การชอบเอาชนะ

การชอบเอาชนะ

หากคนเรามัวแต่คิดว่า

"ความรักเป็นเกมเกมหนึ่ง" ที่ต้องใช้ใจเดิมพัน

อีกนานแค่ไหนล่ะ...

เราถึงจะเข้าใจคำว่า "ความรัก" ได้อย่างแท้จริง

ในเมื่อเราใช้หัวใจเล่นเกม...

สิ่งที่ต้องเกิดขึ้นคือมีผลแห่งการแพ้หรือชนะ

คนที่ชนะแลกค่าความสะใจมาด้วยน้ำตาของคนพ่ายแพ้

เกมความรัก...สำหรับฉัน

ช่างเป็นเกมที่น่ากลัวและไม่น่าเล่นเอาซะเลย

บางคนทำร้ายคนรัก

เพราะต้องการแค่ "เอาชนะ" คนรัก

แม้ต้องทำให้เขาเสียใจแค่ไหน ก็ไม่ทันได้รู้ตัว...

ขอเพียงตัวเองไม่ต้องเป็นคน "ยอม" เท่านั้นก็พอแล้ว

เวลาทะเลาะกันทีไร...ต่างก็ใช้คำพูดแรงๆ สาดใส่กันทุกที

บางทีไม่ได้คิดถึงเหตุผล เพราะมัวแต่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง

ผลการแข่งขันที่ต้องการ "เอาชนะ"

ไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวเอง

ผลของมันยังทำร้ายคนที่  เรารัก  ด้วย

กี่วันแล้วที่มองหน้ากันไม่ติด แม้ใจจริงอยาก

เอ่ยคำ "ขอโทษ" กันสักแค่ไหน แต่ก็ไม่ทำ เพราะทิฐิมันอยู่

เหนือทุกสิ่งทุกอย่างใช่ไหม เพราะกลัวว่าถ้าขอโทษจะกลายเป็น

คนเสียฟอร์มใช่ไหม ยังไงก็คงจะอยากเอาชนะอยู่เหมือนเดิม

ขนาดนิสัยของตัวเองยังไม่ยอมเปลี่ยน...

แล้วจะคาดหวังให้คนอื่นเปลี่ยนทำไม...

ทุกอย่างมันยากตอนเริ่มต้นทั้งนั้นแหละ

ก า ร เ ริ่ ม  มันต้องอาศัย  ค ว า ม ก ล้ า  ที่จะเริ่มต้น

หัด " ย อ ม แ พ้ " เสียบ้าง

บางทีเรื่องที่อยากเอาชนะ ก็เป็นเพียงเรื่องงี่เง่าๆ

ที่ไม่น่าจะเอามาเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตได้ด้วยซ้ำ

ฉันเห็นบางคนเถียงกันแค่ว่ามื้นี้

"จะกินข้าว" หรือ "กินก๋วยเตี๋ยว" ดี ?

คนจะกินข้าว ก็จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะ

ทำให้อีกคนยอมไปกินข้าวด้วยให้ได้

คนจะกินก๋วยเตี๋ยว

ก็สะบัดหัวปฏิเสธอาหารชนิดอื่น

อย่างไม่ใยดีเช่นกัน

ทำไมไม่ไปกินข้าว และกินก๋วยเตี๋ยว

ด้วยกันซะเลยหล่ะ…

คนอยากกินข้าวก็ให้เขากินข้าวไป

คนอยากกินก๋วยเตี๋ยวก็ให้เขากินก๋วยเตี๋ยวไป

จานข้าวกับชามก๋วยเตี๋ยว

มันอยู่บนโต๊ะเดียวกันได้นี่นา

เ รื่ อ ง ง่ า ย ๆ....

คนเรากลับไปคิดเอาชนะให้มันเหนื่อยเปล่าๆ

เกมน่ะ...มีไว้ให้เด็กๆ เล่น

คนโตแล้ว

ส่วนใหญ่เขาไม่เล่นเกมกันหรอก

ลองมองความรัก

ด้วยสายตาของคนที่โตเป็นผู้ใหญ่ดูบ้าง

แล้วจะรู้ว่าเป้าหมายที่เห็น

ไม่ได้อยู่ที่การเอาชนะกัน

แต่อยู่ที่การรู้จัก "ยอมให้กัน" ต่างหาก