เด็กช่างตัวร้ายกับนายสามัญ[yaoi,boylove]

☼ เด็กช่างตัวร้ายกับนายสามัญ ☼

บทนำ

"ฮึม ฮืมม~~ "
          ผมเดินล้วงกระเป๋ากางเกงฮัมเพลงที่ผ่านมาทางหูฟังที่ผมใส่อยู่อย่างสบายอารมณ์จนคนรอบข้างหันมามองว่าไอ้ห่านี่มันบ้ารึปล่าว แต่ผมไม่สนใจหรอก ก็คนมันอารมณ์ดีใครจะทำไมวะ! ที่อารมณ์ดีก็ไม่ใช่อะไรเพราะวันนี้ร้านคาเฟ่แถวโรงเรียนร้านประจำของผมมีโปรโมชั่นลดราคาเค้กชุดใหญ่ ผมนี่รอให้เลิกเรียนแทบไม่ไหว พอเลิกเรียนก็รีบบึ่งไปเช็คชื่อกับไอ้ปาล์มที่ห้องคณะกรรมการนักเรียนแล้วขอตัวกลับก่อนทันที

เค้กจ๋ารอพี่กายก่อนนะะ~

"หยุดนะไอ้สัด!!!"
"ฆ่าแม่งให้ได้เว้ยยย!!"
"สัดเอ็ม!!"

เอ๊ะ ไม่รู้ทำผมรู้สึกว่าพื้นมันสั่นๆเหมือนมีฝูงช้างประมาณล้านตัวกำลังวิ่งมาทางผม คิดไปเองหรอไงวะ

ฟิ้วว~
โอ๊ะ! อะไรลอยเฉียดแก้มกูไปหว่าเหม็นตุๆ หันไปมองสักหน่อย อ่อคุณรองเท้านั้นเอง
ห้ะ.. รองเท้า!

ฟิ้วว~
ผมยังไม่หายข้องใจเรื่องรองเท้าที่บินผ่านแก้มผมไป สักพักก็มีไม้หน้าสามที่มีตะปูแหลมๆโผล่แถมมาบินเฉียดหัวผมไปอีกรอบ
มะ.. ไม้หน้าสาม!

ว้อท!!!!
แล้วผู้คนที่เคยอยู่รอบตัวผมตอนนี้หายไปไหนกันหมดวะ

"ไอ้เหี้ยเอ็ม!!!!"
"ต่อยตัวตัวไหมสัด!!"
"หยุดวิ่งไอ้ส้นตีน!!!"

ผมดึงหูฟังออกข้างนึงเมื่อได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างเอะอะโวยวายเริ่มดังใกล้เข้ามา
เพื่อความแน่ใจกูถอดแม่งสองข้างเลยสัด!

"พวกมึงตายยย!!!!"

ชัดเลยเพ่!!!
เด็กช่างมันตีกัน!

ผมตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์(ไข่ห่านยังเล็กไป)เมื่อเห็นกลุ่มเด็กช่างวิ่งไล่หวดกันมาอย่างเมามันส์ อาวุธครบมือ! ที่บินผ่านกูไปเมื่อกี้ก็ของพวกมึงสินะ เหมือนฝั่งเสื้อช้อปสีเทาจะได้เปรียบเพราะคนดูเยอะกว่าฝั่งเสื้อช้อปสีคราม ช้อปสีครามนี่ผมเห็นบ่อยเพราะโรงเรียนใกล้กัน เหมือนฝั่งช้อปสีครามก็พยายามจะสู้ด้วย แต่ด้วยความที่คนน้อยกว่าเลยทำได้แค่วิ่งหนี ประเด็นคือวิ่งมาทางกูที่ยืนโง่อยู่กลางทางเดินเนี่ย!!

ไอ้กายคนนี้จะทำอะไรได้ล่ะครับกับเหตุการณ์นี้ เผ่นเว้ยยย!!

"ผมไม่เกี่ยวนะพี่!!!!T^T"
ผมออกวิ่งสี่คูณร้อยเมตรจนขาแทบพันกัน พวกเด็กช่างด้านหลังแม่งก็ไล่ตีกันไม่เลิก แม่งจะวิ่งไปทางไหนก็ไม่ไปด้วยนะสัดต้องวิ่งตามหลังกูมา

กูไม่เกี่ยว กูมากินเค้กเดี๋ยวก็ไปปป!!

ด้วยความที่ผมไม่ใช่คนออกกำลังกายบ่อย เรียกว่าไม่ออกเลยดีกว่า ทำให้ผมเริ่มหมดแรงวิ่ง พวกเด็กช่างด้านหลังก็เริ่มวิ่งมาชิดผมมากขึ้น มากขึ้น..
          จนตอนนี้ผมถูกกลืนเข้ามาในฝูงชนชาวเสื้อช็อปเรียบร้อย ฮืออ
          ผมพยายามเอนตัวหลบอาวุธพวกพี่แกเป็นพัลวัน พ้นบ้างโดนบ้างจนหน้าหล่อๆของผมเริ่มรู้สึกได้ถึงคาวเลือด 
          "โอ้ยย!! พี่ปล่อยผมไปเถอะะะะ"ผมตะเบงเสียงแข่งกับเสียงโวยวายของพวกมัน บางคนก็หันมาสนใจบางคนก็ทำเป็นเมิน แต่ก็ไม่มีใครช่วยผมออกจากฝูงชนนี่สักที
          "โอ้ย! วะ.. เหวออออ!!"จู่ๆผมก็สะดุดขาใครไม่รู้ทำให้ผมหน้าทิ่มไปด้านหน้า และในอีกสองวิข้างหน้าผมคงจูบพื้นปูนซีเมนต์นี่แน่ๆ

พรึบ!

ตามสัญชาตญาณเวลาล้มร่างกายก็ต้องการที่ยึดเหนี่ยว แต่นี่ผมอยู่ไหนครับอยู่กลางฝูงชนผู้ชายชาวเด็กช่างนับสิบสิบคน ผมจะยึดอะไรล่ะ..

ความชิบหายมันเกิดขึ้นแล้ว
          เพราะผมดันเกาะขอบกางเกงพี่ร่างบึกบึนในชุดเสื้อช็อปสีเทาติดหนึบ สงสัยเป็นหัวหน้าฝั่งช็อปสีเทา
พอผมล้มนอนแหมะกับพื้นขอบกางเกงแม่งเสือกติดมือผมลงมาด้วย
          นึกภาพเด็กช่างทั้งฝูงที่กำลังไล่หวดกันหยุดกึกหันมามองผมที่นอนกอดกางเกงหัวโจกฝั่งช็อปสีเทาเป็นตาเดียวกันสิครับ
          "แฮะๆ กางเกงในลายดอกสวยดีนะลูกพี่"ผมลุกขึ้นยืนยิ้มแห้งๆพลางชี้กางเกงในพี่หัวโจกช็อปสีเทา
          "มึง! .. ตายยยย!!!!"ฝูงช็อปสีเทาจ้องผมอย่างแค้นๆที่ผมไปก่อวีรกรรมไว้
          "พะ.. พี่! ผมไม่ได้ตั้งใจจจ!!!"ผมไม่มีทางหนีเลยทำได้แค่ยืนหลับตาปี๋เอาแขนป้องตัวเองไว้

หมับ!
          ระหว่างที่ผมกำลังยืนรอรับชะตากรรมก็มีมือนึงมากระชากผมให้หลุดออกจากลานประหารได้ทันเวลา
ผมเงยหน้ามองว่าใครที่เป็นคนมาช่วยก็สบตาเข้ากับชายร่างสูงในชุดเสื้อช็อปสีคราม เขามองผมแค่แวบเดียวเท่านั้นก็ออกวิ่งอีกรอบโดยลากผมติดไปด้วย ผมพยายามก้าวขาวิ่งให้ทันเขาแต่ด้วยความที่ช่วงขาเราไม่เท่ากันทำให้ผมวิ่งตามไม่ค่อยทันเท่าไหร่ กลุ่มเสื้อช็อปสีครามค่อยๆวิ่งแยกไปคนล่ะทางเรื่อยๆจนตอนนี้เหลือแค่ผมกับเขาแค่สองคน
          วิ่งหนีพวกนั้นมาได้สักพักเขาก็ผลักผมเข้าไปในซอกตึกแคบๆแล้วสอดตัวตามเข้ามา ในซอกนี่แม่งโครตพ่อแคบเลยครับ ด้วยความที่ผมอึดอัดผมเลยขยับตัวไปมาหาที่ยืนให้สบายๆ เขาคนนั้นเห็นผมทำแบบนั้นเลยยกมือสองข้างยันกำแพงกักตัวผมไว้แล้วใช้ตาดุๆของเขาจ้องผมอย่างใกล้ชิด ทำให้ผมไม่กล้ากระดุกกระดิกแม้แต่เซนเดียว

          ตะ.. ตาดุชิบหาย

          "เห้ยไอ้เหี้ยเอ็มหายไปไหนแล้ววะ"พวกช็อปสีเทาสับสนมองซ้ายขวากันใหญ่เมื่อหาพวกผมไม่เจอ 
          "ไม่รู้พี่ มองไม่ทัน"ลุกน้องมันบอกอย่างช่วยไม่ได้
          "สัดเอ้ย! ไป! พวกเรากลับ!"พวกมันถอดใจแล้วยกพวกเดินกลับไปทางเดิม

          "เฮ้อ"ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ได้จบชีวิตด้วยวัยเพียง16ปีเพราะไปดึงกางเกงเด็กช่าง
          "..."คนร่างสูงในช็อปสีครามมองผมสักพักก็ผละออกจากผมแล้วเดินออกจากซอกไป
          "เดี๋ยวดิ!"ผมรีบก้าวขาเดินไปดึงแขนเขาไว้ก่อนที่เขาจะเดินหนีไป
          "อะไร"เขาหันมาถามผมด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
          "ขอบคุณนะ ไม่ได้นายเราแย่แน่ๆเลย"ผมเอ่ยปากขอบคุณเขาไปแล้วส่งยิ้มหวานให้ทีนึง

เด็กช่างเนี่ยก็ยังมีคนดีๆอยู่นี่หว่า~

"เออ"เขาพยักหน้ารับทีนึงแล้วเตรียมจะเดินกลับแต่ผมก็รั้งแขนเขาไว้อีกรอบ
"ถามไรอย่างดิ"
"??"
"....."ผมมองสำรวจใบหน้าของเขาให้แน่ใจอีกรอบแล้วเอ่ยถาม

"นายอ่ะ.. ใช่เพื่อนปาล์มที่โดนไล่ออกไปตอนม.3รึปล่าว?"