คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 : NEW MOON พระจันทร์ดวงใหม่
CHAPTER 2 : NEW MOON พระันทร์วใหม่
“อ๊า!!!!
แทฮยอะโนลั่นและลุึ้นื่นาที่นอน นี่เาฝันไปเหรอเนี้ย...เาใลัวทำไมฝันมัน่าโหร้ายและัเนนานี้ เาลืมาื่นและมอไปรอบๆ ห้อ...ที่เาอยู่ แล้วเาใสุ่ใร เานอนอยู่บนเีย ที่มีนาให่และหรูหรา นี่ไม่ใ่ห้อเานี่...เาลุึ้นาเีย เรื่อราวเมื่อืนมันเิอะไรึ้น สถานที่ที่เาอยู่ือที่ไหนัน....
ห้อที่แ่บ้านสไล์ผู้ีแบบยุโรป แสแยามเ้าที่ส่อมเ้ามาาระ้านอ เผยให้เห็นหิมะาวโพลนบนทุ่ว้า แทฮยอมอออไปนอหน้า่า....นี่อยู่เาบนฤหาสน์หรือเนี้ย ว่าแ่มันือ ฤหาสน์อใรันล่ะ...
“ผ่า!!!... ประูถูเปิออ ายร่าสูบา หล่อเหลา ใบหน้าาว วาสีน้ำาลเหลืออำพัน ในุเสื้อันหนาวไหมพรมสีน้ำาลเินเามาภายในห้อ
“นายื่นแล้วเหรอ....” ายนัล่าวเอ่ยถามแทฮยอ
“ุเป็นใร??? แล้ว แล้ว ผมมาอยู่ที่นี ไ้อย่าไร???” แทฮยอเอ่ยถามายรูปาม ัล่าว ทำไมหน้าเ้าูุ้นๆ นะ
“เห้อออ...ัน็นที่่วยีวินายเมื่อืนยัไละ...” อินล่าวอบแทฮยอ
“่วยัน!!! แสว่า เมื่อืน ือเรื่อริ....นายือ นนั้น นุำใ่ไหม ั้น นาย็ือ????” แทอยอเริ่มหวาลัวนที่อยู่รหน้า
“แฮร่ ็ใ้นะสิ.....ันนี่แหละ ิม อิน เป็น แวมไพร์ แฮร่!!!!!!” อินแยเี้ยวที่อออมาาฟันเี้ยวอเา นัยน์าสีเหลือุัน และเล็บที่ยาวเฟื้อยอออมา....เาแล้แทฮยอ
“อ๊าส์ อ๊า อ๊าส์!!!” แทฮยอะโนลั่นอีรอบ
“ออไปนะ ออไป นะ...ไอ่ผีิบ ไอ่ปีศา ออไปนะ ...พระผู้เป็นเ้า่วยลู้วย อร๊ายยยยยยยยย”
“นี่แน่ะ นี่แน่ะ” แทฮยอหยิบหนัสือที่วาบนโ๊ะหนัสือห้อออิน ปาใส่เา
“เห้ย หยุ หยุ!!!”
“ไม่หยุ ออไปนะ นายัวประหลา นายปีศา แอร๊ยยยยย” แทฮยอ ยิ่ปาหนัสือใส่อิน้วยวามใลัว
“ไม่หยุใ่ไหม...แฮร่” อินแล้แทฮยอ
เาเ้ามาใล้ๆ แทฮยออย่าไม่ทันั้ัวและแทฮยอิฝาผนัห้อ....
“แฮร่....!!!!” อินแยเี้ยวใส่แทฮยอ
“อ๊าส์!!!!.....” แทฮยอะโนใส่หน้าอิน และ
“ปึ!!!” แทฮยอโหัวอเาับหัวออินและ
“ป้าบบบบ!!! ” แทฮยอถือโอาส เะไปที่เป้าาออิน....ทำลายุยุทธศาสร์
“โอ๊ยยย!!!” อินุ และลไปอับพื้น
“ฮ่าๆ ไอ่ผีบ้า ไอ่ปีศา นี่แน่ะ ๆ “ แทฮยอหัวเราะ และเวี่ยเทียนไ ที่วาอยู่บนโ๊ะ ใส่อิน พอเาั้สิไ เารีบวิ่ไปที่ประู
“หยุนะ โอ๊ย ะไปไหน!!!”
“พึ่บ!!!” อินใ้พลัอเาล็อประู
“ฟึ้บ!!!”
ร่าอแทฮยอโนพลับาอยาลาเามานอนที่เียนุ่มๆ และเาไม่สามารถยับัว เหมือนมีใรมาับเาไว้
“เห้ย นายะทำอะไรัน ปล่อยนะ ไอ้ปีศา ่วย้วย่วย้วย!!!” แทฮยอแหปาร้อะโนออมา
“โอ๊ย ุยัไม่หายเลย ฤทธิ์มานันะ...”
“วับ” อินเลื่อนัวไปร่อมร่าอแทฮยอไว้ และเลื่อนหน้าเาไปไลๆ ในะที่แทฮยอยับัวไม่ไ้
“แฮร่!!! หุบปาเียวนี้ ไม่ั้นันะัอนายา!!!” อินแยเี้ยวใส่แทฮยอ และู่เา ทำให้แทฮยอลัวนหัวห
“......” แทฮยอเียบริบ้วยวามลัว
“เห้อ....ว่าะสบ” อินล่าวและลับร่าเาเาสู่สภาพเิม แววาลับมาเป็นสีเหลืออำพัน ใบหน้าาม หล่อเหลา...(นุ๋วีเล่นะเหนื่อย)
“นายเป็นใร??? ับันมาทำไม??? ปล่อยันไปนะ....นายะเรีย่าไถ่ันเหรอ ันไม่มีเินหรอนะ...” แทฮยอล่าวับอิน
“นายนี่นะ...เฮอะ เฮอะ!!!...ันื่อ "ิม อิน" เป็นนที่่วยีวินายเมื่อืนยัไละ แล้วที่นายรอายมาไ้็เพราะัน ัน่วยนายนะ นายทำับันอย่านี้เหรอ อ่อ แล้วันไม่ไ้ับนายมา้วย อย่าสำััวเอไป ...ิส์!!!” อินล่าวออมา เาะเป็นประสาทับนที่อยู่รหน้า ไม่เยมีใรวนประสาทเาเท่า นายนนี้อีแล้ว ั้แ่อยู่บนโลนี้มา 240 ปี (ป้าิโถ่!!!: subthai โอ่มาย๊อ!!)
“แล้ว นาย นายเป็น เป็นัวอะไร???? ทำไมนายมีเี้ยว้วย”
“ัน็ือ..ฮึ ฮึ...” อินเลื่อนไปหน้าไปใล้ๆ แทฮยอ และ้อาเาใล้ๆ ( แล้แทฮยออีรอบ..)
“แวมไพร์ยัไละ...ฮ่าๆ” อินล่าวและแยเี้ยวใส่แทฮยออีรอบ
“เอรี้ยยยยย!!! ลัวแล้วววววว ออไป ออไป อย่าเ้ามา ฮือๆ” แทฮยอลัวนร้อไห้
“ฮ่าๆ “ อินหัวเราะอบใ
“ลมาใ่ไหม ไอ่บ้า ไอ่บ้า ไอ่ ผีบ้า ไอ่ผีูเลือ ฮือๆ” แทฮยอร้อไห้ไป่าอินไป ทำให้อินหัวเราะอบใ นี่เาไม่ไ้หัวเราะแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ นเาะำำว่า ลและวามสุไปแล้ว
“โอ๋ๆ อย่าร้อนะ....” เี๋ยวพี่พาไปลี้ยหนม นะนะ” อินล่าวและหัวเราะแทฮยอ
“ไอ่บ้า ไอ่ ผีบ้า ปล่อยันเลย...ันไม่ลัวแแล้ว !!”
“รินะ ไม่ลัวริอะ...แฮร่!!!!” อินแยเี้ยวใส่แทฮยออีรอบ
“อ๊า!!! พอไ้แล้ว อย่าทำ!!!” แทฮยอร้อลั่นอีรอบ ะอินำอย่ามีวามสุ
“อะ อะ ปล่อย็ไ้ แ่สัานะ ว่าะไม่วิ่ ไม่หนี ะไม่ลัว้วย... อินเลื่อนใบหน้าเามาใล้ๆ แทฮยออีรั้ แทฮยอใเ้นุบับๆ ไม่ใ่วามลัวนะ แ่เพราะวามรู้สึบาอย่าที่เาบอไม่ถูเหมือนัน
อินลายอำนาอเา และปล่อยให้แทฮยอเป็นอิสระ...เาผละัวออาารร่อมร่าแทฮยอ และมานั่ที่เ้าอี้ปลายเียแทน
แทฮยอ่อยๆ ลุึ้น และมอหน้าอิน
“นายว่านายเป็นัวอะระนะ??” แทฮยอถามอินอีรั้
“แวมไพร์ไ ันเป็นแวมไพร์” อินอบลับมา
“นี่นายล้อันเล่นเหรอ...นาย นายเป็น ผีูเลือ ริๆ ใ่ไหม???” แทฮยอถาม้ำอีรั้ นี่มันเรื่อลหเ้าใ่ไหม เาเอเ้าับผีูเลือเหรอเนี้ย
“นี่นายูหนัมาไปป่ะ...ฟัีๆ นะ ัน เป็น “แวมไพร์” ไม่ใ่ “ผีูเลือ” ” อินอบำถามรอบที่สามล้านับแทฮยอ(ี้เียบรรยายแล้วเนี้ย น้อแทเ้าใยาุ)
“แล้วมัน่าันยัไับผีูเลือ มัน็อันเียวันไม่ใ่เหรอ...” แทฮยอ้านอิน (นุ๋วีเ็ื้อ)
“นายนี่นะ...ันเป็นแวมไพร์...เป็นสิ่มีีวิ อ่อ แล้วัน็ไม่ใ่ผี้วย...ูปาันนะ ันเป็น “สิ่มีีวิ” ไม่ใ่ผี!!!” อินล่าวรอบที่สามล้านเ้าแสนให้แทฮยอฟั
“มัน็เหมือนันแหละ...แล้วนาย นาย็ินเลือน ...บรึ๊ยยยย !!! นลุ นี่นาย นายอย่าเ้ามานะ ันมีไม้าเน” แทฮยอหยิบี้ไม้าเนห้อยอเา ยื่นไปรหน้าอิน
“ย๋าส์!!! นายนี่มัน...ูหนัมาเินไปแล้วริๆ ประสาทะมั...ันเป็นแวมไพร์นะ ินเลือสัว์เป็นอาหาร(เหมือนยุุ!!...อุ่ยยยย) และที่สำัเราไม่ื่มเลือมนุษย์!!!”
“แล้วทำไมถึไม่ื่มละ....” แทฮยอถาม้วยวามสสัย
็ มัน ็มัน....เอ่อ ็มนุษย์เป็น...เป็น...สัว์ั้น่ำยัไล่ะ ถ้าื่มเ้าไปแล้วเราะไม่สบาย!!!!” อินทำาโ...เาโห
“ริอะ????” แทฮยอสสัยในำอบ ...ว่าะเื่ออินไ้ไหม
“ริ!!!!!” อินึ้นเสียสู แ่หน้าาบอพิรุธ
“เห้อออออ รอไปที....นึว่าันะโนนายูเลือันนาย!!!” แทฮยอลืนน้ำลายแล้วบที่อัวเอ้วยวามลัว เาเื่ออินสะั้น!!!
“ันันายไปแล้วนะ เมื่อืน เพราะนายำลัะาย เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้นายไม่รอ และนาย็ำลัะลายเป็น แวมไพร์” อินพูทีเียวบ (อันที่รินแ่ี้เียเวิ่นนนน!!!)
“นายว่าอะไรนะ????” แทฮยออ้าปา้า ถ้านั่นเป็นวามริ เาำลัะลายเป็น เป็น....
“ใ่ นายำลัะเป็น แวมไพร์ เหมือนัน หรือ ผีูเลือ ที่นายเรียยัไละ!!!! อ่อ อนนี้นายยัเป็นมนุษย์ึ่ๆ แวมไพร์อยู่นะ ถ้าถึืนวันพระันทร์เ็มวเมื่อไหร่ นายะลายร่าเป็นแวมไพร์อย่าสมบรู์” อินอบทันที (ี้เียเวิ่นแล้วะไ้ไปบทอื่น ฮ่าๆ)
“ม่ายยยยยยยยยยยย!!!!” แทฮยอะโนออมา
“โอ๊ยยย นายะแหปาทำไมเนี้ย!!!” อินปิหู เมื่อแทฮยอแหปาร้ออีรั้และ แทฮยอเริ่มร้อไห้
“ฮือๆๆๆๆๆ....ันำลัะเป็น ผีูเลือเหรอเนี้ย ฮือๆ ทำไมนายไม่ปล่อยให้ันาย ฮือๆๆๆๆ” แทฮยอล่าว
“เห้อออ รู้ี้ปล่อยให้ายสะ็ี....” อินบ่นพึมพำออมา (อุ่ยยยยยย พี่ิน!!!)
“ไปๆ เลิเศร้า แล้วไปิน้าวไ้แล้ว ันหิวแล้ว......”
“ฮือๆ...ไม่ิน!!....ันอยาาย ฮือๆ แอร๊ยยยยยย!!!!” แทฮยอร้อไห้(แบบป่วๆ)
“นายอยาายใ่ไหม....” อินล่าว
“ไ้!!!! อิน้ามือึ้น เล็บอันบริบอเาอออมา
“ส้ว....” อินแทเล็บลไปในแนอแทฮยออย่ารวเร็วและึึ้นมาทันที
“โอ๊ย...นายทำอะไรเนี้ย...” แทฮยอร้อ้วยวามเ็บปว....แ่สัพับาแผลาร่อรอยารโนเล็บแทลไปลับเยียวยานเอ...และลับสู่สภาพเิม
“นายเ้าใรึยั ว่าแวมไพร์เป็นอมะ ไม่มีวันาย !!!” อินล่าวะแทฮยออ้าปา้า...้วยวามใ
“มหัศรรย์มา!!!! พระเ้าอร์มันยอมา!!! แทฮยออารม์เปลี่ยนทันทีาร้อไห้ เป็นีใและประหลาใ
“นี่ันะเป็น อมะ ริๆ เหรอ...” แทฮยอื่นเ้นและีใแทน (อารม์เปลี่ยนเร็วมา)
“นายลอแทันนอีรอบสิ....” แทฮยอับมืออร้ออินอีรอบ้วยวามื่นเ้น
พอเลยๆ ันหิวแล้วนะ ลไปทาน้าวเถอะ....
“นะ นะ....ลออีที..นะนะ” ...แทฮยอส่สายาอ้อนวอน....และเาะแนอินไว้
“รั้เียวพอนะ...” อินพูนิ่ๆ ับแทฮยอ แล้วทำไมเา้อามใแทฮยอ้วยเนี้ย เพราะแววาู่นั้นใ่ไหม
“้ว!!” อินแทเล็บอเาลไปในท้ออแทฮยอ
“โอ๊ยยย...บอแ่่วน ไม่ใ่แทท้อ...โอ๊ยย ุเลย...” แทฮยอุ
“อ่าว็นายอยาพิสูน์เอหนิ!!” อินยิ้มเยาะ และำแทฮยอ
แทฮยอุมาที่อินทำแบบนี้ เลือไหลออมาาท้ออแทฮยอัรู่มันไหลลับเ้าไปที่เิมและบาแผลปิสนิมเหมือนเิม มีแ่รู าๆ อุนอนเท่านั้นที่หลเหลืออยู่
“ว้าวว มหัศรรย์มา โอ่ ม่าย ๊อ!!!! นี่ะเป็นาร้นพบเพื่อมวลมนุษยาิเลยนะเนี้ย!!!” แทอยอล่าวออมา้วยวามีใ ในที่สุสารที่เา้นหามันมานาน มันอาะเป็นสิ่นี้็ไ้ ยาอายุวันะ!!!
“ป่ะ ไปทาน้าวัน นายแวมไพร์หนุ่มสุหล่อ....ยัไ็อบในายมานะ” แทฮยอล่าวและระโไปเาะแนออินและบไหล่อันว้าๆออิน
"ไปิ๊ ะมอหน้าันทามมะ ฮ๊ะ!! ันหิวแล้ว ันอยารู้ว่าแวมไพร์เาิน้าวันยัไ....” แทฮยอเยหน้ามอูอินที่ทำหน้าุนับารระทำอแทฮยอ เมื่อี้แทฮยอยัรัเียอิน และลัวเาอยู่เลย แู่อนนี้สิ...เาะแนเาอ้อนเายัะ เห็บ!!!
“อะไรอนายเนี้ย...นายสี่มิิ!!!” อินล่าวับแทฮยอและเายิ้มมุมปาเบาๆ ในวามพิลึนอแทฮยอ นี่นานเท่าไหร่แล้วนะ นับหลายร้อยปีเลยแหละที่เาไม่ไ้ยิ้ม และมีวามสุแบบนี้มา่อน.....หรือว่าแทฮยอ เ้ามาทำให้ีวิเปรียบเสมือนพระันทร์วใหม่ วที่สใสและเปล่ประายว่าเิม....
บอน : แฟนๆ ีุอย่าเพิ่น้อยในะ...อนหน้า เอน้อุ ับ อาหมูีแน่นอน...
ความคิดเห็น