คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นับเวลา อาทิตย์ลับฟ้า
นภธานินทร์ , พระราวันัมพร , พระำหนัเพียโพยม
“ทูลระหม่อมเพะ ะทรสีไหนีเพะ” น้ำเสียนุ่มนวลอ้าเบื้อบาทสูวัยเอ่ยถามเ้าอร่าระหที่ทอพระเนรออไปผ่านหน้า่าบานให่ ลมหนาวเริ่มพัผ่านเทือเาอมราลัยเ้าสู่นภธานินทร์แล้ว สวน้านหน้าอพระำหนัส่วนพระอ์เ้าฟ้าหิรวีรัษิารันาวี ใบไม้เปลี่ยนสีเริ่มทิ้ัวลินามเวลาที่ผันผ่าน
“นม่วยเราเลือไ้มั้ย” เปลือาสีนวลไม่าวสว่าเหมือนผู้เป็นน้อสาวหลุบล่อนวามรู้สึ ทราบีว่าแว้นไม่วรารัทายาทไปนานว่านี้ ถึเวลาทำหน้าที่อพระพี่นา สร้าานอำนาให้แ่น้อน้อย แ่ยาแสนยาะทำใาแว้นเิ าทูลหม่อมพ่อ าน้อ าบ้าน
“สีาวไหมเพะทูลหม่อม” มืออวบหยิบิ้นัวอย่าผ้าาพนัานภูษามาเสนอ
“เราะทำเลอะนะีนม เอาสีเ้มๆเถอะ” พัร์ามละาบานหน้า่าลับมามอพระนมที่พยายามทำให้ผู้ที่นเฝ้าอภิบาลอ่อนหวานสมับเป็นเื้อพระวศ์หิั้นสูึ้นบ้า
“ั้นสีทับทิมไหมเพะ” พลิหน้าัวอย่าผ้าไปสีสพลาเหลือบมอสีหน้านเป็นนาย
“เราไม่อยาเป็นเหมือนเหล่านแ้วนหส์หยลูสาวเหล่าเ้าุทั้หลายนะนม” มิมีสีเ้มแบบอื่นแล้วหรือ ร่าระหลับมานั่รหน้าเหล่าพนัานนาใน
“แล้วทูลหม่อมโปรสีไหนล่ะเพะ” ร่าอวบถอนหายใับวามล้มเหลวในารทำให้นายูอ่อนหวานึ้น
“สีำีมั้ยนม” หัถ์เรียวพลิัวอย่าไปลูบไล้สีโปรอน
“ไฮ้! ะทรสีำไ้อย่าไรเพะ ไม่มลนะเพะทูลหม่อมอนม” าทอถอนใลายมาเป็นุนไ้อย่ารวเร็ว สีหน้าพระนมลับไปเหมือนเมื่อรั้ทูลระหม่อมื้อรั้น วิ่หนีนาำนัลไปมุ้นไม้หนีเรียนารเรือนราว 7-8 ปี่อนหน้านี้
โอษ์ามแย้มยิ้มหลัเย้าุนมอนไ้สำเร็ “หยอเล่นหรอนะนม เรารู้หรอว่าแ่ำไม่ไ้ านมล ั้นเทาเ้มเถอะนะ ไม่เลอะ่าย สีไม่สเหมือนนแ้ว้วย เราเอาสีเทานี้แหละ ผ้า็ามนี้ไ้เลย ระโปรห้ามมีสุ่มแล้วไม่หลายั้นเินไปนะ๊ะ”
“แบบนั้น็ไม่พอสวยสิเพะ” นสูวัยหน้าเริ่มยับไปทุทีที่ทูลหม่อมไม่ทรเป็นามที่หวัไว้
“พอเยอะไปเราะหยิบมียัไล่ะนม อย่าทำาเียวีนามอรวี เราเป็นทหารนะนม ไม่พอาวุธหามีเหุะให้เราทำอย่าไร ถอรอเท้าเอาส้นไล่ีหรือ๊ะนม๋า” หัถ์ามเอื้อมไปบีบนวแนนิ่มอผู้อุ้มู้วยอยาให้พระนมเลิหน้าอเป็นวั
“เพะทูลหม่อม” รู้ว่า้อทำยัไให้นแ่หายน้อยใอย่านี้ใรเล่าะแ่อนไ้นาน
หลัเหล่าพนัานุ้าหลวทั้หลายออาห้อไปแล้ว เสียรอเท้าทหาร็้าวผ่านเ้ามา บเท้าทำวามเารพ่อนเอ่ยรายาน
“เ้าเมาพร้อมแล้วพะยะ่ะ” ร่าสู้อมให้นาย พลาเินามนายสาวออาห้อไปยัอม้าทรท้ายพระำหนั
“อไม้เล่ามารุ” เอ่ยถามอรัษ์ที่เป็นเพื่อนันมาั้แ่สมัยวิ่ไล่ับผี้เสื้อ นอนนี้ลายเป็นหนึ่รานารีที่ส่าาม หนึ่ราอรัษ์ที่เนื้อหอมในหมู่สาวสรรำนัลใน
“ิรัานำไปอยที่อม้าแล้วพะยะ่ะ” พัร์ามพยัเบาๆอบรับเป็นอันว่ารับรู้ว่าะไ้ามที่้อารหานนำไปให้ืออีหนึ่เพื่อนผู้รู้ในลายมาเป็นราอรัษ์หินสนิท
มาถึอม้า็เห็นนมาอยอยู่แล้วริ ในมือมี่ออสายธารอยู่ำให่ เมื่อทุอย่าพร้อมึเินไปหาม้าทรสีาวแ้มำรหน้าผา ม้า็รู้ในายเินมาหยุรหน้าให้ึ้นี่ ร่าโปร่ึ้นไปอยู่บนหลัม้าอย่า่ายาย แล้วทั้สาม็ออไปาพระราวัอย่าที่เหล่าทหารุ้นเยว่าหาราธิาเส็พร้อมอสายธารนั่นหมายวามว่าเส็ ที่ใ
เมื่อมาถึที่หมาย นลาม้า็รับอไม้าเพื่อนเินไปเพียลำพั สู่ที่ๆนในวามทรำพัผ่อนั่วนิรันร์ ย่ำผ่านเนินห้าึ้นไปบนสู่ยอเนินที่มีแท่นหินอ่อนสลัพระนามแห่พระราินีบ่บอว่าใรือผู้หลับใหล ที่นี้
วาอสายธารลแนบแท่นหินอ่อน หลับาลรำลึถึ ‘แม่๋า’ ที่มีัวนในใลูเสมอ เพียแ่รั้นี้มิใ่เพียบอเล่าทุสิ่หรือิถึอย่าที่ผ่านมา แ่เพิ่มารบอลา้วย ลูั้อาไล อามิไ้ลับมาหาแม่อีแล้ว แะแท่นหินอ่อน้วยวามอาลัย
ที่แห่นี้มีทุสิ่ที่แม่รั ออัศุมาลินึ้นแมห้าบนเนิน อัศุมาลินที่แปลว่าพระอาทิย์เ่นเียวับลูสาวนโอแม่ ายอเนินมอลไปเห็นบุหลันธาราไหลเอื่อยนำวามุ่มื้นมา บุหลันที่แปลว่าวันทร์อ่อนโยน อ่อนหวานพลิ้วไหว สมับนามเียวันอลูสาวนเล็อแม่ อสายธาร อไม้ที่พ่อทำมุอไม้ให้แม่เป็นรั้แร ผืนินอแว้นที่อยูู่่ับราินีที่รัแว้นนี้ยิ่ว่าสิ่ใ
เนรามหลับาอธิษาน อให้แม่หลับใหลอย่าเป็นสุนานเท่านาน อให้แมุ่้มรอูแลพ่อและน้อแทนน และอให้แม่รับรู้ว่าลูสาวนนี้รั ‘แม่๋า’ เสมอ
...............
แ่สทุรอบ ็ะมาเรื่อยๆถ้ายัิออ
ีใที่มีนอ่าน้วยนะเนี่ย
ริๆเป็นารแ่นิยายสนอนี้ เพราะะหาแนวนี้อ่าน็ยามา
แทบไม่มีให้อ่าน ้วยวามอบมาเลยแ่เอะเลย
ผิพลายัไบอันไ้่า
ความคิดเห็น