คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ท่วงทำนอง แห่ง ความเป็นไปได้
นัวร์ฉวยโอกาสหลบหนีออกมาจากงานแสดงโดยเหล่าผู้คนต่างไม่ทันได้สังเกตเห็น
ลมในยามคำคืนพัดผ่านตึกสูง เสื้อคลุมสีดำสนิทพัดปลิวไสว เศษผ้าที่ฉีกขาด ร่องรอยของการต่อสู้ แสดงอยู่บนร่างกาย นัวร์ก้มลงนั่งบนหลังคาที่สูงสุดของตึก
และหันมองไปรอบๆ เยี่ยมชมบรรยากาศในยามค่ำคืน ก่อนจะหลับตาลงนึกถึงเสียงดนตรี ราวกับเรื่องก่อนหน้านี้เป็นแค่ความฝัน “ฮืม~ (เสียงฮัมเพลง)”
ช่วงเวลาความสุขมักจะอยู่ไม่นาน ก่อนจะมีเสียงเรียกดังขึ้น
“นายไปก่อเรื่องมาอีกแล้วสินะ” เสียงหญิงสาววัยละอ่อนกล่าวขึ้น
“เฟย์น่าหรอ” นัวร์กล่าวถาม
เธอยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครละ ที่หานายเจออีกละ”
“รู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ก็คนแถวนี้พูดกันใหญ่เลยว่ามีเหตุดการณ์ฆากรรมเกิดขึ้นนะสิ ก็เลยคิดมาหาข่าวสักหน่อย แต่ก็อกคิดไม่ได้ว่าต้องมีนายในเหตุการณ์ด้วย” เธอหัวเราะและยิ้มอยู่คนเดียวสักพัก “ถ้าเอาเรื่องที่นายก่อไว้ ไปขายคงจะรวยเละ”
“เห้อ..ถ้าเอาฉันไปขาย คงได้เงินอื้อซ่ามากกว่าที่ขายข่าวเรื่องนี้อีกนะ”
เฟย์น่า คือ คนที่อาจจะเรียกว่าเพื่อนได้ หล่อนมีรายได้หลักจากการเป็นนักข่าว และมักจะขายข่าวให้กับคนใหญ่โตในโลกมืด แร่การพบเจอของเรานั้นไม่ได้ดีอย่างที่คิด…
—หลายปีก่อน—
ในครั้งแรกที่เจอกัน เป็นค่ำคืนที่ฝนตกหนัก เสียงหยาดน้ำฝนตกลงพื้นกลบเสียงโดยรอบอย่างสิ้นเชิง นัวร์กางร่มของตน เดินออกมาเพื่อทิ้งขยะ แต่ตรงจุดที่นัวร์มักจะทิ้งเป็นประจำนั้น กลับพบกับหญิงสาวที่มีบาดแผลมากมายบนร่างกายนั่งอยู่ในมุมที่มืดมิด
“นี่ คือว่าฉันจะทิ้งขยะ หลบไปหน่อยได้รึเปล่า”
หญิงสาวแหงนหน้ามองชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้ม “สภาพฉันในตอนนี้ดูเหมือน จะขยับไปไหนมาไหนได้รึไง” เธอแสดงท่าทีเจ็บเล็กน้อยพร้อมขยับมือข้างนึงของเธอกดบาดแผลที่หน้าท้องเอาไว้
*ถอนหายใจ* “งั้นแบบนี้ก็แย่นะสิ ถ้าเธอไม่หลบผมทิ้งขยะไม่ได้หรอก” สิ้นสุดเสียงนั้น นัวร์ก้มตัวลงช่วยพยุงตัวหญิงสาวเอาไว้ “อย่างน้อยก็หลบฝน และเข้าไปทำแผลก่อนเถอะ” ถึงเค้าจะถอดหายใจแสดงท่าทีไม่พอใจ แต่นัวร์กลับไม่ได้ผลักไส ไล่ส่งหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย
ฝนนั้นยังตกลงมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน เสียงฝนตกกระทบหน้าตาดังก้องไปทั่วห้อง นัวร์เปิดประตูห้องมาพร้อมกับหญิงสาว ‘เอาละ! ทำยังไงต่อดีก่อนอื่นคงต้องทำแผลก่อนสินะ’
นัวร์พยุงเธอมาถึงเตียง หญิงสาวนั่งลงบนเตียงก่อนจะถอดเสื้อผ้าออก แสดงเห็นถึงบาดแผลมากมายบนตัว
อาจจะเพราะเธอมีผิวที่ขาวมาก ทำให้สามารถเห็นรอยแผลได้อย่างชัดเจน แต่..เอ๊ะ !?
“ธ..เธ-เธออ จะถอดเสื้อผ้าทำไม !?” เพราะเอาแต่สังเกตแผลเลย ไม่ได้รู้สึกตัวว่าเธอถอดเสื้อผ้าออก ‘บ้าเอ้ย..ขายหน้าชะมัด’ นัวร์หันหน้าหนี เข้ามุมห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปหยิบกล่องยาภายในห้อง
“นี่ กล่องยานะ ทำแผลด้วยตัวเองได้รึเปล่า”
“อื้ม… ก็พอไหว” เธอบอกพร้อมกับกุมมือไปที่บาดแผล “โอ๊ย!! มองไม่ค่อยเห็นเลยแฮะ”
*สูดหายใจเข้าลึกๆ* “อยู่นิ่งๆละ ผมจะทำแผลให้เอง” นัวร์กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าที่แดงเล็กน้อย และ พยายามที่จะไม่มองไปที่เรือนรางของหญิงสาว
เธอไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่เธอกลับยิ้มออกมา สีหน้าบองเธอแสดงเห็นได้ชัดว่า เธอนั้นต้องคิดอะไรแปลกๆในใจแน่นอน
“เสร็จแล้ว เอาละพักผ่อนอีกสักนิดก็ออกไปได้แล้ว”
“ค่าา~” เธอกล่าวก่อนจะชันเข่าข้างนึงขึ้นพร้อมก้มหน้าลงไปที่เข่าและกอดขาข้างนั้นไว้ พร้อมแสดงรอยยิ้มออกมา
“นายจะไม่ถามฉันหน่อยหรอ ทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น ??” เธอถามชายหนุ่มด้วยความสงสัย
“ผมไม่ได้มีเวลาว่าง ขนาดมาสนใจเรื่องของเธอหรอกนะ” นัวร์ตอบกลับพลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลไปด้วย
“เห~~” เธอยิ้มขึ้น ก่อนจะกล่าวขึ้น “ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ”
“แล้วผมก็ไม่ความจำเป็นในการตอบคำถามเธอด้วย”
“ฉัน Estelle Fayna (เอสเทล เฟย์น่า) นะ”
“นัวร์”
“ห้ะ? นายว่าอะไรนะ”
“บอกว่าชื่อ นัวร์ ไง”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะนัวร์”
แม้นัวร์จะไม่ค่อยพูดค่อยจา แต่เฟย์น่ามักจะชวนพูดคุยอย่างสนุกสนานอยู่ตลอดเวลา จนเวลาล่วงเลยผ่านไปสักพัก จน..
“จะว่าไปการแต่งตัวของนายเหมือนพวก ไวท์เชสส์ เลย”
“…” บรรยากาศในห้องที่ได้สนุกสนานก่อนหน้านี้หายไปอย่างรวดเร็ว แปลเปลี่ยนเป็นความตึงเครียด
“ธ-เธอรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง ??” นัวร์ที่แสดงท่าทีไม่สนใจบทสนทนาในตอนแรก กลับมองมาที่หญิงสาวและแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“เพราะอะไรกันนะ~ เวทมนต์ละมั้ง”
นัวร์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ “เธอเป็นใครกันแน่!?”
หญิงสาวยิ้มออกมา แล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องราวของตนเองในนัวร์ฟัง ว่าเธอนั้นเป็นแม่มดที่ได้รับเวทยมนต์ในการทำนายความเป็นไปได้ในอนาคตมา ก่อนหน้านี้เธอได้ใช้พลังของตนในการหาเงินและช่วยเหลือผู้คน
“คงเพราะใช้พลังมากไปทำให้พวกไวท์เชสส์สงสัยและส่งคนของพวกมันมาเพื่อกำจัด”
เหล่าเชสส์ คือ องค์กรของเหล่ามนุษย์ที่ทำงานสกปรกแต่โอ้อวดอ้างตนเองเป็นผู้พิทักษ์ เป็นองค์กรที่เน่าเฟะอย่างแท้จริง
หลายร้อยปีก่อน มนุษย์ได้ทำพันธะสัญญากับเหล่าภูตทำให้มนุษย์กลุ่มนั้นสามารถใช้สิ่งที่คล้ายคลึงกับเวทยมนต์ขึ้นมาได้
ด้วยการที่ตนนั้นแปลกแตกต่างจากคนอื่น ทำให้เหล่าแม่มดถูกมองว่าเป็นที่น่าเกรงกลัวต่อผู้อื่น ผู้คนต่างพากันสาปส่งไล่ล่าพวกแม่มดให้หมดไป เฟย์น่าเป็นหนึ่งในลูกหลานที่ได้รับสืบทอดมันมา
“…” นัวร์ฟังเรื่องราวนั้นอย่างนิ่งเงียบ ก่อนจะหยิบกรรไกรในกล่องพยาบาลออกมา
เสียงกรรไกรที่ปาตรงไปที่หญิงสาว
เฟย์น่า เอียงตัวหลบได้อย่างพอดิบพอดี “ฟูว~ เกือบไปแล้ว” เธอยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้น
“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าเป็นแม่มดในการดูความเป็นไปได้ ทำไมของแค่นี้ฉันจะหลบไม่ได้” เธอพูดขึ้นอย่างสบายใจก่อนที่หันมองไปที่นัวร์ แต่วินาทีนั้นนัวร์กลับหายไปจากสายตาเธอในชั่วพริบตา
!? นัวร์ปรากฎตัวขึ้นข้างหลังของเฟย์น่าแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่เฟย์น่าก็หลบมันได้อย่างหวุดหวิด ก่อนที่ตนนั้นหลบไปยังอีกมุมของห้อง “เกือบไปแล้ว” ขาข้างนึงของเธอเหยียบลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง
นัวร์ตั้งตัวได้ทันเวลา “ใจเย็นก่อนน่าเจ้าหนู” เฟย์พูดขัดขึ้น แต่นัวร์กลับเมินเสียงนั้นไป และดีดตัวพุ่งเข้าหาเฟย์น่าในทันที
ตึง!! เสียงโต๊ะถล่มดังสนั่นไปทั่วห้อง “ว๊าย!?” เฟย์น่าล้มลงไม่เป็นท่า “โอ๊ย..เจ็บ เจ็บ”
เพล้ง!! นัวร์พุ่งตัวทะลุออกหน้าตาออกไป แต่เฟย์น่ากลับยื่นมาจับตัวไว้ได้ทันเวลาพอดี
“ฉันไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้เลย” เฟย์น่ากล่าวจบ พร้อมกับพยายามยกตัวนัวร์ขึ้นมา
“ทำอะไรของเธอ ปล่อยผมนะ”
“ก็พยายามช่วยนายอยู่ไง เรื่องแค่นี้ยังไม่รู้อีกหรอ?”
“ผมรู้อยู่แล้ว แต่ว่าเธอทำแบบนั้นทำไม”
“ฉันอยากจะร่วมมือกับนาย”
นัวร์ใจเย็นลง แต่ยังไม่สามารถไว้ใจเฟย์น่าได้
“เอาละ! มาร่วมมือกันเถอะนัวร์”เธอกล่าวพร้อมยิ้มออกมา พลางสายฝนที่สาดใส่ทั้งสองคน
“เธอต้องการอะไรแน่ ยัยแม่มด” นัวร์กล่าวถาม
“นายต้องการข้อมูลใช่มั้ยละ ส่วนฉันแค่ต้องการดูการเดินทางของนายแค่นั้นเอง” เฟย์น่ายกตัวนัวร์ขึ้นมาสำเร็จในที่สุด
“เส้นทาง?”
“ใช่แล้วละ” เฟย์น่าอ้าแขนทั้งสองข้าง แววตาเปล่งประกายออกมา “เพราะฉันเห็นความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของนายยังไงละ”
เธอยื่นมือของเธอออกมาด้วยแววตานั้นไม่มีคำว่าโกหกแม้แต่น้อย “มาร่วมมือกันเถอะนัวร์”
“…ทำไมฉันต้องทำอะไรยุ่งยากแบบนั้นด้วย”
“เพราะว่า ฉันมีข้อมูลต่างๆที่นายอยากรู้ไง”
“…”
“ไวท์เชสส์ที่มาล่าฉัน ต่างไปจากปกติ เสื้อคลุมที่สวมใส่นั้นเป็นสีดำสนิทเช่นเดียวกับเครื่องแต่งกายอื่นๆ และมีหน้าตาคล้ายคลึงกับนายด้วย” เธอแสดงสีหน้าเหมือนรู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วออกมา “รู้สึกว่าจะชื่อ โนอา”
“…” นัวร์นิ่งเงียบไปและครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “เธอรู้จักเค้าได้ยังไง หรือว่า..”
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนเป็นสิ่งที่เธอรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว รวมทั้งเรื่องที่ฉันต้องช่วยชีวิตเธอด้วยสินะ”
“ใครจะรู้ละ” แม้นัวร์จะรู้ความจริงแล้วแต่เธอกลับไม่เปลี่ยนท่าทีของเธอแม้แต่น้อย “อย่างที่ฉันบอกไป ฉันจะช่วยนายเอง มาร่วมมือกันเถอะนัวร์”
เฟย์น่าก้มตัวลงต่ำ ยื่นมือของตนไปจับมือของนัวร์ไว้ และนำมันมาวางไว้บนหัว เพื่อแสดงภาพต่างๆให้นัวร์ได้เห็น
หลังจากนั้นนัวร์ก็มีท่าทีเปลี่ยนไป และตกลงร่วมมือกัน
—ปัจจุบัน—
“ขอฉันทำนายอนาคตนายนิดนึงสิ นัวร์” ตาเธอเป็นประกายวิ้งวับในทันตา
“จะบ้ารึไง ไปไกลๆฉันเลยยัยแม่มด”
“ชิ~~ นัวร์คนขี้งก”
ความคิดเห็น