คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : ไฟมาก่อนเสมอ
Chapter 1
ไฟมาก่อนเสมอ
ในเวลากลางวันที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร ผมจัดการปิดฝากล่องอาหารของเพื่อนรักหลังจากทำเสร็จแล้วเรียบร้อย จัดการใส่ถุงพร้อมกับกาแฟอีกสองแก้ว
“เอยดูร้านดีๆนะ” ผมหันไปบอกพนักงานคนสนิท “เดี๋ยวพี่รีบกลับมา เอาข้าวไปให้หมาก่อน”
เอยพยักหน้าตอบกลับผมพร้อมหัวเราะออกมา เพราะหมาที่ว่าเอยน่ะรู้จักดี เพราะมันคือไอ้ลมเพื่อนรักของผมเอง
ผมใช้เวลาไม่นานกับการขับรถมาที่บริษัทของเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้มีสถานะเป็นแต่พนักงานธรรมดาคนหนึ่งของที่นี่ ไอ้ลมมันอยู่ในช่วงทดลองงานน่ะครับ ไม่รู้อีกกี่ปีมันถึงจะมีตำแหน่งสูงๆเหมือนพี่น้องมัน
คงอีกนานล่ะนา คนอย่างมัน
กว่าจะผ่านด่านต่างๆไปได้แบบพวกพี่ๆคนอื่น มันคงต้องทำงานอย่างหนักแน่ๆ เพราะพี่ฟ้าพี่สาวคนโตของมันเป็นประธานบริษัท รองลงมาพี่ไม้เป็นรองประธาน คนต่อมาพี่เพลิงเป็นประธานบริหาร และผู้จัดการโรงงานบางสาขา
ส่วนลูกหลงอย่างไอ้ลม พนักงานธรรมดาๆที่อยู่ฝ่ายบริหาร ถูกพี่ๆสั่งงานให้ทำจนเละ แต่ขนาดทำงานแทบจะไม่มีเวลาแล้วนะ มันยังหาเวลาออกไปเที่ยวเล่นได้เลย มันนี่เก่งจริงๆ
“ชักช้า หิวจะตายอยู่แล้ว” ผมกรอกตามองบนใส่มัน พอเห็นผมเดินเข้ามาด้านในห้องทำงานของพนักงาน ก็อ้าปากบ่นกันเลยทันที
ผมจัดการวางข้างกล่องและกาแฟที่มันสั่งไว้บนโต๊ะทำงานของมัน ตอนนี้ภายในแผนกไม่มีพนักงานคนอื่นเหลืออยู่แล้ว สงสัยลงไปกินข้าวกันหมด นี่ผมมาช้าแบบที่มันว่าจริงๆสินะ
“รีบกินเข้าไปสิ บ่นอยู่ได้”
“เออ โอเคครับคุณมิน ลมจะกินเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“กวนตีน แล้วนี่สั่งน้ำมาทำไมตั้งสองแก้ว สั่งมาแล้วกินให้หมดด้วยนะ ถึงจะจ่ายเงิน แต่ถ้ามึงกินไม่หมดกูจะไม่ทำมาให้มึงอีก”
“ใจเย็นก่อนเพื่อน โกรธอะไรใครมา น้ำนี่ของพี่ไฟ”
“พี่ไฟ?” ผมเบิกตากว้าง มองตามนิ้วไอ้ลมที่ชี้ไปทางห้องทำงานพี่เขา ปกติพี่เพลิงจะไม่ค่อยอยู่บริษัท พี่เขาจะชอบออกไปลงพื้นที่หน้างาน ไปดูหน้างาน ดูอะไรต่างๆด้วยตัวเอง แต่วันนี้พี่เขาอยู่บริษัทด้วยหรอ
อยู่ๆหัวใจของผมมันก็เต้นเร็วจนจับจังหวะอะไรไม่ได้เลย ให้ตายเถอะอะไรมันจะขนาดนั้นวะ คลั่งรัก คลั่งไคล้พี่เขาชิบหายเลยกู
“เอากาแฟเข้าไปให้พี่กูที ตายแล้วมั้งน่ะ”
“ปากมึงนี่นะไอ้ลม”
“ทำไม?”
“ก็หมาไง”
“ถ้างั้นกูเอาไปให้เขาเอง”
“เฮ้ย! ใจเย็นๆก่อนลม ถึงจะหมาแต่เป็นหมาที่น่ารักมากๆเลยนะ” ผมรีบคว้าแก้วกาแฟบนโต๊ะมาถือ เลือกแก้วที่ไอ้ลมยังไม่ได้กิน ฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อนรักที่เบะปากใส่ผม แล้วตรงไปที่ห้องทำงานของพี่เพลิงทันที รีบจัดเสื้อผ้า ฉีกยิ้มบางเตรียมตัว
เคาะประตูหน้าห้องทำงานสองสามครั้ง ได้ยินเสียงพี่เพลิงอนุญาตให้เข้าไป หัวใจมันเต้นแรงขึ้นมาในทันที หนักกว่าเมื่อกี้อีกหลายเท่าตัวเลยล่ะครับ
พอผมเปิดประตูเข้าไปเจอพี่เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน หัวใจของผมตอนนี้มันเต้นเหมือนจะทะลุออกมาได้เลย
“อ่าวมิน”
“เอากาแฟมาให้ครับ”
“อ๋อ ขอบคุณมากครับ แล้วลมล่ะ”
“มันกินข้าวอยู่น่ะครับ”
“อ๋อ” พี่เพลิงพยักหน้ารับกาแฟจากมือสั่นๆของผมไป
“แล้วนี่พี่เพลิงไม่ทานข้าวหรอครับ” ผมหาเรื่องชวนคุยนิดหน่อย ไม่อยากรีบเดินออกไปจากห้องนี้ในทันที ขอหาเรื่องคุยสักหน่อยเพื่อเป็นที่จดจำ อีกอย่าง อยากเห็นหน้าหล่อๆของพี่เขาน่ะครับ
อยากเห็นในระยะที่ใกล้กว่านี้อีกด้วย
“พี่ขี้เกียจลงไปซื้อน่ะ ค่อยกินมื้อเย็นทีเดียว”
“ให้คนอื่นลงไปซื้อให้ก็ได้นี่ครับ ไม่กินแบบนี้ระวังปวดท้องนะ ถ้าเป็นแบบนั้นคงทรมานแย่เลย”
“เราเป็นบ่อยล่ะสิ ถึงรู้ว่าทรมาน”
“ครับ?” ผมเอียงคอสงสัยกับคำพูดของพี่เขา พี่เพลิงฉีกยิ้มบาง ตอนนี้ผมกลายเป็นไอติมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ละลาย ละลายไปหมดแล้ว ไม่ไหวๆ ก่อนจะตั้งสติได้แล้วยิ้มตอบกลับ “ก็แอบมีบ้างครับ”
“ถ้างั้นก็กินข้าวให้ตรงเวลาจะได้ไม่ปวดท้อง”
“อ่า โอเคครับ”
“เก่งมากครับ” มาพร้อมกับรอยยิ้ม
“หืม? เดี๋ยวนะครับ ทำไมกลายเป็นเรื่องของผมล่ะ พี่เพลิงสิต้องกินข้าว” เป็นต่อล้อต่อเถียงเก่ง
“นั้นสินะ”
“เอางี้ไหมครับ เดี๋ยวผมลงไปซื้อข้าวให้” ผมเสนอตัวเอง พยักหน้ารัวๆตื้อพี่เพลิง อยากสนใจในเรื่องของพี่เขาน่ะครับ พี่เขาทำท่าเหมือนจะปฏิเสธ แต่ไม่ทันหรอกนา “เดี๋ยวผมมานะครับ รอผมนะ”
“ไม่เป็นไรมิน”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมรีบมา”
“มิน...” ผมไม่ฟังพี่เพลิง เดินออกจากห้องทำงานพี่เขาตรงไปหาไอ้ลมทันที อย่างแรกที่จะถามมันคือ
“ไอ้ลมพี่เพลิงชอบกินอะไร”
“ถามไม”
“เร็วๆตอบมา”
“นี่ไง พี่ไฟชอบอะไรคล้ายๆกู” ไอ้ลมเคาะนิ้วลงที่กล่องข้าว ผมกระตุกยิ้มมุมปาก หยิบกล่องข้าวของมันขึ้นมาทันที มันยังไม่ได้เปิดกินเลย ปากบอกหิวแต่ไม่ยอมเปิดกิน “เอาไปไหน กูยังไม่ได้กิน”
“แล้วทำไมไม่กินล่ะ บ่นอยู่ได้ว่าหิว”
“กูกินกาแฟอยู่”
“สม! วันนี้มึงอด ข้าวนี้มีเจ้าของใหม่แล้ว”
“ไอ้มิน!!!”
“พี่เพลิงมาก่อนเสมอเว้ย”
แล้วกล่องข้าวน้อยฝีมือผม ก็ถูกวางลงตรงหน้าคนที่ผมอยากให้เขากินอาหารฝีมือผมมานานแล้ว ฝันที่ไม่กล้าฝัน และวันนี้ ฝันของผมก็เป็นจริงขึ้นมา
“ผมพึ่งนึกออกน่ะครับ ว่าทำข้าวมาสองกล่อง” ขอโกหกหน่อยแล้วกัน ถ้าบอกว่าเอามาจากลมมันจะดูจงใจเกินไป
เดี๋ยวโป๊ะ!
หรือออาจจะโดนว่าก็ได้ด้วย
“อ่า”
“ถ้าพี่เพลิงไม่รังเกียจ ลองชิมฝีมือผมดูนะครับ”
“ไม่รังเกียจหรอก พี่รู้ว่าอร่อย เห็นลมมันพูดอยู่บ่อยๆ”
“ครับ ถ้างั้นผมขอตัว พี่เพลิงจะได้ทานข้าว”
“ขอบใจมากนะมิน”
“ขอบใจลมดีกว่าพี่ไฟ” เสียงนรก ขัดจังหวะจังเว้ย ผมปลายสายตามองหน้าแขกไม่รับเชิญที่เปิดประตูเข้ามาด้านใน ไอ้เวร! “วันนี้ลาครึ่งวันนะพี่”
“ไปไหน” พี่เพลิงเลิกคิ้ว ถามออกไปเสียงนุ่ม
“ไปกินข้าว แล้วก็จะไปทำตัววุ่นวายให้คนรำคาญเล่นด้วย”
“เอาดีๆลม” พี่เพลิงถอนหายใจ น้ำเสียงดูเริ่มไม่พอใจแล้ว
“เออ ลมไม่ทำตัวุ่นวายหรอก”
“...ไปไหนก็ไป”
“รับทราบครับ” มันหันมามองหน้าผม แขนยาวๆของมันพาดลงบนคอของผมแล้วรากผมเข้าหาตัวมัน พร้อมกับพาผมเดินออกจากห้องทำงานพี่เพลิง ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ลาพี่เขาเลย แบบนี้มันเสียมารยาทนะ “มึงนะมึง ผู้ชายมาก่อนเพื่อนจริงๆ”
“เออ! กูยอมรับ”
“เบาๆหน่อยนั้นพี่กู”
“เนี่ยเบาสุดแล้ว หนักกว่านี้กูตีหัวแล้วรากเข้าห้องเลยนะเว้ย”
“ไอ้ห่ามิน”
“ทำไม! มีปัญหาหรอ ไอ้ ห่า ลม”
ไอ้ที่ว่าทำตัววุ่นวายก็คงไม่เกินจริงเท่าไหร่ ลมมันก็แค่มานั่งกินข้าวที่ร้านผมแทนกินที่บริษัท หาเรื่องอู้ไม่ทำงานต่อ เดี๋ยวมันกินข้าวเสร็จก็ออกไปหาเที่ยวเล่นของมันต่อแล้วล่ะครับ
“อร่อยไหม” ผมถามคนตรงหน้าที่ตักข้าวเข้าปากเป็นคำสุดท้าย อยากถามให้มั่นใจว่าตัวเองทำอาหารอร่อย หรือมันกินหมดเพราะเกรงใจ
“ก็เหมือนเดิม”
“แล้วเหมือนเดิมนี่มันยังไง อร่อยไหมล่ะ”
“อร่อย”
“แล้วอร่อยมาก น้อย ปานกลาง มันยังไงวะ” อันนี้ผมกวนตีนมันเล่นนะครับ ไม่มีอะไรทำอยากกวนมันเฉยๆ อร่อยคืออร่อยล่ะนะ
“ก็อร่อยแบบ... แบบที่มึงกำลังกวนตีนกูไงมิน”
“รู้ทันอีก” ผมเอ่ยเสียงเบา
“มาตบสักที”
“กล้าตบหรอน่ารักขนาดนี้” ผมว่าพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ทำหน้าแบ๊ว ก่อนจะถูกไอ้ลมตบกระบานไปหนึ่งทีเต็มๆ แต่เบาๆนะครับ
“โอ้ย! น่ารักเกินต้านจนต้องทุบตีกันเลยหรอ”
“จะอ้วกมากกว่าสัส!”
“ปากไม่ตรงกับใจ”
“ขอร้องล่ะมิน พอ!”
ผมฉีกยิ้มบาง พยักหน้ายอมคนตรงหน้า ถ้าไม่ยอมมันตอนนี้ อาจจะโดนแกล้งกลับจนไปไม่เป็น แล้วผมจะซวยอาการเอา เพราะมันชอบล้อ ชอบคุยเรื่องเก่าๆของผมเอามาพูด
แย่! แย่มาก
“สวัสดีครับน้องมิน” จากที่ขำๆอยู่ ปากผมนี้หุบยิ้มลงมาทันที ไอ้พี่อาร์ตี้อีกแล้ว ใครปล่อยคิวให้เขาเข้ามาเดินเล่นในร้านผมตอนนี้ ตอนที่ไอ้ลมมันอยู่เนี่ย “สวัสดีน้องลมด้วยครับ”
“ถ้าจำไม่ผิด ฟ้า ไม้ ไฟ นี่ชื่อพี่กูนะ”
ไปกวนตีนเขาอีก!
“ลม” ผมเอ่ยเสียงแข็งจับแขนลมให้มันใจเย็นๆ ไอ้นี่ก็ขึ้นง่ายเกินเวลาเจอคนที่ไม่ชอบหน้า เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีก เหนื่อยจะห้ามแล้วนะ
“อะไรไอ้มิน กูพูดเล่น ฮ่าๆขำๆนา” ขำๆพ่อง! "ใช่ไหมพี่อาร์ตี้"
“ครับ ขำๆน่ะน้องมิน”
“มินมึงลูกคนเดียวไม่ใช่หรอวะ”
“ลม!” ผมถลึงตาใส่คนตรงหน้าที่ยังไม่เลิกกวนตีน
“ขำๆ” ขำห่าอะไรล่ะ!
“ใช่ครับขำๆหยอกเก่งเหมือนเดิมเลยนะครับน้องลม” พี่อาร์ตี้ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้วะ จะตีกันอีกไหมเนี่ย “วันนี้ว่างหรอครับน้องลมมาทานข้าวที่ร้านได้”
“ไม่ว่างครับ แต่คิดถึงมินก็เลยมาหา”
“ทำไมต้องคิดถึงล่ะครับ” พี่อาร์ตี้เอ่ยถาม ผมเล่นริมฝีปากอย่างรู้สึกถึงสถานการณ์ที่ไม่ค่อยกีเท่าไหร่
“แล้วทำไมจะคิดถึงไม่ได้ล่ะครับ”
“นั้นน่ะสินะ เพื่อนกันก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดา” พี่อาร์ตี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่มันแฝงถึงความกวนประสาทนิดๆ
“ใช่ครับ เพื่อนที่ไม่ได้แปลว่าเพื่อนเขาก็คิดถึงกันเป็นธรรมดา”
“หมายความว่ายังไงครับ” พี่อาร์ตี้เสียงสั่น เล่นใหญ่เกินเบอร์ดึงแขนของผมไปจับ “น้องมิน?”
“ใจเย็นๆนะครับพี่อาร์ตี้” ผมรีบเอ่ยขึ้นมาทันที ตอนนี้มันชักจะวุ่นวายกันไปหมดแล้ว "ไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะครับ ผมกับลมเป็นเพื่อนกัน"
“เฮ้อ! ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวแล้วล่ะครับที่ต้องอกหัก ผมก็คงเหมือนกัน มินเขามีตัวจริงไปแล้ว” ไอ้ลม! ไอ้ห่า ปั่นไม่เลิกจริงๆ จะสร้างเรื่องไปถึงไหนเนี่ย
“หมายความว่าไง คนนั้นเขาเป็นใครครับน้องมิน”
“คือ...” ผมไม่รู้จะพูดยังไงออกไปเลย ไม่ใช่ว่าไม่เคยปฏิเสธพี่อาร์ตี้นะครับ ผมเคยทำแล้ว แต่พี่เขาบอกว่าจะรอ รออะไร? รอแล้วจะมาทำตัววุ่นวายแบบนี้กับผมหรอ!
“พี่ผมเอง ทำไมพี่ไม่รู้ล่ะ”
“ไม่จริง! พี่ไม่เชื่อ!!!”
“ไม่เชื่อพี่ก็รอดูเย็นนี้ เดี๋ยวเขาก็มา แฟนเขาอยู่ที่นี่ยังไงเขาก็ต้องมา”
“ไอ้ลม!” มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย
“พี่รอดูได้เลย ไม่ว่าใครก็สู้คนคนนี้ไม่ได้ ผมยังสู้ไม่ได้เลย หล่อ รวย เพอร์เฟค ผมเป็นขี้ตีน พี่เป็นไรดี ขี้หมาดีไหม?”
"ลม!" ผมชักจะโกรธลมจริงๆแล้วนะ จะไม่ชอบพี่เขาผมไม่ว่าเลย แต่อย่าดึงผมเข้าไปเกี่ยวด้วยได้ไหม
“...น้องมินครับ พี่ก็หล่อ รวย เพอร์เฟค ไม่ต่างไปจากคนอื่นเลย”
“ไอ้มินมันชอบคนทำงาน วันๆพี่ไม่เห็นทำอะไรเลย”
“พี่ไม่ต้องทำก็ได้งานน่ะ เพราะพี่รวยครับ”
“พี่ผมก็รวย เขายังทำงานเลย”
“แบบนั้นรวยไม่จริงหรือเปล่า?”
พอเถอะ ขอร้อง...
“มึงดูนามสกุลผมด้วย”
“มึง? น้องมินครับ”
“แล้วพี่จะเรียกมันทำไม”
“มันไม่จริงใช่ไหมครับ” พี่อาร์ตี้เลือกเมินคำพูดของลม แล้วหันมาคุยกับผมอย่างจริงจัง
“จริง!” ลมเอ่ย
“ไม่จริง!” พี่อาร์ตี้ตอบ
“จริง!” นี่ก็ยังไม่หยุดพูดอีก
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...
ปวดหัว!
ผมเลือกไม่ตอบอะไรใครเลย ปล่อยให้ไอ้ลมกับพี่อาร์ตี้มันเถียงกันเองไปอย่างนั้น ตาย ตาย มินอยากตายจริงๆแล้วครั้งนี้
ผมนึกว่าเรื่องมันจะจบลงแล้วแต่ที่ไหนได้พี่อาร์ตี้เขารอเจอคนในใจของผมจริงๆ ส่วนไอ้ลมก็กวนตีนเหลือเกิน สร้างเรื่องให้ผมวุ่นวายอีกแล้ว มันดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย นั่งกระดิกเท้ากวนประสาทไอ้พี่อาร์ตี้อยู่ตั้งหลายชั่วโมงแบบนั้น
“พี่มินหนูดาวมาแล้วค่ะ อ่าว! น้าลม”
ลมมันอยู่ที่นี่ตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้หลานมันเลิกเรียนแล้ว ผมมองหน้าไอ้ลมแล้วเบะปากเหม็นเบื่อ เดินไปเปิดประตูเล็กให้หนูดาวเข้ามาด้านในเคาน์เตอร์
“เอ้า! มาแล้วหรอลม” พี่ฟ้าพี่สาวมันเดินตามหลังหนูดาวเข้ามาพอดีเอ่ยถาม “ยังไงเนี่ย มารอรับหนูดาวหรอ”
“เปล่า เดี๋ยวพี่ไฟมารับ ลมแค่มานั่งเล่นเฉยๆ”
“เป็นบ้าหรือเปล่า อยู่ที่นี่แล้ว แกจะไปกวนให้ไฟมารับหนูดาวอีกทำไม แกก็เอาหนูดาวกลับบ้านด้วยเลยสิ”
“ไม่อะ พี่เถอะเอาลูกมาไว้นี่ทุกวันเกรงใจมินบ้างไหม”
“อ้าว! ไอ้ลมอย่ามากวนฉันนะ”
“ขำๆ” ขำๆอีกแล้ว...
“ฉันขำกับแกไหม ที่ฉันพาลูกมาที่นี่เพราะหนูดาวเขาอยากมาเล่นกับมินเขา แกเป็นน้าแท้ๆแต่หลานไม่เคยสนใจ แถมยังไม่อยากเล่นด้วย”
“แรงมากพี่ฟ้า”
“ฉันก็ขำๆเหมือนกันแหละจ่ะ”
“เอาเรื่อง”
“หึ!” พี่ฟ้ากระตุกยิ้มมองลม ก่อนจะหันมาทางผมต่อ “ฝากด้วยนะมิน พี่ไปก่อนนะ ขอบคุณมากเลยนะที่เล่นเป็นเพื่อนหนูดาวน่ะ”
“ครับ” ผมฉีกยิ้มกว้าง ก่อนพี่ฟ้าจะเดินออกจากร้านไป หันกลับมาอีกทีไอ้ลมก็อุ้มหลานขึ้นมานั่งบนตักแล้ว สดใสร่าเริงกันทั้งน้าทั้งหลานเลย
การที่มีหนูดาวอยู่ในร้านผมก็ว่าน่ารักสดใสดี ลูกค้าก็ชอบเพราะหนูดาวน่ารักและสดใสมาก พูดเก่ง พูดคุยกับลูกค้าในร้าน ลูกค้าบางคนหลงรักหนูดาวจนอยากพาหนูดาวกลับด้วยก็ยังมีเลยนะครับ
ยกเว้นแต่ไอ้ลม ที่อยู่ในร้านแล้วดูขวางหูขวางตาฉิบหาย ไม่ได้ช่วยอะไรเลย กวนตีนคนอื่นเขาไปวันๆ
“น้าลมอย่าหอม” หนูดาวดันหน้าไอ้ลมให้ออกห่าง มันน่ารังเกียจแหละดูออก ฮ่าๆ “อุ้ย! วันนี้น้าลมมีคิ้วด้วยหรอคะ”
“หนูดาว!!!” ถึงกับโมโหเลยหรอ อดีตคิ้วบอยที่คิ้วบางของมหาลัย “น้าลมไปสักมาค่ะ พึ่งสังเกตหรอ สักนานแล้วนะ”
“ค่ะ ขอจับหน่อย”
“สีติดมือน้าลมโกรธนะ”
“ไม่จับก็ได้ อุ้ย! น้าลมตัวหอม”
“น้ำหอมกลิ่นใหม่ พึ่งเปลี่ยนหอมป่ะ”
“ที่สุดเลยค่ะ อุ้ย! น้าลมตัวขาวจัง”
“จะเอาอะไรพูดมาเลยดีกว่าหนูดาว อุ้ยแล้วอุ้ยอีก อุ้ย! จนปลอมไปหมดแล้วค่ะ” ผมฉีกยิ้มบางมองสองน้าหลานแกล้งกัน คนที่ถูกจับได้ว่ามีจุดประสงค์ที่ชมหัวเราะคิกคักสนุกสนาน
ลมมันหันมามองหน้าผมทำหน้าเบ้ใส่ก่อนจะหันไปสนใจหลานมันต่อ ผมเขยิบเข้าไปใกล้กอดอกมองหนูดาวที่กำลังจะพูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“น้าลมช่วยคิดเลขหน่อยค่ะ วันนี้มีการบ้านเลข”
“เหอะ! คิดเอง จะได้ฉลาดๆ”
“อุ้ย! จะได้ฉลาดกว่าน้าลมใช่ไหมคะ”
“หนูดาว!!!”
“หนูดาวรักน้าลมที่สุดนะคะ” ลูกอ้อนของเจ้าเด็กคนนี้ ใครจะไปทนไหวกันล่ะครับ ตบหัวแล้วลูบหลังชัดๆ ว่สน้าเสร็จก็อ้อนด้วยการกอด “พี่อาร์ตี้เอาไรคะ”
ผมกับลมหันไปมองหน้าเคาน์เตอร์พร้อมกัน พี่อาร์ตี้เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้เลย มัวแต่สนใจหนูดาว
“มาทักทายหนูดาวครับ”
“สวัสดีค่ะ” หนูดาวยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
“มีอะไรอีกไหม” ลมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชวนหาเรื่องสุดๆ
“ไม่มีอะไรแล้วครับ แค่จะมาถามว่าเมื่อไหร่พี่น้องลมจะมา ผมรู้นะว่าน้องลมโกหกพี่ จริงๆน้องมินยังไม่มีแฟนใช่ไหมครับ”
“แฟน?” หนูดาวพูดขึ้นมาทันควัน “พี่มินมีแฟนแล้วหรอคะ” หนูดาวว่าก่อนจะถูกไอ้ลมดึงไปกระซิบกระซาบ
“เห็นไหมครับ” ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เพราะพี่อาร์ตี้ นี่มันจะอะไรขนาดนั้น “น้องมินยังไม่มีแฟนจริงๆด้วย”
“ใช่ค่ะพี่มินจะมีแฟงได้ไง”
“แฟนค่ะไม่ใช่แฟง” ผมแก้ให้หนูดาว
“คิคิ”
“เห็นไหม”
“ถ้าแบบนั้นน้าไฟเสียใจแย่”
ห๊ะ?
“ไฟไหนครับน้องมิน” พี่อาร์ตี้ร้อนลนเกินความจำเป็น “ไฟไหนครับ ตอบพี่ที”
“ก็ไฟแฟนไอ้มินไง” เฮ้ย! เกินไปปะลม
“ใช่ๆ น้าไฟแฟนพี่มิน”
“ลม! หนูดาว!” ผมส่ายหน้าให้สองคนนั้นว่าไม่เอาแบบนี้ ไปโมเมแบบนั้นถ้าพี่เพลิงรู้เข้าต้องแย่แน่ๆ ผมอาจจะถูกหักคะแนนความน่ารัก ไม่สิ! อาจจะถูกตดลบคะแนวความสัมพันธ์ของเราเลยด้วย
“มึงลืมไปแล้วหรอมิน”
“อะไรอีกลม”
“ก็ไฟมาก่อนเสมอไง”
แต่มันต้องไม่ใช่เรื่องแบบนี้ดิวะ
...
คอมเม้นเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจมีเขียนต่อเร็วๆ
#ห่างไฟแค่หนึ่งมิน
ความคิดเห็น