}The White Lie{ แก๊งค์หนุ่มหน้าใส...ไว้ลายไม่ใช่เล่น

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เปิดเทอมใหม่ [New Events]

    นี่เป็นเช้าวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนมัธยมปลาย จึงไม่น่าแปลกที่



ถนนเส้นนี้จะเต็มไปด้วยรถราของบรรดานักเรียนจาก 3 โรงเรียนที่ตั้งอยู่ใน



ละแวกเดียวกัน ชูโทคุเป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วน จุดศูนย์รวมของเหล่าทายาทผู้มี



อันจะกิน ทั้งเจ้าของศูนย์การค้า เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ ทายาทของมหาเศรษฐี



และเหล่านักเรียนดีกีฬาเด่น ซึ่งกลุ่มหลังนี้จะเป็นเพียงชนกลุ่มน้อยของที่นี่เท่านั้น



ทุกคนมารถส่วนตัวกันทั้งนั้น บ้างก็มีคนขับรถมาส่ง จะมีเพียงไม่กี่คนที่ได้รับ



อนุญาตให้นำรถมาเองได้ ทุกเช้าที่นี่จึงเต็มไปด้วยรถยุโรปราคาแพงๆ ที่กำลังจอด



ส่งพวกเหล่าทายาททั้งหลาย หากแต่วันนี้ ขณะนี้ ซึ่งเหลืออีก 15 นาทีก่อนที่ประตู



โรงเรียนจะปิด ถนนสายนี้ก็ถูกรถยนต์สีดำกว่า 20 คันแล่นมาจอดราวกับกำลังตั้ง



ขบวนต้อนรับคนสำคัญ และหลังจากนั้นไม่นาน รถสปอร์ตสีแดงเปิดประทุนคัน



หนึ่งก็แล่นเข้ามา ตามด้วย RX8 สีดำดุ และ BMW สีน้ำเงินอีกคันปิดท้าย



ทุกคนที่อยู่ทั้งด้านนอก และในโรงเรียนมัธยมแห่งนั้น ต่างมองกันเป็นตาเดียว



และราวกับว่า กาลเวลาในชูโทคุนั้นหยุดเดินลง





    *******************************





    ทันทีที่รถเปิดประทุนนั้นเปิดประตูมีเด็กหนุ่ม 2 คนในชุดนักเรียนของ

ชูโทคุก้าวเท้าลงมา พร้อมกับที่คนหนึ่งถอดแว่นดำออก ส่งให้กับอีกคน



ที่มีผ้าพันข้อมือไว้ ดูเหมือนกับว่า สองคนนั้นไม่ได้ใส่ใจกับผู้คนรอบข้างเลย



แม้แต่น้อย พวกเขาเพียงแต่เดินมาหยุดที่รถ RX8 สีดำนั่นพร้อมกับเคาะกระจก



จากนั้นก็มีเด็กหนุ่มอีกสองคนก้าวเท้าลงมา มองจากมุมไกลแล้ว สองคนนี้น่าจะ



เป็นพี่น้องกันมากกว่า เพราะรูปร่างท่าทางที่คล้ายคลึงกัน หากแต่พอได้เห็นใกล้ๆ



จึงได้เห็นความแตกต่าง ทั้งสีผม หน้าตา และแววตาด้วย คนหนึ่งมีผมสีดำ



สีหน้าเรียบเฉยที่ดูหล่อเหลาเอาการ อีกทั้งแววตาที่ชวนให้ลุ่มหลง กับอีกคนที่มี



ผมสีน้ำตาลอ่อน ท่าทางสุขุม ใบหน้างดงามราวกับรูปสลัก และดวงตา



ที่ฉายแววเศร้าอยู่เสมอ จากนั้นก็มีเด็กหนุ่มอีกคนที่เพิ่งจะลงมาจากรถ BMW



สีน้ำเงิน ตามมาสมทบ ดูเหมือนเขาจะตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม ใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม



อยู่เสมอกับดวงตาคู่โตที่ทอประกายตลอดเวลา และการวางตัวที่ดูแสนจะธรรมดา



เหลือเกิน ทันทีที่พวกเขาทั้ง 5 ซึ่งยืนอยู่ตรงกลางของลานจอดรถ หันมาโบกมือ



ให้กับกลุ่มชายชุดดำ ที่ลงมายืนขนาบข้างรถยนต์สีดำที่จอดเรียงกันนั้น ชายชุดดำ



ทุกคนต่างโค้งคำนับพร้อมกับขึ้นรถยนต์และขับออกไป จากนั้นเด็กหนุ่มทั้ง 5



จึงเดินขึ้นห้องประชุม เช่นเดียวกับที่เข็มนาฬิกาเริ่มเดินอีกครั้ง นักเรียนชูโทคุ



คนอื่นๆ ต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น





    ……………………………………….



    ด้านโรงเรียนสตรีชิสึโอกะซึ่งตั้งอยู่เยื้องกับชูโทคุนั้น ตอนนี้ก็เต็มไปด้วย



รถยนต์คันหรูที่ขับมาส่งเหล่าคุณหนูสู่รั้วประตูโรงเรียน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเกิด



เหตุชุลมุนขึ้นตรงหน้าประตู เพราะนักเรียนหญิงหลายคนต่างมาออกัน



เพียงเพื่อจะรอดูว่า ใครคือเจ้าของรถสปอร์ตเหล่านั้น ต้นเหตุที่ทำให้การจราจร



หน้าโรงเรียนเกิดอัมพาต ความจริงก็คือการจราจรหน้าโรงเรียนจะแน่นิ่งไปเลย



ก็คงไม่มีนักเรียนหญิงคนไหนสนใจ เพราะพวกเธอทั้งหลาย ต่างให้ความสนใจ



กับเหล่านักเรียนชายชูโทคุมากกว่า เนื่องจากชิสึโอกะเป็นโรงเรียนสตรี



แถมยังตั้งอยู่เยื้องกับโรงเรียนชายที่หรูเลิศที่สุดแล้ว พวกเธอทั้งหลาย



จึงให้ความสนใจกับตัวบุคคล มากกว่าจะเป็นสถานที่ หรือเหตุการณ์รอบตัว



แต่กระนั้น ระหว่างที่เหล่านักเรียนหญิงต่างมาออกันที่หน้าโรงเรียน ก็พอดีกับที่



มีรถ Mitsubishi Evolution IX สีแดงสด แล่นเข้ามา



ด้วยความรวดเร็ว ทำให้กลุ่มนักเรียนแตกฮือ พร้อมกับส่งเสียงอย่างไม่พอใจ



หลายคนเดินตามไปถึงที่รถ โดยตั้งใจจะต่อว่าเจ้าของรถ หากแต่



เมื่อประตูรถเปิดออกพร้อมกับที่มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งก้าวลงมานั่นเอง



ทุกคนจึงถอยออกมา โดยมีเพียงนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งเท่านั้น



ที่ดูเหมือนจะยังไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือใคร สาวหุ่นนางแบบ ใบหน้าโค้งมน



ได้รูป กับผมหยิกเป็นลอนยาวสยาย ดวงตาคู่โตจับจ้องมาที่นักเรียนหญิงกลุ่มนั้น



ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่นัยน์ตาดุกร้าว จากนั้นเธอก็เดินไปโดยไม่ใส่ใจ







“ขอโทษน่ะ พูดเป็นมั๊ย” นักเรียนหญิงคนหนึ่งถามขึ้น เธอเป็นนักเรียนใหม่



ทายาทของศูนย์การค้าชื่อดัง “นี่ชั้นพูดกับหล่อนอยู่นะยะ” เธอบอก



อย่างไม่พอใจ เมื่อนักเรียนหญิงคนนั้นทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินที่เธอพูด



“นี่หล่อน... หูตึงรึไงเนี่ย” เธอบอกอีกครั้งพร้อมกับกระชากแขนนักเรียนหญิง







“ว่าไงนะ” เธอหันกลับมามองหน้านักเรียนหญิงทายาทศูนย์การค้า



“มีปัญหาอะไร” เธอถามอีก







“ก็หล่อนน่ะ ขับรถเกือบชนพวกชั้นน่ะสิ พูดขอโทษน่ะ เป็นบ้างมั้ย” ทายาท



ศูนย์การค้านั่นวีนใส่อย่างไม่พอใจ “ดูสิ พูดแล้วยังมามองหน้าอีก”







“หล่อนต่างหากที่ต้องเอ่ยปากขอโทษชั้น” เธอบอกพร้อมกับกวาดสายตามอง



นักเรียนหญิงกลุ่มนั้นเรียงตัว “เหตุผลเพราะ... ข้อแรก พวกหล่อนขวางทางเข้า



โรงเรียน ข้อสอง หล่อนกระชากแขนชั้น” เธอบอกพร้อมกับจ้องหน้านักเรียน



หญิงทายาทอะไรนั่น “และข้อสุดท้าย... หล่อนทำให้ชั้นเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ



พวกนี้... ฉะนั้น ขอโทษชั้นซะ” เธอบอก ซึ่งในตอนนี้ นักเรียนหญิงคนอื่นๆ



ต่างก็มองมาเป็นตาเดียว เมื่อหลายคนเห็นหน้าคู่กรณีของนักเรียนทายาทนั่นชัดๆ



ต่างคนก็ให้ความสนใจโดยการหยุดมองดู เพราะอีกฝ่ายดูละม้ายคล้ายคลึงกับ



นางแบบที่กำลังโด่งดังที่สุดในขณะนี้







“ทำปากดีไปได้ ตัวคนเดียวซะเปล่า หล่อนรู้มั้ย ชั้นน่ะเป็นใคร”



นักเรียนทายาทคนนั้นถาม







“ถ้าไม่ใช่พวกลูกคุณหนู ก็คงเป็นผู้รากมากดีที่ไหนสักที่นึงล่ะน่า



ชั้นล่ะเบื่อเจ้าพวกทายาทสับปะรังเคพวกนี้จริงๆ” เธอบอกพร้อมกับส่ายหน้า



พร้อมกับดูเวลา “สงสัยต้องเข้าเรียนแล้วสินะ” เธอบอกพร้อมกับหันมามองหน้า



นักเรียนกลุ่มนั้น “เอาเป็นว่า วันนี้ก็ยกโทษให้แล้วกัน ถ้าเจอหน้าอีกที



ก็อย่าหาว่าแม่ไม่เตือนล่ะ” จากนั้นเธอก็เดินขึ้นตึกไป โดยปล่อยให้



นักเรียนกลุ่มนั้น ยืนงงกับคำพูดที่เธอทิ้งท้าย





    ……………………………….



    ทางด้านโรงเรียนโอชิสึกะ โรงเรียนสหที่ตั้งอยู่ห่างจากโรงเรียนชูโทคุ



ไปเพียง 3 ป้ายรถเมล์ แต่ทว่าสภาพของนักเรียนต่างกันลิบลับ ที่นี่มีทั้ง



กลุ่มเด็กเรียน และกลุ่มเด็กเกเรที่หันมาเอาดีทางด้านกีฬา ที่นี่ไม่มีใคร



แบ่งพรรคแบ่งพวกกัน ต่างเรียนด้วยกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย เนื่องจาก



เป็นโรงเรียนของคนธรรมดาที่ไม่ได้มีกิจการอะไรใหญ่โตนัก หนำซ้ำ



นักเรียนส่วนใหญ่ของที่นี่ เป็นพวกที่เกลียดเหล่าคุณหนูทายาทมหาเศรษฐี



ร้อยล้านพันล้าน เพราะคนพวกนั้นทำอะไรก็ตาม มักจะไม่เห็นคนอื่น



อยู่ในสายตาเลย นึกจะจอดรถขวางหน้าโรงเรียนก็ทำหน้าตาเฉย ไม่สนใจว่า



รถเมล์จะเข้าป้ายไม่ได้ เด็กนักเรียนคนอื่นจะเข้าโรงเรียนสายหรือไปไม่ทัน



พวกเขาเอาเพียงความพอใจของพวกตัวเองเท่านั้น มีแข่งกีฬาทีไร



โรงเรียนโอชิสึกะมักจะถูกเอาเปรียบอยู่เสมอ หนำซ้ำ บางครั้งพวกนักเรียนชาย



ยังถูกเอาไปเปรียบเทียบกับเด็กชูโทคุเสียอีก ดังนั้นพวกเขาจึงถือว่านักเรียนชูโทคุ



ทั้งหลายคือศัตรูไปโดยปริยาย แต่กระนั้น ก็ไม่เคยมีเรื่องชกต่อย หรือยกพวกตีกัน



เพราะเหล่าโอชิสึกะรู้ว่าตัวเองแน่และเจ๋งกว่า โดยที่ชูโทคุนั้นได้เพียงมีดี



ตรงฐานะการเงินเท่านั้นเอง





    ……………………………………..





    ที่ห้องประชุมของโรงเรียนชูโทคุ ตอนนี้เต็มไปด้วยคณาจารย์



และบรรดานักเรียนใหม่ ที่กำลังรอเวลาให้ผู้อำนวยการกล่าวปฐมนิเทศ



โดยในระหว่างที่นักเรียนทั้งหลายต่างนั่งรอกันอยู่นั้น สายตาของพวกเขา



ก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ นักเรียนชาย 2 คนที่นั่งบนโซฟาแถวหน้าสุด ถัดจากเก้าอี้



ของผู้อำนวยการและบรรดาคณาจารย์เท่านั้น ทุกคนต่างสงสัยกันว่า



นักเรียนชายทั้ง 2 คนนั้นเป็นใคร







“ฮัลโหลๆ” เสียงผู้นวยการดังขึ้น “เอาล่ะ วันนี้ก็เป็นวันแรกของปีการศึกษานี้



ในฐานะของผู้อำนวยการโรงเรียนชูโทคุ ขอกล่าวต้อนรับนักเรียนมัธยมปลาย



ปีที่ 1 ทุกคน” พูดจบก็มีเสียงปรบมือเกรียวกราว





“โดยปีนี้ เรามีความยินดีที่จะประกาศว่า โรงเรียนของเราได้รับเกียรติจาก



ท่านยามาดะ โคเฮ เจ้าของบริษัทยามาดะกรุ๊ป ผู้ซึ่งให้ความอุปการคุณ



แก่โรงเรียนเรามาช้านาน ให้ทำหน้าที่ดูแลลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ยามาดะ เทปเป”



ท่านผู้อำนวยการบอกพร้อมกับผายมือไปยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา



แถวหน้า เจ้าของรถสปอร์ตสีแดงนั่นเอง เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับค้อมศีรษะ



ให้กับท่านผู้อำนวยการและเหล่าคณาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม





“และมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะบอกว่า ในบรรดานักเรียนใหม่นั้น



เรามีนักเรียนที่สอบได้เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ เข้ามาเรียนที่นี่ด้วย นั่นก็คือ



ฮิมูระ ทาคุยะ เจ้าของเหรียญทองคณิตศาสตร์โอลิมปิค ของระดับชั้นมัธยมศึกษา



ตอนต้น 3 ปีซ้อนอีกด้วย” ท่านผู้อำนวยการบอกอีกครั้ง พร้อมกับที่ทาคุยะ



ซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟานั้นลุกขึ้นค้อมศีรษะให้กับเหล่าคณาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า



จากนั้นเขาก็หันมาทางเหล่านักเรียนใหม่แล้วพยักหน้าให้เป็นการทักทาย



ทุกคนจึงเห็นแล้วว่า เขาคือเด็กหนุ่มที่ลงมาจาก RX8 สีดำดุคันเมื่อเช้านั่นเอง







“เอาล่ะ ขอให้ปีนี้เป็นอีกปีที่มีแต่เรื่องดีๆ ของทั้งนักเรียน และบรรดาอาจารย์



ด้วยแล้วกัน” ท่านผู้อำนวยการกล่าวเปิดปีการศึกษาแบบนี้ สร้างความสงสัย



ให้กับนักเรียน และบรรดาอาจารย์อีกหลายคน เนื่องจากทุกคนต่างรู้สึกได้



ถึงความไม่ชอบมาพากลของคำพูดเหล่านั้น จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป



ตามห้องเรียนของตัวเอง โดยที่ ทาคุยะ เทปเป โยชิกิ ฮาคุเอ และอาโออิ



ได้อยู่ห้องเดียวกันเหมือนเช่นเคย ซึ่งเป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนประถมแล้ว



ทั้ง 5 คนยังคงนั่งตรงที่เดิมที่เคยนั่งมาแต่ไหนแต่ไร นั่นคือ มุมห้องตรงทางออก



ของประตูนั่นเอง ในขณะที่เพื่อนร่วมห้องหลายคน ต่างทยอยกันเข้ามาทักทาย



เทปเป ราวกับว่า เขาคือคนสำคัญของห้องอย่างนั้น แม้แต่อาจารย์เองก็ยังผวา



เมื่อเขายกมือขึ้นพร้อมกับขออนุญาตอาจารย์ออกไปห้องพยาบาล







“เชิญคุณยามาดะตามสบายเลยครับ เดี๋ยวยังไงแล้ว อาจารย์จะฝากชีทไว้กับ



เพื่อนคุณเอง” อาจารย์บอกแบบนี้พร้อมกับที่เทปเปเดินออกไปจากห้อง



อันที่จริง เขาไม่ได้ป่วยหรืออะไร แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ได้จะไปที่ห้องพยาบาล



ด้วยซ้ำ เขาเพียงแต่รู้สึกว่าคาบนี้ช่างน่าเบื่อนัก เลยไปสูดอากาศเล่นที่ดาดฟ้า



ของโรงเรียนก็เท่านั้น ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว



ตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมต้นนั่นแหละ เพื่อนๆ ในกลุ่มเองก็รู้ข้อนี้ดี





    ………………………………………..





    พอหลังจากหมดคาบเรียนแล้ว ทุกคนต่างก็ขึ้นมาที่ดาดฟ้า เห็นเทปเป



กำลังนั่งห้อยขาออกไปนอกตัวอาคาร พร้อมกับทอดสายตาไปยังอีกฝั่งของถนน



ซึ่งที่นั่น เป็นที่ตั้งของโรงเรียนสตรีชิสึโอกะนั่นเอง







“ว่าไงท่านรุ่น 4 มานั่งรับลมที่นี่เหมือนเดิมเลยนะขอรับ” ฮาคุเอเอ่ยขึ้น



พร้อมกับที่คนอื่นๆ ต่างลงนั่งข้างๆ “นั่นมันโรงเรียนสตรีนี่ขอรับ” เขาบอกอีก



พร้อมกับตบไหล่เทปเป







“นายเลิกเรียกว่าท่านรุ่น 4 ได้แล้ว ฮาคุ ไม่งั้นเราจะเหยียบนายซะ” เทปเปบอก



ด้วยสีหน้าจริงจัง







“ก็มันเคยชินนี่นา อีกอย่างดูเหมือนว่า ใครๆ ต่างเกรงใจท่านรุ่น 4 กันทั้งนั้นเลย



นะขอรับ” ฮาคุเอบอกอีกครั้ง แต่เมื่อเขาเห็นเทปเปมองด้วยสายตาไม่พอใจ



“ก็ได้ๆ ไม่ต้องทำหน้าโมโหขนาดนั้นหรอกน่า” เขาบอกพร้อมกับมองไป



ที่โรงเรียนสตรีนั่น “ว่าแต่ นายมานั่งมองสาวเหรอ”







“ที่แท้ ก็อย่างนี้นี่เอง นายเทปเปเบื่อที่มองกระดานเลยมานั่งมองสาวแทนงั้นสิ”



อาโออิบอก







“พวกนายอย่าไปแซวนายนั่นนักเลย ถ้ามองดีๆ แล้ว ไม่เห็นเหรอไง ว่าสายตา



นายนั่นน่ะจับจ้องอยู่กับอะไร” โยชิกิพูดขึ้น พร้อมกับมองไปยัง



รถ Mitsu Evo IX สีแดงคันที่จอดอยู่ในลาน





“สีแดงสดซะ... เตะตาจริงๆ เลยว่างั้นไหม” เขาพูดขึ้นมาอย่างไม่สนใจใคร







“อีกอย่าง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาพัก คงไม่มีสาวคนไหน โดดเรียนมานั่งรับลมที่ดาดฟ้า



อย่างพวกนายหรอกน่า” ทาคุยะบอกแบบนี้ พร้อมกับที่สายตาของเขา มองไปยัง



ดาดฟ้าของโรงเรียนสตรีนั่น ฉับพลันสายตาของเขาก็ไปเจอกับนักเรียนหญิง



คนหนึ่ง ซึ่งกำลังทำท่าเหมือนกับฝึกอะไรสักอย่าง







“เทควันโด” เทปเปเอ่ยขึ้น “สาวคนนั้นกำลังฝึกเทควันโดอยู่... ไม่น่าเชื่อเลย



ว่าโรงเรียนสตรีก็มีสอนแบบนี้ด้วย” เขาบอกพร้อมกับที่คนอื่นๆ



มองตามเป็นตาเดียว







“ตกลงนายมองอะไรกันแน่” โยชิกิถามขึ้นพร้อมกับมองสาวคนนั้นที



มองรถที่จอดอยู่ที







“ตอนแรกเรามองรถ EVO IX คันนั้นอยู่ แต่พอมองเห็นสาวคนนั้น



ก็เลยสนใจขึ้นมาน่ะ” เทปเปบอกแบบนี้พร้อมกับหันกลับมามองหน้าโยชิกิ





“นายว่าไง เย็นนี้พวกเราแวะดูกันไหมว่ารถนั่นน่ะของใคร” เขาบอก



พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก







“เอาไงก็เอา เราไม่ขัดอยู่แล้ว” โยชิกิบอกพร้อมกับมองหน้าเพื่อนๆ ที่เหลือ



“พวกนายว่าไง” เขาถาม







“พวกนายว่าไง เราก็ว่าตามกัน ยังไงซะเย็นนี้ก็ไม่มีแผนอะไรนี่” ทาคุยะบอก



แบบนี้พร้อมกับหันไปมองหน้าอาโออิและฮาคุเอ







“ไปก็ได้ เราเองก็อยากเห็นเครื่อง EVO ตัวนี้เหมือนกัน” นายอาโออิบอกแบบนี้







“ขอให้เทปเปว่ามาเหอะ เราไปได้อยู่แล้ว” ฮาคุเอบอกแบบนี้ สมแล้วที่เขาเป็น



มือขวาของแก๊งค์อินทรีเหินหาว “อีกอย่างท่านรุ่น 3 สู้ฝากฝังเทปเปไว้กับเรา



ยังไงซะก็ไม่ปล่อยให้ไปไหนโดยไม่มีเราหรอก เดี๋ยวพวกแก๊งค์อื่น



มันจะสบโอกาสน่ะ” เขาบอก







“หมายความว่าไง ท่าทางเรากระจอกขนาดดูแลตัวเองไม่เป็นเลยเหรอ” เทปเปถาม







“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เราหมายถึงไม่อยากให้ท่านรุ่น 3 ผิดหวังหากเกิด



อะไรขึ้นกับนายน่ะสิ ท่านอุตส่าห์ไว้ใจให้เราเป็นถึงมือขวาของแก๊งค์เชียวนะ”



ฮาคุเอบอก







“เอาเหอะๆ นี่เราอยู่กันที่โรงเรียนนะ อย่าพูดเรื่องแก๊งค์อะไรเลย



แค่นี้ก็มีแต่คนกลัวนายเทปเปจะแย่อยู่แล้ว” ทาคุยะบอกแบบนี้



พร้อมกับหันไปมองนักเรียนหญิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม







“เข้าห้องเรียนกันเหอะ... เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยว่ากันอีกที” เทปเปบอกพร้อมกับลุกขึ้น



จากนั้น เขาก็ทำท่าเหมือนกับกำลังโบกมืออำลาให้กับฝั่งตรงข้าม แล้วจึงเดิน



ลงไปที่ตัวตึก เวลาเดียวกับที่ทาคุยะเห็นอีกฝั่งหนึ่งหยุดมองมาทางพวกเขา



พร้อมกับตะโกนอะไรสักอย่าง แล้วเธอก็หมุนตัวกลับเข้าไปในตึกเรียน



พวกเขาจึงทยอยตามเทปเปลงมาที่ห้องเรียนวิชาเคมี







To Be Cont...