คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2
Subconscious mind
เรื่องโดย:A.D.ADAM
chapter 2
คุณเคยฝันกันหรือเปล่า แน่นอนทุกคนเคยฝัน แต่คุณรู้ไหมว่าในฝันของเรามันมีความลับบางอย่างซ้อนอยู่ แต่เอาละผมจะยังไม่พูดถึงมัน เอาเป็นว่าตอนนี้คุณกำลังฟังชายคนหนึ่งพูดพร่ำเรื่องไร้สาระฟังดูไม่มีมูล ผมเป็นใครนะเหรอ ... ผมคือพนักงานกินเงินเดือนของบริษัทสุดแสนจะเฮงซวยแห่งหนึ่ง หน้าที่ของผมไม่มีอะไรมากไปกว่าเดินไปเดินมาตามโต๊ะทำงานของเพื่อนรวมงานน่าเบื่อ เพื่อเก็บเอกสารที่กองเป็นตั้งๆจากโต๊ะไปอีกโต๊ะไปอีกโต๊ะ สรุปง่ายๆผมเป็นชนชั้นล่างสุดของพนักงานทั้งหมด ชีวิตวันทำงานสุดแสนจะน่าเบื่อ แย่จริงๆ
ก็นะเรามาพูดต่อจากเรื่องที่ค้างไว้ตอนต้นดีกว่า คุณเคยฝันถึงเหตุการณ์ซ้ำๆบางไหม คุณเคยฝันเห็นคนที่คุณไม่รู้จักแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยหรือเปล่า และคุณเคยสังเกตุไหมว่าชายในชุดสูทสีดำคอยมองคุณอยู่ห่างๆเสมอในฝันของคุณ? และนี่คือสิ่งที่ผมจะเล่า....
17เดือนก่อน
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งในฝันและโลกแห่งความจริง มันเริ่มทำให้ผมสับสนทั้งๆที่มันผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วก็ตาม และผมก็ไม่ได้ฝันถึงเธอคนนั้นอีกเลยนับจากวันนั้น ให้ตายเถอะฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ และคุณรู้ไหมตอนนี้ผมกำลังทำอะไร โอเค ผมจะบอกให้ ผมกำลังรอเวลา ผมกำลังนั่งมองนาฬิกาอยู่ที่ออฟฟิต บนตึกสูงย่านกลางเมืองที่สุดแสนจะแออัด อาจเป็นเพราะกำลังครุ่นคิดถึงแต่เรื่องความฝันก็เป็นได้ เวลามันถึงได้เดินช้าแบบนี้ เอาอีกแล้วไอ้อ้วนโต๊ะ4 วันนี้มีพนักงานสาวสวยเข้ามาฝึกงานวันแรก ไอ้อ้วนเดินตรงไปหาเธออย่างไม่ลังเล ไอ้ทุเรศเอ้ย กูรู้มึงคิดอะไร แค่กูดูใบหน้าหื่นกระหายของมึง กูก็กล้าพูดได้เลยมึงอยากจะฟันเธอใช่ไหมละ คนเหี้ยจริงๆ ดูดูมันทำทำยิ้มทำหัวเราะมือหนึ่งถือแก้วกาแฟพูดคุยไปเท่ตายละมึง มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ ว่ามึงนะหน้าสมเพศแค่ไหน ผมเหลือบดูนาฬิกาอีกครั้งได้เวลาเลิกงานพอดี
เหมือนเช่นทุกวันผมไปหาอะไรกินก่อนตรงกลับเข้าที่พักแล้วก็เข้านอนตามปรกติ ทันทีที่เริ่มไม่รู้สึกตัวมันก็เหมือนว่าผมหลับ..ใชคุณเข้าใจไม่ผิดมันเหมือนผมหลับอยู่จริงๆก่อนที่จะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ว่าไง ฉันขอนั่งด้วยคนนะ”
ผมลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะมองซ้ายมองขวา บ้าน่ะ นี่มันบนรถประจำทางนี่ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้สองตอนข้างกระจกแถมแต่งตัวในชุดสูทสีเทาอีกด้วย เสียงจอกแจกจอแจดังไปทั่วมันมองดูเหมือนสถานที่ที่มีผู้คนเยอะข้างทางมีของขายแต่ผมไม่แน่ใจมากนัก ผมมองตามหาเสียงหญิงสาวเมื่อครู่และก็ได้เห็นเธอคนนั้นอีกครั้ง
“ผมฝันอยู่เหรอ”
“ถูกคุณฝันอยู่...ฉันมีเรื่องต้องมาบอกคุณ..ฉันยังไม่ได้ตื่นคือฉันไม่แน่ใจนัก แต่ฉันติดอยู่ในหัวคุณ ฉันได้ยินสิ่งที่คุณคิด..แต่นั่นไม่สำคัญที่สำคัญคือคุณต้องช่วยฉันทำให้ฉันตื่น”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมจะช่วยคุณได้ยังไงผมไม่รู้วิธี”
“ไม่ๆฉันหมายถึงในโลกแห่งความเป็นจริง คุณต้องหาฉันให้เจอและทำให้ฉันตื่นทีฉันขอร้อง...ให้ตายเถอะพวกเค้ากำลังมาฉันต้องไปแล้วไม่มีเวลาอธิบายแล้ว”
รถประจำทางถึงป้ายพอดีมันจอดสนิทผมมองตามเธอเธอที่วิ่งลงรถไป ผมมองออกไปทางหน้าต่างก่อนรถจะเริ่มวิ่งอีกครั้งผมหันกลับมาแต่ให้ตายสิมันมืดสลัว เบาะที่ผมนั่งกลายเป็นเบาะหนังท้ายรถยนต์เวรแท้ๆนี้ผมกำลังอยู่ในรถยนต์เหรอ
“เรามาเพื่อเตือนคุณ คุณไม่ควรยุ่งกับเรื่องนี้ และคุณไม่ควรเชื่อเธอ เราไม่ต้องการทำร้ายคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องดังนั้นโปรดลืมเรื่องนี้ซะ”
ผมหันมองไปยังฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นที่มาของเสียงที่ได้ยิน นั่นคือเสียงของชายในชุดสูทดำ ฝั่งตรงข้ามมีเบาะ นี่มันรีมูซีน ให้ตายชายในชุดสูทดำแย่แล้วอันตรายๆ นี่มันฝันของผมผมต้องควบคุมมันซิ รถบรรทุกๆ
“รถบรรทุก”
ชายในชุดดำทำหน้างงก่อนใบหน้าจะถอดสี เราหันมองออกทางด้านขวาของกระจกเห็นรถบรรทุกคันเบ้อเริ่มพุ่งตรงมาชนเข้ากลางลำตัวรถอย่างจัง กระจกระเบิดออกตัวผมเบี่ยงตามแรงปะทะก่อนพุ่งเข้ากระแทกประตูแล้วหมุนขึ้นกระแทกหลังคาจากนั้นตกลงกระแทกเบาะอีกครั้ง รถหมุนเคว้งกลางอากาศ ตัวของผมหมุนกลิ้งอยู่ในรถกระแทกบนทีล่างทีอยู่หลายครั้งก่อนจะหยุดลง ผมคลานออกมาจากรถในสภาพสะบักสะบอมก่อนมองดูสภาพรถที่พังยับแบบไม่มีชิ้นดี แล้วผมก็เริ่มวิ่งหนีชายในชุดสูทดำที่ยืนอยู่ตามมุมตึกเริ่มออกวิ่งไล่ผม ผมวิ่งเข้าซอยทะลุออกอีกฝั่งมันดูเหมือนตลาดแต่มันดันไม่มีคน ให้ตายเถอะ บ้าไปแล้วแน่ๆ คนมาซิคนมาๆ ผมคิดไปพลางหันมองพวกชายในสูทดำที่วิ่งไล่ แต่พอหันกลับมาผู้คนมากมายแออัดเบียดเสียดแย่งกันซื้อข้าวซื้อของก็มาตามที่ผมคิด ผมเริ่มรู้แล้วความคิดมันใช้งานยังไง ผมวิ่งผ่านฝูงคนหมายจะพรางตัว ประตูๆ นั่นไง มันก็ดูแปลกๆอยู่นะ ที่ประตูไปโผล่อยู่ที่กำแพงที่มีลายกราฟฟิตี้ แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว ผมเปิดประตูเข้าไปมันเป็นห้องในอพาตเม้นที่ดูเล็กและสกปรกพอได้เลย ผมคิดว่าคงปลอดภัยแล้วเลยเริ่มทำสมาธิเพื่อจะตื่นซะที ตื่นสิ ตื่นสิวะ ผมหลับตาปี๋แล้วลืมตาขึ้นหลายทีเพื่อให้ตื่น แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเท่าไร เอาไงดีละงั้นเปลี่ยนเป็นลองพยายามลืมตาให้กว้างดูละกัน นั่นไงเหมือนจะได้ผล ผมเริ่มเห็นเพดานห้องตัวเองแล้วขออีกทีละกัน คราวนี้มันเหมือนผมถูกดึงขึ้นมาจากอีกมิติเลยทีเดียว มันเหมือนตัวผมที่อยู่ข้างในได้กลับเข้ามาในตัวอีกครั้ง มันช่างบ้าดีเดือดจริงๆ อย่างน้อยๆตอนนี้ผมก็ตื่นขึ้นมาได้แล้ว ผมควานหานาฬิกา ตอนนี้หกโมงกว่าๆแล้วผมลุกขึ้นนั่งพยายามคิดทบทวนเรื่องราวในฝันดูแต่มันเหมือนขาดๆหายๆ ที่จำได้แน่ๆคือเธอให้ผมตามหาเธอ....
ความคิดเห็น