คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3
Subconscious mind
เรื่องโดย:A.D.ADAM
chapter 3
คุณเคยฝันกันหรือเปล่า แน่นอนทุกคนเคยฝัน แต่คุณรู้ไหมว่าในฝันของเรามันมีความลับบางอย่างซ้อนอยู่ แต่เอาละผมจะยังไม่พูดถึงมัน เอาเป็นว่าตอนนี้คุณกำลังฟังชายคนหนึ่งพูดพร่ำเรื่องไร้สาระฟังดูไม่มีมูล ผมเป็นใครนะเหรอ ... ผมคือพนักงานกินเงินเดือนของบริษัทสุดแสนจะเฮงซวยแห่งหนึ่ง หน้าที่ของผมไม่มีอะไรมากไปกว่าเดินไปเดินมาตามโต๊ะทำงานของเพื่อนรวมงานน่าเบื่อ เพื่อเก็บเอกสารที่กองเป็นตั้งๆจากโต๊ะไปอีกโต๊ะไปอีกโต๊ะ สรุปง่ายๆผมเป็นชนชั้นล่างสุดของพนักงานทั้งหมด ชีวิตวันทำงานสุดแสนจะน่าเบื่อ แย่จริงๆ
ก็นะเรามาพูดต่อจากเรื่องที่ค้างไว้ตอนต้นดีกว่า คุณเคยฝันถึงเหตุการณ์ซ้ำๆบางไหม คุณเคยฝันเห็นคนที่คุณไม่รู้จักแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยหรือเปล่า และคุณเคยสังเกตุไหมว่าชายในชุดสูทสีดำคอยมองคุณอยู่ห่างๆเสมอในฝันของคุณ? และนี่คือสิ่งที่ผมจะเล่า....
17เดือนก่อน
หลังจากที่ตื่นขึ้นผมก็เอาแต่นั่งคิดถึงความฝัน ผมจะหาเธอได้ที่ไหน เธอทิ้งเบาะแสอะไรไว้ในฝันของผม สถานที่อันเลือนลาง จนไม่อาจปะติดปะต่อได้ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เอาละวันนี้เป็นวันหยุดผมควรออกไปเดินสูดอากาศหน่อยดีกว่า อาจทำให้คิดอะไรออกบ้างก็ได้ ผมลงจากตึกเดินออกไปตามถนน ตรงไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆมันก็ตลกดีที่ผมเองเริ่มเชื่อสิ่งที่ผมฝันซะเป็นตุเป็นตะดูเหมือนไม่มีเหตุผลสักเท่าไรระหว่างทางที่ผมเดินไปผมกลับพบสถานที่คุ้นตามันคล้ายเหมือนที่เคยเห็นแต่มันก็ไม่เชิงมันเป็นตรอกเล็กๆที่ทะลุไปยังถนนอีกสายแต่ไอ้ที่คุ้นตามันไม่ใช่ตรอกแต่กลับเป็นป้ายรถประจำทางที่ถนนตรงสุดตรอก ผมเดินเข้าไปจนทะลุออกมายังถนนอีกสาย ชัดเลยมันเหมือนที่ผมฝันไม่มีผิดมันคือป้ายรถที่เธอลงก่อนผมจะโดนไอ้พวกสูทดำจับไป ผมวิ่งข้ามถนนไปยังป้ายตรงหน้า ผมจำได้ว่าเธอเดินหายไปที่หลังป้ายรถประจำทางและเมื่อผมเดินไปยังหลังป้าย ผมก็วูบไป..
“สวัสดี..จะนั่งด้วยกันไหม”
ผมมองไปทางด้านข้างตัวเห็นเธอคนนั้นนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในสวนสาธารณะ เธอกำลังยิ้มให้ผมอยู่
“นี่ผมอยู่ที่ไหน”
“ในหัวของคุณเอง”
ผมเดินแบบงงๆไปนั่งข้างๆเธอ
“คุณฝันอยู่นะ..แต่ก็ดีที่นี่ปลอดภัย ฉันจะได้คุยกับคุณได้ถนัดๆฉันอยากให้คุณตามหาฉัน หาให้เจอและทำให้ฉันตื่นขึ้น”
“และผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณอยู่ไหน”
“เรื่องนั้นฉันไม่แน่ใจนัก ว่าตัวฉันอยู่ที่ไหน แต่นี่คือข้อมูล ฉันคือตัวทดลองหมายเลขที่001 รัฐบาลทำการทดลองเรื่องนิมิตฝัน ฉันคือคนไม่กี่คนที่ทำได้ ฉันฝันเห็นเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีก2-3วันข้างหน้า พวกเขาต้องทดลองว่าจะบิดเบือนมันได้ไหม โดยการให้ฉันเป็นตัวกลางและส่งคนเขามาให้หัวฉันเรียกว่าซิงค์ ผู้คนในสูทดำนั่นละ ผู้คนพวกนี้คล้ายๆฉัน แต่ความถี่สมองไม่แรงเท่าจึงทำได้แค่ซิงค์เข้ามา พวกเค้าทดลองโดยการ บิดเบือนเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วรอดูผลว่ามันจะเป็นจริงไหม เรื่องรถไฟใต้ดินจริงๆมันต้องไม่ตกรางต้องไม่มีใครตาย นั่นคือการทดลองเท่านั้น พวกเค้าบิดเบื่อนอนาคต.....”
ให้ตายเถอะ! ฉันเข้าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่ควรซะแล้ว
“แล้วทำไมต้องเป็นผม”
“คุณคือคนที่มีคลื่นสมองตรงกับฉันที่สุด และอีกเรื่องคุณสู้กับพวกเค้าด้วยอาวุธไม่ได้หรอกเพราะในฝันมันไม่เจ็บ สิ่งเดียวที่จะหยุดพวกเค้าได้คือความสูง การตกจากที่สูงจะทำให้พวกเค้าช็อค ร่างกายเกร็งหัวใจเต้นเร็ว แล้วพวกเค้าจะหลับไปตลอดกาล จงคิดให้เร็วกว่าพวกเขา”
“แล้วผมจะช่วยคุณได้ยังไงถ้าผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องห่วงไปฉันเคยเห็นคุณในฝันฉันมาก่อน..คุณคือคนที่มาช่วยฉัน”
“งั้นในอีก2-3วันผมจะได้ช่วยคุณเหรอ”
“อาจจะ...พวกเขากำลังมาแล้ว”
เมื่อพูดจบเธอก็เดินจากไป ยังไม่ทันที่ผมจะละสายตาจากเธอ พวกมันก็มาชายในชุดสูทวิ่งตรงเข้าหาผมก่อนพยายามกดผมลงกับพื้น
“เราบอกแกแล้วใช่ไหมให้เลิกยุ่งกับเรื่องนี้ซะ แกไม่รู้หรอกว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร ชีวิตแกจบไม่สวยแน่ไอ้หนู”
ผมหันมองซ้ายขวาแต่ให้ตายเถอะโล่งแบบนี้อะไรจะช่วยผมได้ละเนี่ย แล้วผมก็คิดเรื่องบ้าสุดๆได้ งั้นก็จมลงไปเลยละกัน ทันทีที่คิดเสร็จพื้นที่ผมนอนอยู่ค่อยๆจมลงตัวผมเหมือนโดนดูดลงใต้ดินพร้อมกับชายสูทดำแล้วผมก็มาโผล่พรวดขึ้นจากพื้นบ้านหลังหนึ่งตัวผมกลับขึ้นมาอยู่ด้านบนชายในชุดสูทคล้ายกับการกลับขวดนาฬิกาทรายยังไงอย่างงั้นตัวผมลอยอยู่กลางอากาศเหมือนโดนโยน ชายในชุดสูทก็เช่นกันแล้วเราก็ตกลงบนพื้นห้องรับแขก อย่างแรง ผมลุกขึ้นพยายามจะหนีชายในชุดสูทลุกตามจับผมเหวี่ยงอย่างแรงจนติดกำแพงเขาชกผมสองสามหมัด มันไม่เจ็บจริงๆนั่นละแต่ให้ตายเถอะทำไมเธอไม่บอกว่ามันจะมึนขนาดนี้ พอได้จังหวะผมก็รวบตัวเขาแล้วพุ่งเข้ากระแทกทีวีจอแบนขนาด50นิ้วจนพังเขาเหวี่ยงตัวผมอีกครั้งกระแทกเข้ากับตู้โชว์ข้างทีวีกระจกแตกกระจายเศษไม้กระเด็นไปทั่ว เขาพยายามต่อยหน้าผมอีกสองสามครั้งแต่ผมบล็อคไว้ได้ ผมชกเขาที่หน้าก่อนจิกหัวแล้วง้างสุดแรงกดหัวเขากระแทกกับไซบอดวางทีวีผมกดหัวเขาไว้แล้วชกเขาที่กกหูอีกหลายครั้งผมคิดว่าเค้าคงสิ้นฤทธิ์แล้วจึงเดินถอยออกมาเขาลุกขึ้นแบบมึนๆ ก่อนชกอย่างเต็มแรงเข้าที่ท้องของผมให้ตายเถอะมันเหมือนจุกมากจริงๆ
เขาจิกหัวผมก่อนใช้เข่ากระแทกหน้าจนเหมือนว่าดั้งจะหักเลือดออกมาเต็มไปหมดแต่มันแปลกตรงผมไม่รู้สึกเจ็บสักนิดจากนั้นเค้าก็โยนผมทะลุข้างฝาข้ามไปยังอีกห้องซึ่งเป็นห้องครัว ผมลุกขึ้นคว้าจานได้แต่มันเป็นเวลาเดียวกับที่เขาถึงตัวผม เขาจิกหัวผมขึ้นมา ผมใช้จานกระแทกอย่างแรงเข้าที่คอหอยของเขาจนจานแตกเขาทรุดลงกับพื้น ผมเดินเข้าไปลากตัวเขามายังประตูหลังบ้าน ก่อนจับเขายืนขึ้นแล้วใช้เท้าถีบที่อกเขาอย่างแรงจนตัวเขากระเด็นทะลุประตูออกไปข้างนอกจากนั้นแค่ชั่ววินาทีผมคิดถึงตึกสูง กระจก ทันทีที่ชายสูทดำทะลุออกไปนอกตัวบ้านทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนเศษไม้จากประตูค่อยๆกลายเป็นเศษกระจกที่ลอยตามแรงประทะ ด้านนอกบ้านกลายเป็นภายนอกตึกสูงละฟ้าพื้นดินเริ่มดึงตัวลงและลึกลงจนเปลี่ยนเป็นท้องถนน เสียงที่เงียบเหมือนแถวชนบทเริ่มมีเสียงรถยนต์เสียงแตรรถ เสียงผู้คนกรีดร้อง แล้วโครมทุกอย่างก็จบ ชายในชุดสูทตกลงเบื้องล่างร่างกายบิดเบี้ยวเละไม่เป็นชิ้น คงถึงเวลาที่ผมต้องตื่นแล้ว
ผมตื่นขึ้นมาโดยพบว่ามีอะไรบางอย่างแปลกๆ ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย บัดซบชิบ นี่มันเตียงอะไรวะ แล้วสายอะไรวะเนี่ย ผมมองดูตามสายขึ้นไปจนพบกับถุงน้ำเกลือ บ้าชิบ โรงพยาบาลนี้หว่า ผมพยายามก้าวลงจากเตียงแต่ขาผมมันเหมือนไม่แรงเอาซะเลย ผมล้มลงทำให้เสาห้อยถุงน้ำเกลือล้มลงจนเกิดเสียงดัง
“แย่แล้วๆคนไข้ฟื้นแล้วไปตามหมอเร็ว”
เสียงพยาบาลที่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นเข้าร้องเรียกให้พยาบาลคนอื่นไปตามหมอ..อะไรกันนี่ผมเป็นอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
“นี่คุณคุณยังลุกไม่ได้นะคุณต้องพักผ่อน..เหลือเชื่อจริงๆที่คุณฟื้นขึ้นมา”
ผมพยุงตัวขึ้นมองหน้าหมอแบบงงๆ
“หมอพูดเรื่องอะไร”
“มีคนนำตัวคุณมาส่งที่โรงพยาบาลเขาพบคุณนอนสลบอยู่หลังป้ายรถประจำทาง คุณเป็นเนื้องอกในสมอง เราทำการผ่าตัดแล้ว แต่เราไม่คิดว่าคุณจะตื่นขึ้นมาอีก เราคิดว่าคุณจะกลายเป็นเจ้าชายนิทา”
“เวรจิงผมหลับไปนานแค่ไหนแล้ว”
“6เดือนกว่า”
บ้าชิบมันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆให้ตายเถอะผมควรต้องเจอเธอแล้ว.....
ความคิดเห็น