คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : -5-
-7.10-
แสแที่สาส่อผ่านผ้าม่านมายัห้อนอนที่ไม่หรูมานัที่อนนี้มี2ร่าที่นอนอันลมอยู่บนเียนอนที่สามารถนอนไ้4-5นเลยทีเียว ร่าบาที่อยู่ในอ้อมออร่าสูยัหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาแ้ปวแผลนั้น
“อื้ออออ…..”ร่าบาที่นอนอยู่ในอ้อมออร่าสูราออมาเบาๆเพราะมีแสแที่ส่อเ้ามาในาึทำให้ื่น
“ยอม...นี่ะอันให้ายเลยรึไห้ะ”ร่าบาที่เริ่มมีสิรบถ้วน่อว่าร่าสูที่อเ้าแน่นมา
“อืมมม..โวยวายอะไรอพี่เนี่ย”ร่าสูที่ลืมามอร่าบาที่อยู่ในอ้อมอ้าๆ
“นี่แมาอันทำไมเนี่ย”ร่าบาที่ิ้นออาอ้อมอร่าสูพูึ้น
“็เมื่อืนพี่ไ้ึ้น แล้วผมห่มผ้าให้เท่าไรพี่็ไม่หายหนาวผมเลย้ออพี่เนี่ยไ”ร่าสูที่อธิบายให้ร่าบาฟั
“อบใ แ่ปล่อยัน่อนไ้ไหม อึอัเนี่ย”ร่าบาที่ิ้นไปมาในอ้อมออเ็ัวสูทีู่แลเ้าทั้ืน
“ออี5นาทีไม่ไ้รึไ “ร่าสูที่อ้อนอเวลาในารอร่าบารั้นี้
“เห้อออ ็ไ้”ร่าบาที่ไม่รู้ะเถียอะไรไปเลยยอมๆให้เ็นี้สัรั้
-ยอแ-
ผมอยู่ในอ้อมแนอไอ้เ็นี้รับ มันอ้อนอเวลา่ออีหน่อยผมอยาะันะแ่เห็นแ่ที่ยอมมัน่อยูแลผมทั้ืน ยอมหลับอยู่รับมอีๆมัน็หล่อนะเนี่ยยยย เี๋ยวๆใเย็นๆ ผมสีน้ำาลอ่อนๆ น่าใสๆปาสีมพูอ่อนๆ รวมๆแล้วน่าาีว่าผมอ่ะ บไหม-..- ท้อผมเริ่ใร้อล่ะรับ ผมมอูเวลา็ใล้ๆะ7.30แล้ว้วย
“ยอม...ันหิว”
“ยอม..สนใันหน่อยสิ”
“ยอม...ื่นิ”
“ยอม..ันหิวๆๆ”
“ยอม...มันเลยมาะ10นาทีแล้วนะ”
“ยอม...มันสายแล้ววว”
“ยอม...แะื่นไหม”
“ยอม....ื่นิๆๆ”
“ยอม..ันอยาินนมเ้”
“ยอม...ันอยาล้าหน้า”
“ยอม..แไ้ยินันไหมมมม”
“ยอม..ันเ็บแผล”
“ห้ะ พี่เ็บรไหน เ็บมาป่าว ผมอโทษที่อแน่นไป เ็บมาไหม”
…เออออว่าะื่น ไอ้เ็ห่า ผมพูว่าเ็บแผลแ่นั้นแหละมันนี่เ้ัวึ้นแทบไม่ทันเลย เป็นห่วแผลผมนานั้นเลยหรอ ยอมลุึ้นนั่ัสามธิ่อนที่ผมะลุึ้นนั่าม มันับมือที่ผมเป็นแผลไปูหันายมือูนั่นูนี้ลนลานเลย
“็นายไม่ยอมื่น ันเลยบอปวแผล”
“ผมนึว่าพี่ปวริๆ ผมในะรับ”
“ันหิว หิวมา อยาล้าหน้า้วย”
“โอเๆ เะผมล้าหน้าให้ เะผมไปล้าหน้าที่ห้อผมแปบนะ”
.”โอเๆ”ผมอบลรับ ยอมมันเินออาห้อไปแล้ว ผม็้อนั่รอรับผมถนัาวไเลยลำบานิหน่อย ผมนั่รอยอมอยู่สัพัยอมมัน็เินเ้ามาในห้อรับ
“ล้าหน้าๆ”ผมรีบวิ่เ้าห้อน้ำทันทีที่เห็นยอมมันเินเ้ามา ผมยืนรอยอมมันหน้าระรับแล้วยอมมัน็เินเ้ามาหาผมในห้อน้ำับผ้าเ็น่าที่พาบ่ามันอยู่
..ยอมเอายามามัุให้ผม่อนที่ะเปิน้ำล้าหน้าให้ผมเบาๆ แล้วหยิบแปรสีฟันมามาบีบยาสีฟันลที่แปร ผมยีฟันให้ยอมมันแปรให้ มันทำไ้เบามาๆรับพูเลย ไม่นานยอมมัน็แปรฟันให้ผมเสร็ ่อนที่ะให้ผมบ้วนปา แล้วเอาผ้าเ็น่าที่พาบ่าอยู่เ็น่าให้ผม
“ทสอบหน่อย หอมไหม”ยูยอมพู่อนที่ะหอมแ้มผม มันหอมแ้มผมมมมมมมมมม
“แหอมแ้มันทำไมมมมม”ผมโวยวายใส่ไอ้เ็นี่ทันที
“ทสอบไ พี่รู้ไหมพี่โวยวายไ้น่ารัมา “ยอมมันพูรับ ไอ้เ็......หึ้ยยยยยย
ยอมมันำ่อนที่ะเินออไปับผ้าเ็น่าในมือที่เอาไปาที่ราวเสื้อผ้าอผม ผมเินออาห้อน้ำ่อนที่ะมอไอ้เ็ห่าแบบ้อนๆ ผมเินไปที่โ๊ะที่มียา่อนที่ะแะถุยาที่แสนะยา้วยมือเียว
“ไหน ผมแะให้”ยูยอมพู่อนที่ะเินมาหาผมับน้ำเปล่า1แ้ว มันแะยาให้ผมแล้วส่ให้ผมิน ่อนที่ะส่น้ำเปล่าให้ ผมแะุบนหัว่อนที่ะให้ยอมมันเอาหวีมาหวีให้
“ยอมันหล่อยั”ผมทำน่าที่ิว่าัวเอหล่อให้ยอมมันู
“หล่อหรอ”ยูยอมพู่อนที่ะทำน่าวนีนใส่ ูมันๆ
“ไอ้เ็.....หึ้ยยยย ยอมันหิว ไปห้าัน”ผมพู่อนที่ะเปลี่ยนเรื่อไปหาไรินรับ
“5555ไปสิๆรถผมนะ”ยูยอมพู่อนที่ะเินนำผมออาห้อ
ผมเินามยูยอมมาที่รถอมัน แพน่าูมันเปิประูรถให้ผม่อนที่ผมะเ้าไปนั่แล้วยอม็เ้ามานั้ที่นับ่อนที่ะับรถอาหอไป
“พี่ะไปห้าไหน”ยอมถามผม
“ห้าfada ็ไ้ ันอยาินเ้”ผมอบยอมมันไป อนนี้เรามาถึที่ห้าแล้วรับผมลารถแล้วริ่ไปในห้าทันที ือผมหิวไ-..-
ยอมเินามผมมาเรื่อยนผมเอับ
“อิแ”อิุ๊เพื่อนผมเอ มันื่ออิี้รับ มันวิ่รมาหาผมทันทีเลย
“อะไรอมึ”ผมพู่อนที่ะวัให้ยอมมันเินมา แ่ยอมมันส่ายน่า่อนที่ะบอว่าเะยืนรอ
“อิแ มือมึเป็นไร”อิี้พู่อนที่ะี้ที่มือผม
.”ระถัสีทาน่าน้อปี1หล่นใส่อ่ะิ้ เ็บิพหาย”ผมูมือให้มันู
“แ่มือไม่ใ่สำั มึมาับใรอิแ”อิี้พู่อนที่ะมอไปที่ยูยอม
“ยูยอมไ น้อรหัสู “ผมพูอบไป
“อิแ มึรู้ไหมน้อรหัสมึอ่ะเป็นถึน้อายนเล็อระูลวอส์นะอิห่า ระูลที่รวยและหล่อและลาสุๆ”มันร่ายยาวเลย
“แล้วไอ่ะ”ผมอบไป แล้วไอ่ะือ็แ่ระูลให่ระูลนึ
“มึโีมาอิแ แ่ระวัะหลน้อยูยอมเ้าให้ล่ะมึ”มันแวผม
“เออน่า อิี้ผัวมึเรีย”ผมพู่อนที่ะเห็นผัวมันยืนทำน่าโรธอยู่รับ
“ิพหายและูไป่อนนะเี๋ยว่อยเมาส์่อ”มันพู่อนที่ะวิ่ไปหาผัวมันรับ ผมมอแล้ว็ำออมาเบาๆ ผมลืมเลยยอมน้อยอผม ผมรีบหันไปูยอมที่ยืนรออยู่ ผมรีบเินไปหายอมทันที
“รอนานป่าว”ผมถามยอมมันไป
“ไม่นานๆ ุยไรัน”ยอมมันถามผม
“อ้อ เรื่อมืออ่ะแล้ว็เรื่อแ”ผมพูไป
“ผม?”ยอมมันทำน่าๆ
“ใ่ ิม ยูยอม “ผมพูื่อเ็มอยูยอม
“หืม”ยูยอมยัสสัย
“นายือน้อเล็อระูลวอส์หรอ”ผมถามยูยอม
“็ใ่ “มันอบผม
“ริอ่ะ นาย็้อรู้ัเฮุนิที่เป็นนายแบบหุ่นีๆอ่ะ.”ผมพูึ้น ือผมอบหุ่นเฮุนมา
“ใ่ นั่นเฮียผมเอ ทำไม อบหรอ ไปามีบิ เฮียผมโสนะ ไปิ”มันพูรับ มีเือ้วยยยยยย
“โอ้ยยย ันแ่ล้อเล่นเอน่า”ผมยิ้ม่อนที่ะเย่าแนยอม
“หรอ ะินไหมเ้อ่ะ”ยอมถามผมแบบเือๆ ผมพยัน่ารัวเลยรับ ่อนที่เรา2นะเินหาไรินนอิ่มท้อแล้วื้อลับไปอี ผมแล้วยอมเราเินมาที่โรรถ่อนที่เรา2นะนั่รถแล้วยอม็ับลับไปยัหอเพื่อที่ะไ้แ่ัวไปิรรมรับน้อที่มหาลัย...
แ่ไม่สนุออภัยเน้อออออ
ความคิดเห็น