!"

"!!!! ตกใจหมด"

"โทษที ก็เรียกตั้งนานแล้วคุณไม่ตื่นสีกที"

"ช่วงนี้ฉันไม่ได้ไปหางานสักสองสามวันเพราะฉะนั้นเรื่องหางานน่ะก็ไม่ต้องเป็นห่วง"

"ป่าวหรอกผมแค่กลัวอาหารมันเย็น"

"..."ฉันมองขวางใส่อีกคน

"จริงสิวันนี้คุณไม่ได้ไปไหนใช่มั้ย งั้นก็ออกไปซื้อของกับผมหน่อยสิของในตู้เย็นหมดแล้ว"

"ไม่มีทางฉันวางแผนว่าจะนอนมาราธอนไว้แล้ว"

"เสี่ยวเว่ย"

"ไม่"

"หวัง เสี่ยวเว่ย!"

"ไม่มีทางอย่างเด็ดขาด!"

สุดท้ายฉันก็โดนอีกคนลากมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในโตเกียวอย่างไม่เต็มใจ ดูเหมือนว่าพอใกล้เทศกาลทานาบาตะเข้าห้างร้านต่างๆก็พากันตกแต่งด้วยกระดาษสีเต็มไปหมดในระหว่างที่เธอกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบข้างรู้ตัวอีกทีคนที่ลากเธอมาก็หายหน้าหายตาไปเสียแล้ว'คนเยอะแบบนี้จะหากันเจอได้ไงเนี่ย'

เธอเดินวนรอบๆบริเวณที่เดินผ่านมากว่าครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่พบวี่แววของคนที่เธอหาเลย'ถ้าฝั่งนู้นก็ตามหาเราเหมือนกันแล้วแบบนี้จะหากันเจอหรอ'เสี่ยวเว่ยหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนที่สมองของเธอจะสั่งการให้ไปรออีกคนที่ทางเข้าของห้างเธอรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็วไม่นานก็มาถึงประตูทางเข้าและเธอก็ได้พบกับคนตรงหน้าที่กำลังหันซ้ายหันขวาเหมือนว่าจะหาบางอย่างอยู่

"นี่คุณไปไหนมาเนี่ย"อีกคนถาม

"ฉันสิต้องถามว่าคุณไปไหนมา"

"ซื้อของไง"เขาพูดพร้อมชูถุงที่อยู่ในมือ

"รู้มั้ยว่าไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย"

"คุณเป็นห่วงผมหรอ"

"ก..ก็ใช่น่ะสิ ถ้าคุณถูกจับไปเรียกค่าไถ่แล้วใครจะจ่ายค่าห้องให้ฉันล่ะ"

"งั้นก็ทำแบบนี้สิจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"เขาดึงมือฉันไปจับเบาๆ

"ฉ..ฉันไม่เอาด้วยหรอก"ฉันสลัดมือเขาทิ้งก่อนจะเบือนหน้าหนี

"อะไรน่ะ เขินหรอ"เขาจ้องฉันตาเขม็ง

"บ้ารึป่าวก็แค่จับมือเองใครมันจะไปเขินกันคุณมั่วละ ฉันจะกลับบ้านแล้วบาย"ฉันพูดพร้อมเดินห่างออกไป

"แต่ทางกลับทางนี้นะคุณ"

"ฉันรู้หน่า!"

จบบทสนทนาฉันก็รีบจ้ำอ้าวเดินหนีอีกคนมาเสียดื้อ ๆบางคนอาจจะคิดว่าการจับมือคงเป็นอะไรที่ธรรมดามากแต่คงไม่ใช่สำหรับเสี่ยวเว่ยเพราะเธอคิดว่ามีแต่พวกคู่รักหวานแหววเท่านั่นแหละที่จับมือกันเดินไปไหนมาไหน

ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงทั้งสองคนก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย เสี่ยวเว่ยหย่อนตัวลงบนโซฟาช้า ๆพร้อมกับมองอีกคนที่ดูทีวีตาไม่กระพริบดูเหมือนว่าอีกคนจะให้ความสนใจกับรายการทำอาหารบนทีวีเป็นอย่างมากถึงขนาดต้องจ้องแล้วจ้องอีก

"จ้องขนาดนั้นไม่เอาหัวมุดเข้าไปเลยล่ะ"

"คุณรู้มั้ยว่าผมชอบรายการนี้แค่ไหน"

"ไม่ยักจะรู้ว่าคุณดูรายการแบบนี้ด้วย"

"สูตรอาหารผมก็เอามาจากในนี้หมดนั่นแหละ"

"แสดงว่าคุณก็เป็นแฟนพันธุ์แท้รายการนี้เลยน่ะสิ"

"แน่นอนอยู่แล้วฮ่า ๆๆ"เขาขำเล็กน้อย

เราสองคนใช้เวลาไปกว่าหนึ่งชั่วโมงในการชมรายการโทรทัศน์สารภาพเลยว่าถึงฉันจะไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้รายการทำอาหารแต่พอได้ดูรายการแล้วก็รู้สึกเพลินดีเหมือนกัน จู่ๆเธอก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่ไหล่ด้านขวา เธอหันไปก่อนจะพบสาเหตุว่าอีกคนกำลังนอนหลับตาพริ้มพิงไหล่ของเธออยู่ สงสัยคงจะเหนื่อยจากการไปซื้อของ"เพิ่งจะเคยเจอเหมือนกันผู้ชายที่ชอบช็อปปิ้งเนี่ย"เธอขำเล็กน้อยก่อนจะยีผมของอีกคน

เป็นครั้งแรกที่เธอได้มองเห็นหน้าอีกคนแบบชัด ๆใบหน้าของเขาราวกับว่าพระเจ้าตั้งใจสร้างยังไงอย่างงั้น จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มโก่ง ผิวขาวอมชมพูตัดกับเส้นผมสีน้ำตาล ดูดีๆแล้วก็เป็นคนที่หน้าตาดีเอามาก ๆเลยถ้าไม่ติดที่นิสัยชอบกวนไม่แฟร์ชะมัด เธอเอนหลังลงกับโซฟาเล็กน้อยก่อนจะหลับไปพร้อมกับอีกคนฉันคงจะโดนพิษช็อปปิ้งเล่นงานเข้าแล้วล่ะ รู้ตัวอีกทีเธอก็มาโผล่อยู่ที่นอนซะแล้ว

.

.

.

.

5 กรกฎาคม 25xx

"ตื่นแล้วหรอ"

"อื้อ กี่โมงแล้ว"

"แปด"

"แปดโมง!!"ฉันรีบลุกพรวดออกจากที่นอน จำได้ว่าดูรายการอาหารจบแล้วก็เผลอหลับไปเลยรู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้วข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินเลยบ้าจริง

"เห็นคุณดูเหนื่อยๆก็เลยไม่กล้าปลุก หิวแล้วหรอ"

"ก็ใช่น่ะสิข้าวเย็นเมื่อวานก็ยังไม่ได้กิน"ฉันทำหน้ามุ่ย

"ขอโทษพอดีวันนี้ผมตื่นสายน่ะเลยไม่ได้ทำไว้"

"ไม่เป็นไรๆ งั้นเราออกไปกินข้าวข้างนอกดีมั้ย"

"ก็ดีเหมือนกันนะ"

ฉันทำการสั่งจองโต๊ะอาหารในแอพพลิเคชั่นก่อนจะรีบไปแต่งตัวเพื่อทานอาหารมื้อเช้า ไม่นานเราสองคนก็เดินมาถึงร้านที่ได้จองไว้ฉันเลือกร้านอาหารที่ฉันมาทานประจำนั่นก็คือร้านราเมงแถวที่พัก ด้านในร้านตกแต่งแบบธรรมดาให้บรรยากาศเหมือนอยู่ที่บ้าน ฉันเลือกที่จะนั่งหน้าบาร์กับอีกคน

"ฉันบอกเลยว่าร้านนี้น่ะเด็ดสุดในโตเกียว"

"ขนาดนั้นเลยหรอ"

"ของแบบนี้มันต้องลองกันเอง"ผ่านไปสักพักถ้วยราเมงก็มาเสิร์ฟอยู่ด้านหน้าของทั้งคู่

"จะทานแล้วนะครับ"เขาพูดก่อนจะคีบเส้นเข้าปาก

"เป็นไงบ้าง"

"อร่อยมากเลย"อีกคนพูดพร้อมทำตาลุกวาว

"อร่อยก็กินเยอะๆ เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"

"จะกินให้เกลี้ยงเลยคอยดู"

หลังจากทานเสร็จทั้งสองคนก็ออกมาเดินเล่นข้างนอกเล็กน้อยบรรยากาศรอบๆชวนให้น่าเดินเป็นอย่างมาก รอบข้างตกแต่งไปด้วยไม้ไผ่และกระดาษสีดูเหมือนว่าทุกคนกำลังจะตื่นเต้นกับเทศกาลทานาบาตะที่ใกล้จะถึงในเร็ววันคงจะมีแค่เธอที่ไม่ได้ดูตื่นเต้นสักเท่าไหร่ ตอนนี้เราสองคนก็ได้เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านไอศกรีมแห่งหนึ่งฉันจิ้มนิ้วเลือกสิ่งที่ฉันต้องการบนเมนูก่อนจะมานั่งทานที่ม้านั่งในระแวกนั้น

"คุณจะไม่กินจริงๆหรอ"ฉันถามอีกคน

"แค่ราเมงถ้วยเดียวผมก็อิ่มจะตายอยู่ละ"

"อย่าเว่อหน่อยเลยคุณ"

"ผมพูดจริงๆ นี่เสี่ยวเว่ย"เขาพูดพร้อมชี้ที่มุมปาก

"ตรงนี้หรอ"

"ขอโทษนะ"คนตรงหน้าโน้มตัวลงมาหาเธอเล็กน้อยก่อนจะถือวิสาสะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กมาเช็ดที่มุมปากของเธอ"เรียบร้อย"

'ตึกตัก ตึกตัก' การกระทำของคนตรงหน้าทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ จมูกโด่งเป็นสันห่างจากใบหน้าของเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตรนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมองมาที่เธอทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก "ข..ขอบคุณ"

"งั้นก็กลับกันเถอะ"เขายืนขึ้นพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

ฉันลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะสะพายกระเป๋าข้าง แต่เหมือนวันนี้โชคชะตาก็เล่นตลกกับเธออีกเช่นเคย ชายร่างผอมสูงวิ่งมากระชากกระเป๋าของเธออย่างรวดเร็วและวิ่งหนีออกไป เธอวิ่งตามชายคนนั้นแต่เคราะห์ร้ายที่เธอนั้นสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลงไปกองกับพื้น ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะวิ่งออกไปไกลเสียแล้ว

แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีเผิงโหย่วรีบวิ่งตามชายคนนั้นไปได้ทันก่อนที่จะปล่อยหมัดใส่ชายคนนั้นอย่างเต็มแรงจนล้มลง ไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่มาจับกุมชายคนนั้นไป ภาพตรงหน้าของเธอปรากฎเป็นเผิงโหย่วที่กำลังวิ่งมาหาเธอพร้อมกับชูกระเป๋าของเธอขึ้น

"เจ็บมากมั้ย"เขาพูดพร้อมย่อตัวลงมาหาฉันที่กำลังนั่งอยู่กับพื้น

"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ"จบประโยคเธอก็พุ่งสวมกอดอีกคนถ้าไม่มีเผิงโหย่วป่านนี้เธอคงไม่มีหวังที่จะได้กระเป๋านั่นกลับมาแล้วแน่ๆ เธอคิดในใจก่อนที่จะกระชับอ้อมแขนพร้อมกับมุดหน้าเข้าหาไหล่กว้างแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย คนตรงหน้าดูตกใจกับฉันเอามากๆเขานำมือลูบหัวฉันเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยนก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้เธออย่างเบามือ

"ลุกได้มั้ย"

"..."ฉันส่ายหัว

"ขึ้นมาสิ"เขาหันหลังให้ฉันก่อนที่จะย่อเข่าลง

"ไม่เอาหรอก"

"หวัง เสี่ยวเว่ย"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

สุดท้ายฉันก็ยอมขี่หลังอีกคนแต่โดยดีถ้าปฏิเสธฉันอาจจะโดนอัดจนตัวปลิวเหมือนโจรนั่นก็ได้ฉันไม่เอาด้วยหรอกแต่เดี๋ยวนะตานั่นใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวกันกับที่ใช้เช็ดปากเลยหนิ ฉันนึกในใจก่อนจะตีเข้าที่บ่าของอีกคน

"คุณทำอะไรเนี่ย"

"นี่คุณเอาผ้าที่เช็ดปากมาเช็ดหน้าต่อเนี่ยนะ"

"แล้วไม่ได้หรอ"

"ก็ไม่ได้นะสิ!"ฉันโวยวาย

"ขอโทษก็แล้วกัน"ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อยแถมยังขำให้เธออีกต่างหาก

เขาแบกฉันเดินไประหว่างทางเรื่อยๆถึงระยะทางจะห่างจากบ้านไม่มากแต่ทำไมเส้นทางมันดูยาวนานซะเหลือเกินบรรยากาศรอบๆดูช้าไปหมดเหมือนเวลาจะหยุดเดินยังไงอย่างนั้น ไม่รู้สิแต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดมันสักไหร่หรอกนะเหมือนได้ใช้เวลาทั้งวันอย่างคุ้มค่าและก็ได้ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนใหม่อย่างเผิงโหย่วอีกด้วย

ผ่านไปสักพักทั้งคู่ก็มาถึงที่หมาย เขาวางเธอลงตรงโซฟาก่อนจะนำผ้าชุบน้ำอุ่นที่เพิ่งเตรียมมากดลงที่ข้อเท้าของเธอแล้วใช้ฝ่ามือทั้งสองนวดข้อเท้าของเธออย่างเบามือ

"ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้คุณ"

"ยาทาอยู่ตรงไหนหรอ"เขาทำเป็นหูทวนลม

"ฟังกันหน่อยสิ!"จบประโยคฉันก็ชี้ไปที่กล่องปฐมพยาบาลหลังตู้เย็น เขาเดินไปหยิบหลอดยาที่อยู่หลังตู้เย็นแล้วทำการทายาลงที่ข้อเท้าพร้อมกับนวดอย่างช้าๆเสร็จแล้วก็ส่งยิ้มให้ฉันหนึ่งที 

.

.

.

.

6 กรกฎาคม 25xx

ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะใช้ฝ่ามือตบไปที่หน้าของตัวเองเบาๆเป็นการเรียกสติ เกือบจะหนึ่งสัปดาห์แล้วที่มีอีกคนเข้ามาในชีวิตของเธอบอกเลยว่าตั้งแต่มีเขาเข้ามาในอยู่ในชีวิตก็ทำให้ชีวิตประจำวันของเธอง่ายเป็นเท่าตัวเลยไม่รู้จะขอบคุณยังไงดีวันนี้ก็เลยว่าจะลองตามใจนายนั่นทั้งวันดู

"นี่คุณวันนี้อยากออกไปไหนหน่อยมั้ย"ฉันถาม

"ขาคุณหายแล้วหรอ"

"แค่นี้สบายๆ"เธอกระโดดให้เขาดูหนึ่งที

"คงอยากเดินเล่นแถวๆนี้แหละมั้ง"

"งั้นก็ไปกันเถอะ"

อีกคนทำหน้าตาสงสัยแต่ก็ทำตามเธออย่างว่าง่าย ทั้งคู่เดินเท้าออกมาเรื่อยๆจนถึงริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง พวกเขาหย่อนตัวนั่งบนขั้นบันไดริมแม่น้ำก่อนจะมองออกไปข้างหน้า วิวตรงหน้าถึงจะเป็นแค่แม่น้ำธรรมดาแต่บรรยากาศรอบๆก็ทำให้แม่น้ำที่ธรรมดาดูน่าตื่นตาขึ้นมาได้

เธอนั่งกอดเข่ามองคนที่อยู่ข้างๆ เขาลุกขึ้นพร้อมกับหยิบหินก้อนเล็กขึ้นมาเขวี้ยงไปบนผิวน้ำ หินนั่นเด้งสองสามที่ก่อนจะจมลงสู่ก้นแม่น้ำเขาปาได้สองสามก้อนก่อนจะยื่นหินที่อยู่ในมือมาให้ฉัน

"ลองดูสิ"

"ฉันทำไม่ได้หรอก"

"คุณก็เป็นซะแบบนี้ไม่ลองจะรู้หรอ"

"ก็ได้ๆๆ"ฉันขว้างหินอย่างสุดแรงเกิด

'จ๋อม' ไม่ทันที่หินจะเด้งบนผิวน้ำก็จมลงสู่ก้นแม่น้ำอย่างน่าอนาถใจ

"ทำแบบนี้สิคุณ ขว้างหินให้มันอยู่ระนาบเดียวกันกับผิวน้ำพอหินกระแทกน้ำมันก็จะเด้งขึ้นมาเอง"เขาทำการสาทิตให้ดู

"ค่ะๆพ่อคนเก่ง"ฉันกำหินที่อยู่ในมือแน่นก่อนจะทำตามเทคนิคที่อีกคนแนะนำมาและสุดท้ายผลก็ออกมาดีเกินคาดก้อนหินนั่นเด้งประมาณสองทีก่อนจะจมลงไป ดูเหมือนว่าคนที่ดีใจที่สุดน่าจะไม่ใช่ฉันแต่เป็นตานั่นมากกว่า

"เห็นมั้ยทำได้แล้ว!"อีกคนคนพุ่งเข้ามาสวมกอดเธอก่อนที่ดวงตาของของทั้งคู่จะสบกัน เขาขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบได้หยุดลงจริงๆเลยรอบข้างดูช้าไปหมดช้าจนสามารถมองเห็นใบไม้ที่กำลังปลิวไปมาร่วงลงอย่างช้าๆ ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร เธอหุบตาลงก่อนจะพบว่า..

"ใบไม้น่ะ"เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะโยนใบไม้นั่นทิ้งไป

"..."ฉันกระพิบตาถี่ๆในใจเกิดแต่ความสงสัย

"คุณ"เขาโบกมือไปมาตรงหน้าฉัน

"..."ฉันไม่พูดอะไรก่อนจะดึงมือเขาเข้ามางับ

"โอ้ยยย..ทำอะไรของคุณเนี่ย!"

"แล้วใครบอกให้เอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้นเล่า"

"ก็ผมเห็นคุณเอาแต่หลับตา นึกว่ารออะไรอยู่"เธอไม่รอช้าฟาดฝ่ามืออรหันต์ลงตรงที่แขนของเขาทันที

"รอบ้าบออะไรฉันจะกลับบ้านแล้ว"ฉันรีบหันหลังเพื่อไม่ให้อีกคนเห็นสีหน้าที่ผิดปกติ คนที่อยู่ข้างหลังได้แต่สงสัยก่อนจะวิ่งตามเธอมา

สุดท้ายดูเหมือนว่าแผนวันนี้จะล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่าตามใจบ้าอะไรไม่ทำมันแล้ว เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงช่วงค่ำเราทั้งสองช่วยกันจัดที่นอนอีกเช่นเคยแต่ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะนอนไม่หลับเพราะมัวแต่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่พอนึกถึงทีไรก็ทำให้เธอใจเต้นทุกที

"คุณนอนรึยัง"ฉันถามคนที่อยู่อีกฝั่งของหมอนข้าง

"ยัง ทำไมหรอ"

"ฉันแค่นอนไม่หลับ"

"งั้นเดี๋ยวผมไปต้มนมอุ่นให้รอสักพัก"ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับแก้วนมอุ่นที่อยู่ในมือ

"ขอบคุณ"

"คุณคิดว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไงบ้าง"

"วันทานาบาตะน่ะหรอ ก็วันธรรมดาวันหนึ่งล่ะมั้งฉันก็คงแค่ไปขอพรแล้วก็กลับมานอนในห้อง"

"คุณนี่มันคุณจริงๆเลย"

"เป็นฉันแล้วมันทำไม จริงสิแล้วคุณจะกลับวันไหนหรอ"

"อีกสักสองวันเนี่ยแหละผมไม่อยู่ให้เป็นภาระคุณหรอก"จบประโยคเขาก็ขำเล็กน้อย

หลังจากดื่มนมเสร็จฉันก็ล้มตัวลงบนที่นอนอีกครั้งหนึ่ง เธอมองไปบนเพดานก่อนจะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อะไรที่ทำให้อีกคนคิดว่าตัวเองเป็นภาระกันไม่เลยสักนิดอยู่ดีๆภาพจำของเมื่อตอนกลางวันก็ทับซ้อนขึ้นมา ทำไมฉันต้องใส่ใจตานั่นด้วยอีกไม่กี่วันก็จะไม่เจอกันแล้วหนิ จะเห็นแก่ตัวไปมั้ยถ้าฉันอยากให้ตานั่นอยู่ต่ออีกสักหน่อยฉันยังนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้วชีวิตของฉันจะเป็นแบบไหนต่อไป

.

.

.

.

7 กรกฎาคม 25xx (วันทานาบาตะ)

"คุณเชื่อเรื่องโอริฮิกับฮิโกโบชิมั้ย"

"คิดว่าฉันเป็นเด็กรึไงกัน เรื่องแบบนี้มันจะไปมีจริงได้ที่ไหน"

"นั่นสินะ"

"แต่ได้เจอคนรักปีละครั้งเป็นอะไรที่น่าเศร้าอยู่เหมือนกันนะ"ฉันพูดพร้อมตักอาหารใส่ปาก

"ก็ยังดีกว่าไม่เจอกันเลย"

"จริงของคุณ"

หลังจากทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็ต่างทำธุระส่วนตัวก่อนจะมานั่งจ๋องอยู่หน้าทีวี เราสองคนนั่งเงียบมากว่าสิบนาทีก่อนที่อีกคนจะเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา

"คุณไม่คิดจะไปไหนจริงๆหรอ"

"ไม่รู้สิ ฉันไม่ค่อยชอบคนเยอะๆน่ะ"

"งั้นเราลองไปหาที่สงบ ๆกันดูมั้ย"

"แต่นี่มันโตเกียวนะคุณ"

"เอาหน่าแค่ตามผมมาก็พอ"

อีกคนเดินนำฉันมาเรื่อย ๆก่อนจะถึงทางเดินลัดเข้าไปที่ไหนสักแห่ง สองข้างทางไม่มีแม้แต่สักคนที่เดินผ่านมารอบข้างมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดคงไม่ได้จะพาฉันมาปล้นหรอกใช่มั้ย เราสองคนเดินมาสักพักก่อนจะเจอบันไดที่นำทางไปที่หมาย ตอนนี้ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่ศาลแห่งหนึ่งบนเขาลูกเล็ก

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม"ฉันถามอีกคนด้วยความสงสัย

"ก็เห็นคุณบอกว่าจะขอพร"

"จริงด้วย"

"จะบอกว่าที่นี่น่ะศักดิ์สิทธิ์มากๆเลยนะ"

"แล้วคุณรู้จักที่นี่ได้ยังไง"

"เวลาผมเครียดๆก็มาเดินเล่นแถวนี้ประจำ"

"งั้นหรอ"

เธอกุมมือแน่นพร้อมกับอธิฐานในใจก่อนจะโค้งคำนับให้กับศาลเจ้า คงไม่ต้องเดาว่าเธอที่เธออธิฐานนั้นเป็นเรื่องอะไรก็คงจะไม่พ้นเรื่องเกี่ยวกับงานอย่างแน่นอน เธอจ้องมองอีกคนที่กำลังทำการอธิฐานเช่นเดียวกันกับเธอก่อนที่เขาจะหันหน้ามาสบตากับเธอ

'ตึกตัก ตึกตัก'หัวใจของเธอทำการสูบฉีดเลือดอีกครั้งนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่จ้องมาที่เธอทำให้เธอเหมือนว่าจะหลุดไปอยู่อีกมิติหนึ่งยังไงอย่างงั้น ในหัวของเธอตอนนี้ว่างเปล่าคงจะมีแค่เสียงนกในระแวกนั้นที่ก้องอยู่ในโสทประสาท คนตรงหน้าโบกมือไปมาข้างหน้าเธอเพื่อเป็นการเรียกสติ

"คุณๆ"เขาโบกมือไปมา

"ห..หืมว่าไง"

"ก็ผมเห็นคุณเอาแต่เหม่อ"

"มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ"

"คงไม่ได้ป่วยหรอกใช่มั้ย"เขาเดินมาใกล้ฉันก่อนจะนำฝ่ามือหน้าทาบบริเวณหน้าผาก"ก็ปกติดีหนิ"

'ตึกตัก'หัวใจของเธอเต้นรัวขึ้นอีกครั้งเก่งจังเลยเรื่องทำให้ใจคนอื่นเต้นเนี่ย ช่วงนี้หัวใจชักจะเต้นบ่อยเกินไปแล้วนะถ้าเต้นอีกรอบฉันคงต้องไปเช็คที่โรงบาลซะแล้วว่าเป็นเพราะตานั่นหรือโรคหัวใจกันแน่

"ฉันว่าเรากลับกันเถอะ"ฉันพูดก่อนจะหันหลังหนีอีกคน

"คุณรู้ทางกลับหรอ"

"นายก็นำไปสิ!"

เราสองคนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง เธอล้มตัวลงโซฟาจุดประจำก่อนจะหลับตานอนเพื่อพักผ่อนสายตา 

'ที่นี่คือที่ไหนกัน'เธอลุกขึ้นมาจากโซฟาก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางถนนเมืองโตเกียว เสี่ยวเว่ยวิ่งไปรอบๆก่อนจะพบว่าไม่มีใครสักคนที่อยู่บริเวณนี้เลย เธอเดินไปเรื่อยๆและพบกับเผิงโหย่วที่อยู่ตรงหน้าของเธอแต่อีกคนกลับเดินหนีเธอไปเสียอย่างนั้นยิ่งเธอวิ่งตามอีกคนก็ยิ่งห่างออกไป เสี่ยวเว่ยตะโกนเรียกเผิงโหย่วแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกคนจะตอบกลับเธอเลยไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำไป'เผิงโหย่วกลับมาก่อน' 'นายจะไปไหนน่ะ'

เธอลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน เธอมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนจะพบว่าข้างนอกฟ้าได้เปลี่ยนสีเสียแล้ว

"ตื่นแล้วหรอ"

"อื้ม"

"ทำไมไม่ร่าเริงเอาซะเลย"

"ฉันฝันน่ะ ฝันร้าย"

"ออกไปสูดอากาสกันหน่อยมั้ย"

"ก็ดีเหมือนกัน"

เขานำฉันมาเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าวัดแห่งหนึ่งที่ห่างจากที่พักออกมาประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนเข้าวัดเขาได้พาเธอมาเปลี่ยนชุดยูกาตะในระแวกนั้น เธอเดินเข้าไปและพบว่ามีร้านต่างๆอยู่เต็มสองข้างทางพร้อมกับคนอีกจำนวนมากภายในวัด

ถึงจะมีคนมากมายแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธออึดอัดเลยแม้แต่น้อยเผิงโหย่วเองก็เดินตามเธอเข้ามาอย่างติดๆพร้อมกับจับไหล่ข้างซ้ายของเธอไว้จะได้ไม่หลงกันเราสองคนใช้เวลาอย่างมีความสุขในวัดมากว่าสองชั่วโมงก่อนจะปลีกวิเวกกับฝูงชนออกมานั่งข้าง ๆบ่อน้ำพุในวัด

"ชุดใส่แค่ครั้งเดียวจะซื้อมาให้ฉันทำไม"

"ถือว่าเป็นของขวัญไง"

"เนื่องในวันอะไร"

"วันทานาบาตะนี่ไง"

"ฉันล่ะเชื่อเค้าจริง ๆเลย"

"คุณดูนั่น"เขาชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า

เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพบว่าบนนั้นเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับมากมายตกแต่งอยู่บนท้องฟ้าชวนให้น่ามองราวกับว่าเป็นผลงานศิลปะชิ้นโบว์แดง ไม่ใช่เพียงแค่ดวงดาวที่ส่องประกายแต่รวมไปถึงดวงจันทร์ด้วยเช่นกัน แสงสีทองแผ่ซ่านไปทั่วลานวัดทำให้ยิ่งดูหน้าหลงไหลแม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืนแต่กลับเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

ไม่นานดอกไม้ไฟก็จุดขึ้นพร้อมกับเสียงที่ดังกึ่งก้องไปทั่วบริเวณ ในวัดห้อมล้อมไปด้วยแสงจากดอกไม้ไฟและแสงจากดวงจันทร์ ทุกคนต่างมองขึ้นไปบนท้องฟ้าคงจะมีแค่เธอที่หันไปมองคนข้างๆแสงวูบวาบทำให้เธอสามารถเห็นหน้าของเขาได้อย่างชัดเจนแต่เหมือนอีกคนจะรู้ตัวเข้าให้แล้ว

ดวงตาของทั้งสองสบกันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะนานกว่าครั้งไหนๆเพียงแค่เวลาแสนสั้นก็ทำให้เธอเหมือนหลุดไปอยู่อีกมิติหนึ่งเลยก็ว่าได้ใบหน้าของทั้งสองขยับเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆทำให้ก้อนเนื้อในอกของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ อีกคนนำมือมาทัดผมของเธออย่างเบามือก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย

'ครืดด ครืดด'เสียงจากโทรศัพท์ของเธอทำให้ทั้งคู่เด้งตัวออกจากกัน เธอกดรับสายบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะตอบรับปลายสาย

"ค่ะ"

"จริงหรอคะ"

"ได้ค่ะ ขอบคุณมาก ๆนะคะ"

ดูเหมือนว่าคำอธิษฐานจะสัมฤทธิ์ผลไวกว่าที่คิดสำนักงานที่เธอไปสัมภาษณ์รอบล่าสุดสมัครใจรับเธอเข้าทำงานด้วย เธอทำท่าดีใจก่อนจะโผเข้ากอดอีกคนอย่างแน่น

"คุณฉันทำได้แล้ว"เธอพูดทั้งที่ยังสวมกอดเขาอยู่

"งั้นหรอดีใจด้วย"เขาพูดพลางลูบหัวเธอไปด้วย

"แต่น้ำเสียงคุณดูไม่มีความสุขเลย"

"มีสิทำไมผมจะไม่มีฮ่า ๆ"เขาขำเล็กน้อย

"ไว้พรุ่งนี้ฉันจะเลี้ยงราเมงถ้วยใหญ่เลย"

"งั้นหรอ คุณคงมีความสุขมากๆสินะ"

"ก็ใช่น่ะสิ บอกแล้วไงถ้าฉันได้งานแล้วฉันจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย"

"เข้าใจแล้วล่ะ"เขาพูดพร้อมผละฉันออกมาจากอ้อมแขนก่อนที่จะพูดคำหนึ่งขึ้นมา"ยูตะ"

"??"

"ทากาฮาชิ ยูตะชื่อของผม"

เธอได้แต่เกิดความสงสัยอยู่ดีๆอีกคนก็เอ่ยชื่อของตัวเองออกมาทั้งที่เธอยังไม่ได้เอ่ยปากขอเลยแม้แต่น้อย เราทั้งคู่นั่งเงียบมาสักพักหนึ่งก่อนที่ดอกไม้ไฟลูกสุดท้ายจะพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เสียงดังกึ่งก้องขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับท้องฟ้าที่สว่างวาบ สะเก็ดไฟค่อยๆตกลงมาก่อนจะปลิวหายไปในอากาศ

"ลาก่อน"สิ้นสุดเสียงของดอกไม้ไฟลูกสุดท้ายเธอก็ได้ยินเสียงกระสิบที่ดังก้องไปทั่วโสดประสาท

เธอหันไปหาอีกคนก่อนจะพบว่าอีกคนได้หายไปแล้วไม่มีแม้แต่ร่องรอยของการจากลามีเพียงแค่ลมเย็นที่พัดผ่านตัวของเธอไป เธอไม่รอช้ารีบเร่งฝีเท้าฝ่าฝูงชนไปเพื่อตามหาอีกคนแต่ไม่ว่าเธอจะตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบแม้แต่วี่แววเลยก่อนเธอจะนึกขึ้นได้ว่าเขานั้นเป็นหลานเจ้าของตึก

เธอวิ่งกลับมาที่ตึกโดยไม่นึกเลยว่าข้อเท้าที่เจ็บของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง เคราะห์ร้ายที่ข้อเท้าของเธอนั้นเจ็บจากการเดินขึ้นเขาเมื่อวานเธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายวิ่งกลับไปยังตึกให้เร็วที่สุดเท้าที่จะทำได้ ผ่านไปไม่นานเธอก็มาหยุดที่หน้าทางเข้าก่อนจะเจอเข้ากับเจ้าของตึก

"คุณรู้จักคนที่ชื่อทากาฮาชิ ยูตะมั้ยคะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบ

"ฉันไม่น่าจะรู้จักคนชื่อนี้นะ"เธอทำหน้าสงสัย

"...ขอบคุณนะคะ"

เธอแบกสังขารอันบอบช้ำขึ้นมาถึงบนห้องในใจได้แต่เกิดความสงสัยก่อนเธอจะทรุดตัวลงที่หน้าประตู เปลือกตาบางหุบลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินไปตามใบหน้า หัวใจของเธอเจ็บจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ ก็แค่คนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันแต่ทำไมเธอถึงเจ็บใจได้เพียงนี้

ตอนนี้เธอสับสนไปหมดทำไม่อยู่ดีๆอีกคนถึงได้หายไปอย่างไร้วี่แวว เธอเดินไปรอบๆห้องเพื่อเช็คหาอีกคนแต่ก็ไม่พบอะไรเลยกระเป๋าที่เขาพกมาด้วยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับยูตะหายไปราวกับเวทมนต์ทำเอาดวงใจของเธอเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเธอได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่อีกคนหายไป

ตอนนี้เธอได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่นานฝนก็ตกพรำลงมาเหมือนฉากในละครไม่มีผิด ละอองฝนก่อตัวที่ริมหน้าต่างก่อนจะไหลลงมาเป็นทางยาวดูเหมือนว่าฝนในวันนี้จะตกหนักขึ้นเรื่อยๆแสงสีขาววาบผ่านหน้าต่างตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องแต่ในหัวของเธอตอนนี้คงได้ยินเพียงแค่คำบอกลาของอีกคน เธอฟุบหน้าลงกับโซฟาก่อนจะเผลอหลับไป

.

.

.

.

8 กรกฎาคม 25xx

เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงทีวีที่ดังอยู่ในห้อง ขาเล็กรู้สึกเจ็บแปล็บขึ้นมาทันทีที่ยืนขึ้น เธอมองไปที่ขาของตัวเองก่อนจะพบว่าขาของเธอนั้นถูกพันด้วยผ้าพันแผลอย่างดี เธอสังเกตสิ่งรอบตัวที่ผิดปกติไปทั้งทีวีที่เปิดอยู่พร้อมกับจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะคงไม่มีทางที่เธอจะละเมอแล้วลุกขึ้นมาทำมันอย่างแน่นอนนอกซะจากว่ามีคนเตรียมไว้

เธอกวาดสายตาไปรอบๆห้องก่อนจะพบกระดาษใบหนึ่งที่ถูกจานอาหารวางซ้อนไว้อยู่เธอเดินช้าเพื่อไปหยิบกระดาษนั่นมาอ่านโดยใจความในกระดาษมีอยู่ว่า

'ถึงหวัง เสี่ยวเว่ย

นี่ผมเองทากาฮาชิ ยูตะคุณคงสงสัยในการหายไปของผมอยู่สินะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกที่ที่ผมอยู่น่ะสบายกว่าที่คุณคิดไว้ซะอีก หลังจากนี้คุณก็ไม่จำเป็นต้องตามหาผมอีกต่อไปแล้วเพราะว่าผมน่ะอยู่ในที่ที่ไกลมาก ๆซะแล้วสิถ้าถามว่าจะได้เจอกันอีกไหมผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาซะแล้วสิหลังจากนี้ก็ดูแลตัวเองดี ๆด้วยล่ะเวลาที่ผ่านมาผมมีความสุขมากๆหวังว่าคุณเองก็จะมีความสุขเช่นกันยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ลาก่อน'

หลังจากที่เธออ่านจบกระดาษก็ได้สลายไปพร้อมกับสายลม ดวงตาสีดำขลับมีน้ำตาขึ้นมาอีกครั้งเธอกำมือเล็กแน่นก่อนจะก้มหน้างุดเพื่อให้น้ำตานั้นได้ไหลออกมา ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างน้อยอีกคนก็ได้บอกลาเธอในแบบที่เธอไม่ได้ทิ้งคำถามไว้

เธอปาดน้ำตาอย่างลวกๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอีกไม่นานรายการโปรดของเขาก็กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เธอนั่งลงบนโซฟาก่อนจะจ้องมองไปที่ทีวี ภาพจำในวันนั้นที่เธอดูทีวีกับอีกคนทับซ้อนเข้ามาเธอได้แต่ยิ้มให้กับภาพความทรงจำเก่าๆก่อนที่จะกดปิดทีวี เธอตัดสินใจเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับงานใหม่ในวันพรุ่งนี้ถึงจะใช้เวลานานซะหน่อยในการทำใจแต่ก็ไม่เป็นไร

'คนเราน่ะจะมัวจมอยู่แต่กับอตีดไม่ได้ใช้มั้ยล่ะงั้นฉันก็จะเริ่มต้นใหม่ ขอบคุณมากๆนะทากาฮาชิ ยูตะหลังจากนี้ฉันก็จะดูแลตัวเองให้ดีแล้วก็ขอบคุณอีกรอบสำหรับทุกอย่างนะฉันสัญญาว่าจะจดจำนายตลอดไปยินดีที่ได้รู้จักแล้วก็ลาก่อน..'

END