ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เป็นไปไม่ได้
"ในที่สุ็ถึ Berlin ัที" ผมที่บ่นและบิี้เีย หลัลาเรื่อบิเ็มา ็ะมึนๆหน่อยน่ะ
ไม่นานหลัาผมลาเรื่อบินเ็นั้น ็เป็นเวลาีสี่ว่าๆ ในเวลาที่ Berlin ผม็ไปเอาสัมภาระอผม และำลัะโบแท็ี่แถวๆนั้น ไปเทาอนใ้อนูเรมเบิร์ ไปประมา 6-8 ั่วโมเห็นะไ้ แน่นอนระยะนานี้ มิเอร์ึ้นเป็นร้อยยูโรเลย แ่โีที่ผู้ให่ใีเาออ่ารถให้ ไม่ั้นโนถีบลรถั้แ่รึ่ทาแรแล้วแหละ
ผ่านไป 7 ั่วโม ไวราวับโห
ในที่สุผม็ถึุหมาย มันเป็นเป่าเล็ๆทาอนใ้อนูเรมเบิร์ ผมรอเามารับผมไปทำาน เพราะที่ผมรู้็แ่้อยืนรอหน้าทาเ้าป่านว่าพวผู้ให่ใีเาะมารับไป็เท่านั้น
ผ่านไปไม่ี่นาที พวเา็มารับ สมที่เป็นาวเยอรมัน นาผมมาเร็วว่านั 10 นาที พวเา็มารับผมเร็วว่านั 5 นาที เห็นเวลาเล็ๆอย่านี้ แ่มันมี่าและวามหมาย่อาวเยอรมันมาว่าที่นไทยทำมา
"อโทษนะรับ ูเหมือนะปล่อยใหุ้รอนานไป ผม ุนเธอร์ เอร์มิส" ายแ่ที่มารับผมล่าว(ภาษาอัฤษ)
"ไม่เป็นไรรับ ผม็มาเร็วไปหน่อย ผม อัษร ลอนทอ" ผมล่าวอบไป
"ิัน อาไรร์ อ์ เพื่อไม่ให้เสียเวลา รีบไปันเถอะ่ะ เรา้อรีบแล้วนะะ" หิสาวที่อยู่หลัายแ่ไ้ล่าว
"รับ" ผมล่าวอบไป
หลัานั้นผม็เินเ้าไปในรถ และรถ็ออัวแถบทันที่ทีผมึ้นมา แสถึวามรีบร้อนอน้าานมาแ่ใหน
"ว่าแ่านนี้ให้ผมทำอะไรเหรอรับ?" ผมล่าวถามไป
"านอุือรวสอบอุปร์ที่นาีเยทำเอาไว้สมัยสรามโลรั้ที่สอ" อาไรร์ ล่าว
"แล้วมันเี่ยวนัประวัิศาสร์อย่าผมอย่าไรเหรอรับ ให้นัวิัยรวสอบไม่ีว่าเหรอรับ" ผมล่าวอบ อาไรร์
"ในหนัวสือุที่เียน เียนไว้ว่า สาเหุที่นาีเยอรมันแพ้สราม อาะเพราะนำทรัพยารไปใ้ในโรารพันาอาวุธ ใ้ใหมะ?" อาไรร์ ล่าวอบ
"อา--- รับ" ผมล่าวลาเสียยาวอบ
"สิ่ที่เราพบ อาะยืนยันทฤษีอุนั้น ็ไ้ เลยอยาใหุ้ ผู้ที่มีวามรู้้านอาวุธและประวัิศาสร์ มายืนยันว่ามันเป็นอาวุธามทฤษีอุ หาเป็นไปามทีุ่เยล่าว เป็นไปไ้ว่านาีไ้ิ้นอาวุธที่อาะทรพลัมาว่าอาวุธนิวเรีย็ไ้" อาไรร์ ล่าวแบบริั
"อืม---- น่าสนใไม่น้อย ผมเริ่มอยาเห็นมันแล้วละสิ" ผมล่าวแบบสสัย
เอีย!!!
"่อานี้เรา้อเินไปทาะวันออประมา 500 เมรนะรับ" ุนเธอร์ล่าวอย่าใร้อน
"รับ" ผมล่าวอบอย่าื่นเ้น
'ถ้ามันเป็นอาวุธริละ็นะ เป็นอะไรที่บันเทิไม่น้อย' ผมิในใระหว่าเิน
"ถึแล้วละ" ุนเธอร์ล่าวพร้อมเสียหอบเหนื่อย
ที่อยู่รหน้าือสิ่่อสร้าาปูนที่ยัสภาพล้ายๆบัเอร์ สูประมา4เมรเห็นะไ้ มีทาเ้าแ่ทาเียว โยมีประูเหล็หนาเป็นเน ที่ถูเปิอยู่
"ผมเาไปไ้เลยใ้ใหมรับ?" ผมถามอย่าล้าๆลัวๆ
"แน่นอนไอ่หนุ่ม" ุนเธอร์อบอย่าเป็นันเอ
ผม็ไ้เินเ้าไปในบัเอร์พร้อมไฟายัโปรอผม มันเป็นทาเินลลึประมา 10 เมรเห็นะไ้ พอผมลมา็ไ้พบับสิ่ที่ทำให้ผมใ
"มันืออะไรนี่" ผมอุทานเบาๆ
สิ่ที่ผมเห็นือ วแหวนอะไรัอย่า นาเส้นผ่าศูนย์ลาประมา 8 เมร มีสามว้อนัน วแร่อับาน หมุนามแนวนอน วที่สอิับวแร โย่อันให้หมุนามแนวั้ วสุท้าย อยู่ในสุ โย่อับวที่สอ หมุามแนวเีย 45 อศา
"แู่แวบแร็รู้แล้วว่า มันไม่ใ้อาวุธ แ่็ไม่แน่" ผมพูึ้นมาอย่าลอยๆ
"แ่็อยาใหุ้รวสอบ่อนนะะ" อาไรร์ ล่าวเสียหอบ
"ผมะเ้าไปรวสอบอย่าละเอียนะรับ" ผมล่าวอย่าื่นเ้นหน่อยๆ
ผมไ้ลอเินเ้าไปใล้ๆ รพื้นมีเส้นสีแลาเป็นวลมลอบเรื่อแปลๆนี้
ทันทีที่ผม้าว้ามเส้นแๆนั้น ู่ๆ็เิเสียัเหมือเรื่อัรทำาน
"เี*" ผมะโนเป็นภาษาไทย
หลัานั้น ็มีระใสเลื่อนึ้นาพื้น ปิไม่ให้ผมไปใหน และูเหมือนวแหวนทั้สามำลัเริ่มหมุ่น
"ุอะไร !!!!!!" ผมะโนออไป ูเหมือนทั้สอนะไม่ไไ้ยินผม เาทั้สอ็วิ่มาเาะระนั้น แ่ผม็ไม่ไ้ยินเสียพูอพวเาเลย
วแหวนนั้นเริ่มหมุนเร็วมาึ้น และผม็เห็นเหมือนระแสไฟฟ้าออะไรัอย่ารลาอวแหวนทั้สามนั้น และมัน็เริ่มให่ ให่มาึ้น
"ิ* หาย แล้ว"
และแล้ว ผม็รู้สึเหมือนมีอะไรวิ่าุลาอวนั้น พุ่มาหาัวผมอย่ารวเร็ว และผม็ไม่รุ้สึอะไรอีเลย ู่ๆทุอย่า็เป็นสีาวไปหม มอไม่เห็นอะไรเลย แ่ผมรู้สึไ้ว่าผมยัยืนอยู่ เินไปเะอะไรัอย่า แ่ผมมอไม่เห็นเลย แม้แ่ัวเอ
ผมึเลือไม่ทำอะไร ยืนอยูุ่เิม ระวนระวายใแทบเป็นแทบาย แ่็ไม่ล้าทำอะไร
ผ่านไปนาทีว่าๆ
าผม็เริ่มปรับแสไ้ วามรู้สึเหมือนมอแสาารเื่อมเหล็้วยาปล่าวๆ ็เริ่มหายไปที่ละน้อย
ผมมอเห็นแล้ว และที่น่าแปลใือ......
"ที่นี้ที่ใหน?"
[ 2 มราม .ศ. 2019 ]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น