คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
บนท้อฟ้าหม่นหมอมีราสแานประับ ราวอัมีุ่มโ้วยโลหิ ส่อแสรำไรลมายัปราสาทนามออโลอนที่ั้ระห่านอยู่ริมหน้าผาสูัน รอบัวปราสาทมีาศพปีศาและเนฟฟาเลมมามายถูแวนไว้เรียราย เป็นอาหารให้นาิิน บอเป็นนัยว่า ไม่วรย่ารายเ้ามา ไม่ว่า้วยเหุใ
ในท้อพระโรอปราสาทนั้น เป็นห้อโถโล่ว้า มีหน้า่าบานให่นับสิบเปิรับลมทั้สอ้าน ปูพื้น้วยพรมสีแเ้ม ทับถม้วยาศพอเหล่าแไม่ไ้รับเิอเลื่อนลา ล้วนแล้วแ่ไม่เหลือิ้นี
รหน้าบัลลั์ มีายสวมุเราะสีำสนิท เรือนผมาวโพลนยาวสยายุเส้นไหม ำลัยืนรปลายพู่ันลบนผืนผ้าใบอย่าประี ทว่าภาพวานั้นน่าสยสยอ เป็นรูปหิสาวร่าเปลือยเปล่าถูเหล็แหลมมามายเสียบึ้นาแผ่นหลั ทะลุึ้นมา้านหน้า ทั้ยัยึรึแนา เหมือนนาำลันอนหายแอ่นลาอาาศ
ายหนุ่มยปลายพู่ันึ้น หยุพิาราสัรู่ แล้วเิมหมึสีแาโลหิหิสาวผู้เป็นนาแบบ นาถูรึอยู่ในสภาพเียวันับภาพบนผืนผ้าใบ
“อีวาน...” เสียหิสาวััวาลาวามเามื ฟัูเหมือนมาาหลายนพูพร้อมัน “สวรร์ล่มสลายแล้ว”
ายหนุ่มไม่หันไปมอ “้ารู้ เลิธเทียร์” แล้วรปลายพู่ัน่ออย่าใเย็น
“เ้าไม่รู้สึอะไรบ้าหรือ?"
อีวานส่ายศีรษะ้า ๆ
เลิธเทียร์เินออมาามุมมื นาเป็นหิสาวร่าสูโปร่ สวมุผ้าไหมบาเบาสีแุเปลวเพลิ ทว่าลำอว่าเปล่า ไร้ศีรษะ “้าเลียสรามน่าเบื่อนั่นที่สุ"
"แ่เ้าือนที่สัหารทวยเทพมาที่สุ" อีวานัอ "แน่ใหรือ ว่านั่นเรียว่าวามเบื่อหน่าย"
เสียหัวเราะิัเหมือนมาาหิสาวนับสิบ ๆ นัระม ทว่ามันฟัูน่านลุมาว่าน่ารัน่าเอ็นู “้ายับยั้ั่ใไ้ไม่เ่เท่าเ้า"
"รู้หรือไม่ว่า นั่นทำให้พวปีศาหวาลัว" อีวานว่า
หิสาวเินเ้าไปอเอวอีวานา้านหลั ทรวอู่มหึมาเบียบับุเราะอเา "แล้วเ้าล่ะ...?"
ายหนุ่มลอาึ้น ถอนหายใ้วยวามเหนื่อยหน่าย "้าำลัใ้สมาธิ"
"ออภัยเพะอ์าย" น้ำเสียนาแผ่วเบาล ทว่าเย้ายวนยิ่นั "้า...มอไม่เห็น"
"เนฟฟาเลมเารพบูา่อสิ่ที่พวมันหวาลัว" อีวานพยายามรัษาระับน้ำเสียให้เป็นปิ "แ่หาเป็นปีศา พวมันะทำทุวิถีทา เพื่อำั้นอแห่วามลัวนั้นให้สิ้นา ทวยเทพือัวอย่า"
"ะเนฟฟาเลม ทวยเทพ หรือปีศา" หิเลื่อนมือึ้นุมหน้าอทั้สอออีฝ่าย "พวมันไม่เยทำ้าสั่นลอนไ้เท่ารอยยิ้มอเ้า"
"เ้าไม่เยเห็นมัน รูปนี้็เ่นัน" อีวานยิ้มว้า นวาสีทอประายหรี่เล็ล “เสร็แล้ว” ลายมือหิสาวอออย่าทนุถนอม แล้วถอยออาผืนผ้าใบ
เลิธเทียร์เินเ้ามายืนแทนที่ ่อย ๆ ใ้สอแนาวเนียนนาบบนผืนผ้าใบ แล้วริมฝีปามามาย็ปราึ้นามท่อนแนอนา แ่ละปามีฟันเรียันสวยาม ลิ้นมพูสยื่นยาวออมาโลมเลียราบโลหิ่าหมึสีแที่ายหนุ่มสรร์สร้าไว้ราวับำลัลิ้มลออาหารเลิศรส
“่าวิิร…เหลือเิน” ปานับสิบอเลิธเทียร์พูพร้อม ๆ ัน
อีวานแสยะยิ้มว้า้วยวามยินียิ่
“เ้า็เ่นัน”
ความคิดเห็น