ANNIHILATE

ลำดับตอนที่ #7 : เสียงหวีดร้องจากคุกใต้ดิน(ตอนที่3)

ฟูตูชากางม้วนกระดาษออกแล้วหันมองลาดอธอย่างแปลกใจ  เขาเอ่ยถามลาดอธด้วยน้ำเสียงสงสัยเป็นอย่างมาก



     \"มันเป็นไปได้ยังไง...ไหนเจ้าลองเล่าให้ข้าฟังทีซิ\"



     \"คือเมื่อ5วันก่อนมีทหารมาหาข้ากลางดึก แล้วเล่าว่ามีเลือดไหลออกจากห้องขังที่ผนึกโอมเอาไว้พร้อมมีเสียงกรีดร้องเรียกหาอย่างโหยหวนดังขึ้นอย่างผิดปกติ ข้าเลยเอาเรื่องนี้ไปรายงาน

ให้พ่อข้าฟัง พ่อข้าจึงสั่งให้ข้านำสารนี้มาส่งให้ท่าน ข้าจึงรีบมามันมีอะไรหรือ\"



ลาดอธเล่าอย่างสงสัย   ฟูตูชาหันตอบลาดอธอย่างทันที



     \"ก็โอมมันเริ่มมีอนุภาพมากขึ้นน่ะซิ ข้าคิดว่าการที่โอมทรงอนุภาพขึ้นเช่นนี้น่าจะเป็นผลพวงมาจาก การที่เจ้าของของมันสะสมความคับแค้นใจ ความสิ้นหวัง อาฆาต การโหยหา สิ่ง

เหล่านี้ล่วนแต่มีผลกระทบต่อโอมโดยตรง\"



     \"งั้นข้าคงต้องรีบไปแล้วละ ข้าต้องรีบเอาเรื่องนี้ไปรายงานให้พ่อข้าฟังเผื่อจะแก่ปัญหาทัน\"



ลาดอธกล่าวจบก็หันหลังเดินขึ้นหลังม้าควบกลับนครเทวลอยด์ในทันที



     1วันต่อมาเวลากลางดึก ที่บ้านของเอสโต เอสโตได้แต่นั่งคิดถึงเรื่องที่ฝันซ้ำไปซ้ำมาในเวลาเขาหลับเขานั่งอยู่แบบนี้มาตั้งแต่เช้า  ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเอสโตจึงลุกไปเปิดประตูเมื่อเขาเปิดประตูออกไปก็เห็นชายแก่ในชุดผ้าคลุมสีดำที่คุ้นเคย



     \"ถึงเวลาแล้วเด็กน้อย ข้าจะช่วยให้เจ้าได้สมปราถนา ในสิ่งที่เจ้าเฝ้าคิดค้นหามัน\"



ชายแก่พูดด้วยน้ำเสียงเชิญชวน เอสโตได้แต่ขยักหน้า



     \"ตามข้ามาถ้าเจ้าต้องการที่จะยิ่งใหญ่\"



ชายแก่พูดจบเอสโตก็เดินตามพลางคิดในใจด้วยความสงสัยว่า ชายแก่ผู่นี่จะพาเขาไปที่ไหนกัน ชายแก่พาเอสโตเดินตรงเข้าหาม่านไอแดด ในวินาทีต่อมาเอสโตก็ได้มาโผล่ที่คุกใต้ดินซึ่งเป็นบริเวณทางลงไปยังหน้าห้องขังที่ผนึกโอมพอดีเขาและชายแก่เดินตรงไปยังทางลงบันไดและเดินวนไปเรื่อยๆจนถึงพื้นที่กว้าง เอสโตได้แต่สงสัยว่าเขาและชายแก่มาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร ชายแก่เดินตรงไปเรื่อยๆ แล้วหันมาพูดกันเอสโต



     \"เจ้าไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเจ้ามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไรคิดซะง่ายๆก็คือข้าพาเจ้าเคลื่อนย้ายจากจุดหนึ่งมายังอีกจุดหนึ่ง\"



เอสโตขยักหน้าตอบแต่ยังคงสงสัย เอสโตและชายแก่เดินตรงมาจนเจอบันไดวนที่สกปรกและอับชื้นมีใยแมงมุมตามพนังหนูวิ่งยั่วเยี่ยเต็มพื้นไปหมด เขาและชายแก่เดินตรงลงบันไดที่ค่อยๆมืดสลัวลงอย่างช้าๆ จนทำให้มองไม่เห็นทางข้างหน้า ชายแก่หยุดเดินแล้วแบมือออกพร้อมท่องมนต์



     \"แบสรูสแฟส์\"



ลูกไฟขนาดเท่ากำมือติดขึ้นที่มือของชายแก่มันเปงไปสีส้มผสมกับฟ้าสลับกันไปมา ชายแก่ใช้ไฟที่เสกขึ้นมาในการนำทางจนถึงทางเดินไกลสุดลูกหูลูกตาข้างหน้าของชายแก่คือห้องที่ลงอักขระโบราณ ชายแก่ยืนที่หน้าประตูเขาเอามือลูบไปที่อักขระและร่ายมนต์ว่า



     \"มูโทแอส อินโทนิอาลาเทส\"



อักขระที่เคยติดอยู่ที่ประตูก็กลายเป็นฝุ่นปลิวตกสู่พื้นในทันที



     \"เข้าไปสิเอสโตของของเจ้าอยู่ในนั่น\"



ชายแก่กล่าว เอสโตเปิดประตูออกและจ้องมองที่แท่นหินตาเขม็งยิ่งเขาเดินเข้าใกล้มันก็เหมือนกับความแค้นของเขายิ่งเพิ่มขึ้น เขาเอื่อมมือหยิบสายสร้อยที่ทำจากหนังสัตว์ที่ปลายสุดมันคือ ก้อนเลือดที่แข็งตัวมีเรียกว่า  โอม! เขานำมันคล้องคอแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป แววตาที่เคยเศร้าหมองกลับกลายเป็นดุดันราวกับอสูรร้าย



     \"มันเป็นของข้า....ข้าคือผู้ครอบครองมัน\"



เอสโตพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว



     \"เจ้าคงแปลกใจที่พูดได้เป็นครั้งแรกแต่ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก เจ้าจะทำได้มากกว่าพูดซะอีกเมื่อมีโอม แล้วโอมจะเป็นผู้สอนเจ้าเอง\"



ชายแก่พูดจบร่างก็กลายเป็นไอเรือนหายไปในอากาศ เอสโตเดินออกจากห้องขังแล้วตรงไปยังบันไดทางขึ้น เขาขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุด ที่มีทหารยามเฝ้าอยู่ ทหารยามหันมาเจอเขาพอดี



     \"เจ้าเขามาที่นี่ได้ยังไง\"



เอสโตเดินตรงเข้าหานายทหารที่กำลังงง เขาใช้เท่าเหยียบเก้าอี้ให้ดีดขึ้นลอยเคว้งกลางอากาศในขณะที่เก้าอี้ลอยอยู่นั้นเอสโตก็ใช้มือจับที่ขาเก้าอี้ที่ลอยอยู่เหวี่ยงฟาดเข้าที่ศรีษะของนายทหาร เก้าอี้แตกกระจายหัวของนายทหารเหวี่ยงตามแรงปะทะจนหัวไปกระแทกกับกำแพงด้านข้าง นายทหารหมดสติตัวทรุดไหลลงจากกำแพงจนไปกองกับพื้น เอสโตที่เปลียนไปเดินตรงไปยังประตูทางออกไปยังด้านนอก เขามองลอดช่องลูกกรงของประตูไม้เห็นนายทหาร2คนกำลังเดินเข้ามาเอสโตวิ่งเข้าหาประตูแล้วกระโดดถีบประตูไม้จนแตกเป็นชิ้นๆ ทหารที่กำลังจะเข้ากระเด็นตามแรงถีบของเอสโต แต่ในขณะที่นายทหารคนนั่นกำลังลอยอยู่เหนือพื้นเอสโตก็ใช้มือดึงคอเสื้อของนายทหารแล้วเอาเท่าเหยียบที่ใบหน้าพร้อมถีบตัวขึ้นลอยกลางอากาศ นายทหารตกสู่พื้นหัวจมลงไปในพื้นหิน เศษหินลอยเคว้งกลางอากาศ เอสทิ้งตัวดิ่งชกนายทหารอีกคนที่ตามหลังมาเข้าที่หน้านายทหารหงายท้องขาลอยขึ้นเอสโตจับขาที่กำลังลอยขึ้นเหนือพื้นแล้วเหวี่ยงนายทหารคนนั้นกระแทกกับกำแพงหินจึงทำให้กำแพงแตกกระจายเอสโตวิ่งออกมาจนถึงภายนอกอาคารซึ่งเป็นที่ที่บุคคลภายนอกเข้าไม่ได้ เอสโตหมายจะเดินออกไปโดยที่ไม่มีใครเห็น เขาเดินไปอย่างช้าๆจนถึงเสาหินต้นหนึ่ง ทหารนายหนึ่งเดินออกจากหลังเสาหินมาพบเอสโตพอดีนายทหารชักดาบ แต่ยังไม่ทันที่นายทหารจะเอ่ยถามเอสโตก็จับแขนนายทหารบิดแล้วใช่มือกระแทกไปที่ข้อศอกอย่างแรง



     \"กรอก! อ้าก......!! แขนข้า..แขนข้าหักแล้ว ..อ้าก...!\"



นายทหารร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวด เอสโตไม่ฟังเสียง เขาใช้เท่าเหยียบที่อกแล้วดึงแขนให้ตึง ถีบยอดอกจนแขนขาดออกจากกันเลือดโพยพุ่งออกจากแขนอาบร่างของเอสโต อ้ากกกกกก!!!เสียงร้องที่ดังของทหารนายนั้นทำให้ทหารที่ได้ยินต่างวิ่งมาดู เอสโตเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งออกมาจากบริเวณนั้นตรงไปยังคอกม้าเขาวิ่งขึ้นม้าควบตรงไปยังทางออกนอกเมือง  นายทหารตั้งธนูยิงตรงไปยังเอสโต ลูกธนูนับสิบตรงเข้าหาเอสโต ปักเข้าที่ใหล่และชายโครงขวาด้านหลัง เอสโตไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง เขาควบม้าตรงผ่านกลางเมือง และออกทางประตูด้านทิศตะวันออกสวนกับลาดอธพอดี ลาดอธไม่ทันสังเกตว่าเป็นใครแต่รู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีจึงรีบเข้าเมืองไปในทันที่ ลาดอธเข้ามาถึงทางเข้าหน้าปราสาทที่มีแต่เลือดเต็มพื้นไปหมดเขาเห็นทหารยืนมุงกันจึงถามขึ้นว่า



    \"เกิดอะไรขึ้นกันนี่!\"



    \"เจ้าเด็กเลี้ยงม้าพะยะค่ะมันเกิดบ้าอะไรไม่รู้ลอบเข้าไปในคุกใต้ดิน แล้วก็ไล่ฆ่าพวกทหาร\"



นายทหารคนหนึ่งตอบ ลาดอธก้มหน้าคิด  \"โอมตกไปอยู่ในมือของเอสโตแล้วหรือนี่ ยุคมืดจะมาถึงอีกแล้วละซิ\"