ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [TWICE] ADVERSE

    ลำดับตอนที่ #4 : ADVERSE : IV

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 277
      0
      3 พ.ค. 59

    @SQWEEZ

    A D V E R S E : IV

     

     

     

                สองเท้าก้าวเข้าห้องเรียนในเวลาเช้าตรู่ที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต ยูจองยอนเดินก้าวเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งตามปกติ สายตากวาดมองไปยังห้องเรียนว่างเปล่าพลางเสสายตาไปมองผู้มาใหม่

     

                เหย จองยอนนี่หว่าป๊ากจีซูทักทายเธอยามเช้า โบกมือตั้งแต่หน้าประตูจนถึงที่นั่งแล้วก็ยังไม่หยุด

     

                มาเช้าจังนะจองยอนตอบอีกฝ่ายพร้อมหันไปคุยด้วย

     

                ไม่ต้องถามหรอกว่าไปสนิทกันตอนไหน เมื่อวานไปเจอกันที่สวนสาธารณะแล้วอีกฝ่ายชวนคุย พอคุยไปคุยมาก็รู้สึกถูกคอ จนสนิทกันขึ้นมาซะเฉยๆ

     

                สองคนในห้องเรียนต่างเปิดอกคุยเรื่องบ้าๆบอๆกันตามเคย แต่ส่วนมากจะเน้นหนักไปทางเรื่องนักเรียนในโรงเรียนซะมากกว่า ว่าคนไหนฮอท คนไหนดัง คนไหนมีข่าวเสียๆหายๆ ซึ่งเรื่องเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มาจากจีซูเกือบทั้งหมด จองยอนนั่งพยักหน้าตามเป็นระยะๆ ในขณะที่อีกคนเล่า

     

                ก็ดูสนุกสนานดี

     

                ครืดดดดด

     

                เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเหล่านักเรียนอีกราวๆเกือบสิบชีวิตเดินพุ่งตรงเข้าห้องมา จองยอนหันไปมองจีซูที่ทำท่าไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกันว่าคนพวกนี้จะมาทำไม

     

                แต่เหตุผลนั้นน่าจะเดาได้ไม่ยาก ห้องนี้มันก็อยู่กันแค่สองคน ถ้าไม่มาหาจีซูก็คงจะมาหาเธอ

     

                เธอ ยูจองยอนใช่มั้ย

     

                จองยอนพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้เงยหน้าไปดูคนพูดหรอกนะ

     

                ใบหน้าของป๊ากจีซูที่ตอนนี้ตกใจสุดขีดหลังจากเห็นหน้าของคนถาม พยายามชี้นิ้วให้หันไปมองแต่เธอก็ไม่ทำ

     

                มันใช่เรื่องมั้ย

     

                ช่วยเข้าชมรมบาสหน่อยคำขอนั่นทำเอาจองยอนต้องหันไปมองผู้ถามทันที

     

                คิดอะไรถึงจะมาชวนเธอเข้าชมรม

     

                เห็นการเล่นวันนั้นก็น่าจะรู้ เธอฟอร์มทีมเข้ากับใครไม่ได้

     

                ไม่ล่ะ ฉันขอปฏิเสธจองยอนตอบพร้อมโบกมือปัด

     

                ถ้าไม่เข้า ฉันขอแค่ให้เธอแข่งแมทซ์ประจำจังหวัดก็ได้ผู้หญิงผมทองที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าชมรมยกมือขอเธอพร้อมด้วยสมาชิกอีกสิบชีวิต

     

                จองยอนเป็นพวกขี้สงสารซะด้วย

     

                เอาไงดี

     

                เป็นๆไปเหอะน่า สาวกริ๊ดนะเว้ยจีซูเริ่มพูดโน้มน้าว แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้นเท่าไหร่นัก แค่จะเดินกลับบ้านช่วงนี้ยังมีสาวมารุมกริ๊ดขอลายเซ็นอยู่เลย แล้วถ้าลงนี่มันจะไม่หนักขึ้นรึไง

     

                จองยอนพยักหน้ากับความคิดของตัวเอง

     

                แกตกลงใช่ป่ะ ขอบคุณนะ ฉันชื่อฮิราอิ โมโมะ หัวหน้าชมรมบาส ตอนเย็นไว้เจอกันที่สนามบาสนะ ขอบคุณมากๆเลยยูจองยอนโมโมะดึงเธอเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว วิ่งดีใจออกหน้าออกตาออกจากห้องไป

     

                จองยอนนั่งนิ่งพร้อมตีหน้าผากตัวเองแรงๆหนึ่งที

               

                “ไม่เห็นเป็นไรเลย แมทซ์ประจำจังหวัดอ่ะนะ นายอนก็ไปดู

     

                “ทำไมต้องนายอนวะจองยอนรีบหันขวับไปทางคนพูด ซึ่งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้โบกไม้โบกมืออยู่

     

                “ไม่รู้สิ แต่แกหน้าแดงแล้วนี่หว่าจีซูพูดพร้อมเบ้ปาก

     

                มั่วละ แค่อากาศวันนี้มันร้อน

     

                “จริงเหร้อ

     

                เอากันเข้าไป

     

                จะเจอเจ้าตัวเล็กนั่นด่ามั้ยเนี่ย ยิ่งชอบย้ำอยู่ว่าอย่าไปสร้างเรื่อง

     

                แล้วไอ่หน้าแดงนี่มันผิดธรรมชาติมนุษย์มากเลยรึไง อากาศมันก็แค่ร้อนเฉยๆเองป่ะวะ

               

                “อย่าทำหน้าหงุดหงิดแบบนั้นสิจีซูใช้มือพัดให้เธอ

     

                ไม่ได้หงุดหงิดเว้ย แค่ร้อน

     

                ร้อน

     

                ร้อน

     

               

               

     

     

     

     

                    การเรียนการสอนวิชาภาษาอังกฤษที่น่าเบื่อ เสียงอาจารย์พูดยาวไปเรื่อยแต่กลับจับประเด็นไม่ได้สักนิด เสียงเอื่อยเฉื่อยนั่นยิ่งเพิ่มความง่วงให้กับนักเรียนในห้องมากขึ้นไปอีก สังเกตได้เลย นักเรียนแต่ละคนในห้องล้วนหลับไปแล้วเกือบร้อยละหกสิบ เว้นเสียแต่แชยองที่ยังตาค้างอยู่

     

                ไม่ใช่ว่าดื่มกาแฟมาอะไรแบบนั้นนะ

     

                แชง ง่วงอ่ะเต้าหู้ดาฮยอนกับหนังสือเล่มหนาตั้งบังไว้เพื่อจะนอน หันมาโบกไม้โบกมือกระซิบเธอพลางเตรียมฟุบหลับ

     

                แชยองเพียงแต่ส่ายหัว หันกลับมาที่โต๊ะนักเรียนเช่นเดิม

     

                กระดาษแผ่นเล็กถูกวางลงบนโต๊ะด้วยฝีมือของคนข้างๆ มือเล็กค่อยๆคลี่กระดาษเปิดอ่าน

     

              ไปดูบาสตอนเย็นกัน เต้าหู้

     

                ชีวิตมันมีแต่บาสรึไง เห็นวันๆไม่ไปชมรมคหกรรมก็ไปดูบาสอยู่แค่เนี้ย

     

                แชยองส่ายหัวแทนคำตอบ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนสนิทเธอจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปเสียแล้ว

     

                “การบ้านวันนี้ ไหนๆชมรมบาสก็เตรียมที่จะไปแข่งระดับจังหวัด อาจารย์อยากให้พวกเธอสัมภาษณ์สมาชิกในชมรมบาส ทำโปรไฟล์เป็นภาษาอังกฤษส่งภายในสัปดาห์นี้

     

                ยากแล้วล่ะ

     

                คนที่ไม่ค่อยเข้าสังคมแบบเธอ คงทำงานนี้ได้ยาก

     

                ไม่ต้องห่วง มีฉันอยู่ทั้งคนดาฮยอนรีบตื่นขึ้นทันที พร้อมยกนิ้วโป้งให้

     

                เข้าทางมันเลยเหอะ ยิ่งอยากไปชมรมบาส เจองานแบบนี้อีก สงสัยคงจะชอบมากแน่ๆ

     

                พออาจารย์ออกจากห้องเท่านั้นแหละ ดาฮยอนรีบเก็บของใส่กระเป๋า ระริกระรี้ให้เธอรีบตามพร้อมลากไปที่สนามบาสในทันทีโดยที่เพื่อนในห้องถึงกับนั่งงงในความรีบร้อนนั้น

               

                จะรีบไปไหนวะ

     

                “เอ้า ถ้าไม่รีบเดี๋ยวที่มันจะเต็มซะก่อนนะเว้ย

     

                แชยองนี่ก็แปลก จำไม่ได้เหรอว่าคราวก่อนมีคนมามุงดูเยอะขนาดไหน เวลาจะชวนไปไหนแต่ละทีนะ แชยองมีแต่ปฏิเสธท่าเดียว การที่เธอจะพาไปได้ก็มีแต่วิธีลากเท่านั้นแหละ

     

                แต่เอาจริงๆมันเป็นคนใจอ่อนคนหนึ่งเลยนะ

     

                แค่มันแสดงออกไม่เป็น ว่าเวลาห่วงใครต้องทำยังไง

     

                ดูอย่างเธอสิ มีครั้งหนึ่งตอนม.ต้นที่ทำการบ้านภาษาอังกฤษไม่เสร็จ เธอก็โทรไปขอร้องให้อีกฝ่ายช่วย ตอนแรกก็ปฏิเสธ แต่พอเช้ามาโรงเรียนก็เห็นสมุดการบ้านวางไว้ให้แล้ว

     

                ทั้งๆที่อยู่คนละห้องกันแท้ๆ

     

                จะพาวิ่งไปถึงไหน มันจะเลยสนามบาสละนะ

     

                โทษทีๆ

     

                ภายในสนามบาส อัฒจรรย์ทั้งหมดยังว่างเปล่ารอให้คนไปนั่ง ตำแหน่งที่ดีที่สุดที่ใครๆก็ต้องเลือกคงจะเป็นด้านบน แต่ถ้าหากอยากจะทำงานล่ะก็ ต้องด้านล่างเลย ตรงที่ที่ใกล้กับเหล่าสมาชิกตัวโย่งพวกนั้น

     

                เห็นป่ะ รีบมาได้จองที่นั่งก่อน

               

                แชยองไม่พูดอะไร เตรียมหยิบกระดาษโน้ตลิสต์หัวข้อทำโปรไฟล์ไว้

     

                กว่าจะมาก็คงอีกตั้งครึ่งชม. ของีบสักแปปหนึ่งคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

     

     

     

     

                จองยอน แกไม่รีบเหรอวะ วันนี้โมโมะนัดไม่ใช่เหรอจีซูรีบย้ำเตือนเธอ ในขณะที่อิมนายอนมองพวกเธอทั้งคู่สลับไปมา

     

                ก็ฉันไม่ได้อยากจะลงแต่แรกนี่หว่า แค่เผลอพยักหน้าเพราะกำลังคิดอยู่แค่นั้น

     

                แล้วทำไมนายอนต้องมองขวางใส่เธอ

     

                แค่บอกโมโมะนัดเนี่ยนะ

     

                ถ้าแกได้ลงแมทซ์นี้นะเว้ยจีซูตบบ่านายอนซึ่งนายอนก็มองค้อนใส่กลับไป สาวกริ๊ดตรึม

     

                “กริ๊ดบ้าอะไรทั้งจองยอนกับนายอนพูดพร้อมกัน

     

               

                ซึ่งทั้งคู่ก็กลายเป็นว่าจ้องกันซะงั้น

     

     

     

                เพลาๆหน่อย มองกันอย่างกับจะกินกันน่ะ

     

     

     

                แหม่พวกเธอ เตี๊ยมกันมารึไงย่ะ

     

               

     

                ฮั่นแน่ เธอหึงเหรอนายอน ทั้งๆที่เมื่อวันเสาร์ก็ไปดูคอนเสิร์ตโดอุน แถมเจ้าโย่งตรงนั้นก็ไปดูด้วยกันอีกต่างหาก

     

                ทำไมเธอถึงรู้น่ะเหรอ แน่นอน สปายเธอรอบโรงเรียนเพียบ

               

                อยากรู้อะไร ถามป๊ากจีซูได้

               

                “หึงบ้าอะไร ก็แค่ …”

     

                จองยอนรีบเดินเข้าไปใกล้เพื่อฟังคำตอบนั้น

     

                แค่กลัวจองยอนมันทำทีมพังหรอกน่า ฉันไปทำงานละ” นายอนจู่ๆก็อารมณ์เสีย รีบหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องซะงั้น

     

                ว่าแต่แกเหอะ จะไปไม่ไป ยืนนิ่งอยู่ได้

               

                ไม่ไปก็คงโดนด่า งั้นฉันก็ไปด้วยเหมือนกัน” จองยอนก็รีบไม่แพ้กัน รีบวิ่งฟึดฟัดตามกันออกไปอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นว่าเหลือเธอคนเดียวในห้อง

     

                “นายอน รอฉันด้วยยย

               

     

     

     

     

               

     

               

                ทั้งๆที่ออกจากห้องช้าสิบห้านาที แต่สนามบาสก็ยังไร้วี่แววคน โมโมะนัดเธอไว้ตอนสี่โมงครึ่ง นี่มันสี่โมงสี่สิบแล้วยังไม่โผล่หัวมาสักคน ร่างสูงเดินปรี่ตรงไปยังอัฒจรรย์เพื่อจะหลับสักงีบ สายตากวาดมองเหล่านักเรียนที่มานั่งจับกลุ่มคุยกันบ้างประปราย

     

                ผู้หญิงผมสั้นที่งีบอยู่นั่นหน้าคุ้นๆ

     

                จองยอนไม่รอช้า เดินเข้าไปนั่งข้างๆอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องแปลกใจหรอก ก็ไอ่คนที่หลับคือเจ้าตัวเล็กรูมเมทเธอนั่นเอง

     

                หลับเหรอหลับเหรอ

     

                “ยุ่งน่าแชยองละเมอพึมพำออกมาเบาๆ

     

                นี่ขนาดละเมอยังจะด่าเธอได้เลยนะเนี่ย ถ้าตื่นขึ้นมาคงจะโดนเทศน์ยาวแน่ๆ

     

                ผู้หญิงที่นัดเธอไว้เดินเข้ามาในสนาม จองยอนรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาอย่างรีบร้อน ปล่อยให้แชยองได้นอนต่อไปอย่างมีความสุข

     

                เธอมาสายนะจองยอนเอ่ยปากว่าทันที

     

                เธอไม่ชอบน่ะสิ นัดแล้วไม่เป็นนัดแบบนี้

     

                ขอโทษทีนะ มีปัญหานิดหน่อยโมโมะโค้งให้เธอ ซึ่งเธอก็โค้งตอบเช่นกัน

     

                เหล่าสมาชิกชมรมบาสเริ่มทยอยเข้ามาพร้อมกับนักเรียนหญิงที่กำลังขึ้นไปจับจองที่นั่งบนอัฒจรรย์เช่นกัน วันนี้เป็นนัดอุ่นเครื่องระหว่างโรงเรียน  A กับ B ตอนแรกเธอก็คิดว่าแค่คัดตัวเฉยๆ พอเห็นว่านักเรียนเริ่มเยอะเธอก็พอจะเดาได้แล้วว่าวันนี้แข่งชัวร์ๆ

     

                ถ้ารอบนี้ชนะ ฉันเลี้ยงเลยประธานสุดสวยลั่นวาจาจนสมาชิกในทีมถึงกับเฮกันดังลั่น ยกเว้นเสียแต่เธอที่อยากจะรีบแข่งรีบกลับบ้าน

     

                “ส่วนเธอ ถ้าชนะ ไปค้างที่ห้องฉันกันโมโมะกระซิบใส่เธอที่ไม่เข้าใจความหมาย

     

                พูดอะไร

     

                “เอาเหอะน่า ถ้าชนะคืนนี้ไปค้างที่ห้องฉัน แค่นั้นเอง

     

                ถ้างั้นขอแพ้ซะยังจะดีกว่า

               

     

     

               

                แชยองตื่นจากการหลับใหลเพราะเสียงกริ๊ดที่ดังสนั่น สายตากวาดมองไปยังสนามที่เธอเล็งใครบางคนไว้เพื่อสัมภาษณ์

     

                สายตามองเห็นพี่เบอร์ 9 อย่างพอดิบพอดี แต่เธอก็ไม่ได้โมโหอะไรหรอก ในเมื่อนั่มันสิทธิ์ของเขาที่จะทำอะไรก็ได้ จะให้โกรธได้ยังไง

     

                พี่เบอร์ 9 คนนั้นลงเล่นอีกแล้วว่ะ สงสัยคงจะโดนทาบทามจากพี่โมโมะชัวร์

     

                แชยองเลิกคิ้ว โมโมะ??

     

                “เออดิ พี่โมโมะ ประธานชมรมบาสมากเสน่ห์ แต่น่าแปลกนะ ทั้งๆที่พี่แกเต้นเก่งแต่ดันไปเป็นประธานชมรมบาสซะอย่างนั้น

               

                อ่อแชยองตอบสั้นๆ ซึ่งดาฮยอนตอนนี้ถือป้ายเชียร์ใครไม่รู้อยู่

     

             

     

     

              ยูจองยอน ไฟท์ติ้ง

     

               

               

     

     

     

                กลายเป็นว่า ไอ่พี่จองมีแฟนคลับไปแล้วสินะ

     

                ป้ายเชียร์นี่มาเต็มมาก นึกว่าเป็นไอดอล

     

     

     

                “อ่ะนี่ ของแกดาฮยอนส่งป้ายเชียร์รูปหัวใจให้กับเธอ

               

                แชยองรีบปฏิเสธทันควันเมื่อมันมีชื่อของไอ่พี่จองอยู่

     

                บ้าบอ จะให้เธอเชียร์เจ้าโย่งนั่นน่ะนะ

               

                ขอบาย

               

                ไอ่พี่จองผู้มากับความเร็วปานแสงวิ่งชู้ตเอาๆอย่างที่เคยทำ แต่น่าแปลกที่ดูเหมือนใบหน้านั่นจะไม่ได้มีความสุขกับเกมมากเท่าไหร่นัก กลับแสดงสีหน้าอาฆาตแค้นอะไรสักอย่าง

     

                ผลักอีกแล้วว่ะ พี่เบอร์ 9 นั่นโดนหลายรอบละ

     

                ถ้าขืนจองยอนปรอทแตก มีหวังทั้งโรงเรียนนี้พังยับเยินแน่ๆ แชยองรีบกระโดดลงจากอัฒจรรย์ไปยังบริเวณที่พักนักกีฬาทันที ซึ่งดาฮยอนก็ไม่น้อยหน้า วิ่งตามเธอมาด้วยเช่นกัน

     

                เฮ้ยวิ่งลงมาทำไมวะ

               

                เอาเหอะน่า

               

                ขอเวลานอกประธานชมรมยกมือขอเวลานอกเมื่อเห็นเกมสกปรกแบบนั้น จองยอนกับใบหน้าแดงก่ำซึ่งเป็นผลมาจากการเล่นกีฬา แต่ว่าสีหน้าเนี่ยสิ โมโหสุดๆเหมือนกับปรอทจะแตกยังไงยังงั้น

     

                แชยองรีบวิ่งเข้าไปหาทันที

               

                เล่นแบบใจเย็น เดี๋ยวก็ชนะ

     

                จองยอนเพียงแต่ยกมือบอกโอเค เพราะหมดแรงที่จะพูดตอบ

     

                สู้ๆ

     

                ร่างสูงถึงกับทำหน้างงกับการที่เธอพูดเชียร์

     

                งงอะไรล่ะ ก็บอกให้สู้ๆไง แพ้เห็นดีกันแน่

     

                จองยอนพยักหน้าตกลง

     

                ให้พูดตามตรง เธอแอบรู้สึกเขินนิดหน่อยเมื่อเจ้าตัวเล็กบอกกับเธอแบบนั้น


     

     

                โมโมะรีบหยิบแก้วน้ำเย็นวิ่งไปหายูจองยอนในทันที ที่การแข่งครั้งนี้แต้มไหลลื่นก็เพราะบารมีของยูจองยอนนี่แหละ ไหลเอาๆเป็นน้ำตกจนทิ้งห่างกันเกือบๆสามสิบแต้ม

     

                การแข่งขันเหลือเวลาอีกราวๆสิบนาที แต่สมาชิกในทีมกลับดูเหมือนจะฮึดกันมากขึ้นไปอีก ด้วยความที่เป็นประธานชมรมผลการแข่งรอบอุ่นเครื่องนั้นถ้าชนะก็ถือเป็นกำไรอย่างมากโข งบชมรมน่าจะได้เพิ่มด้วยถ้าหากว่าการแข่งขันครั้งนี้ทำผลงานได้ดี

     

                และสุดท้าย ชัยชนะก็เป็นของทีมบาสหญิงโรงเรียนมัธยมปลาย A จนได้

     

                เฮ!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องแห่งชัยชนะทำเอาโมโมะตื้นตันน้ำตาเริ่มไหล รีบวิ่งเข้าไปขอบคุณยูจองยอนที่เป็นผู้ทำให้การแข่งขันครั้งนี้ชนะในทันที

     

                ด้วยความเหนื่อยล้า จองยอนถึงกับนอนราบบนสนามบาสหลังจากแข่งจบ ซึ่งคนที่มาดูเป็นคนแรกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ซนแชยอง เจ้าตัวเล็กนั่นเอง

     

                ไฮไฟว์หน่อย

               

                เธอขอร้องแชยอง ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมทำตามแต่โดยดี

     

                เจ๋งมาก เจ้าโย่ง

     

                นั่นคำชมหรือคำด่าวะนั่น

     

                เก่งมากเลยจองยอน คืนนี้ไปฉลองกันโมโมะรีบวิ่งมาเอ่ยปากชวนเธอ

     

                น่าแปลก ที่จู่ๆขนมันก็ลุกซู่ขึ้นมา

     

                สายตาอำมหิตที่เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงแม้จะหลับตาอยู่ก็ตาม

     

                “ไปไม่ได้ หลังเสร็จกิจกรรมนี้ยูจองยอนมีนัดกับฉัน

     

                จองยอนถึงกับต้องลืมตา เมื่อภาพที่เห็นคือผู้หญิงสามคนมายืนรายล้อมรอบเธอ แถมยังมีท่าจะตีกันอีกต่างหาก

     

                “รองประธาน …” โมโมะเสียงแผ่วในทันทีที่เห็นหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นรองประธาน

     

                เฮ้ยเดี๋ยวๆ เธอไม่ได้นัดใครไว้สักหน่อย แล้วอิมนายอนมาโผล่นี่ได้ไง

     

                มีนัดอะ ….” นายอนรีบปิดปากเธออย่างทันควัน

     

                พอดีว่าจองยอนมีปัญหาเรื่องเอกสารตอนย้ายเข้ามาน่ะ แต่โทษทีนะ วันนี้จองยอนคงจะไปด้วยไม่ได้จริงๆ

     

                เธอเสสายตาไปหาแชยอง ซึ่งเจ้าตัวเล็กนั่นก็ส่ายหน้า

     

                เอกสารอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     

                “แชยอง ช่วยพี่หน่อยนะ

     

                แชยองก็ไม่ได้อยากจะช่วยอะไรนักหรอก ถ้าไม่ติดว่าสายตาอำมหิตคู่นั่นกำลังจ้องเล่นงานเธออยู่ ร่างเล็กแบกจองยอนขึ้นพร้อมเดินตามรองประธานนักเรียนไป

     

                โมโมะมองทั้งสามคนอย่างไม่ละสายตา รองประธานก็รองประธานเหอะ แต่ยูจองยอนคนนี้มีเหรอที่ประธานชมรมบาสจะปล่อยไปง่ายๆ

     

     

     

                ไม่มีทาง

     

               

     

                ยังไงซะยูจองยอนก็จะต้องหลงเสน่ห์เธอย่างหัวปักหัวปำแน่นอน       

               

               

     

     

     

                “แชยอง ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเดินเองจองยอนบอกกับร่างเล็กที่ช่วยหามเธอเข้ามาจนถึงตัวอาคาร ความสงสัยยังคงอยู่ในหัวว่าเอกสารย้ายบ้าบออะไรถึงทำให้เธออดไปงานเลี้ยงฉลองชัยชนะเล็กน้อยรอบอุ่นเครื่องในครั้งนี้

     

                นายอน สรุปมีอะไรกันแน่

     

                “ก็ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก อ่ะนี่นายอนยื่นเอกสารย้ายเข้าให้กับเธอ

     

                แต่ฉันกรอกไปให้แล้วนะ

     

                “อันนั้นมันฟอร์มเก่าน่ะ ช่วยกรอกแล้วเอามาส่งพรุ่งนี้แล้วกันนะ

     

                จองยอนพยักหน้ารับคำ

               

                ปกติอิมนายอนไม่เคยมีคำว่าผิดพลาดนี่นา ไหงถึงให้เธอมากรอกฟอร์มใหม่ล่ะเนี่ย

     

                แชยอง จะกลับแล้วเหรอร่างเล็กที่เตรียมจะวิ่งกลับทำให้เธอต้องเอ่ยปากถาม

     

                วันนี้ไม่กลับด้วยกันแฮะ

     

                “อือ ดาฮยอนรออยู่ ว่าจะไปทำงานด้วยกันสักหน่อยเจ้าตัวเล็กโบกมือลาพร้อมกับวิ่งออกไป

     

                ส่วนเธอน่ะเหรอ ยืนรอคุณรองประธานนักเรียนเก็บทรัพย์สมบัติลงกระเป๋าน่ะสิ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกลายเป็นเป้าสายตาไปตั้งแต่เมื่อไหร่

     

     

     

     

     

                แต่พอมองแล้ว

     

               

     

     

     

                มันก็หยุดมองไม่ได้

     

               

     

     

     

                อยากไปเหรอ

     

                “จริงๆก็ไม่อ่ะ แต่ถ้าไปได้ก็ดี

     

                “ถ้าเธออยากไป ฉันจะไปด้วย

     

                “ว่าไงนะ

     

                งานชมรมบาสแต่รองประธานจะร่วมวง มันจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอ???

     

                จะทำหน้างงอะไรอยู่ได้ จีซูเองก็บอกว่าจะไป มีเพื่อนอยู่ชมรมนั้นน่ะ

               

                อ๋อ เหตุผลคือป๊ากจีซูไปด้วยนี่เอง

     

                “แล้วโดอุนอะไรนั่นวันนี้เขาไม่มาเหรอ เห็นปกติจะมารับทุกเย็นเลยนี่

     

                จองยอนรู้อยู่เต็มอกว่ายุนโดอุนนั้นอันตรายมากขนาดไหน แต่เธอยังไม่สามารถปักใจเชื่อได้ถ้าหากยังไม่มีหลักฐานมากเพียงพอ

     

                เขาไม่มาหรอก วันนี้มีซ้อมน่ะ

     

                ตีกลองเธอก็ตีได้เหอะ เป่าแซ็กเธอก็เป่าได้ ทำเป็นตั้งหลายอย่าง

     

                โด่ว

     

                ป่ะ ไปกันเหอะ

     

     

     

     

    TALKS: ……………………………

                จองโมะมาแรง อดเขียนไม่ได้จริงๆ ขอโทษพี่นายอนด้วยนะคะ สวัสดี

               

                ถ้าตอนหน้าจะมีตบกัน

     

                ก็น่าสนุกดีนะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×