คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : EP.08 || Nice to see you again (2)
EP.08
Nice to see you again (2)
--------------------------
ตี้ดือ~
เสียงสัญญาณเข้าออกในเซเว่นหน้าทางเข้าหมู่บ้านดังขึ้นเพราะฉันสาวเท้าเดินออกมาจากเซเว่นพร้อมชาไต้หวันใส่บุกแก้วใหญ่และข้าวกล่องที่ยังไม่ได้เวฟกล่องนึง ขากลับจากคลับนั่นฉันบอกแท็กซี่ที่นั่งมาให้จอดหน้าทางเข้าหมู่บ้านเพื่อที่ฉันจะได้หาอะไรเข้าไปกินเป็นอาหารเช้า และเพื่อ...
“...”
ฉันเดินเลยจากเซเว่นเล็กน้อยแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายยาร้านหนึ่ง ฉันชั่งใจอยู่ได้สักพักก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และกำลังจะก้าวขาเข้าไปในร้านขายยานั้น แต่ทว่า
♪ ดี!!! ดี่ดี๊ดี้!!!!
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นและเมื่อหยิบมันขึ้นมาดูชื่อคนโทรมาฉันก็ไม่รอช้ารีบกดรับมันทันที
“ฮัลโหล ว่าไงพี่เต้”
และปลายสายก็เป็นพี่เต้จากแผนกออกแบบเหมือนกับฉันน่ะเอง
[น้องนารา วันนี้หนูว่างไหมจ๊ะ]
เหอะ ถามแบบนี้ มามุขเดิมอีกชัวร์ๆ
“เมื่อวานนาราไปช่วยทีมเพ้นท์มาทั้งวันแล้ว อาทิตย์นี้นารายังไม่ได้หยุดเลย นาราไม่รับทำงานนอกในวันหยุดอีกแล้วนะพี่เต้”
[โถ่คนสวยของพี่อย่าเพิ่งตัดพ้อกันแบบนั้นสิ งานนี้พี่ไปไม่ได้จริงๆ สงสัยร้านหมูกระทะที่พี่ไปฉลองโปรเจคใหม่กับพวกไอ้ชัยเมื่อวานมันจะเอาหมูหมดอายุมาขายอะจ้ะ นี่พี่เข้าห้องน้ำไม่หยุดตั้งแต่ตี 5 ยัน 7 โมงเช้าแล้วเนี่ย เมียพี่ต้องหิวปีกพี่ออกจากห้องน้ำตั้ง 2-3 รอบ ได้โปรดสงสารพี่เถอะนะนางฟ้าของพี่!!!]
ฉันได้แต่กรอกตามองบนด้วยความเบื่อหน่าย แต่เพราะความเกรงใจที่พี่เต้เป็นพี่ชายที่ดีมาตลอดมันก็เลยทำให้ฉันเกิดนึกสงสารเขาขึ้นมาจริงๆ
“แล้วงานที่พี่ต้องไปทำวันนี้มันคืองานอะไร”
[งานออกแบบลายกำแพงในสวนธรรมดาเลยจ๊ะ ไปแทนพี่หน่อยเถอะนะลูกค้ารายนี้บุญทุ่มแล้วก็ชอบสไตล์งานฝรั่งๆนิดๆเหมือนของนาราด้วย]
“นั่นแปลว่าเขาเป็นลูกค้าที่เรื่องมากใช่ไหม”
อยู่ดีไม่ว่าดีดันหาเคสยากๆ มาให้ฉันทำในวันหยุดเนี่ยนะอีตาพี่เต้!
[เออหน่า งานนี้พี่บูมออกหน้าเองเลยนะ นาราก็ไปๆเป็นผู้ช่วยพี่บูมเฉยๆพอ พี่บูมเอาอยู่ทุกงานอยู่แล้ว]
“!”
โปรเจคนี้พี่บูมคุมเหรอ?
[เสร็จงานนี้แล้วเดี๋ยวพี่เลี้ยงชาบู แล้วต่อไปนี้หนูจะขอร้องอะไรพี่ให้หมดเลย]
“พี่ก็พูดอย่างนี้ทุกครั้งแหละ สุดท้ายหาใครไปแทนไม่ได้กรรมก็มาตกที่นารา”
[หน่าๆ พี่นัดลูกค้าไว้ตอน 8 โมงครึ่ง ถ้าไม่รีบไปตอนนี้จะไม่ทันเอานะ]
“หะ!? 8 โมงครึ่ง!?”
ฉันรีบหันหน้าจอโทรศัพท์มาดูเวลาตอนนี้ ปรากฏว่านี่มัน 7 โมง 20 นาทีเข้าไปแล้ว
“ไอ้พี่เต้ทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้เล่า! แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวไปแทนให้ๆ”
[โอเค ขอบใจมากๆน้าน้องร๊ากกก!!!!]
ติ๊ด!
พอวางสายปุ๊บฉันก็รีบจ้ำอ้าวกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าใหม่ในบ้าน และระหว่างที่ฉันกำลังเร่งแปรงฟันหน้าซิงค์ล้างหน้าอยู่นั้น เสียงข้อความเข้าก็ได้ดังขึ้นในโทรศัพท์ พอฉันเปิดอ่านข้อความถึงได้รู้ว่าพี่เต้ส่งโลเคชั่นสถานที่ที่ลูกค้านัดดิวงานมาให้ ทีแรกฉันก็ไม่ได้สนใจแต่พอลองอ่านสถานที่นั่นอีกทีหน้ามันก็ช้าขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
คุณพระช่วย....
@ Magic Bar
เวลา 8.30 น.
“...”
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าจ้องไอแพคบนโต๊ะด้วยความประมาท อยากจะขุดหลุมมุดดำดินหนีซะเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ ใครจะไปคาดคิดว่าสถานที่ที่พี่เต้กับพี่บูมนัดดิวงานกับลูกค้าจะเป็น Magic Bar ซ้ำลูกค้าที่ว่าจ้างเรายังเป็น ‘เขา’ อีกตังหาก!!
“นี่คือน้องนารา นักออกแบบอีกคนของบริษัทเรา เผอิญว่าคุณเต้ที่ตกลงจะคุยงานกันคนก่อนขอลาป่วยกะทันหันน่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับเพราะผมจะเป็นคนออกแบบงานของคุณลูคัสให้เอง น้องเขาแค่มาช่วยเลือกแบบแล้วก็รายละเอียดยิบย่อย ฉะนั้นไม่ต้องห่วง งานวันนี้จะออกมาถูกต้องถูกใจคุณลูคัสแน่นอนครับ”
พี่บูมแนะนำตัวฉันและเหมือนจะแนะนำตัวของผู้ว่าจ้างให้ฉันได้รู้จักอย่างเป็นทางการในเวลาเดียวกัน ตอนนี้พวกเราทั้ง 2 ฝ่ายต่างมานั่งอยู่ในสวนที่ฉันเพิ่งจะเดินลัดออกมาเมื่อเช้านี้ บรรยากาศโดยรอบร่มรื่นมากแต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีเมฆฝนลอยอยู่เหนือหัวยังไงก็ไม่รู้ นี่ฉันจะประคองตัวเองให้มีชีวิตรอดใน 30 นาทีต่อจากนี้ได้ยังไงเนี่ย!!!
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งจมกับความคิดตัวเองอยู่นั้น ด้านหลังของผู้ชายที่ฉันเผลอไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเมื่อคืนหรือก็คือคุณลูคัส มีชายหนุ่มราวๆ 6 คนกำลังยืนเกาะกลุ่มกันจ้องมองพวกเราอยู่ และเหมือนจะกระซิบพูดคุยกันด้วยสีหน้าจริงจังมากๆด้วย แต่พวกเขาก็อยู่ไกลเกินกว่าที่ฉันจะได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
วิลล์ : บังเอิญจนไม่อยากเชื่อว่าบังเอิญ
วิลล์เอียงใบหน้าหันไม่มองศิลาด้วยความสงสัย
ศิลา : อย่ามามองฉันแบบนี้นะ นายเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนจัดการหาบริษัทนี้มา
วิลล์ : ตอนแรกที่เห็นบริษัทนี้ในเว็ปไซต์ รายชื่อนักออกแบบไม่เห็นมีชื่อของนาราเลยนี่หน่า
ศิลา : นายดูไม่ทั่วเองรึเปล่า หรือนาราอาจจะเพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัทนี้ก็ได้ชื่อของเธอเลยยังไม่ขึ้นในเว็ปไซต์ไง
แซค : นี่เราจะสนใจแค่เรื่องนาราอยู่ในบริษัทนี้ได้ยังไงแค่นั้นเหรอ?
นาคิน : ใช่ เราไม่ควรอยู่ใกล้นาราอีก ถ้าเรื่องนี้ถึงหูท่านยมทูตเรื่องใหญ่แน่
วี : แค่ออกแบบแล้วก็ป้ายสีบนกำแพงคงใช้เวลาไม่กี่วันหรอก ทำเป็นลืมๆเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่นาราเรื่องก็จบ พอนาราทำงานของเธอเสร็จเราก็แยกย้ายกันอยู่ดี
เจย์ : ที่วีพูดก็ฟังดูเข้าท่านะ อย่ากระโตกกระตากกันเลย ปล่อยๆมันซะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
วิลล์ : ถ้างั้นระหว่างนี้เราก็ต้องทำเป็นไม่รู้จักเธอสินะ
วี : น่าสนุกดีแฮะ
นาคิน : แต่ดูเหมือนว่ามีบางคนไม่สนุกด้วยน่ะสิ
“ผมไม่ชอบ”
เสียงดุดันทรงพลังของชายร่างสูงนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มดังขึ้นหักหน้าทั้งฉันทั้งพี่บูมที่กำลังร่างแบบให้เขาดูอย่างไม่เหลือเยื่อใย
“? คะ..ครับ?”
พี่บูมดูตกใจมากเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดไปจากทุกทีแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมผู้ว่าจ้างคนนี้ถึงได้แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาขนาดนั้น
“ผมไม่ชอบงานของคุณ ผมไม่จ้าง”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินหนีไปโดยไม่คิดจะหันกลับมาขอโทษหรือเชิญเรากลับดีๆเลยสักคำ
ส่วนฉันก็ได้แต่หยิบไอแพคเดินตามไปยืนข้างๆพี่บูมอย่างงงๆ
“เกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านั้นที่คุยด้วยกันทางโทรศัพท์เขายังดีๆอยู่เลย”
“เขาค่อนข้างมีปัญหาให้คิดเยอะน่ะครับ คุณบูมใจเย็นๆก่อนนะ” วีพยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้มันผ่อนคลายขึ้นแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เหตุการณ์นี้มันดีขึ้นเลย
“ผมใจเย็นที่สุดแล้วครับ ถ้ามีปัญหาอะไรกับผมก็เคลียร์กับผมเลยสิครับ ไม่ใช่เอาปัญหาอื่นมาลงกับผม”
“เจ้านายของผมเป็นคนขึ้นๆลงๆแบบนี้แหละครับ ถ้าเขาบอกไม่ก็คงไม่” แซคพูดเสริม
“อ้าว? แล้วแบบนี้ ค่าสี ค่างานออกแบบ ที่คุยกันไว้ล่ะครับ ผมสั่งของเกรดดีๆมาหมดแล้วด้วย”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพวกผมจะจ่ายค่าเสียหายให้เอง เท่าไหร่ก็ไปตีมูลค่ามาแล้วส่งบิลมาให้ผมนะครับ” นาคินยื่นนามบัตรให้พี่บูมก่อนหันควับเดินจากไปอย่างไม่เหลือเยื่อใยด้วยอีกคน
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย...
ความคิดเห็น