คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไม่ฟังกันบ้างเลย
chapter 1
“นี่ๆ พวกเรามาดูนี้สิโปสเตอร์ ดง บัง ของแท้”
เสียงของเพื่อนคนหนึ่งในห้องตะโกน
“กรี๊ดดดดดดดดด ไหนๆ”
พวกผู้หญิงในห้องกรี๊ดรีบวิ่งไปหาคนที่ตะโกน หนึ่งในกลุ่มที่วิ่งไปก็มีฉัน มิว วิ่งตามไปเพราะความอยากรู้
เพื่อนผู้หญิงคนที่ตะโกนหยิบโปสเตอร์คลี่ออกมาให้เพื่อนๆดู
“พวกผู้ชายพวกนี่น่ารักจัง”ฉันพูดออกมาในขณะที่ทุกคนอยู่ในอาการอึ้ง
“นี่ๆ ยายมิว ใครให้เธอมาดูมิทราบ”คนที่อยู่ข้างๆฉันตวาดใส่ ทำให้พวกผู้หญิงที่ดูโปสเตอร์อยู่โวยวายไล่ฉันให้ออกไป
“เออ...ขะ..ขอโทษนะ”ฉันเดินออกไปจากกลุ่มเงียบๆ
“มิว เป็นอะไรไปล่ะ”เสียงของแอมเพื่อนสนิทฉันถาม
“ไม่...ไม่มี...ไม่มีอะไรเลย”ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ
“เฮ้อ..ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ ฉันยินดีช่วยแกเสมอ”แอมตบไหล่ปลอบใจฉัน
“อื้ม แต่ฉันไม่มีอะไรหรอกนะ”
“ไม่ต้องมาเงียบเลยนะ ฉันรู้”
“โอ้ย ไม่มีจริงๆ”
“ฮึ ขอให้ไม่มีจริงเหอะ”แอมหยิกแก้มฉันเบาๆ“ไปห้องกันมะ”
“อือ”ฉันเดินไปห้องน้ำหลังตึกเรียนที่ฉันเรียนอยู่
“มิว เธอหมั่นไส้ยายฟ้าบ้างอ่ะป่าว”ขณะที่เดินอยู่แอมก็ถามฉัน
“ฟ้าหรอ ใช่คนที่เป็นหลาน ผ.อ รึป่าว”
“อืมใช่ ฉันล่ะอยากจะต........”แอมไม่ทันพูดจบประโยคก็ได้ยินเสียง ่ ฟ้า ่ ดังมาจากในห้องน้ำ
“นี่ๆ พวกเธอว่ามะ ยายมิวดูตอแหลยังไงก็ไม่รู้”
“อืมใช่ๆ ตบมันเลยมั้ยคะ คุณฟ้า”
“เออ เธอก็ฉลาดนี่”
“แหะๆ ขอบคุณสำหรับคำชมคะ”แอมได้ยินเพียงแค่นั้นก็ดึงมือฉันเข้าไปในห้องน้ำด้วยความโมโห
“แอม..อย่า”ไม่ทันแล้ว ตอนนี้ฉัน แอม อยู่ตรงหน้ากลุ่มของฟ้าแล้ว
“แก จะทำอะไรเพื่อนชั้น”
“อะไรของเธอ เธอพูดอะไรของเธอ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”ฟ้าพุดแล้วทำหน้าตาเฉย
“แก ไม่ต้องมาตอแหล บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”แอมชี้หน้าฟ้า
“เอ๊ะ อีนังนี่ ถ้ารู้แล้วจะมาถามทำไมล่ะ”
“แก...”แอมวิ่งไปจะต่อยฟ้า แต่ถูกลูกสมุนของฟ้ากันไว้ก่อน
“พวกแกโยนนางแอมออกจากห้องน้ำไปซิ ฉันมีเรื่องจะคุยกับมิว”หลังจากที่ฟ้าพูดจบ แอมก็ถูกลูกสมุนของฟ้าลากออกไปจากห้องน้ำ
“มะ..มีอะไรหรอ”
“เธอรู้มั้ยว่าฉันเกียจขี้หน้าเธอแค่ไหน”ฟ้าเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
“เธอ...จะทำอะไรฉัน”
“ฉันไม่ทำอะไรถึงขั้นปางตายหรอกน่า”ตอนนี้หลังของฉันชิดผนังแล้ว
“ฉัน....ฉัน..ฉันไปทำอะไรให้เธอ”ตอนนี้สายตาของฉันเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตา
“อะไรกั๊น ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่นี้ก็ร้องแล้ว รู้มั้ยเธอก็ยิ่งทำให้ฉันหมั่นไส้เธอยิ่งกว่าเดิม”ฟ้าไม่พูดเปล่ากระชากผมฉัน
“โอ้ย....ฮือ....ปล่อย....อึก....ปล่อยฉันไปเถอะ..อึก......นะ..ฮือ”
“ถ้าอยากให้ฉันปล่อยเธอไปก็กราบเท้าฉันสิ”
“ฮือ.......อึก...ปล่อยฉัน...ฮือ..อึก.......ไปเถอะ”
“พูดไม่รู้เรื่องใช่มั้ย”ฟ้ากระชากผมฉันแรงมากกว่าเดิม
“โอ้ย....ฮือ.....แอม..ชะ..ช่วยเราด้วย....ฮือ”
“หึ ป่านนี้เพื่อนของแกก็คงตายไปแล้วล่ะ”
“มะ...ไม่นะ..อย่าทำอะไรแอม...ฮือ...อึก..ขะ.....ขอร้องล่ะอย่าทำอะไรเพื่อนฉันเลย...ฮือ”
“แกก็กราบเท้าฉันสิ”ฟ้าตวาดใส่ฉัน
“อือ....อึก.....ฮือ”ตอนนี้ฉันนั่งคุกเข่าแล้วไหว้ฟ้า
“ฉันบอกให้แกกราบเท้าไม่ใช่นั่งคุกเข่าอ้อนวอนฉัน”
เพี้ย
หน้าของฉันชาไปครึ่งแถบ......ฉันโดนตบ
“เอ๊ะ จริงสินี่เวลาพักเที่ยงนี้ ฉันพอแค่นี้ละ พอใจของฉันแล้ว”ฟ้าเดินไปเปิดประตูห้องน้ำที่ล็อกไว้จากด้านใน แล้วเดินออกไปอย่างไม่สนฉัน
“มิว แกเป็นไงบ้าง”แอมวิ่งเข้ามาหาฉันหลังจากที่ฟ้าออกไป
“ฮือ....แอม..อึก.......พวกมันทำ....อึก..อะไรแกรึป่าว.....ฮือ”แอมกอดฉันแน่น
“ก็....นิดหน่อย แต่ฉันก็หนีมาได้”แอมค่อยๆประคองฉันลุกขึ้นยืน
“ฉัน.....จะทำไงดี...ฮือ”
“วันนี้ฉันจะอยู่ห้องพยาบาลเป็นเพื่อนแกละกัน”
“อือ..”
“เลิกร้องได้แล้ว”
“มิว เธอไปทำอะไรมาฮะ”แม่มองฉันหัวจรดเท้า
“ไม่มีอะไรหรอกแม่”
“ไปมีเรื่องกับคนอื่นล่ะสิ”
“ก็...คงอย่างงั้น”
“แกไปหาเรื่องคนอื่นเค้าใช่มั้ย”แม่ดึงมือฉันไว้ขณะที่ฉันเดินหนี
“หนูเปล่านะ......หนูยังไม่ได้ทำอะไรเค้าเลยนะแม่”ฉันหันหน้ามาเผชิญหน้าแม่
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ฉันรู้นะว่าแกไปหาเรื่องคนอื่นก่อน”
“มะ..ไม่ใช่นะแม่ แม่ฟังหนูบ้างสิ”
“ฉันฟังแก แต่ฉันไม่เชื่อแกนังเด็กเลี้ยงแกะ”แม่พูดจบก็เดินหนีฉันไป
“ไม่ใช่นะแม่......ฟังหนู..บ้างสิ”เสียงของฉันเบาลง
“อึก......ฮือ....ฮือ..ฮือ”ในเมื่อแม่ไม่เชื่อฉันแล้วฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก ฉันวิ่งขึ้นไปห้องนอนของตัวเอง นอนร้องไห้บนเตียงแล้วหลับไป
00:12
“อือ”ฉันตื่นขึ้นมาแล้วลุกนั่งบนที่นอน
“โอ้ย ไม่ไหวแล้วนะ ไม่มีใครฟังฉันพูดบ้างเลย ตายเลยดีมั้ยเนี่ย”ฉันโวยวายแล้วเดินถือผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ
“เฮ้อ หนีออกจากบ้านเลยดีมั้ยล่ะเนี่ย”ฉันนั่งพูดคนเดียวบนเตียงสายตามองหากระเป๋าเดินทาง
“อื้ม เอาก็เอาวะ”ตอนนี้ฉันเจอกระเป๋าแล้ว ฉันจัดการเก็บสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นไปด้วย
“ฮึ แม่คงไม่เป็นห่วงเราหรอก เค้าไม่เคยสนใจเราเลย”ฉันยื่นมองหน้าบ้าน แล้วเดินออกไปป้ายรถเมล์
สวนสาธารณะ
“เฮ้อ เหนื่อยจัง”ฉันนั่งลงกับม้านั่งในสวนสาธารณะ
“ทำไงดีไม่มีที่ไปแล้วอ่ะ”ฉันนั่งบ่นกับตัวเอง
“แล้วนี้มันใจกลางกรุงเทพด้วย”ฉันอนบนม้านั่งเอากระเป๋าเดินทางมาหนุนแทนหมอน แล้วฉันก็หลับ
“น้อง......เฮ้...น้อง..ตื่น”เสียงผู้ชายเรียกให้ฉันตื่น
“อือ...อืม มีไรหรอคะ”ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วนั่ง
“น้องหนีออกมาจากบ้านหรอครับ”มาคำถามแรกก็แทงใจฉันแล้ว
“อือ แล้วพี่เป็นใครอ่า”ฉันมองคนตรงหน้าที่ยืนจ้องหน้าฉันอยู่
“พี่ชื่อ เอก เป็นนักศึกษาปี 2 บ้านพี่ก็อยู่แถวนี้แหละ”
“อืม หรอคะ”
“แล้วน้องล่ะครับ ชื่ออะไร”
“มิว คะ”
“บ้านอยู่แถวไหนหรอเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“โถ่ พี่คะ พี่ก็รู้อยู่ว่ามิวหนีออกจากบ้านมา ถ้ามิวให้พี่ไปส่ง มิวก็โง่บรมเลยอ่ะดิ”
“นี่เราไม่อยากกลับบ้านเลยหรอ”
“ไม่”
“แล้วมีที่ไปรึป่าวล่ะ”
“ไม่มี”
“งั้นมากับพี่มั้ยล่ะ”
“อืม.......ขอคิดก่อนนะ”
ทำไงดีเราไม่มีที่ไป แต่ว่าพี่เค้าก็จะพาเราไปอยู่ด้วย ถ้าเค้าทำมิดีมิร้ายเราล่ะ ไม่ไม่ไม่พี่เค้าคงไม่ทำเราหรอก เอาวะไปก็ไป
“ไปก็ได้”พี่เอกทำหน้าตาดีใจสุดๆ
+ - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + - + -
เฮ้อ....มาตอนแรกนางเอกก็มีเรื่องแล้ว แล้วยังหนีออกจากบ้านอีก ยังไม่พอ ดันเจอเทพบุตรสุดหล่อในนามว่า เอก อีกแล้วก็ดันไปกะเค้าด้วย นางเอกโชคดีหรือโชคร้ายกันนะ ความจริงตอนแรกฉันแต่งมันยาวกว่านี่อีก แต่กลัวว่ามากเกินไปแล้วจะไม่มีใครกล้าอ่านอ่ะจิ เลยตัดออกมานิดหน่อย คิดว่าผู้อ่านคงไม่เบื่อกับนิยายตอนแรกเรื่องแรกของฉันนะ ถ้าไม่เบื่อก็จงอ่านต่อไป ถ้าอยากแนะนำอะไรก็บอกได้นะคะ ฝากด้วยนะคะ \( ^o^)/
ความคิดเห็น